Όπως είχε αναφερθεί νωρίτερα στο jw.org και στην εφημερίδα The New York Times, το Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας Μπούντεσβερ στη Δρέσδη της Γερμανίας αρνείται να παραδώσει το αρχείο της αδελφής Ανμαρί Κουσερόβ, αψηφώντας την τελευταία της επιθυμία και τη διαθήκη της. Ωστόσο, αποδεικτικά στοιχεία που ήρθαν πρόσφατα στο φως υποστηρίζουν τη θέση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, η οργάνωσή μας αποφάσισε να κινήσει μια νέα δικαστική υπόθεση κατά του μουσείου.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούσαν πάνω από εφτά χρόνια να κάνουν φιλικό διακανονισμό με το μουσείο για να αποκτήσουν το αρχείο, αλλά χωρίς επιτυχία. Έπειτα, η οργάνωσή μας προσέφυγε στο δικαστήριο. Δυστυχώς το 2021, η προσφυγή απορρίφθηκε καθώς το δικαστήριο αποφάσισε ότι το μουσείο είχε αποκτήσει το αρχείο με έντιμο τρόπο.

Σε ηλικία 26 ετών, η Ανμαρί άρχισε με μεγάλη επιμέλεια να φτιάχνει ένα αρχείο με στοιχεία που σχετίζονταν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά την περίοδο του Ολοκαυτώματος. Το κράτησε στην κατοχή της ακόμα και με κίνδυνο της ζωής της επί 65 και πλέον χρόνια, μέχρι τον θάνατό της το 2005. Κληροδότησε στις επόμενες γενιές, και ειδικά στους ομοπίστους της, έναν ιστορικό θησαυρό, όπως έχει εκτιμηθεί διεθνώς.

Η Ανμαρί δημιούργησε το αρχείο επειδή ήθελε ειλικρινά όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι—Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι—να συνεχίσουν να διδάσκονται από το ιστορικό πίστης της οικογένειάς της. Για να το διασφαλίσει αυτό, όρισε ως μοναδικό κληρονόμο του αρχείου τη θρησκευτική κοινότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ακόμα όμως δεν έχει γίνει σεβαστή η επιθυμία της.

Η Ανμαρί και τέσσερα από τα αδέλφια της φιλοξενήθηκαν το 1991 στο βρετανικό ντοκιμαντέρ Μοβ Τρίγωνα. Το ντοκιμαντέρ έστρεφε την προσοχή στις εμπειρίες της οικογένειας Κουσερόβ με στόχο να παρουσιάσει τον διωγμό που υπέστησαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά από το ναζιστικό καθεστώς επειδή αρνούνταν να αποκηρύξουν την πίστη τους και να ορκιστούν υποταγή στον Χίτλερ. Η Ανμαρί εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ με τα πολύτιμα έγγραφα και τις φωτογραφίες που διέθετε.

Σε μια συνέντευξη λίγο πριν από τον θάνατό της, η Ανμαρί αφηγήθηκε πώς κόντεψε να χάσει σημαντικά μέρη του αρχείου της όταν η Γκεστάπο τη συνέλαβε στο διαμέρισμά της. Η ίδια είπε: «Είχα μια τσάντα στο χολ της εισόδου. Από κάτω, είχα βάλει τα γράμματα και όλα τα άλλα έγγραφα». Η Ανμαρί είχε γεμίσει αυτή τη μεγάλη τσάντα με μήλα, ελπίζοντας ότι αυτό θα απέτρεπε τους αστυνομικούς να ψάξουν από κάτω. Ακόμα και αν το σχέδιό της δεν πετύχαινε, σκέφτηκε: “Τουλάχιστον θα έχω κάτι να φάω στη φυλακή”. Ευτυχώς, το σχέδιό της πέτυχε.

Λίγο μετά τον θάνατο της Ανμαρί, το αρχείο εξαφανίστηκε από το σπίτι της. Έπειτα ανακαλύφτηκε ότι ένας από τους αδελφούς της, που δεν ήταν πια Μάρτυρας του Ιεχωβά, είχε πουλήσει το αρχείο στο μουσείο. Η Ανμαρί ποτέ δεν είχε εξουσιοδοτήσει τον αδελφό της για κάτι τέτοιο. Εκείνος έχει πεθάνει τώρα πια.

Τα μέλη της οικογένειας Κουσερόβ, γνωρίζοντας την επιθυμία της Ανμαρί, σοκαρίστηκαν όταν το δικαστήριο αποφάσισε να μείνει το αρχείο στο μουσείο. Από τότε, η οικογένεια, οι φίλοι και άλλοι Μάρτυρες του Ιεχωβά που υπέστησαν διωγμό από τους Ναζί έχουν στείλει εκατοντάδες επιστολές στο μουσείο και στο Υπουργείο Άμυνας, στο οποίο υπάγεται το μουσείο. Σε αυτές τις επιστολές, ζητούν να επιστραφεί το αρχείο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, όπως επιθυμούσε η Ανμαρί.

Ανάμεσα στα αξιοσημείωτα έγγραφα του αρχείου είναι και το αποχαιρετιστήριο γράμμα του αδελφού της Ανμαρί, του Βίλχελμ, με τα τελευταία του λόγια στις 26 Απριλίου 1940. Ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, αρνήθηκε να προσφέρει στρατιωτική υπηρεσία. Επειδή ήταν αντιρρησίας συνείδησης, οι Ναζί τον καταδίκασαν σε θάνατο.

Ο Βίλχελμ ανέφερε στο γράμμα του: «Αγαπημένοι μου γονείς, αδελφοί και αδελφές: Όλοι σας γνωρίζετε πόσο σημαντικοί είστε για εμένα, και αυτό έρχεται στη μνήμη μου κάθε φορά που κοιτάζω την οικογενειακή μας φωτογραφία. Πόσο αρμονικά ήταν πάντοτε τα πράγματα στο σπίτι. Παρ’ όλα αυτά, πάνω απ’ όλα πρέπει να αγαπάμε τον Θεό, όπως διέταξε ο Ηγέτης μας ο Ιησούς Χριστός. Αν σταθούμε με το μέρος του, θα μας ανταμείψει». Ο Βίλχελμ εκτελέστηκε το πρωί της 27ης Απριλίου, σε ηλικία 25 ετών.

Οι γονείς της Ανμαρί, ο Φρανς και η Χίλντα Κουσερόβ, είχαν 11 παιδιά. Σαν τον Βίλχελμ, ο Φρανς και οι μεγαλύτεροι γιοι του φυλακίστηκαν επειδή αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στον πόλεμο. Τα μικρότερα παιδιά αρνούνταν να κάνουν τον χιτλερικό χαιρετισμό και γι’ αυτό στάλθηκαν σε αναμορφωτήρια και έπειτα σε ανάδοχες οικογένειες.

Όταν ο Βόλφγκανγκ, ένας από τους μικρότερους αδελφούς Κουσερόβ, παρουσιάστηκε στο στρατοδικείο, δήλωσε με θάρρος: «Ανατράφηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, σύμφωνα με τον λόγο του Θεού που περιέχεται στην Αγία Γραφή. Ο μεγαλύτερος και ιερότερος από τους νόμους που έδωσε ο Θεός στην ανθρωπότητα είναι ο εξής: “Πρέπει να αγαπάς τον Θεό πάνω από καθετί άλλο και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου”. Άλλες εντολές λένε: “Δεν πρέπει να σκοτώσεις”. Μήπως ο Δημιουργός μας διευθέτησε να καταγραφτούν όλα αυτά για τα δέντρα;»

Στις 28 Μαρτίου 1942, ο 20χρονος Βόλφγκανγκ αποκεφαλίστηκε στη λαιμητόμο.

Η Ανμαρί και η οικογένειά της πλήρωσαν ακριβό τίμημα για την πίστη και τη σταθερή στάση τους στον πόλεμο των Ναζί—κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους επειδή αρνήθηκαν να σκοτώσουν. Συνολικά, η οικογένεια πέρασε 47 χρόνια στη φυλακή.

Το αρχείο κρατάει ζωντανό το εξαιρετικό παράδειγμα πίστης της οικογένειας. Δείχνει παραστατικά πώς η πίστη χαρίζει δύναμη όταν υπάρχει έντονος διωγμός και η απειλή του θανάτου. Αυτό το βασικό θέμα του αρχείου μπορεί να εκτιμηθεί πλήρως μόνο αν βρίσκεται στα μουσεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Τον Οκτώβριο του 2022, ο Πάουλ-Γκέρχαρντ Κουσερόβ, ο τελευταίος εν ζωή γιος της οικογένειας, πέθανε. Έλπιζε πως θα έβλεπε την ημέρα που το στρατιωτικό μουσείο θα πραγματοποιούσε την επιθυμία της αδελφής του—κάτι για το οποίο αγωνίστηκε δημόσια μέχρι τον θάνατό του. Ο ίδιος εξηγούσε: «Τα αδέλφια μου πέθαναν επειδή αρνήθηκαν τη στρατιωτική υπηρεσία. Το τελευταίο μέρος που θα θεωρούσα σωστό να φυλάσσεται αυτό το αρχείο είναι ένα στρατιωτικό μουσείο».

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συμφωνούν. Είναι κατάφωρη ηθική αδικία να περιφρονεί το μουσείο τη σαφή επιθυμία της Ανμαρί. Η επιθυμία της οικογένειας Κουσερόβ δεν έγινε σεβαστή στο παρελθόν την περίοδο του εθνικοσοσιαλισμού και δεν γίνεται σεβαστή ούτε τώρα στη σύγχρονη Γερμανία.

Δυστυχώς, και το ίδιο το αρχείο δεν αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Από τα 1.000 και πλέον αντικείμενα του αρχείου, εκτίθενται μόνο τα 6. Τα υπόλοιπα βρίσκονται στην αποθήκη του μουσείου και δεν είναι προσβάσιμα στο κοινό.

Προσευχόμαστε να δώσει τελικά το δικαστήριο το αρχείο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι το δικαιούνται από νομική και ηθική άποψη.—Λουκάς 18:7.