Οι παππούδες μου έμαθαν για τις υποσχέσεις της Βασιλείας του Ιεχωβά το 1906, όταν έχασαν έναν γιο από διφθερίτιδα. Ο γιατρός τους ήταν Σπουδαστής της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους παρηγόρησε μέσα από την Αγία Γραφή, μιλώντας τους για την ελπίδα της ανάστασης. Ως αποτέλεσμα, οι παππούδες μου έγιναν Σπουδαστές της Γραφής, το ίδιο και η μητέρα μου και η αδελφή της.

 Για πολλά χρόνια, αυτοί οι συγγενείς μου είχαν μεγάλο ζήλο για την αλήθεια. Μάλιστα, οι γυναίκες υπηρέτησαν ως ταξιθέτριες όταν προβλήθηκε το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» στο Σικάγο του Ιλινόις, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δυστυχώς όμως, η μητέρα μου ήταν η μόνη που συνέχισε να υπηρετεί τον Ιεχωβά. Αυτό δεν ήταν εύκολο για εκείνη επειδή η οικογένειά της ήταν πάντα πολύ δεμένη και λάτρευαν μαζί τον Ιεχωβά μέχρι τη δεκαετία του 1930. Στη μνήμη μου χαράχτηκε ανεξίτηλα η οσιότητα και η υπακοή της μητέρας μου στον Ιεχωβά καθώς και το παράδειγμα του πατέρα μου, που ήταν και εκείνος πιστός Σπουδαστής της Γραφής.

 Γεννήθηκα το 1927 και έχω πέντε μικρότερα αδέλφια. Όλοι μας αγαπήσαμε την αλήθεια. Ο πατέρας μου ήταν ξυλουργός, και μέναμε σε ένα άνετο σπίτι λίγο έξω από το Σικάγο. Είχαμε έναν μεγάλο λαχανόκηπο, κότες και πάπιες.

 Πάντα μου άρεσε η δουλειά. Μια από τις δουλειές που έκανα στο σπίτι ήταν να μαντάρω τις κάλτσες της οικογένειας. Στις μέρες μας, δεν συνηθίζεται το μαντάρισμα, αλλά τότε δεν πετούσαμε τις κάλτσες όταν τρυπούσαν. Καθόμασταν και τις μαντάραμε, δηλαδή τις ράβαμε με βελόνα και κλωστή. Τελικά, αποδείχτηκε ανεκτίμητο το ότι έμαθα να κάνω τέτοιες εργασίες επειδή με περίμενε πολύ ράψιμο στη ζωή μου.

 Ο πατέρας μου φρόντιζε να μην παραμελούμε ποτέ τη λατρεία μας προς τον Ιεχωβά. Πηγαίναμε σε όλες τις συναθροίσεις, βγαίναμε τακτικά στο έργο και συζητούσαμε ένα μέρος της Αγίας Γραφής κάθε μέρα. Τα απογεύματα του Σαββάτου, κάναμε την οικογενειακή μας μελέτη της Γραφής από το περιοδικό Η Σκοπιά.

 Για να δίνει καλή μαρτυρία στους γείτονές μας, ο πατέρας μου έστησε μια φωτεινή επιγραφή στο παράθυρο του σαλονιού μας. Την είχαν φτιάξει αδελφοί, και διαφήμιζε μια δημόσια ομιλία ή κάποιο έντυπο. Το φως της αναβόσβηνε, και έτσι τραβούσε την προσοχή των περαστικών. Ο πατέρας μου έβαλε επίσης δύο επιγραφές στο αμάξι μας.

 Με τα λόγια και το παράδειγμά του, ο πατέρας μου μας έμαθε πόσο σημαντικό είναι να υπακούμε στον Ιεχωβά. Και η μητέρα μου τον βοηθούσε με κάθε τρόπο. Μάλιστα, άρχισε το σκαπανικό όταν η μικρότερη αδελφή μου ήταν πέντε χρονών και το συνέχισε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ήταν οι καλύτεροι γονείς που θα μπορούσα να έχω.

 Η ζωή τότε ήταν αλλιώτικη. Δεν είχαμε τηλεόραση, οπότε καθόμασταν στο πάτωμα με τα αδέλφια μου και ακούγαμε διάφορες συναρπαστικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Πιο πολύ όμως, μας άρεσε να ακούμε τα πνευματικά προγράμματα που μετέδιδε από το ραδιόφωνο η οργάνωση του Ιεχωβά.

 Μας άρεσε πολύ να πηγαίνουμε στις συνελεύσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στη συνέλευση του 1935, μάθαμε ότι το «μεγάλο πλήθος», που θα επιζήσει από τη «μεγάλη θλίψη», και αναφέρεται στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9, 14, έχει την ελπίδα να ζήσει για πάντα στον Παράδεισο στη γη. Μέχρι τότε, και οι δύο γονείς μου έπαιρναν από τα εμβλήματα της Ανάμνησης. Μετά από αυτή τη συνέλευση όμως, μόνο ο πατέρας μου συνέχισε να παίρνει. Η μητέρα μου κατάλαβε ότι η ελπίδα της ήταν, όχι να κυβερνήσει στον ουρανό με τον Χριστό, αλλά να ζήσει για πάντα στη γη.

 Το 1941, σε μια συνέλευση στο Σεντ Λούις του Μισούρι, ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ, ο οποίος είχε την ηγεσία στο έργο τότε, έθεσε σε κυκλοφορία το βιβλίο Τέκνα (Children). Το ακροατήριο ξέσπασε σε δυνατά χειροκροτήματα! Εγώ ήμουν 14 χρονών και μόλις έναν χρόνο βαφτισμένη. Θυμάμαι σαν τώρα που περίμενα στην ουρά με τα άλλα παιδιά και ανέβηκα στην εξέδρα για να πάρω και εγώ το δικό μου βιβλίο.

 Εκείνα τα χρόνια, η διακονία ήταν πολύ διαφορετική. Τη δεκαετία του 1930, βάζαμε στους οικοδεσπότες να ακούν ηχογραφημένες Βιβλικές ομιλίες σε φορητούς φωνογράφους. Προτού χτυπήσουμε την πόρτα, κουρδίζαμε τον φωνογράφο και σιγουρευόμασταν ότι ο δίσκος και η βελόνα ήταν στη θέση τους. Μόλις έβγαινε ο οικοδεσπότης, κάναμε μια σύντομη παρουσίαση, βάζαμε να παίξει μια Βιβλική ομιλία διάρκειας τεσσεράμισι λεπτών και κατόπιν προσφέραμε κάποιο έντυπο. Οι άνθρωποι στην περιοχή μας μάς άκουγαν με σεβασμό. Δεν θυμάμαι κανέναν που να ήταν αγενής. Όταν άρχισα το σκαπανικό στα 16 μου, ο πατέρας μου μού πήρε έναν φωνογράφο, και εγώ τον χρησιμοποιούσα με καμάρι στη διακονία. Η συνεργάτιδά μου στο σκαπανικό ήταν μια εξαιρετική αδελφή, η Λορέιν.

 Μια άλλη μορφή μαρτυρίας ήταν οι πορείες πληροφόρησης. Για κάποιο διάστημα, τις λέγαμε παρελάσεις με πινακίδες-σάντουιτς επειδή φορούσαμε δύο πλακάτ, ένα μπροστά και ένα στην πλάτη. Είχαν συνθήματα όπως «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη» και «Υπηρετήστε τον Θεό και τον Βασιλιά Χριστό».

 Οι συναθροίσεις μάς προετοίμασαν για την εναντίωση και μας έμαθαν πώς να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια. Και όντως, η εναντίωση δεν άργησε να έρθει. Για παράδειγμα, την πρώτη φορά που προσφέραμε τα περιοδικά μας σε μια πολυσύχναστη αγορά, η αστυνομία μάς έβαλε στην κλούβα και μας πήγε στο τμήμα. Μας άφησαν ελεύθερους μετά από αρκετές ώρες, αλλά ήμασταν χαρούμενοι που αντιμετωπίσαμε διωγμό λόγω της υπακοής μας στον Ιεχωβά.

 Κάποια στιγμή, η Λορέιν μού γνώρισε τον Γιουτζίν Ρόζαμ, έναν αδελφό που συνάντησε σε μια συνέλευση στη Μινεάπολη της Μινεσότα. Ο Γιουτζίν είχε μεγαλώσει στο Κι Γουέστ της Φλόριντα. Στην πρώτη λυκείου, τον έδιωξαν από το σχολείο επειδή αρνήθηκε να πάρει μέρος σε μια εθνική γιορτή. Αμέσως, άρχισε σκαπανικό. Μια μέρα, συνάντησε μια παλιά του συμμαθήτρια. Εκείνη ήξερε ότι ο Γιουτζίν ήταν άριστος μαθητής και αναρωτιόταν γιατί τον είχαν διώξει. Οι απαντήσεις που της έδωσε από τη Γραφή την έπεισαν να αρχίσει μελέτη. Έβαλε την αλήθεια στην καρδιά της και έγινε πιστή αδελφή.

 Με τον Γιουτζίν παντρευτήκαμε το 1948. Αρχίσαμε αμέσως σκαπανικό στο Κι Γουέστ. Αργότερα, λάβαμε πρόσκληση για τη 18η τάξη της Σχολής Γαλαάδ και αποφοιτήσαμε στις αρχές του 1952. Στη σχολή, μαθαίναμε και ισπανικά, οπότε περιμέναμε να μας διορίσουν ιεραποστόλους σε μια ισπανόφωνη χώρα. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Προτού τελειώσουμε τη Γαλαάδ, ξέσπασε ο Πόλεμος της Κορέας, και κάλεσαν τον Γιουτζίν στον στρατό. Πέσαμε από τα σύννεφα επειδή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Γιουτζίν είχε πάρει απαλλαγή στράτευσης ως θρησκευτικός διάκονος. Τώρα όμως που τον κάλεσαν στον στρατό, έπρεπε να μείνουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έκλαιγα γεμάτη απογοήτευση. Δύο χρόνια αργότερα, ο Γιουτζίν πήρε επιτέλους την απαλλαγή. Αυτή η αναποδιά όμως μας δίδαξε ένα πολύτιμο μάθημα: Όταν κλείνει μια πόρτα, ο Ιεχωβά μπορεί να ανοίξει μια άλλη—όπως και έκανε. Απλώς έπρεπε να δείξουμε υπομονή.

 Το 1953, ενώ κάναμε σκαπανικό σε μια ισπανόφωνη εκκλησία στο Τούσον της Αριζόνας, διοριστήκαμε στο έργο περιοχής. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, υπηρετήσαμε περιοχές στο Οχάιο, στην Καλιφόρνια και στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το 1958, αρχίσαμε το έργο περιφερείας a στην Καλιφόρνια και στο Όρεγκον. Μέναμε σε σπίτια αδελφών. Κατόπιν, το 1960, πήγαμε στον Καναδά όπου ο Γιουτζίν υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στη Σχολή Διακονίας της Βασιλείας για τους επισκόπους των εκκλησιών. Παραμείναμε εκεί μέχρι το 1988.

 Κάτι το οποίο θυμάμαι με πολλή αγάπη από τότε που υπηρετούσαμε στον Καναδά είναι μια οικογένεια που βρήκαμε με μια αδελφή στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Πρώτα συναντήσαμε τη μητέρα, την Γκέιλ, η οποία μας είπε ότι οι γιοι της ήταν πολύ στενοχωρημένοι επειδή είχε πεθάνει ο παππούς τους. Τη ρωτούσαν: «Γιατί πέθανε; Πού πήγε;», και εκείνη δεν ήξερε τι να τους πει. Εμείς λοιπόν της δείξαμε την απάντηση της Γραφής διαβάζοντάς της παρηγορητικά εδάφια.

 Ο Γιουτζίν υπηρετούσε εκείνη την εβδομάδα την εκκλησία ως επίσκοπος περιοχής, οπότε μετά από λίγες μέρες φύγαμε. Η αδελφή όμως που ήταν μαζί μου ξαναπήγε στην Γκέιλ. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η Γκέιλ δέχτηκε την αλήθεια, όπως και ο άντρας της, ο Μπιλ, και τα τρία αγόρια τους—ο Κρίστοφερ, ο Στιβ και ο Πάτρικ. Ο Κρις είναι πρεσβύτερος στον Καναδά. Ο Στιβ είναι εκπαιδευτής Βιβλικών σχολών στο Παλμ Κόουστ της Φλόριντα. Και ο Πάτρικ είναι μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στην Ταϊλάνδη. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Γιουτζίν και εγώ κρατήσαμε επαφή με αυτή την οικογένεια. Είμαι τόσο χαρούμενη που έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου ώστε να γνωρίσουν τον Ιεχωβά!

 Στον Καναδά, ο Ιεχωβά άνοιξε μια συναρπαστική και πολύ παραγωγική πόρτα για τον Γιουτζίν. Θα ήθελα να σας μιλήσω για αυτό.

 Πριν από χρόνια, πολλοί δεν καταλάβαιναν τη στάση μας απέναντι στη μετάγγιση αίματος, και αυτό έφερνε αρνητική δημοσιότητα. Εφημερίδες σε όλο τον Καναδά διέδιδαν ιστορίες για Μάρτυρες που υποτίθεται ότι άφηναν τα παιδιά τους να πεθάνουν επειδή αρνούνταν τη μετάγγιση αίματος. Ο άντρας μου είχε το προνόμιο να βοηθάει ώστε να διαψεύδονται αυτές οι παραπλανητικές ειδήσεις.

 Λίγο πριν από τη διεθνή συνέλευση του 1969 στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης, ο Γιουτζίν και άλλοι αδελφοί επισκέφτηκαν τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της περιοχής για να ενημερώσουν ότι θα έρχονταν για τη συνέλευση περίπου 50.000 Μάρτυρες από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επειδή μπορεί να προέκυπτε κάποιο σοβαρό ιατρικό ζήτημα, θα βοηθούσε αν οι γιατροί καταλάβαιναν τη θέση μας για το αίμα και πόσο λογική είναι. Οι αδελφοί έδωσαν στους γιατρούς άρθρα από έγκυρα περιοδικά σχετικά με την αναίμακτη ιατρική περίθαλψη. Η θετική ανταπόκριση των γιατρών υποκίνησε τον Γιουτζίν και άλλους αδελφούς να αρχίσουν να επισκέπτονται νοσοκομεία στον Καναδά. Επίσης, βοήθησαν τους τοπικούς πρεσβυτέρους να χειρίζονται πιο αποτελεσματικά τα επείγοντα ιατρικά περιστατικά.

 Λίγο λίγο, αυτές οι προσπάθειες έφεραν αποτελέσματα. Μάλιστα, οδήγησαν σε κάτι που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί! Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

 Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Γιουτζίν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Μίλτον Χένσελ, που υπηρετούσε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρχε ήδη ένα πρόγραμμα για την πληροφόρηση των γιατρών, και το Κυβερνών Σώμα ήθελε να το επεκτείνει ώστε να ενημερωθούν περισσότεροι γιατροί. Έτσι λοιπόν, ο Γιουτζίν και εγώ μετακομίσαμε στο Μπρούκλιν, και τον Ιανουάριο του 1988 το Κυβερνών Σώμα ίδρυσε ένα τμήμα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία που λεγόταν Υπηρεσίες Πληροφοριών για Νοσοκομεία. Αργότερα, ο άντρας μου και άλλοι δύο αδελφοί διορίστηκαν να διεξάγουν σεμινάρια, πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά σε άλλες χώρες. Σύντομα, ιδρύθηκε στα Μπέθελ το Τμήμα Πληροφοριών για Νοσοκομεία, και συγκροτήθηκαν σε διάφορες πόλεις Επιτροπές Προσέγγισης Νοσοκομείων. Είναι φοβερό πόσο πολλοί Μάρτυρες και τα παιδιά τους έχουν ωφεληθεί από τέτοιες στοργικές προμήθειες του Ιεχωβά! Ενώ ο Γιουτζίν διεξήγε σεμινάρια και επισκεπτόταν νοσοκομεία, εγώ εργαζόμουν στο τοπικό Μπέθελ, συνήθως στο ραφείο ή στην κουζίνα.

 Το 2006, αντιμετώπισα τη μεγαλύτερη δοκιμασία μου—έχασα τον αγαπημένο μου Γιουτζίν. Πόσο πολύ μου λείπει η αγάπη και η συντροφιά του! Τι με έχει βοηθήσει να αντέξω; Πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, παραμένω κοντά στον Ιεχωβά μέσω προσευχής και τακτικής ανάγνωσης της Γραφής. Παρακολουθώ την εξέταση του εδαφίου της ημέρας με την οικογένεια Μπέθελ. Διαβάζω μάλιστα όλο το κεφάλαιο από το οποίο είναι το εδάφιο της ημέρας. Και μένω πολυάσχολη στον διορισμό μου στο Τμήμα Ραφείου του Μπέθελ, έναν διορισμό που θεωρώ προνόμιο. Στο παρελθόν, είχα την ευκαιρία να βοηθήσω να φτιαχτούν οι αυλαίες για τις Αίθουσες Συνελεύσεων στο Νιου Τζέρσι και στη Νέα Υόρκη. Τώρα, υπηρετώ στις εγκαταστάσεις του Μπέθελ στο Φίσκιλ, όπου κάνω μεταποιήσεις και άλλες μικροδουλειές. b

 Για εμένα, το πιο σπουδαίο είναι να αγαπώ τον Ιεχωβά και να υπακούω σε αυτόν και στην οργάνωσή του. (Εβραίους 13:17· 1 Ιωάννη 5:3) Χαίρομαι που ο Γιουτζίν και εγώ το είχαμε αυτό ως προτεραιότητα στη ζωή μας. Τώρα λοιπόν, είμαι απόλυτα βέβαιη ότι ο Ιεχωβά θα μας ανταμείψει με ατελείωτη ζωή σε μια παραδεισένια γη και θα μας δώσει τη χαρά να δούμε ξανά ο ένας τον άλλον.—Ιωάννης 5:28, 29.