Όταν η γυναίκα μου, η Κέι, γέννησε την κόρη μας, τη Λόρεν, δεν είχα ιδέα πώς να είμαι καλός πατέρας. Όταν ήρθε στον κόσμο το δεύτερο παιδί μας, ο Μάικλ, δεν είχα αλλάξει και πολύ. Είχα μεγαλώσει με γονείς που καβγάδιζαν συνέχεια ώσπου τελικά χώρισαν. Εγώ όμως ήθελα να είμαι καλός οικογενειάρχης—απλώς δεν ήξερα πώς.

 Κάτι που έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα ήταν ότι από την εφηβεία μου είχα εθιστεί στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Αργότερα, ως ενήλικος, η ζωή μου εξακολουθούσε να είναι εκτός ελέγχου. Οι εθισμοί μου, που περιλάμβαναν και τα τυχερά παιχνίδια, με οδηγούσαν στη μια κακή απόφαση μετά την άλλη. Τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα ώστε η Κέι με εγκατέλειψε και πήρε τα δυο μας παιδιά μαζί της. Αυτό με τσάκισε.

 Ρώτησα την Κέι, τι έπρεπε να κάνω για να γυρίσει. Εκείνη είχε αρχίσει να συζητάει μέσα από τη Γραφή με μια Μάρτυρα του Ιεχωβά, την Γκλόρια, οπότε συμφώνησε να γυρίσει υπό έναν όρο: «Θα μελετήσεις τη Γραφή». Δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό αλλά, μόνο και μόνο για να ξανακερδίσω την Κέι, δέχτηκα να συναντηθώ με την Γκλόρια και τον σύζυγό της, τον Μπιλ.

 Όταν ο Μπιλ και η Γκλόρια ήρθαν στο σπίτι μας, με εντυπωσίασε το πόσο δεμένοι ήταν μεταξύ τους. Τα παιδιά τους, που είχαν σχεδόν την ίδια ηλικία με μένα, έκαναν αξιόλογα πράγματα στη ζωή τους. Για πρώτη φορά, άρχισα να σκέφτομαι ότι το κλειδί της οικογενειακής ευτυχίας μπορεί τελικά να είναι η Γραφή.

 Εκείνη τη μέρα, ο Μπιλ και η Γκλόρια μου μίλησαν και για τα προβλήματά μου. Μου έδειξαν στη Γραφή το εδάφιο Γαλάτες 6:7, το οποίο λέει: «Ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει». Σκέφτηκα: “Αν αυτή η αρχή καθοδηγούσε τις αποφάσεις μου μέχρι σήμερα, θα είχα γλιτώσει πολλά βάσανα!”

 Με τον καιρό, είδα ότι οι Βιβλικές αρχές βελτίωσαν πάρα πολύ τη ζωή μου. Με την Κέι κόψαμε το κάπνισμα, και εγώ κατάφερα να ελευθερωθώ και από τους άλλους εθισμούς μου. Το 1985, όταν γεννήθηκε το τρίτο μας παιδί, ο Ντέιβιντ—ή αλλιώς Ντέιβι, όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά—ένιωθα ότι επιτέλους ήξερα πώς να είμαι καλός πατέρας.

 Η Κέι και εγώ διαπιστώσαμε ότι, διδάσκοντας τα παιδιά μας να αγαπούν τον Ιεχωβά, τον πλησιάζαμε και εμείς περισσότερο. Μάθαμε πάρα πολλά από εκδόσεις όπως το βιβλίο Ακούοντας τον Μεγάλο Διδάσκαλο. Παράλληλα με αυτό, στην εκκλησία μας υπήρχαν οικογένειες που αποτελούσαν πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.

 Με τον καιρό, και τα τρία παιδιά μας ξεκίνησαν το σκαπανικό. Στις αρχές του 2004, η Λόρεν υπηρετούσε σε ισπανόφωνη εκκλησία. Ο Μάικλ είχε μόλις φύγει από το Μπέθελ για να παντρευτεί, και τώρα εκείνος και η σύζυγός του, η Νταϊάνα, ετοιμάζονταν να μετακομίσουν στο Γκουάμ για να κηρύξουν. Ο Ντέιβι, που ήταν 19 χρονών, είχε αρχίσει πρόσφατα να υπηρετεί στη Δομινικανή Δημοκρατία.

 Η Κέι και εγώ καμαρώναμε τα παιδιά μας για τις επιλογές τους. Ταυτιζόμασταν με τα λόγια του εδαφίου 3 Ιωάννη 4, που λέει: «Τίποτα δεν μου δίνει μεγαλύτερη χαρά από το να ακούω ότι τα παιδιά μου περπατούν στην αλήθεια». Πού να ξέραμε τότε ότι ένα τηλεφώνημα θα άλλαζε τη ζωή μας για πάντα!

 Στις 24 Απριλίου 2004, η Κέι και εγώ βγήκαμε για φαγητό με άλλα δύο ζευγάρια. Επειδή το εστιατόριο ήταν πάνω από 100 χιλιόμετρα μακριά, πήγαμε και οι έξι με το αμάξι μου. Μετά το φαγητό, άφησα τους υπόλοιπους σε μια καφετέρια για γλυκό και πήγα να παρκάρω. Τότε, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ένας φίλος μου και ακουγόταν ταραγμένος.

 «Έχει συμβεί κάτι τρομερό», μου είπε. «Ο Ντέιβι είχε ένα ατύχημα».

 «Είναι σοβαρά;» ρώτησα, τρέμοντας για το τι θα ακούσω.

 Στην αρχή, δεν μπορούσε ούτε να το ψελλίσει. Τελικά, μου είπε με δισταγμό ότι ο Ντέιβι είχε σκοτωθεί.

 Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο, προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώσει δύναμη. Ύστερα, μπήκα στην καφετέρια και είπα στους υπόλοιπους ότι δεν ένιωθα καλά και ότι θα προτιμούσα να φύγουμε. Ήθελα να είμαι μόνος μου με την Κέι όταν θα της έλεγα για τον Ντέιβι.

 Η μιάμιση ώρα που κάναμε για να γυρίσουμε στο σπίτι ήταν μαρτύριο. Άκουγα την Κέι να λέει γεμάτη ενθουσιασμό πόσο ανυπομονούσε να δει τον Ντέιβι που θα ερχόταν σε λίγες μέρες. Στο μεταξύ, προτού καν η Κέι μάθει ότι ο γιος μας είχε πεθάνει, το κινητό μου άρχισε να γεμίζει από συλλυπητήρια μηνύματα.

 Αφού αφήσαμε τα άλλα ζευγάρια της παρέας στα σπίτια τους, επιστρέψαμε στο δικό μας. Η Κέι με κοίταξε στα μάτια και αμέσως κατάλαβε ότι είχε συμβεί κάτι τρομερό. «Τι έγινε;» με ρώτησε. Ήξερα ότι οι επόμενες λέξεις που θα έβγαιναν από το στόμα μου θα τη διέλυαν όπως ακριβώς διέλυσε εμένα, δύο ώρες πριν, εκείνο το τηλεφώνημα.

 Και παλιότερα είχαμε περάσει δυσκολίες με την Κέι και γνωρίζαμε ότι ο Ιεχωβά στηρίζει τον λαό του. (Ησαΐας 41:10, 13) Αυτή όμως ήταν μια εντελώς διαφορετική δοκιμασία. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: “Πώς είναι δυνατόν να συνέβη αυτό στον Ντέιβι που έκανε τόσα για τον Ιεχωβά; Γιατί δεν τον προστάτεψε ο Ιεχωβά;”

 Ο θάνατος του Ντέιβι τσάκισε και τα παιδιά μας. Η Λόρεν τον είχε σαν γιο της, γι’ αυτό πήρε τον θάνατό του πολύ βαριά. Το ίδιο και ο Μάικλ. Αν και ο Μάικλ είχε φύγει από το σπίτι τα τελευταία πέντε χρόνια, είχε προλάβει να δει πόσο είχε ωριμάσει ο μικρός του αδελφός.

 Από την πρώτη στιγμή, η εκκλησία στάθηκε δίπλα μας. Για παράδειγμα, προτού καν η Κέι συνέλθει από το πρώτο σοκ που έπαθε όταν έμαθε για τον θάνατο του γιου μας, οι αδελφοί της εκκλησίας ήταν ήδη στην πόρτα μας για να μας παρηγορήσουν και να μας βοηθήσουν. (Παροιμίες 17:17) Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγάπη τους!

 Για να αντιμετωπίσουμε το πένθος μας, η Κέι και εγώ συνεχίσαμε χωρίς διακοπή το πνευματικό μας πρόγραμμα—προσευχόμασταν, μελετούσαμε τη Γραφή και παρακολουθούσαμε τις συναθροίσεις. Φυσικά, αυτό δεν εξαφάνισε τον πόνο μας. Ξέραμε όμως ότι ήταν σημαντικό να συνεχίσουμε τις δραστηριότητες που θα μας κρατούσαν πνευματικά δυνατούς.—Φιλιππησίους 3:16.

 Εκείνο το διάστημα, ο Μάικλ και η Νταϊάνα μετακόμισαν πιο κοντά στο σπίτι μας, και η Λόρεν ήρθε ξανά στην αγγλόφωνη εκκλησία που ήμασταν και εμείς. Το ότι είχαμε ο ένας τον άλλον τα χρόνια που ακολούθησαν μας βοήθησε όλους να ξανασταθούμε σιγά σιγά στα πόδια μας. Αργότερα, όταν η Λόρεν παντρεύτηκε, ο σύζυγός της, ο Τζάστιν, έγινε και εκείνος ανεκτίμητο στήριγμα για εμάς.

 Λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Ντέιβι, κάναμε άλλο ένα βήμα για να αντιμετωπίσουμε την απώλειά μας—ήταν πολύ δύσκολο αλλά αποδείχτηκε ευλογία. Τη συνέχεια θα σας την πει η Κέι.

 «Όταν ο σύζυγός μου μού είπε ότι ο Ντέιβι είχε σκοτωθεί, βυθίστηκα σε ένα βαθύ σκοτάδι και έμεινα εκεί για πολύ καιρό. Με είχε καταπιεί η θλίψη σε τέτοιον βαθμό ώστε με το ζόρι έκανα τα βασικά, ζούσα μηχανικά. Έκλαιγα ασταμάτητα. Δεν θα κρύψω ότι κάποιες φορές ένιωθα θυμωμένη με τον Ιεχωβά αλλά και με όσους συνέχιζαν τη ζωή τους. Ένιωθα πως είχα χάσει εντελώς την ισορροπία μου.

 »Ήθελα να πάω στη Δομινικανή Δημοκρατία. Είχα ανάγκη να βρεθώ εκεί όπου είχε ζήσει ο Ντέιβι, εκεί όπου είχε υπηρετήσει τον Ιεχωβά τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Από την άλλη όμως, συναισθηματικά ήμουν ακόμη ράκος και ένιωθα εντελώς ανήμπορη να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι.

 »Μια καλή μου φίλη με βοήθησε όταν μου είπε ότι οι φίλοι του Ντέιβι στη Δομινικανή Δημοκρατία πενθούσαν και εκείνοι για τον χαμό του και είχαν ανάγκη να συναντήσουν την οικογένειά του. Με τη συμπαράστασή της, βρήκα τη δύναμη να ανεβώ στο αεροπλάνο.

 »Το ταξίδι που κάναμε οικογενειακώς ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν. Μπορέσαμε να αντιληφθούμε το πνευματικό ανάστημα του Ντέιβι. Ο μοναδικός πρεσβύτερος στην εκκλησία που υπηρετούσε ο Ντέιβι μας είπε ότι πάντα μπορούσε να βασίζεται στον Ντέιβι επειδή ήξερε πως, όποιον διορισμό και αν του έδινε, εκείνος θα τον έφερνε σε πέρας.

 »Καθώς περπατούσαμε στη γειτονιά που έμενε ο Ντέιβι, οι άνθρωποι μας πλησίαζαν και μας αφηγούνταν τα καλά πράγματα που είχε κάνει για εκείνους. Ήξερα ότι ήταν καλοσυνάτος αλλά τότε κατάλαβα πραγματικά πόσο πιστά ακολουθούσε το παιδί μου το παράδειγμα του Χριστού.

 »Γνωρίσαμε επίσης έναν από τους σπουδαστές του Ντέιβι που ζούσε σε μια παράγκα καθηλωμένος στο κρεβάτι. Οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν άθλιες, αλλά οι αδελφοί της εκκλησίας μάς είπαν ότι ο Ντέιβι του φερόταν με μεγάλη αξιοπρέπεια και βαθύ σεβασμό. Ένιωσα τόσο περήφανη για αυτόν!

 »Ήταν το πιο δύσκολο ταξίδι που έχω κάνει ποτέ. Και όμως, το να μοιραστούμε τη θλίψη μας αλλά και την παρηγορητική ελπίδα μας με άτομα που ήξεραν τον Ντέιβι ήταν βάλσαμο για εμάς. Μαλάκωσε λίγο τον πόνο της καρδιάς μας».

 Το Ξύπνα! 8 Ιανουαρίου 2005 είχε ένα άρθρο για τον θάνατο του Ντέιβι καθώς και για την υπηρεσία του στη Δομινικανή Δημοκρατία. Τότε, κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο θα επηρέαζε τους αναγνώστες αυτό το άρθρο. Για παράδειγμα, τον Μάιο του 2019, ένας αδελφός, ο Νικ, επικοινώνησε μαζί μας λέγοντας τα εξής:

 «Στα τέλη του 2004, σπούδαζα και δεν είχα πνευματικούς στόχους. Δεν ήμουν ευτυχισμένος. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά και του ζήτησα να με βοηθήσει να χρησιμοποιήσω καλύτερα τα νιάτα μου. Λίγο αργότερα, διάβασα στο Ξύπνα! το άρθρο για τον Ντέιβι. Ήταν η απάντηση στην προσευχή μου!

 »Άφησα τις σπουδές μου και άρχισα το σκαπανικό. Έβαλα επίσης στόχο να μάθω ισπανικά και να μετακομίσω σε μια άλλη χώρα. Μέσα σε λίγο καιρό, κατάφερα να υπηρετήσω στη Νικαράγουα και να παρακολουθήσω με τη σύζυγό μου τη Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας. Όταν με ρωτούν τι με υποκίνησε να κάνω σκαπανικό, αφηγούμαι την εμπειρία του Ντέιβι».

 Το 2019, όταν πήγαμε στη Διεθνή Συνέλευση στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Εκεί γνωρίσαμε την Άμπι, μια αδελφή που είχε διοριστεί στο ξενοδοχείο που μέναμε. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση η καλοσύνη και η αγάπη με την οποία φερόταν. Και εγώ και η Κέι νιώσαμε ότι μας θύμιζε τον Ντέιβι.

 Όταν επιστρέψαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, στείλαμε στην Άμπι τον σύνδεσμο για το άρθρο του Ξύπνα! που μιλούσε για τον Ντέιβι. Λίγα λεπτά μετά, η Άμπι επικοινώνησε μαζί μας και είπε ότι ήθελε επειγόντως να μιλήσουμε από κοντά. Συναντηθήκαμε λοιπόν στη ρεσεψιόν. Εκεί, η Άμπι μάς αποκάλυψε, με δάκρυα στα μάτια, ότι αυτό που την είχε υποκινήσει να ξεκινήσει το σκαπανικό τον Σεπτέμβριο του 2011 και μετά να υπηρετήσει σε απομονωμένο τομέα ήταν η εμπειρία του Ντέιβι. Μας ανέφερε: «Κάθε φορά που έχω δυσκολίες στον διορισμό μου, διαβάζω ξανά το άρθρο». Το είχε μάλιστα μαζί της!

 Εμπειρίες σαν αυτή δείχνουν ότι είμαστε μέρος μιας παγκόσμιας αδελφότητας. Τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί έστω και στο ελάχιστο με την ενότητα που έχει ο λαός του Ιεχωβά!

 Μας παρηγορεί πολύ το γεγονός ότι ο Ντέιβι είχε τόσο θετική επιρροή στους άλλους. Και αυτό ισχύει για όλα τα νεαρά μας παιδιά που δίνονται ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Χωρίς να το καταλαβαίνουν, επηρεάζουν τη ζωή όσων παρατηρούν τον ζήλο τους και τους υποκινούν να δίνουν και εκείνοι στον Ιεχωβά το καλύτερό τους.

 Στο εδάφιο Λουκάς 20:37, ο Ιησούς αναφέρει τα λόγια του Ιεχωβά με τα οποία αποκάλεσε τον εαυτό Του “Θεό του Αβραάμ και Θεό του Ισαάκ και Θεό του Ιακώβ”. Ο Ιεχωβά δεν είπε ότι ήταν ο Θεός τους μόνο για όσο ήταν ζωντανοί αλλά ότι είναι ακόμη ο Θεός τους! Γιατί; Ο Ιησούς μάς δίνει την απάντηση στο εδάφιο 38: «Για αυτόν όλοι είναι ζωντανοί».

 Ναι, στα μάτια του Ιεχωβά, όλοι οι πιστοί του υπηρέτες που έχουν πεθάνει είναι ζωντανοί. Αυτό μας δείχνει πόσο αποφασισμένος είναι να τους αναστήσει! (Ιώβ 14:15· Ιωάννης 5:28, 29) Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο Ιεχωβά νιώθει έτσι τόσο για τον Ντέιβι όσο και για όλους τους άλλους υπηρέτες Του που έχουν κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου.

 Θέλω πάρα πολύ να δω τον Ντέιβι ξανά, αλλά υπάρχει κάτι που λαχταρώ ακόμη περισσότερο—να δω την Κέι να τον σφίγγει ξανά στην αγκαλιά της. Δεν έχω δει άλλον στη ζωή μου να πονάει τόσο πολύ. Τα λόγια που είναι γραμμένα στο εδάφιο Λουκάς 7:15 έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου: «Ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, και ο Ιησούς τον έδωσε στη μητέρα του».

 Τον Σεπτέμβριο του 2005, άρχισα και εγώ το σκαπανικό. Είναι προνόμιό μου να υπηρετώ ως σκαπανέας μαζί με την Κέι, τα παιδιά μας και τους συζύγους τους. Είμαστε μια ενωμένη οικογένεια, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και παραμένουμε προσκολλημένοι στην ελπίδα μας για έναν μελλοντικό νέο κόσμο—όταν θα είμαστε και πάλι μαζί με τον πολυαγαπημένο μας Ντέιβι.