Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου 2022, ξύπνησα από τους δυνατούς θορύβους. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν βροντές επειδή έξω έβρεχε, αλλά τελικά αυτό που άκουγα ήταν βόμβες που έπεφταν.

Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου, το οποίο βρισκόταν στο κέντρο της Μαριούπολης. Την επόμενη μέρα, πήγα στο σπίτι της γιαγιάς μου, της Ιρίνα, στα περίχωρα της πόλης. Αργότερα, ήρθε και η μητέρα μου, η Κατερίνα, να μείνει μαζί με τη γιαγιά μου, τον ξάδελφό μου και εμένα. Στο σπίτι της γιαγιάς μου ήμασταν ασφαλείς για λίγο καιρό, αλλά έπρεπε να κοιμόμαστε στο υπόγειο αρκετές μέρες.

Μια μέρα, ενώ κρυβόμασταν στο υπόγειο έπεσε ένας πύραυλος στον λαχανόκηπό μας. Η έκρηξη ήταν εκκωφαντική. Προσευχήθηκα ένθερμα στον Ιεχωβά. Έπειτα από μία εβδομάδα, καταλάβαμε ότι δεν ήταν πλέον ασφαλές να μένουμε στο σπίτι της γιαγιάς μου, γι’ αυτό αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο κέντρο της πόλης ώστε να βρούμε έναν τρόπο για να φύγουμε από την πόλη. Ικέτευσα τον Ιεχωβά να μας κρατήσει ασφαλείς και να μας βγάλει από εκεί.

Πρωί της 4ης Μαρτίου. Δεν έφευγαν τρένα από τη Μαριούπολη, επειδή η πόλη ήταν υπό πολιορκία. Έτσι λοιπόν, τις επόμενες δέκα μέρες βρήκαμε καταφύγιο στο θέατρο της πόλης μαζί με εκατοντάδες άλλους. Είχε τόσο πολύ κόσμο που κοιμόμασταν στο πάτωμα. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν άθλιες, και ήταν πολύ δύσκολο να προμηθευτούμε φαγητό και ζεστό νερό. Στεκόμασταν στην ουρά επί ώρες.

Μια μέρα, έπεσε ένας πύραυλος πολύ κοντά στο θέατρο. Το ωστικό κύμα ήταν τόσο δυνατό ώστε πολλά παράθυρα του θεάτρου έσπασαν, και έτσι έμπαινε μέσα πολύ κρύο.

Τι με βοήθησε όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο; Η αφήγηση για τον Ιώβ. Όταν έβλεπα τους ανθρώπους να τρέμουν από τον πανικό λόγω των εκρήξεων, διάβαζα στη Γραφή μου την αφήγηση για τον Ιώβ. Με βοηθούσε να νιώσω καλύτερα. Ήταν σαν να κάθομαι σε εκείνο το θέατρο μαζί με τον Ιώβ και να του λέω: «Δεν φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω τώρα!» Ο Ιώβ είχε χάσει τα πάντα: την οικογένειά του, την υγεία του και τα αποκτήματά του. Εγώ είχα χάσει τα πράγματά μου μόνο. Η οικογένειά μου ήταν εκεί μαζί μου, ήμασταν όλοι σώοι και αβλαβείς. Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν και τόσο τραγική η κατάστασή μου, και ένιωσα καλύτερα.

Στις 14 Μαρτίου, μάθαμε ότι μια ομάδα ατόμων είχαν καταφέρει να διαφύγουν από την πόλη. Γι’ αυτό, αποφασίσαμε να φύγουμε και εμείς. Μαζί με κάποιους άλλους στο θέατρο μπορέσαμε να βρούμε ένα μεταφορικό μέσο.

Ένα κονβόι 20 οχημάτων έφυγε από την πόλη. Δεκατέσσερα άτομα στοιβαχτήκαμε σαν σαρδέλες στην καρότσα ενός μικρού φορτηγού. Σε όλη τη διαδρομή έπεφταν βόμβες παντού γύρω μας. Έκανα συνέχεια προσευχές. Μόλις καταφέραμε να βγούμε από τη Μαριούπολη, ο οδηγός σταμάτησε το φορτηγάκι, βγήκε έξω και ξέσπασε σε κλάματα. Είχε αποφύγει όλες τις νάρκες που ήταν διάσπαρτες στον δρόμο. Μάθαμε ότι μόλις δύο μέρες από τότε που φύγαμε βομβάρδισαν το θέατρο, και σκοτώθηκαν τουλάχιστον 300 άνθρωποι.

Έπειτα από 13 ώρες, φτάσαμε στη Ζαπορίζια. Το επόμενο πρωί, επιβιβαστήκαμε σε ένα τρένο για το Λβιβ. Δεκαέξι άτομα ήμασταν μέσα σε ένα βαγόνι που κανονικά ήταν για τέσσερα μόνο. Είχε πολλή ζέστη. Στεκόμουν όρθια στον διάδρομο σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσα να αναπνέω καθαρό αέρα. Στις 16 Μαρτίου, φτάσαμε στο Λβιβ, όπου μας υποδέχτηκαν θερμά οι αγαπητοί μας αδελφοί και αδελφές. Τις επόμενες τέσσερις μέρες, μείναμε σε μια Αίθουσα Βασιλείας. Η φροντίδα που μας έδειξαν οι αδελφοί και οι αδελφές μας ήταν τόσο συγκινητική που άρχισα να κλαίω. Ήταν δώρο από τον Ιεχωβά.

Στις 19 Μαρτίου, αποφασίσαμε να φύγουμε από την Ουκρανία και να πάμε στη γειτονική Πολωνία, όπου και πάλι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποδέχτηκαν τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου, τον ξάδελφό μου και εμένα. Μας έδωσαν ό,τι χρειαζόμασταν. Μας κατέκλυσαν με αγάπη.

Είμαι μόλις 19 χρονών, αλλά μετά από όλες αυτές τις δοκιμασίες που πέρασα, έχω μάθει πόσο σημαντικό είναι να οικοδομούμε την πίστη μας ενόσω τα πράγματα είναι ακόμη καλά. Η πίστη σε βοηθάει να επιβιώσεις. Αν δεν έκανα προσωπική μελέτη πριν από τον πόλεμο, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα.

Ο Ιεχωβά είναι στοργικός Πατέρας. Κάθε στιγμή, ένιωθα σαν να κρατούσε το δεξί μου χέρι και να με οδηγούσε σε κάθε βήμα της διαδρομής. Ποτέ δεν θα μπορέσω να εκφράσω την πλήρη ευγνωμοσύνη μου στον Ιεχωβά για όλα όσα έχει κάνει για εμένα.—Ησαΐας 41:10.