Ο Σέσιλ ήταν ένας προσγειωμένος αδελφός που ενδιαφερόταν πραγματικά για τους άλλους. Το παράδειγμά του, όπως επίσης της μητέρας μου και άλλων πιστών αδελφών στην εκκλησία, γέννησε μέσα μου “την επιθυμία να αναλαμβάνω δράση”—δηλαδή να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τον Ιεχωβά. (Φιλιππησίους 2:13) Επιτρέψτε μου να σας αφηγηθώ την ιστορία μου.

 Γεννήθηκα το 1943 στην Αυστραλία. Οι γονείς μου ζούσαν σε μια φάρμα κοντά στην παραθαλάσσια πόλη Μπάνταμπεργκ, στην περιοχή του Κουίνσλαντ όπου υπάρχουν καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου. Τα σαββατόβραδα, οι ντόπιοι συνήθιζαν να συναντιούνται στην πόλη. Ένα τέτοιο βράδυ το 1939, οι γονείς μου συνάντησαν δύο σκαπανείς (ολοχρόνιους διακόνους των Μαρτύρων του Ιεχωβά) που τους μίλησαν για την Αγία Γραφή. Αυτά που έμαθαν οι γονείς μου άγγιξαν την καρδιά τους, και μετά από λίγο καιρό έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, η αδελφή μου, η Τζιν, και εγώ μεγαλώσαμε σε Χριστιανικό σπιτικό. Δυστυχώς όμως, ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε ένα τραγικό δυστύχημα στο σπίτι. Ήμουν μόλις εφτά χρονών, και ο θάνατός του ήταν μεγάλο σοκ για εμένα. Κάτι που θυμάμαι καλά είναι ότι ήταν εργατικός άνθρωπος και ότι είχε καλή αίσθηση του χιούμορ. Πόσο ανυπομονώ να τον δω στην ανάσταση και να τον γνωρίσω καλύτερα!—Πράξεις 24:15.

 Η μητέρα μου ήταν καλοσυνάτη και λογική. Εγώ και η αδελφή μου νιώθαμε άνετα να της λέμε τι μας αρέσει και τι όχι. Αλλά όταν περιλαμβάνονταν Βιβλικές αρχές και η λατρεία του Ιεχωβά, η μαμά μας ήταν πολύ σταθερή. Παρακολουθούσαμε τακτικά τις συναθροίσεις, και η μαμά συμβούλευε εμένα και την αδελφή μου να μην κάνουμε παρέα μετά το σχολείο με παιδιά που δεν ήταν Μάρτυρες. (1 Κορινθίους 15:33) Κοιτώντας πίσω, είμαι βαθιά ευγνώμων για τη σταθερή της στάση.

 Η μητέρα μου ήταν επίσης ζηλώτρια κήρυκας της Βασιλείας και έκανε συχνά σκαπανικό διακοπών (τώρα ονομάζεται βοηθητικό σκαπανικό). Θυμάμαι ότι επισκεπτόταν τακτικά πάνω από 50 σπιτικά για να δώσει τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Ακόμα και όταν ήταν ηλικιωμένη και αδύναμη, δεν έπαψε να νοιάζεται για τα ενδιαφερόμενα άτομα. Η αγάπη της για τους άλλους, και ειδικά για εμάς τα παιδιά της, μας έκανε να την αγαπάμε πολύ και να θέλουμε να της μοιάσουμε. Το 1958, όταν ήμουν 14 χρονών, αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά και βαφτίστηκα.

 Λίγο καιρό αργότερα, βαφτίστηκε και ο Ρούντολφ, ένας νεαρός στην εκκλησία μας που ήταν λίγο πάνω από τα 20. Ήταν μετανάστης από τη Γερμανία. Κάθε Σάββατο πρωί, ο Ρούντολφ και εγώ συνηθίζαμε να δίνουμε μαρτυρία σε άτομα που περίμεναν στο αυτοκίνητο τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους που ήταν στα μαγαζιά.

 Ο Ρούντολφ είχε πολύ ζήλο και μου πρότεινε να κάνουμε μαζί σκαπανικό διακοπών τις περιόδους που δεν είχαμε σχολείο. Σε μια τέτοια περίπτωση, πήγαμε μαζί για έξι εβδομάδες στην πόλη Γκλάντστοουν, περίπου 190 χιλιόμετρα βόρεια από την πόλη μας. Το αδελφικό ενδιαφέρον που μου έδειχνε καθώς και η χαρά που μου έδινε το σκαπανικό διακοπών δημιούργησαν μέσα μου την επιθυμία να γίνω τακτικός σκαπανέας. Στα 16 μου, πέτυχα αυτόν τον στόχο και ήμουν αποφασισμένος να κάνω την ολοχρόνια υπηρεσία σταδιοδρομία μου.

 Ο πρώτος μου διορισμός ως σκαπανέας ήταν στο Μακέι, μια παραθαλάσσια πόλη βόρεια του Μπάνταμπεργκ και όχι πολύ μακριά από το Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα. Περίπου έναν χρόνο αργότερα, στα 17 μου, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας a στην αραιοκατοικημένη αυστραλιανή ενδοχώρα. Ο συνεργάτης μου ήταν ένας χρισμένος αδελφός που τον έλεγαν Μπένετ Μπρίκελ, ή αλλιώς Μπεν, και με περνούσε πάνω από 30 χρόνια. b Ήταν μεγάλο προνόμιο να συνεργάζομαι με αυτόν τον παλαίμαχο σκαπανέα, που πολλοί τον αποκαλούσαν «ο σκαπανέας των σκαπανέων»!

 Ο τομέας μας ήταν οι περιοχές του βορειοδυτικού Κουίνσλαντ που συνορεύουν με τον Κόλπο της Καρπεντάρια. Εκείνη την περίοδο, ο Μπεν και εγώ ήμασταν οι μόνοι Μάρτυρες στον αραιοκατοικημένο τομέα μας. Μερικές φορές, οδηγούσαμε ώρες ολόκληρες σε χωματόδρομους για να πάμε από το ένα αγρόκτημα στο άλλο. Σε εκείνες τις μακρινές διαδρομές, ο Μπεν πολλές φορές μού αφηγούνταν εμπειρίες που είχε παλιότερα στη διακονία. Για παράδειγμα, πώς κήρυτταν χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα με μεγάφωνα c στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία ήταν υπό απαγόρευση.

 Κάθε βράδυ μετά το έργο, κατασκηνώναμε σε ένα βολικό σημείο κοντά στον δρόμο. d Για να ετοιμάσουμε το βραδινό μας, μαζεύαμε ξύλα και ανάβαμε φωτιά. Το κρεβάτι μου ήταν ένας αδιάβροχος μουσαμάς, με λίγες κουβέρτες και ένα μαξιλάρι. Θυμάμαι ακόμα το δέος που ένιωθα για τον Ιεχωβά καθώς κοιτούσα τον έναστρο ουρανό σε όλο του το μεγαλείο, χωρίς να τον θαμπώνουν τεχνητά φώτα.

 Σε αυτή την απομονωμένη περιοχή είναι επικίνδυνο αν πάθει βλάβη το αυτοκίνητό σου. Σε μια περίπτωση, έσπασε ένας άξονας του αυτοκινήτου μας. Έκανε τρομερή ζέστη, και είχαμε ελάχιστο νερό. Για να βρει ανταλλακτικό, ο Μπεν πήγε με οτοστόπ στην πόλη Κλονκέρι. Εγώ έμεινα στο αυτοκίνητο δύο βράδια. Κάθε μέρα, περνούσαν από εκεί ελάχιστα αυτοκίνητα, και οι οδηγοί είχαν την καλοσύνη να μου δώσουν λίγο νερό. Ένας από αυτούς μου έδωσε επίσης ένα φθαρμένο βιβλίο. «Διάβασέ το φίλε», είπε. «Ίσως σε βοηθήσει». Προς έκπληξή μου, το βιβλίο, το οποίο δεν ήταν έκδοση της οργάνωσής μας, αφηγούνταν εμπειρίες Μαρτύρων του Ιεχωβά σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!

 Ο Μπεν και εγώ κάναμε μαζί σκαπανικό σχεδόν έναν χρόνο. Το τελευταίο πράγμα που μου είπε όταν αποχωριστήκαμε ήταν: «Συνέχισε να αγωνίζεσαι, αδελφέ μου». Η θεοσεβής αφοσίωση και ο ζήλος του Μπεν με έκαναν ακόμα πιο αποφασισμένο να παραμείνω στην ολοχρόνια διακονία.

 Αφότου έκανα σκαπανικό στην ενδοχώρα αρκετά χρόνια, προσκλήθηκα να γίνω επίσκοπος περιοχής, που σημαίνει ότι κάθε εβδομάδα θα υπηρετούσα μια εκκλησία ή έναν απομονωμένο όμιλο μιας περιοχής. Συνολικά, διορίστηκα σε τέσσερις περιοχές. Αυτές περιλάμβαναν εκκλησίες στο Κουίνσλαντ και στη Νέα Νότια Ουαλία. Κατόπιν το 1971, είχα το απροσδόκητο προνόμιο να παρακολουθήσω την 51η τάξη της Γαλαάδ, της σχολής ιεραποστόλων των Μαρτύρων του Ιεχωβά που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Οι πέντε μήνες εντατικής μελέτης της Αγίας Γραφής και εποικοδομητικής συναναστροφής με τους συμμαθητές και τους εκπαιδευτές μου με βοήθησαν να προετοιμαστώ για τον επόμενο διορισμό μου—το ιεραποστολικό έργο στην Ταϊβάν.

 Στην Ταϊβάν διορίστηκαν επίσης άλλοι οχτώ συμμαθητές μου, ανάμεσά τους και ο Ίαν Μπράουν από τη Νέα Ζηλανδία, ο οποίος έγινε συνεργάτης μου στο ιεραποστολικό έργο. Στην πραγματικότητα, δεν ξέραμε τίποτα για την Ταϊβάν—ούτε καν πού βρισκόταν στον χάρτη.

 Η ενδοχώρα του Κουίνσλαντ και η Ταϊβάν είναι τα δύο άκρα αντίθετα! Η πρώτη τεράστια δυσκολία για εμάς ήταν η κινεζική γλώσσα. Επί αρκετό καιρό, δεν καταλάβαινα τίποτα στις συναθροίσεις, οι οποίες είναι η κύρια πηγή πνευματικής ενθάρρυνσης. Ούτε μπορούσα να επικοινωνώ καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές μου. Αυτή η κατάσταση βοήθησε τον Ίαν και εμένα να συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντική ήταν η εκπαίδευση που λάβαμε στη Γαλαάδ και πόσο χρειαζόμασταν όλο αυτό το απόθεμα γνώσης που είχαμε συγκεντρώσει. Ταυτόχρονα, η τακτική μελέτη της Γραφής και η εγκάρδια προσευχή μάς βοήθησαν να μην τα παρατήσουμε. Και παρότι δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε καλά με τους ντόπιους αδελφούς, μας έδινε τεράστια δύναμη η αγάπη τους για εμάς και για τον Ιεχωβά.

 Αμέσως μόλις φτάσαμε στην Ταϊβάν, όλοι οι ιεραπόστολοι αρχίσαμε ταχύρρυθμα μαθήματα κινεζικής. Η δασκάλα μας ήταν μια αδελφή από την Αυστραλία που την έλεγαν Καθλίν Λόγκαν, e απόφοιτος της 25ης τάξης της Γαλαάδ. Επικεντρωθήκαμε στην εκμάθηση της γλώσσας και, όπως μας ειπώθηκε, χρησιμοποιούσαμε αμέσως ό,τι μαθαίναμε. Την πρώτη μέρα στη διακονία, ο Ίαν και εγώ μάθαμε απέξω μια σύντομη παρουσίαση. Καθώς πηγαίναμε στον τομέα, συζητούσαμε ποιος θα μιλούσε στην πρώτη πόρτα. Εκμεταλλεύτηκα το ότι ήμουν μεγαλύτερος και του ζήτησα να ξεκινήσει πρώτος. Ο οικοδεσπότης ήταν ένας κομψός Κινέζος. Άκουσε με υπομονή τον Ίαν να μιλάει σε σπαστά κινέζικα, μπερδεμένα με αγγλικά. Μετά, προς έκπληξή μας, μας ρώτησε σε άπταιστα αγγλικά τι θέλαμε! Μιλήσαμε για αρκετή ώρα και, προς το τέλος της συζήτησής μας, μας παρότρυνε να μην το βάλουμε κάτω. Τα καλοσυνάτα λόγια του μας έδωσαν τη δύναμη «να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε», όπως θα έλεγε ο Μπεν.

 Ο τομέας μας περιλάμβανε ένα μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας, της Ταϊπέι. Στην ουσία, ήταν ένας παρθένος τομέας καθώς ελάχιστοι Μάρτυρες ζούσαν εκεί τότε. Απτόητοι, ο Ίαν και εγώ πιάσαμε δουλειά. Εκείνη την περίοδο, συνήθως δίναμε εκατοντάδες περιοδικά κάθε μήνα. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι τα έπαιρναν μόνο και μόνο για να καταλάβουν ποιοι ήμασταν και τι προσπαθούσαμε να τους πούμε! Παρ’ όλα αυτά, εμείς κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε για να σπείρουμε σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας, βέβαιοι ότι μερικοί θα ρίζωναν σε δεκτικές καρδιές.

 Τα χρόνια που υπηρετούσα στην Ταϊβάν, γίναμε φίλοι με μια ντόπια αδελφή που την έλεγαν Γουέν-χουά. Αγαπούσε την αλήθεια και ήθελε να βοηθήσει τους ντόπιους να ωφεληθούν από το άγγελμα της Γραφής. Γι’ αυτόν τον λόγο, βοηθούσε πολλούς ιεραποστόλους, όπως και εμένα, να μάθουμε καλύτερα τη γλώσσα. Αγάπησα αυτή την ικανή αδελφή, και τελικά παντρευτήκαμε το 1974.

 Η Γουέν-χουά βοηθούσε τους ιεραποστόλους να είναι πιο αποτελεσματικοί στη διακονία. Για παράδειγμα, μας μάθαινε τη γλώσσα βοηθώντας μας να καταλάβουμε τα έθιμα και τον τρόπο σκέψης των Ταϊβανέζων. Μας έδειχνε πώς να προσαρμόζουμε τις παρουσιάσεις μας με βάση τον τομέα μας, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως από Βουδιστές και Ταοϊστές. Η λατρεία των προγόνων ήταν διαδεδομένη, και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν διαβάσει ποτέ την Αγία Γραφή—μάλιστα κάποιοι ούτε καν την είχαν δει. Μιλούσαμε λοιπόν στους ανθρώπους κυρίως για τον Δημιουργό—ότι το όνομά του είναι Ιεχωβά, καθώς και γιατί μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένας αγρότης ή ένας ψαράς χρησιμοποιούσε την έκφραση: «Βασιζόμαστε στον ουρανό για να έχουμε να φάμε», εμείς του λέγαμε: «Ποιος είναι όμως Εκείνος που μας προμηθεύει την τροφή; Δεν είναι ο Θεός που είναι παντοδύναμος, που δημιούργησε τα πάντα και αξίζει να τον λατρεύουμε;»

 Καθώς περνούσε ο καιρός, οι προσπάθειές μας ανταμείφθηκαν—οι σπόροι της Βασιλείας βρήκαν καλό έδαφος σε πολλές δεκτικές καρδιές. Μερικά από τα άτομα που μελετούσαν τη Γραφή έπρεπε να προσπαθήσουν πάρα πολύ για να ξεπεράσουν ισχυρά εδραιωμένες ψεύτικες πεποιθήσεις και αντιγραφικά έθιμα. Αλλά με τη βοήθεια των ιεραποστόλων και των ντόπιων ευαγγελιζομένων, τα κατάφεραν και η ζωή τους βελτιώθηκε πάρα πολύ. (Ιωάννης 8:32) Πολλοί αδελφοί αργότερα διορίστηκαν σε θέσεις ευθύνης στις εκκλησίες τους, ενώ αρκετοί αδελφοί και αδελφές άρχισαν την ολοχρόνια διακονία. Για παράδειγμα, κάποιοι ξεκίνησαν να υπηρετούν στο τοπικό γραφείο τμήματος, ή αλλιώς Μπέθελ.

 Από το 1976, είχα το προνόμιο να υπηρετώ στην Επιτροπή του Τμήματος της Ταϊβάν, ενώ ταυτόχρονα παρέμενα ιεραπόστολος στον αγρό. Το 1981, η Γουέν-χουά και εγώ προσκληθήκαμε στο Μπέθελ όπου συνέχισα να υπηρετώ στην επιτροπή του τμήματος επί πολλά χρόνια. Βρίσκομαι στην ολοχρόνια υπηρεσία πάνω από 60 χρόνια. Πενήντα και πλέον από αυτά, βρίσκομαι στην Ταϊβάν και λίγο λιγότερο από 50 τα έχω περάσει μαζί με την αγαπημένη μου σύζυγο. Ο παλιός συνεργάτης μου στο ιεραποστολικό έργο και φίλος μου, ο Ίαν Μπράουν, συνέχισε να υπηρετεί ολοχρόνια εδώ μέχρι τον θάνατό του, το 2013.

 Η Γουέν-χουά και εγώ προσπαθούμε να παραμένουμε πολυάσχολοι στους διορισμούς μας στο Μπέθελ, στην κινεζόφωνη εκκλησία μας και στη διακονία. Είμαστε ευγνώμονες στον Ιεχωβά για αυτά τα πολύτιμα προνόμια. Ο Ιεχωβά μού έδωσε την επιθυμία και τη δύναμη να τον υπηρετώ ολόκαρδα όταν ήμουν μικρό παιδί και συνεχίζει να το κάνει τόσο για εμένα όσο και για τη Γουέν-χουά τώρα που είμαστε σε προχωρημένη ηλικία.