Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία, η Ιρίνα Μακούχα, μια 46χρονη άγαμη αδελφή, κατευθύνθηκε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό στο Χάρκοβο. Αποφάσισε ότι θα ήταν πιο ασφαλές για εκείνη να φύγει από τη χώρα. Μέσα στο χάος που επικρατούσε, οι άνθρωποι επιβιβάζονταν στα τρένα χωρίς να γνωρίζουν τον τελικό τους προορισμό. Το τρένο στο οποίο επιβιβάστηκε η Ιρίνα αναχώρησε από τον σταθμό με καλυμμένα τα παράθυρα ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος επίθεσης. Η Ιρίνα έμαθε ότι το τρένο κατευθυνόταν προς τη Σλοβακία μόνο αφότου έφυγε από τον σταθμό.

Η Ιρίνα ζει πλέον στη γειτονική Τσεχία, έχοντας φτάσει στην πρωτεύουσα, την Πράγα, στις 3 Μαρτίου 2022. Βρήκε εργασία ως καθαρίστρια και μοιράζεται το ίδιο διαμέρισμα με δύο άλλες Ουκρανές αδελφές, επίσης πρόσφυγες. Μαθαίνει την τσεχική και έχει αναλάβει ξανά την ολοχρόνια διακονία, η οποία είναι το επίκεντρο της ζωής της εδώ και 20 χρόνια.

«Είδα με τα ίδια μου τα μάτια πώς ο Ιεχωβά μάς φροντίζει μέσω του λαού του. Αυτό έχει ενισχύσει την πίστη μου πάρα πολύ», είπε η Ιρίνα.

Σχεδόν 23.000 αδελφοί και αδελφές μας έχουν πάρει την προσωπική απόφαση να αναζητήσουν καταφύγιο σε άλλες χώρες. Εκείνοι που αποφασίζουν να ζήσουν στο εξωτερικό μπορεί να έχουν εξασφαλίσει ένα ασφαλέστερο περιβάλλον, αλλά πρέπει να βρουν εργασία και στέγη, να αποκτήσουν νομικά έγγραφα και να γράψουν τα παιδιά τους σε νέα σχολεία, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουν μια νέα γλώσσα. Διαπιστώνουν ότι το πνευματικό τους πρόγραμμα και η στοργική αδελφότητα αποτελούν άγκυρες σταθερότητας σε αυτή την τρικυμιώδη περίοδο της ζωής τους.

Τα τρία μέλη της οικογένειας Περτσάκ, ο Ανατόλι, η Ολένα και η 17χρονη Αλίνα, άρχισαν μια νέα ζωή στη Ρουμανία, αφότου βόμβες ισοπέδωσαν τμήματα της γειτονιάς τους στην Περιφέρεια του Μικολάιβ, στην Ουκρανία. Η οικογένεια μετακόμισε στις 6 Μαρτίου 2022. Επειδή ο Ανατόλι ήταν Μολδαβός πολίτης, πήρε άδεια να φέρει την οικογένειά του στη Ρουμανία. Η Ολένα είπε ότι η μετανάστευση σε μια άλλη χώρα είναι σαν «να πρέπει να ξεριζώσεις ένα δέντρο από το έδαφος και να το μεταφέρεις αλλού».

Με τη βοήθεια των αδελφών μας στη Ρουμανία, η οικογένεια Περτσάκ έχει πλέον δικό της διαμέρισμα. Επιπρόσθετα, ο Ανατόλι και η Ολένα έχουν βρει εργασία, και η Αλίνα μπόρεσε να ολοκληρώσει διαδικτυακά τις εργασίες για το σχολείο της στην Ουκρανία.

Οι Ρουμάνοι αδελφοί και αδελφές φροντίζουν όχι μόνο για τις πρακτικές ανάγκες της οικογένειας αλλά και για τις συναισθηματικές και πνευματικές. Περνούν τακτικά χρόνο με την οικογένεια ώστε να μην είναι μόνοι τους σε μια ξένη χώρα. Η Ολένα και η Αλίνα μαθαίνουν τη ρουμανική χρησιμοποιώντας την εφαρμογή JW Language και συμμετέχοντας στη διακονία με τους αδελφούς στη νέα τους εκκλησία. Ο Ανατόλι μεγάλωσε μιλώντας τη ρουμανική.

«Είδαμε το χέρι του Ιεχωβά από την πρώτη στιγμή», είπε ο Ανατόλι. «Μέσω της οργάνωσης και της υποστήριξης των αδελφών, νιώθουμε την αγάπη του Ιεχωβά».

Έχοντας χάσει τον σύζυγό της πριν από τον πόλεμο, η Αλίνα Γαβριλιούκ και ο 16χρονος γιος της, ο Βλαντισλάβ, έφτασαν στο Σουβάλκι της Πολωνίας από τη Βίνιτσα της Ουκρανίας, στις 27 Φεβρουαρίου. «Στην αρχή, αναρωτιόμουν πού θα έμενα εγώ και ο γιος μου και πώς θα καλύπταμε τις ανάγκες μας, αλλά ήμουν βέβαιη ότι ο Ιεχωβά θα μας φρόντιζε», είπε η Αλίνα.

Η Αλίνα, η οποία είναι 37 χρονών, άρχισε αμέσως να ψάχνει για μια εργασία που δεν θα την εμπόδιζε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις. Μπόρεσε να εργαστεί ως καθαρίστρια σε ένα σχολείο. «Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η εργασία μού δίνει περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω στη διακονία και μου επιτρέπει να συντηρώ την οικογένειά μου», είπε η ίδια.

Η Αλίνα και ο Βλαντισλάβ μαθαίνουν την πολωνική και κάνουν συνεχόμενο βοηθητικό σκαπανικό σε μια πολωνική εκκλησία. Επίσης, ο Βλαντισλάβ έχει γραφτεί στο λύκειο.

Οι Ουκρανοί αδελφοί και οι αδελφές μας αντιμετωπίζουν τρομερές δυσκολίες και αλλαγές, αλλά ο Ιεχωβά συνεχίζει να τους δίνει δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό. Έχουν διαπιστώσει ότι είναι αληθινά τα λόγια του εδαφίου 2 Κορινθίους 4:8: «Πιεζόμαστε πολύ με κάθε τρόπο, αλλά δεν είμαστε στριμωγμένοι σε βαθμό που να μην κινούμαστε· βρισκόμαστε σε αμηχανία, αλλά δεν έχουμε μείνει χωρίς διέξοδο».