Λίγα χρόνια αφότου η οικογένειά μας μετακόμισε στη πόλη Ρούντεπουρτ της Νότιας Αφρικής, ο πατέρας μου πέθανε. Το 1947, σε ηλικία 16 χρονών, εργαζόμουν με πλήρες ωράριο στην κρατική τηλεφωνική υπηρεσία για να βοηθάω στα έξοδα της οικογένειας. Κάποια μέρα που ήμουν στο σπίτι, ένας ηλικιωμένος άντρας ήρθε στην πόρτα μας και μας πρόσφερε συνδρομή στη Σκοπιά. Δεχτήκαμε απλώς και μόνο από ευγένεια.

 Σύντομα όμως, μας άνοιξε η όρεξη και θέλαμε να αποκτήσουμε ακριβή γνώση της Γραφής. Η μητέρα μου, η οποία ανήκε στην Ολλανδική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία όταν ήταν μικρότερη, μπορούσε να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα σε όσα δίδασκε η Αγία Γραφή και σε όσα δίδασκε η εκκλησία. Συμφωνήσαμε να κάνουμε Γραφική μελέτη και σύντομα αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις. Το 1949, ήμουν η πρώτη από την οικογένειά μας που βαφτίστηκε. Συνέχισα να εργάζομαι μερικά χρόνια, αλλά αυτό που ήθελα ήταν να κάνω περισσότερα στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

 Το 1954, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό και ρώτησα το γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής πού θα μπορούσα να φανώ πιο χρήσιμη. Το γραφείο τμήματος μου πρότεινε την πόλη Πρετόρια και διευθέτησε να έρθει μαζί μου άλλη μια σκαπάνισσα. Το σπίτι μας ήταν αρκετά άνετο, και θυμάμαι ακόμη τα πεντανόστιμα κούκσιστερς—ξεροτηγανισμένους λουκουμάδες σε σχήμα πλεξούδας βουτηγμένους σε σιρόπι—που πουλούσαν εκεί κοντά.

 Όταν παντρεύτηκε η συνεργάτιδά μου, ο υπηρέτης τμήματος, ο αδελφός Τζορτζ Φίλιπς, ρώτησε αν θα ήθελα να υπηρετήσω ως ειδική σκαπάνισσα. Δέχτηκα την πρόσκληση με χαρά.

 Το 1955, έλαβα τον πρώτο μου διορισμό στην πόλη Χάρισμιθ. Με την καινούρια μου συνεργάτιδα, κάναμε πραγματικό αγώνα για να βρούμε κατάλληλο χώρο να μείνουμε. Για παράδειγμα, η τοπική ενορία έμαθε για εμάς και ανάγκασε τη σπιτονοικοκυρά μας να μας διώξει.

 Αργότερα, διορίστηκα στο Πάρκχερστ του Γιοχάνεσμπουργκ. Εκεί συνεργαζόμουν με δύο αδελφές που ήταν ιεραπόστολοι. Με τον καιρό, η μία παντρεύτηκε και η άλλη διορίστηκε αλλού. Μια αγαπητή αδελφή που λεγόταν Αϊλίν Πόρτερ με φιλοξένησε στο σπίτι της, παρ’ όλο που το σπίτι στο οποίο έμενε με την οικογένειά της, στην πραγματικότητα, δεν είχε χώρο και για εμένα. Κοιμόμουν σε μια γωνιά που χωριζόταν από το υπόλοιπο σπίτι με κουρτίνα. Η Αϊλίν ήταν καλοσυνάτη και ενθαρρυντική, και ένιωθα πολύ άνετα μαζί της. Με είχε εντυπωσιάσει ο ζήλος που έδειχνε για την αλήθεια ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε την οικογένειά της.

 Σύντομα, διορίστηκα στην πόλη Άλιγουαλ Νορθ στην επαρχία του Ίστερν Κέιπ με συνεργάτιδά μου την αδελφή Μερλίν (Μερλ) Λορένς. Τότε ήμασταν λίγο πάνω από τα 20 και μας ενθάρρυνε το παράδειγμα μιας ηλικιωμένης αδελφής, της Ντόροθι, την οποία λέγαμε χαϊδευτικά θεία Ντοτ. Στα νιάτα της, είχε δεχτεί άγρια επίθεση από σκυλιά στο έργο κηρύγματος, αλλά αυτή η εμπειρία δεν είχε μειώσει τον ζήλο της.

 Το 1956, η Μερλ έφυγε για να παρακολουθήσει την 28η τάξη της Γαλαάδ. Πόσο ήθελα να πάω και εγώ μαζί της! Ωστόσο, η θεία Ντοτ με είχε από κοντά και γίναμε στενές φίλες παρά τη διαφορά ηλικίας.

 Φανταστείτε τη χαρά μου όταν και εγώ, όπως η Μερλ, προσκλήθηκα στη Σχολή Γαλαάδ! Πριν από την αναχώρησή μου, έμεινα σχεδόν οχτώ μήνες στην πόλη Νάιτζελ, όπου συνεργάστηκα με την Κάθι Κουκ, μια απόφοιτη της Γαλαάδ. Η Κάθι με γέμισε ενθουσιασμό για όσα βρίσκονταν μπροστά μου, και τον Ιανουάριο του 1958 έφυγα για τη Νέα Υόρκη.

 Στη Γαλαάδ, έμενα στο ίδιο δωμάτιο με την Τία Αλούνι από τις Σαμόα και την Άιβι Καούε που ήταν Μαορί. Στη Νότια Αφρική, η κυβέρνηση του απαρτχάιντ διαχώριζε τους λευκούς από τις άλλες φυλές, γι’ αυτό η συγκατοίκηση μαζί τους ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο. Τις συμπάθησα αμέσως και είχα ενθουσιαστεί που ήμουν μέρος μιας τόσο κοσμοπολίτικης τάξης.

 Ένας από τους εκπαιδευτές μας στη Γαλαάδ ήταν ο αδελφός Μάξγουελ Φρεντ. Ο τρόπος του όταν δίδασκε ήταν μερικές φορές αρκετά έντονος. Στην τάξη του, υπήρχαν τρία φώτα με τις λέξεις «Τόνος», «Ρυθμός» και «Ένταση». Όσο ο σπουδαστής παρουσίαζε την ομιλία ή την επίδειξη, ο αδελφός Φρεντ, αν θεωρούσε ότι η παρουσίαση υστερούσε σε κάποιον από αυτούς τους τρεις τομείς, άναβε το αντίστοιχο φως. Επειδή γενικά είμαι συγκρατημένη ως χαρακτήρας, τα τρομακτικά φώτα άναβαν συχνά για εμένα, με αποτέλεσμα μερικές φορές να βάζω τα κλάματα! Ωστόσο, συμπαθούσα τον αδελφό Φρεντ. Πού και πού, όταν φρόντιζα για τον διορισμό καθαριότητας που είχα μεταξύ των μαθημάτων, μου έφερνε με καλοσύνη ένα φλιτζάνι καφέ.

 Καθώς περνούσαν οι μήνες, αναρωτιόμουν πού θα διοριζόμουν. Η πρώην συνεργάτιδά μου, η Μερλ, είχε ήδη αποφοιτήσει από τη Γαλαάδ και είχε διοριστεί στο Περού. Μου πρότεινε να ρωτήσω τον αδελφό Νάθαν Νορ, ο οποίος είχε τότε την επίβλεψη του έργου, αν θα μπορούσα να αντικαταστήσω τη συνεργάτιδά της που σύντομα θα παντρευόταν. Ο αδελφός Νορ επισκεπτόταν τις εγκαταστάσεις της Γαλαάδ κάθε λίγες εβδομάδες, οπότε ήταν εύκολο να τον πλησιάσει κάποιος για να του μιλήσει. Όταν αποφοίτησα, διορίστηκα στο Περού!

 Ήμουν πολύ χαρούμενη που βρέθηκα ξανά με τη Μερλ στη Λίμα του Περού! Είχα από την αρχή παραγωγικές Γραφικές μελέτες παρότι δεν ήξερα ακόμη καλά την ισπανική. Αργότερα, διοριστήκαμε με τη Μερλ στο Αγιακούτσο, ψηλά στα βουνά. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν δύσκολος διορισμός. Είχα μάθει κάποια ισπανικά, αλλά πολλοί εκεί μιλούσαν μόνο κέτσουα, και επίσης μας πήρε καιρό μέχρι να συνηθίσουμε το μεγάλο υψόμετρο και τον αραιό αέρα.

 Ένιωθα ότι δεν είχα καταφέρει και πολλά στο Αγιακούτσο και αναρωτιόμουν αν η αλήθεια θα γνώριζε ποτέ αύξηση σε εκείνον τον τόπο. Σήμερα όμως, υπάρχουν πάνω από 700 ευαγγελιζόμενοι εκεί, καθώς επίσης και ένα απομακρυσμένο μεταφραστικό γραφείο της κέτσουα (Αγιακούτσο).

 Κάποια στιγμή, η Μερλ παντρεύτηκε έναν επίσκοπο περιοχής, τον Ραμόν Καστίγιο, και, το 1964, ο Ραμόν παρακολούθησε μια 10μηνη σειρά μαθημάτων στη Γαλαάδ. Στην τάξη του, ήταν και ένας δικός μου συμμαθητής από τη Γαλαάδ, ο Φου-λον Λιανγκ, ο οποίος υπηρετούσε στο Χονγκ Κονγκ αλλά είχε προσκληθεί πάλι στη Γαλαάδ για επιπρόσθετη εκπαίδευση σε σχέση με τις ευθύνες που είχε στο γραφείο τμήματος. a Ο Φου-λον ρώτησε τον Ραμόν πώς τα πήγαινα στο Περού, και αργότερα οι δυο μας αρχίσαμε να αλληλογραφούμε.

 Από την αρχή κιόλας, ο Φου-λον μού ξεκαθάρισε ότι η αλληλογραφία μας σήμαινε στενή γνωριμία. Στο Χονγκ Κονγκ, ο Χάρολντ Κινγκ, ένας άλλος ιεραπόστολος, πήγαινε τακτικά στο ταχυδρομείο, οπότε συμφώνησε να ταχυδρομεί εκείνος τις επιστολές του Φου-λον. Στους φακέλους με τις επιστολές που προορίζονταν για εμένα, ο Χάρολντ έκανε μικρές ζωγραφιές και έγραφε σύντομα μηνύματα με σχόλια όπως: «Θα τον βάζω να σου γράφει συχνότερα!»

 Έπειτα από περίπου 18 μήνες αλληλογραφίας, ο Φου-λον και εγώ αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Έφυγα από το Περού έχοντας υπηρετήσει εκεί σχεδόν εφτά χρόνια.

 Στις 17 Νοεμβρίου 1965, ο Φου-λον και εγώ παντρευτήκαμε. Απολάμβανα τη νέα μου ζωή στο γραφείο τμήματος του Χονγκ Κονγκ, όπου μέναμε μαζί με άλλα δύο αντρόγυνα. Ο Φου-λον ασχολούνταν με τη μετάφραση και εγώ ήμουν έξω και κήρυττα. Ήταν δύσκολο να μάθω την καντονεζική, αλλά οι άλλες αδελφές που ήταν ιεραπόστολοι και ο αγαπημένος μου σύζυγος με βοηθούσαν υπομονετικά. Επίσης, οι μελέτες με μικρά παιδιά με βοηθούσαν να είμαι πιο χαλαρή καθώς μάθαινα τη γλώσσα.

 Μερικά χρόνια αργότερα, μετακομίσαμε σε έναν ιεραποστολικό οίκο σε κάποιο άλλο μέρος του Χονγκ Κονγκ, το Γκγουν Ντονγκ, για να διδάξει ο Φου-λον την καντονεζική σε νεοφερμένους ιεραποστόλους. b Απολάμβανα τόσο πολύ τη διακονία σε εκείνη την περιοχή ώστε πολλές μέρες δεν ήθελα να γυρίσω στο σπίτι!

 Το 1968, ενθουσιάστηκα όταν λάβαμε τη νέα έκδοση μελέτης Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή. Ήταν πιο απλή από την προηγούμενη έκδοση μελέτης «Έστω ο Θεός Αληθής», ειδικά για τους σπουδαστές που δεν ήταν εξοικειωμένοι με την Αγία Γραφή και τη Χριστιανοσύνη.

 Ωστόσο, έκανα το λάθος να θεωρώ ότι οι σπουδαστές δέχονταν την αλήθεια απλώς επειδή απαντούσαν σωστά στις τυπωμένες ερωτήσεις του βιβλίου. Σε μια περίπτωση, είχαμε τελειώσει με μια σπουδάστρια ολόκληρο το βιβλίο Αλήθεια και εγώ δεν είχα καταλάβει ότι εκείνη ακόμη δεν πίστευε στον Θεό! Έμαθα να προσπαθώ να κάνω περισσότερη συζήτηση με τους σπουδαστές ώστε να εξακριβώνω πώς ένιωθαν για όσα μάθαιναν.

 Αφού μείναμε λίγο καιρό στο Γκγουν Ντονγκ, γυρίσαμε πάλι στο γραφείο τμήματος, και ο Φου-λον άρχισε να υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος του Χονγκ Κονγκ. Τα χρόνια που ακολούθησαν, εργάστηκα στο νοικοκυριό και στη ρεσεψιόν. Ο Φου-λον περιστασιακά έπρεπε να ταξιδεύει για εμπιστευτικούς θεοκρατικούς διορισμούς στους οποίους εγώ δεν μπορούσα να τον συνοδεύω, αλλά ήταν προνόμιό μου να τον υποστηρίζω καθώς φρόντιζε για τις ευθύνες του.

 Δυστυχώς, το 2008, άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου μέσα σε μια νύχτα. Ενώ ο αγαπημένος μου Φου-λον έλειπε σε ταξίδι, πέθανε αναπάντεχα, λίγο πριν από την Ανάμνηση του θανάτου του Ιησού. Ήμουν ράκος. Οι αδελφοί και οι αδελφές έσπευσαν να με στηρίξουν, και στη διάρκεια της ομιλίας της Ανάμνησης κατάφερα να μείνω ψύχραιμη βοηθώντας μια ενδιαφερόμενη να βρίσκει τα εδάφια. Μου έδωσε δύναμη ένα αγαπημένο εδάφιο του Φου-λον που λέει: «Εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, πιάνω σφιχτά το δεξί σου χέρι . . . “Εγώ θα σε βοηθήσω”».—Ησαΐας 41:13.

 Εφτά χρόνια μετά τον θάνατο του Φου-λον, οι αδελφοί στο Χονγκ Κονγκ μού πρότειναν να μετακομίσω σε ένα μεγαλύτερο γραφείο τμήματος, όπου θα μπορούσα να λαβαίνω την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη. Το 2015 λοιπόν, μετακόμισα στο γραφείο τμήματος της Νότιας Αφρικής, το οποίο είναι πολύ κοντά στο μέρος όπου γνώρισα την αλήθεια το 1947.

 Έχω ζήσει πολλά ευτυχισμένα χρόνια στην υπηρεσία του Ιεχωβά και νιώθω ότι ο Ιεχωβά έχει ευλογήσει την προθυμία μου. Ακόμη κρατάω επαφή με παλιούς σπουδαστές μου οι οποίοι υπηρετούν τον Ιεχωβά πιστά και έχω δει πώς μπορεί ο Ιεχωβά να ευλογήσει τη συμβολή μας στο έργο κηρύγματος, όσο μικρή και αν φαίνεται. Για παράδειγμα, οι ευαγγελιζόμενοι στο Περού αυξήθηκαν από περίπου 760 το 1958 σε σχεδόν 133.000 το 2021, και οι ευαγγελιζόμενοι στο Χονγκ Κονγκ από περίπου 230 το 1965 σε 5.565 το 2021.

 Λόγω της ηλικίας μου, δεν μπορώ να κάνω όσα έκανα παλιά. Αλλά η προθυμία μου παραμένει ίδια και ανυπομονώ να εκδηλώνω αυτό ακριβώς το πνεύμα στον νέο κόσμο του Ιεχωβά, τότε που θα υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει και θα λέω με μεγάλη χαρά: «Είμαι πρόθυμη να πάω».