Ο 78χρονος τότε Αλεξάντρ Ούρσου βγήκε από το σπίτι του στο Τζανκόι της Κριμαίας για να χαιρετήσει τον γιο του, τον Βίκτορ. Ήταν το απόγευμα της 15ης Νοεμβρίου 2018. Ένα φως πίσω από την αυλόπορτα ξάφνιασε τον Αλεξάντρ. Με το που πλησίασε λίγο, άκουσε κάποιον να φωνάζει: «Αλτ! Αστυνομία!»

Ο Αλεξάντρ νόμιζε ότι του έκαναν φάρσα κάποιοι αδελφοί, αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι αυτό μόνο φάρσα δεν ήταν. Ένας άντρας με μάσκα τον γράπωσε από τα χέρια και του τα γύρισε πίσω από την πλάτη πονώντας τον. Ένας άλλος με μάσκα τού έριξε γροθιά στο σαγόνι. Έξι πράκτορες της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB) με πολυβόλα έκαναν σωματικό έλεγχο στον Αλεξάντρ και στον Βίκτορ και κατόπιν όρμησαν στο σπίτι.

Η σύζυγος του Αλεξάντρ, η Νίνα, ήταν στην κουζίνα όταν οι αστυνομικοί όρμησαν μέσα. Ένας πράκτορας της άρπαξε το κινητό και τη ρώτησε τι έβλεπε. Οι πράκτορες έκαναν πολύωρη έρευνα στο σπίτι, αλλά δεν βρήκαν έντυπα που ανήκαν στον κατάλογο εξτρεμιστικής ύλης της Ρωσίας.

Αν και ο αγαπητός ηλικιωμένος αδελφός μας δεν συνελήφθη, ζει καθημερινά—όπως και όλοι οι άλλοι Μάρτυρες στη Ρωσία και στην Κριμαία—με τη σκέψη ότι η αστυνομία μπορεί να εισβάλει ανά πάσα στιγμή στο σπίτι τους και να τους συλλάβει. Για να τα βγάλει πέρα με αυτή την τρομακτική κατάσταση, ο Αλεξάντρ κάνει στοχασμούς γύρω από την πλούσια πνευματική του κληρονομιά και γύρω από τις εμπειρίες που είχε όσο υπέμενε διωγμό υπό τη σοβιετική κυριαρχία.

Στις 6 Ιουλίου 1949, όταν ο Αλεξάντρ ήταν εννιά χρονών, σοβιετικοί στρατιώτες εισέβαλαν στο σπίτι της οικογένειάς του μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και το έκαναν φύλλο και φτερό. Πέταξαν τα αντικείμενα της οικογένειας στο πάτωμα και τους είπαν να αρχίσουν να τα πακετάρουν. Ο Αλεξάντρ θυμάται: «Όταν οι στρατιώτες δεν κοιτούσαν, η μητέρα μου έβαλε κρυφά στα πράγματά μας κάποια Βιβλικά έντυπα, όπως και το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού». Οι στρατιώτες πήγαν ολόκληρη την οικογένεια στον σταθμό του τρένου.

Με ακμαίο ηθικό, η οικογένεια του Αλεξάντρ και οι υπόλοιποι Μάρτυρες στο τρένο έψαλλαν ύμνους της Βασιλείας καθ’ οδόν προς το νέο τους σπίτι, τη Σιβηρία. Συγκαταλέγονταν και αυτοί στους χιλιάδες αδελφούς και αδελφές μας που εξορίστηκαν στη Σιβηρία από το 1949 ως το 1951.

Στη δεκαετία του 1950, οι αδελφοί στη Σιβηρία συγκεντρώνονταν κρυφά σε φάρμες για να διεξάγουν συναθροίσεις. Κάποιες οικογένειες περπατούσαν μέχρι και 20 χιλιόμετρα για να φτάσουν στις συναθροίσεις.

Ο Αλεξάντρ ωφελήθηκε από μια πλούσια πνευματική κληρονομιά. Ο προπάππος του από τη μεριά του πατέρα του, ο Μακάρ, ο παππούς του, ο Μαξίμ, ο αδελφός του παππού του, ο Βλαντίμιρ, και ο πατέρας του, ο Πιότρ, ήταν όλοι εξαίρετα παραδείγματα όσιας υπομονής.

Ο πατέρας του καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση επειδή αρνήθηκε τη στράτευση το 1944. Απελευθερώθηκε μετά από 3 χρόνια επειδή ένα κάταγμα στη σπονδυλική του στήλη τον άφησε παράλυτο. Ο Αλεξάντρ θυμάται τον πατέρα του να διηγείται ιστορίες από τη Γραφή για τον Δαβίδ, τον Γολιάθ και για τη φιλία του Δαβίδ με τον Ιωνάθαν.

«Ο αδελφός του παππού μου, ο Βλαντίμιρ», θυμάται ο Αλεξάντρ, «ήταν πιστός ακροατής του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR και έπαιρνε Βιβλικά έντυπα. Επειδή ήταν παράνομο τότε να έχει κάποιος ραδιόφωνο, έφτιαξε ένα καταφύγιο, όπου ο ίδιος και οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να ακούν με ασφάλεια τις ραδιοφωνικές εκπομπές του WBBR».

Κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1940, ένας δήθεν ενδιαφερόμενος αποκάλυψε την τοποθεσία του καταφυγίου. Ο παππούς του Αλεξάντρ και ο αδελφός του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Χοτίν, στη δυτική Ουκρανία, περίπου 80 χιλιόμετρα από το χωριό τους.

«Η γιαγιά μου πήγαινε με τα πόδια στη φυλακή για να τους βλέπει. Μας έλεγε ότι η πίστη τους τούς κρατούσε χαρούμενους. Βέβαια, καταλάβαινε ότι τους χτυπούσαν». Δυστυχώς, ο παππούς του Αλεξάντρ και ο αδελφός του πέθαναν στη φυλακή.

«Τι τους συνέβη, τι τους έκαναν, πώς πέθαναν και πού τους έθαψαν; Ακόμα δεν ξέρουμε», λέει ο Αλεξάντρ. «Αλλά αυτό που μας στήριζε ήταν ότι ξέραμε πως παρέμειναν πιστοί στον Ιεχωβά μέχρι θανάτου».

Η πνευματική κληρονομιά του Αλεξάντρ και οι εμπειρίες του από τη Σιβηρία τον είχαν προετοιμάσει για τον τωρινό διωγμό. Ο ίδιος λέει: «Έχω συνηθίσει πια τις εφόδους. Τις ζω από μικρό παιδί. Ο Ιεχωβά μάς φρόντισε τότε, και ξέρω ότι θα συνεχίσει να μας φροντίζει».

«Κάτι άλλο που μου δίνει δύναμη είναι η καθημερινή μελέτη και ο στοχασμός της Γραφής, η τακτική παρακολούθηση των συναθροίσεων και η επικοινωνία με άλλους αδελφούς και αδελφές», εξηγεί ο Αλεξάντρ.

Επίσης, διαβάζει τακτικά για τις δοκιμασίες άλλων αδελφών που διώκονται και παίρνει δύναμη από το δικό τους θάρρος. «Διαβάζω τα τελικά λόγια που είπαν κάποιοι αδελφοί στο δικαστήριο», λέει. «Οι θαρραλέες καταθέσεις τους εκπληρώνουν τα προφητικά λόγια του Ιησού: “Θα σας φέρουν μπροστά σε κυβερνήτες και βασιλιάδες εξαιτίας μου, για μαρτυρία σε αυτούς και στα έθνη”».—Ματθαίος 10:18.

Παρότι οι αδελφοί και οι αδελφές μας διώκονται, υπομένουν και μάλιστα έχουν θετική διάθεση χάρη στη στοργική υποστήριξη του Θεού μας, του Ιεχωβά. Αποτελούν ζωντανή απόδειξη για το πόσο αληθινά είναι τα θεόπνευστα λόγια του Δαβίδ: «Όλοι εκείνοι ... που καταφεύγουν [στον Ιεχωβά] θα χαίρονται· θα κραυγάζουν πάντοτε με ευφροσύνη».—Ψαλμός 5:11.