Μετά από μια συνηθισμένη μέρα, τον Αύγουστο του 1967, ενώ ήμουν ένα υγιέστατο μωρό 18 μηνών, σήκωσα υψηλό πυρετό. Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, τα πόδια μου ήταν αδύναμα. Οι εξετάσεις που έκανα στο νοσοκομείο του Φρίταουν στη Σιέρα Λεόνε, εκεί όπου ζούσα, έδειξαν ότι είχα προσβληθεί από πολιομυελίτιδα, μια μολυσματική ιογενή ασθένεια που προκαλεί παράλυση κυρίως σε παιδιά κάτω των πέντε ετών. Οι φυσικοθεραπείες δεν βοήθησαν και πολύ. Σταδιακά, τα πόδια μου ατρόφησαν ώσπου δεν μπορούσα πλέον να σταθώ όρθια. Άκουγα συνέχεια τον πατέρα μου να λέει ότι ήμουν «μισό παιδί» εξαιτίας της αναπηρίας μου. Αναγκασμένη λοιπόν να σέρνομαι στο πάτωμα για να μετακινούμαι και με την αυτοεκτίμησή μου τσακισμένη, ένιωθα ότι ήμουν ένα τίποτα.

 Μεγάλωσα σε έναν καταυλισμό με τη μητέρα μου και μερικές ακόμα πάμφτωχες οικογένειες. Αν και οι άνθρωποι γύρω μου με αγαπούσαν, εγώ λαχταρούσα την πατρική αγάπη, την οποία είχα στερηθεί. Κάποιοι πίστευαν ότι δεν είχα μια κανονική ασθένεια, αλλά ότι μου είχαν κάνει μάγια. Άλλοι έλεγαν στη μητέρα μου να με παρατήσει έξω από ένα ίδρυμα για παιδιά με αναπηρίες, ώστε να απαλλαχτεί από το βάρος της φροντίδας μου. Η μητέρα μου όμως δεν δέχτηκε να το κάνει αυτό και προσπάθησε σκληρά να με φροντίσει.

 Ανήμπορη να περπατήσω ή να σταθώ όρθια, αναγκαζόμουν να σέρνομαι. Καθώς όμως σερνόμουν στο χώμα και σε άλλες επιφάνειες, τραυματιζόμουν. Για να μη γεμίζω πληγές, φορούσα χοντρά ρούχα, ενώ για να προστατεύω τα χέρια μου, φορούσα αντί για γάντια παντόφλες. Αργότερα, πήρα ξύλινους τάκους σε σχήμα Π ώστε να προστατεύω καλύτερα τα χέρια μου. Για να προχωρήσω, τέντωνα τα χέρια μου, έβαζα τους τάκους στο έδαφος και τραβούσα το σώμα μου. Στη συνέχεια, κύρτωνα την πλάτη μου για να σύρω και τα πόδια μου προς την ίδια κατεύθυνση. Μόλις έκανα ένα «βήμα», τεντωνόμουν ξανά για να κάνω με κόπο το επόμενο. Αυτό καταπονούσε πάρα πολύ τα χέρια και τους ώμους μου. Ήταν τόσο δύσκολο να μετακινούμαι ώστε πολύ σπάνια έφευγα από το σπίτι. Δεν μπορούσα ούτε να πηγαίνω στο σχολείο ούτε να παίζω με άλλα παιδιά. Φοβόμουν ότι χωρίς τη μητέρα μου δεν θα μπορούσα να ζήσω.

 Προσευχόμουν στον Θεό και του ζητούσα να με βοηθήσει—να μη με αφήσει να γίνω ζητιάνα. Ένιωθα ότι, αν τον πλησίαζα και τον υπηρετούσα σωστά, εκείνος θα φρόντιζε για τις ανάγκες μου. Έτσι λοιπόν, μια μέρα το 1981, με πολύ κόπο κατάφερα να βγω από το σπίτι μας και να πάω σε μια εκκλησία που βρισκόταν στον δρόμο όπου μέναμε. Ο τρόπος που με κοιτούσαν οι άνθρωποι με έκανε να νιώθω πολύ άβολα. Ο πάστορας δεν με καλωσόρισε και μάλιστα μάλωσε τη μητέρα μου επειδή έκατσα σε ένα στασίδι που είχαν πληρώσει άλλοι. Αποφάσισα ότι δεν θα πήγαινα ποτέ ξανά εκεί.

 Ένα πρωί το 1984, όταν ήμουν 18 χρονών, ανέβηκα στον πάνω όροφο του σπιτιού για να περάσω τη μέρα μου όπως συνήθως, μπροστά στο παράθυρο. Από εκεί παρατηρούσα τι συνέβαινε στον έξω κόσμο. Μετά όμως αποφάσισα να κατεβώ στην αυλή μας, που τις περισσότερες φορές ήταν άδεια. Όταν πήγα εκεί, συνάντησα δύο άντρες οι οποίοι κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι. Μου μίλησαν για ένα υπέροχο μέλλον στο οποίο η κατάστασή μου θα άλλαζε. Διάβασαν τα εδάφια Ησαΐας 33:24 και Αποκάλυψη 21:3, 4. Στη συνέχεια, μου έδωσαν το πολύχρωμο βιβλιάριο Απολαύστε Ζωή στη Γη για Πάντα! και υποσχέθηκαν να επιστρέψουν για να μου μάθουν περισσότερα.

 Όταν ξαναήρθαν, μου είπαν ότι θα συνέχιζα τις συζητήσεις με την Πολίν, μια ιεραπόστολο που είχε μόλις μετακομίσει στη Σιέρα Λεόνε. Η Πολίν λοιπόν έγινε για εμένα σαν μια δεύτερη μητέρα. Η μαμά μου χαιρόταν που έκανα Γραφική μελέτη με τη «νέα μου μητέρα», η οποία μου έδειχνε αυτοθυσιαστική αγάπη, υπομονή, καλοσύνη, ενδιαφέρον και πάντα με είχε στον νου της. Μου έμαθε μάλιστα να διαβάζω. Χρησιμοποιώντας Το Βιβλίο μου με τις Βιβλικές Ιστορίες μού γνώρισε σιγά σιγά τον στοργικό Πατέρα που πάντα λαχταρούσα.

 Αυτά που μάθαινα από την Αγία Γραφή με γέμιζαν χαρά. Μια μέρα, ρώτησα την Πολίν αν θα μπορούσα να παρακολουθήσω και εγώ τη συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά η οποία λεγόταν Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας a και διεξαγόταν στο σπίτι ενός Μάρτυρα του Ιεχωβά περίπου ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι μου. Η Πολίν είπε ναι, και έτσι την επόμενη Τρίτη ήρθε και με περίμενε να κάνω μπάνιο και να ντυθώ για να πάμε μαζί στη συνάθροιση. Κάποιος είπε ότι έπρεπε να ζητήσω από την Πολίν να πληρώσει ταξί για να με πάει. Αλλά εγώ είπα: «Θα περπατήσω ως εκεί χρησιμοποιώντας τους ξύλινους τάκους μου».

 Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, η μαμά μου και οι γείτονες με παρακολουθούσαν ανήσυχοι. Καθώς διέσχιζα την αυλή, κάποιοι γείτονες φώναξαν στην Πολίν: «Γιατί την πιέζεις;»

 «Τζέι, θέλεις να έρθεις;», με ρώτησε ευγενικά εκείνη. Ήταν η στιγμή να δείξω ότι εμπιστευόμουν στον Ιεχωβά. (Παροιμίες 3:5, 6) «Ναι!», απάντησα. «Αυτή είναι δική μου απόφαση». Οι γείτονες με παρατηρούσαν σιωπηλοί και άλλαξαν στάση καθώς πλησίαζα στην αυλόπορτα. Μόλις βγήκα από τον καταυλισμό, ξέσπασαν σε επευφημίες.

 Πόσο μου άρεσε εκείνη η συνάθροιση! Ήταν πολύ αναζωογονητική! Όλοι με καλοδέχτηκαν. Κανείς δεν με κοίταξε παράξενα. Ένιωσα πολύ άνετα. Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω τακτικά. Λίγο αργότερα, ρώτησα αν θα μπορούσα να παρακολουθώ και τις μεγαλύτερες συναθροίσεις που γίνονταν στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Επειδή ήμουν φτωχή, είχα μόνο δύο φορέματα και ένα ζευγάρι παντόφλες. Ήμουν όμως σίγουρη ότι ο λαός του Θεού δεν θα με απέρριπτε. Και όντως ποτέ δεν το έκανε.

 Για να πάω στην Αίθουσα Βασιλείας, έπρεπε να «περπατήσω» ως το τέρμα του δρόμου και μετά να πάρω ένα ταξί για να κατεβώ τον λόφο μέχρι την Αίθουσα Βασιλείας. Στη συνέχεια, οι αδελφοί με έπαιρναν στα χέρια τους για να με μεταφέρουν στην αίθουσα.

 Ένιωθα ότι είχα γευτεί την αγαθότητα του Ιεχωβά και γι’ αυτό ήθελα να τον κάνω καταφύγιό μου. Αποφάσισα λοιπόν να παρακολουθώ τακτικά τις συναθροίσεις. (Ψαλμός 34:8) Την περίοδο των βροχών, συχνά έφτανα στην αίθουσα βρεγμένη και γεμάτη λάσπες, οπότε έπρεπε να αλλάζω ρούχα εκεί. Αλλά άξιζε τον κόπο!

 Το 1985, το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά ανέφερε την ιστορία μου. Αφότου τη διάβασε, η Ζοζέτ, μια Μάρτυρας στην Ελβετία, υποκινήθηκε να μου στείλει ένα χειροκίνητο τρίκυκλο αναπηρικό καροτσάκι με ωραίους λασπωτήρες και πολύχρωμα αντανακλαστικά στην πλάτη. Έτσι μπορούσα πια να μετακινούμαι με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Τα παιδιά εντυπωσιάζονταν και μου έλεγαν πόσο τους άρεσε να με βλέπουν στο ωραίο μου καροτσάκι. Δεν σερνόμουν πια στο χώμα, είχα ανεβεί επίπεδο και ένιωθα σαν βασίλισσα. Πλέον με σέβονταν και δεν με καταφρονούσαν.

 Ήταν εύκολο να προοδεύσω πνευματικά επειδή ζούσα ήδη μια απλή και ηθικά καθαρή ζωή. Χάρη στο καροτσάκι μου μπορούσα να πηγαίνω στο έργο, και στις 9 Αυγούστου 1986 βαφτίστηκα. Το βάφτισμα άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο, ήταν σαν να πετάω στον ουρανό, κάτι που δεν είχα ποτέ φανταστεί. Ένιωθα εσωτερική χαρά και ικανοποίηση. Απέκτησα αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση επειδή πλέον είχα έναν Πατέρα που με αγαπούσε και περιστοιχιζόμουν από ανθρώπους που νοιάζονταν γνήσια για εμένα.

 Έψαχνα έναν τρόπο να ανταποδώσω στον Ιεχωβά όλα όσα είχε κάνει για εμένα και έτσι σκέφτηκα το τακτικό σκαπανικό, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα τα κατάφερνα. (Ψαλμός 116:12) Προσευχήθηκα σχετικά με αυτό και αποφάσισα να το δοκιμάσω. Άρχισα το σκαπανικό την 1η Ιανουαρίου 1988 και συνεχίζω ως τώρα. Πόσο έχω ευλογηθεί όλα αυτά τα χρόνια! Έχω αδελφούς και αδελφές που με αγαπούν και με βοηθούν να φτάνω τον στόχο μου κάθε μήνα. Και έχω δει πόσο πολύ με στηρίζει ο Ιεχωβά με το άγιο πνεύμα του.—Ψαλμός 89:21.

 Από τη στιγμή που ξεκίνησα το σκαπανικό, ήμουν πολύ πιο δραστήρια, και αυτό έκανε καλό στα αδύναμα πόδια μου. Μετά από λίγο καιρό, πήγα σε μια καινούρια κλινική ελπίζοντας να κάνω φυσικοθεραπείες και ασκήσεις για τα πόδια. Αλλά εκεί, μια νοσοκόμα μού είπε να μην μπω στον κόπο να πηγαίνω επειδή έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα πέθαινα. Όταν άκουσα το ίδιο και από μια συνάδελφό της, καταρρακώθηκα. Γύρισα λοιπόν στο σπίτι και προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να διαχειριστώ τα αισθήματα αποθάρρυνσης και να βρω κάποια θεραπεία.

 Το έργο αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες θεραπείες για μένα. Άλλωστε περιλαμβάνει πολλή άσκηση. Μερικά χρόνια αργότερα, μια από τις νοσοκόμες που μου είχαν πει ότι σε λίγο θα πέθαινα πέρασε έξω από την Αίθουσα Βασιλείας και με είδε. Εντυπωσιάστηκε που ήμουν ακόμα ζωντανή!

 Παρά την κατάστασή μου, προσπαθώ να κάνω ακόμα πολλά στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Οι αδελφοί με επαινούν για τον ζήλο μου και για το ότι πηγαίνω πάντα νωρίς στις συναθροίσεις. Το κάνω αυτό επειδή έτσι έχω χρόνο να χαιρετώ τους αδελφούς και τις αδελφές μου και να τους δείχνω το ενδιαφέρον μου.

 Έχω γευτεί την αγαθότητα του Ιεχωβά και έχω ζήσει πολλές ευλογίες στη ζωή μου. Είχα τη χαρά να βοηθήσω τρία άτομα να βαφτιστούν. Ένα από αυτά, η Αμέλια, παρακολούθησε την 137η τάξη της Γαλαάδ. Έχω παρακολουθήσει πάνω από μία φορά τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα, μια υπέροχη προμήθεια από τον Ιεχωβά! Ο Ιεχωβά έχει αυξήσει τη χαρά, την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μου. Οι άλλοι με σέβονται. Δεν ντρέπομαι πια για τον εαυτό μου. Τώρα που είμαι στην αλήθεια, έχω καλούς φίλους, όχι μόνο στην πόλη μου, το Φρίταουν, αλλά και σε όλη τη χώρα και ολόκληρο τον κόσμο.

 Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε που έμαθα την υπόσχεση του Θεού για έναν νέο κόσμο, στον οποίο δεν θα υπάρχουν πια αναπηρίες. Η βεβαιότητα αυτής της υπόσχεσης συνεχίζει να με ενθαρρύνει, και δεν βλέπω την ώρα να πραγματοποιηθεί. Έχω στάση προσμονής επειδή γνωρίζω ότι ο Θεός μου, ο Ιεχωβά, δεν θα καθυστερήσει. (Μιχαίας 7:7) Η υπομονή μου έχει αποδειχτεί ευλογία. Ο Ιεχωβά με έχει βοηθήσει να διαχειριστώ πολλά προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις. Πάντα με βοηθάει την κατάλληλη στιγμή. Έχω πραγματική χαρά και ένα λαμπερό χαμόγελο επειδή από το χώμα όπου σερνόμουν, τώρα πετάω ψηλά στον ουρανό, έτσι όπως δεν είχα ποτέ φανταστεί.