Οι ειδήσεις του jw.org σχετικά με αδελφούς και αδελφές μας που αντιμετωπίζουν διωγμό μάς δίνουν μεγάλο θάρρος. Τα προφίλ τους μας βοηθούν να τους γνωρίσουμε, ενώ οι εμπειρίες και τα σχόλιά τους μας ενισχύουν, μας ενώνουν και μας διαβεβαιώνουν ότι παραμένουν χαρούμενοι. Οι ακόλουθες εμπειρίες φανερώνουν πώς ωφελείται η παγκόσμια αδελφότητα από αυτά τα άρθρα.

Ο αδελφός Μιγκέλ Σίλβα και η σύζυγός του, η Μόνικα, (που φαίνονται πάνω) υπηρετούν ως ειδικοί σκαπανείς στην Πορτογαλία. Όπως συνέβη και σε πολλούς από εμάς, η ζωή τους άλλαξε εξαιτίας της πανδημίας. Κάτι τέτοιο μπορεί να έχει μεγάλο συναισθηματικό κόστος. Ωστόσο, εκείνοι ενθαρρύνθηκαν πολύ από την είδηση του JW για τον αδελφό Κονσταντίν Μπαζένοφ. Ο Κονσταντίν ήθελε να διαβάσει την Αγία Γραφή, αλλά δεν μπορούσε να έχει Γραφή στη φυλακή. Αντί λοιπόν να λυγίσει από την αποθάρρυνση, έφτιαξε τη δική του «Γραφή» χρησιμοποιώντας τα εδάφια που θυμόταν. Αυτό έδωσε στον Μιγκέλ και στη Μόνικα ένα ζωτικό μάθημα. Ο Μιγκέλ εξηγεί: «Αντί να εστιάζουμε σε όσα δεν μπορούμε να κάνουμε την περίοδο της πανδημίας, εστιάζουμε σε όσα μπορούμε να κάνουμε από το σπίτι μας και προσπαθούμε να είμαστε ευγνώμονες για αυτά».

Επιπλέον, ο Μιγκέλ και η Μόνικα αποφάσισαν να βελτιώσουν τη μελέτη και τον στοχασμό της Γραφής που κάνουν κάθε μέρα. «Είμαστε σίγουροι ότι, όταν χρειαστεί, ο Ιεχωβά θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε όλα όσα έχουμε μελετήσει», λέει η Μόνικα. «Η εμπειρία του αδελφού Μπαζένοφ μάς υποκίνησε [επίσης] να δούμε τον “κατ’ οίκον περιορισμό” μας στη διάρκεια της πανδημίας ως ευκαιρία να ενθαρρύνουμε άλλους, να ψάλλουμε χαρούμενα στον Ιεχωβά και να βελτιώσουμε τις προσευχές μας», προσθέτει ο Μιγκέλ.

Η αδελφή Κριστίν Μουχίμα Ετόντε, μια τακτική σκαπάνισσα στο Καμερούν, παραδέχεται ότι για πολλά χρόνια οι αφηγήσεις για τον διωγμό την τρομοκρατούσαν. Ωστόσο, η ίδια εξηγεί τι συνέβη και άλλαξε τρόπο σκέψης: «Οι ειδήσεις του jw.org για τους αδελφούς και τις αδελφές μας που υπομένουν διωγμό με έκαναν να δω εντελώς διαφορετικά το ζήτημα. Η στάση των αδελφών μου, οι συγκεκριμένες προσευχές τους, τα χαμόγελά τους και το πώς είχαν προετοιμάσει τον εαυτό τους πριν από τον διωγμό—ανεξάρτητα από την ηλικία τους—με υποκινούν να γνωρίσω τον Ιεχωβά ακόμα καλύτερα. Η αγάπη μου για εκείνον διαρκώς αυξάνεται. Πλέον, όταν φαντάζομαι πώς θα είμαι στον διωγμό, δεν βλέπω ένα φοβισμένο άτομο, αλλά ένα χαρούμενο άτομο που προσεύχεται και κάνει στοχασμούς για τον Ιεχωβά».

Ο αδελφός Γιουλιάν Νίστορ και η σύζυγός του, η Γουάνα, από τη Ρουμανία, συγκινήθηκαν από το πώς υπερασπίστηκε την πίστη του στο δικαστήριο ο αδελφός Ανατόλι Τόκαρεφ. Μιλούσε με σεβασμό, ήταν ήρεμος και σταθερά αποφασισμένος να κρατήσει την ακεραιότητά του. Το παράδειγμά του υποκίνησε τον Γιουλιάν και τη Γουάνα να σκεφτούν πώς θα υπερασπίζονταν την πίστη τους στο δικαστήριο. «Στην οικογενειακή λατρεία, φανταστήκαμε ότι βρισκόμαστε στο δικαστήριο και έπρεπε να υπερασπιστούμε την πίστη μας. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να εκφράσουμε τις πεποιθήσεις μας με διακριτικότητα και σεβασμό, όπως έκανε ο αδελφός μας», θυμάται η Γουάνα. «Στο τέλος της οικογενειακής μας μελέτης, νιώθαμε πιο κοντά στους αδελφούς και στις αδελφές μας. Είδαμε επίσης πόσο σημαντικό είναι να προετοιμαζόμαστε για να υπερασπιστούμε την πίστη μας και να θυμόμαστε γιατί νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Η αδελφή Άννα Ραβογιάρσον από τη Μαδαγασκάρη υποκινήθηκε να αναλύσει την ποιότητα των προσευχών της. Έχοντας διαβάσει την εμπειρία του αδελφού Τζοβιντόν Μπομποτζόνοφ, λέει: «Μερικές φορές, όταν έχω πολλά να κάνω, νιώθω ότι οι προσευχές μου γίνονται μηχανικές. Αν δεν κάτσω για λίγα λεπτά να σκεφτώ τι θα πω στον Ιεχωβά, πιάνω τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια». Κάνοντας στοχασμούς γύρω από το παράδειγμα του Τζοβιντόν, η Άννα μπόρεσε να μπει στη θέση του. “Θα μπορούσα εγώ να είμαι τόσο συγκεκριμένη στις προσευχές μου αν αντιμετώπιζα μια παρόμοια δοκιμασία;” αναρωτήθηκε. «Αυτό με δίδαξε ότι χρειάζεται να αφιερώνω λίγο χρόνο πριν προσευχηθώ για να στοχάζομαι τι θα πω στον Ιεχωβά. Είμαι πολύ ευγνώμων για αυτές τις ειδήσεις».

Ο αδελφός Ρούμπεν Καταρίνου και η σύζυγός του, η Αντρέια, που είναι τακτικοί σκαπανείς στην Πορτογαλία, έχουν έρθει πιο κοντά στους αδελφούς τους. Ο Ρούμπεν λέει: «Παλιότερα, ακούγαμε ότι οι αδελφοί μας διώκονται σε άλλες χώρες, αλλά δεν τους ξέραμε. Δεν ξέραμε ποιοι ήταν, πώς ζούσαν και τι δοκιμασίες αντιμετώπιζαν. Χάρη σε αυτές τις ειδήσεις, τώρα τους ξέρουμε πραγματικά. Μπορούμε να προσευχόμαστε συγκεκριμένα για εκείνους και για τις περιστάσεις τους. Αυτό μας φέρνει πιο κοντά στους αδελφούς μας και μας κάνει να νιώθουμε ότι οι προσευχές μας μπορούν να ασκούν βαθύτερη επίδραση».

Αναμφίβολα, πολλοί από εμάς αισθανόμαστε όπως η αδελφή Σεσίλια Καρντόσου, μια τακτική σκαπάνισσα από την Πορτογαλία, η οποία λέει: «Τα όσα έχουν περάσει οι αδελφοί και οι αδελφές μας με έκαναν να θεωρώ πιο πολύτιμη την προσωπική μελέτη. Αν μελετάω περισσότερο τη Γραφή, θα εμπιστεύομαι και θα αγαπώ ακόμα πιο πολύ τον Ιεχωβά. Εκείνος θα κάνει τον φόβο μου σαν έναν μικροσκοπικό κόκκο άμμου. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο φόβος κερδίζει έδαφος μόνο όταν σταματάμε να στηριζόμαστε στον Ιεχωβά».

Πόσο ευγνώμονες είμαστε για τα σύγχρονα παραδείγματα θάρρους και πίστης που δημοσιεύονται στο jw.org. Αυτές οι εμπειρίες μάς βοηθούν να έχουμε «μεγάλο θάρρος και να λέμε: “Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου· δεν θα φοβηθώ”».—Εβραίους 13:6.