Όπως κάνουν πολλές χώρες σήμερα, η Ιταλία αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών της να αρνηθούν τη στράτευση για λόγους συνείδησης. Αυτό όμως δεν γινόταν ανέκαθεν. Το θεμελιώδες αυτό ανθρώπινο δικαίωμα αναγνωρίστηκε στην Ιταλία κυρίως επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πλήρωσαν πολύ υψηλό τίμημα.

Η στράτευση εξακολουθούσε να είναι υποχρεωτική στην Ιταλία επί δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946, μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχαν μόλις 120 Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη τη χώρα. Αλλά καθώς ολοένα και περισσότερα άτομα αφιέρωναν τη ζωή τους στον Ιεχωβά, αυξανόταν ο αριθμός των νεαρών Μαρτύρων οι οποίοι λόγω της συνείδησής τους δεν μπορούσαν να συμμορφωθούν με τους νόμους περί υποχρεωτικής στράτευσης. Η άρνησή τους βασιζόταν στις Βιβλικές αρχές που καταδικάζουν τη βία και υποστηρίζουν την ουδετερότητα και την αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Σε μια πρόσφατη έρευνα που διενήργησε το γραφείο τμήματος της Ιταλίας, διαπιστώθηκε ότι σήμερα είναι εν ζωή τουλάχιστον 14.180 αδελφοί που είχαν καταδικαστεί σε φυλάκιση επειδή αρνήθηκαν να καταταχθούν. Αυτοί οι αδελφοί είχαν καταδικαστεί συνολικά σε 9.732 χρόνια φυλάκισης, κυρίως από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Ο Σέρτζιο Αλμπεσάνο, ιστορικός του αντιμιλιταρισμού, στο Τορίνο της Ιταλίας, είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποτελούσαν «τη συντριπτική πλειονότητα των νεαρών που φυλακίζονταν επειδή αρνούνταν να υπηρετήσουν στον στρατό». Πρόσθεσε ότι, χάρη στην αμετακίνητη στάση τους, αυτοί οι νεαροί «συνέβαλαν στο να φερθεί το πρόβλημα ενώπιον της κοινής γνώμης».

Όταν ο πρώην πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεόττι διατελούσε υπουργός άμυνας της Ιταλίας, στη δεκαετία του 1960, ζήτησε να συναντηθεί προσωπικά με μερικούς φυλακισμένους Μάρτυρες ώστε να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους αρνούνταν να στρατευτούν. Ο ίδιος έγραψε αργότερα: «Με εντυπωσίασε η θρησκευτική [τους] έμπνευση και η αποχή από κάθε πολιτική διαπλοκή. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που προτιμούσαν να υπομείνουν αρκετά χρόνια φυλάκισης και αρνούνταν ακλόνητα να φορέσουν τη στολή».

Ο πρώτος νόμος που κατοχύρωνε την άρνηση στράτευσης για λόγους συνείδησης ψηφίστηκε το 1972. Δυστυχώς, παρότι ο νόμος προέβλεπε εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία, την έθετε υπό την εποπτεία του στρατού, πράγμα που δεν μπορούσαν να δεχτούν οι αδελφοί μας.

Τελικά, στις 8 Ιουλίου 1998, η ιταλική κυβέρνηση πέρασε έναν νέο νόμο με τον οποίο η εναλλακτική κοινωνική υπηρεσία δεν υπαγόταν πλέον στον στρατό, και κατά συνέπεια οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μπορούσαν να τη δεχτούν. Τον Αύγουστο του 2004, ψηφίστηκε ένας νόμος που καταργούσε την υποχρεωτική στράτευση στην Ιταλία από τον Ιανουάριο του 2005.

Ένας από τους πολλούς ειδικούς που αποδίδουν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά αυτές τις αλλαγές στην ιταλική νομοθεσία είναι ο Σέρτζιο Λαρίτσια, δικηγόρος και ομότιμος καθηγητής δικαίου στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, ο οποίος είπε: «Σε μια περίοδο κατά την οποία οι στρατιωτικοί ιερείς χαρακτήριζαν την αντίρρηση συνείδησης “προσβολή κατά της πατρίδας, εντελώς άσχετη με την Χριστιανική εντολή της αγάπης, καθώς και απόδειξη δειλίας”, η σταθερή στάση πολλών Μαρτύρων του Ιεχωβά συνέβαλε στην πρόοδο της νομοθεσίας και της κοινωνίας στην Ιταλία».

Η στάση των αδελφών μας δεν είχε αντίκτυπο μόνο στο νομικό σύστημα της Ιταλίας. Αρκετοί δεσμοφύλακες έγιναν Μάρτυρες του Ιεχωβά παρατηρώντας τη διαγωγή των φυλακισμένων Μαρτύρων. Ένας από αυτούς, ο Τζιουζέπε Σέρα, θυμάται: «Το παράδειγμα εκείνων των νεαρών Μαρτύρων με υποκίνησε . . . να αρχίσω να μελετάω τη Γραφή». Ο Τζιουζέπε έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά το 1972. (Βλέπε πλαίσιο παρακάτω.)

Μας δίνει μεγάλη χαρά το θαρραλέο παράδειγμα που έθεσαν γενιές αδελφών μας στην Ιταλία και οι οικογένειές τους, καθώς και πολλοί άλλοι μέσα στην παγκόσμια αδελφότητά μας οι οποίοι έχουν πάρει στα σοβαρά την εντολή να μη “μαθαίνουν πια τον πόλεμο”.—Ησαΐας 2:4.