Η γενοκτονία των Τούτσι στη Ρουάντα το 1994 ήταν μια από τις ταχύτερες και πιο φρικτές γενοκτονίες της σύγχρονης ιστορίας. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι δολοφονήθηκαν 800.000 με 1.000.000 άνθρωποι σε περίπου 100 ημέρες. Η πλειονότητα των θυμάτων ήταν Τούτσι, αλλά σφαγιάστηκαν και όσοι Χούτου αρνήθηκαν να υποστηρίξουν τις δολοφονίες. Αυτό σήμαινε ότι ο καθένας από τους 2.500 Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Ρουάντα διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο.

Περίπου 400 αδελφοί και αδελφές μας στη Ρουάντα θανατώθηκαν στη γενοκτονία, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Τούτσι. Αλλά πέθαναν και Χούτου Μάρτυρες επειδή τους ήταν αδιανόητο να κάνουν κακό σε άλλους ή να παραδώσουν τους Χριστιανούς αδελφούς τους στους δολοφόνους.

Ο Τσαρλς Ρουταγκανίρα, ένας Τούτσι αδελφός που επέζησε από τη γενοκτονία πριν από 25 χρόνια, θυμάται σαν σήμερα εκείνο το πρωινό της Κυριακής που ήταν σίγουρος ότι θα πεθάνει—αλλά και το πώς η αυτοθυσιαστική αγάπη τού έσωσε τη ζωή.

Σοκαρισμένος, είδε έναν όχλο περίπου 30 ατόμων να περικυκλώνουν το σπίτι του. Ο ίδιος λέει: «Οι περισσότεροι ήταν γείτονές μου. Χαιρετιόμασταν κάθε μέρα». Αλλά οι άνθρωποι που είχαν έρθει στο σπίτι του εκείνο το πρωί ήταν αλλαγμένοι. «Τα μάτια τους ήταν κόκκινα, γεμάτα μίσος. Έμοιαζαν με ζώα έτοιμα να κατασπαράξουν το θύμα τους».

Ο όχλος επιτέθηκε στον αδελφό Ρουταγκανίρα με μασέτες, λόγχες και ρόπαλα που είχαν καρφιά—μόνο και μόνο επειδή εκείνος ήταν Τούτσι. Μετά τον έσυραν έξω στον δρόμο και τον άφησαν εκεί να πεθάνει. Ενώ βρισκόταν εκεί ημιαναίσθητος και αιμόφυρτος, ήρθαν κάποιοι με φτυάρια για να τον θάψουν. Προφανώς ένας από αυτούς αναγνώρισε τον αδελφό Ρουταγκανίρα και, επειδή ήξερε ότι ήταν ειρηνικός Χριστιανός, ρώτησε: «Μα καλά, γιατί σκότωσαν αυτόν τον Μάρτυρα του Ιεχωβά;» Κανένας δεν απάντησε. Εκείνη τη στιγμή έπιασε δυνατή βροχή και έτσι έφυγαν.

Ο Σάμιουελ Ρουαμακούμπα, ένας Χούτου αδελφός που έμενε εκεί κοντά, άκουσε για τον αδελφό Ρουταγκανίρα και έστειλε τον γιο του μέσα στην καταρρακτώδη βροχή για να τον μεταφέρει στο σπίτι τους. Δύο άλλοι Χούτου αδελφοί βγήκαν με θάρρος στους δρόμους για να φέρουν φάρμακα και επιδέσμους. Οι δολοφόνοι ήρθαν για να βρουν τον αδελφό Ρουταγκανίρα. Μόλις κατάλαβαν ότι βρισκόταν σε σπίτι Χούτου, ο αρχηγός τούς είπε απειλητικά: «Θα σας κανονίσουμε όλους αύριο το πρωί».

Όλοι οι Χούτου αδελφοί ήξεραν ότι κινδύνευαν να πεθάνουν για την καλοσύνη που έδειχναν στους Τούτσι. Όπως λέει ο αδελφός Ρουταγκανίρα: «Αν θεωρούσαν ότι κάποιος έπρεπε να πεθάνει και εσύ προσπαθούσες να τον σώσεις, σίγουρα θα σκότωναν και εσένα μαζί του».

Επειδή ο αδελφός Ρουαμακούμπα ήταν Χούτου, ίσως κατάφερνε να φύγει και να περάσει από τα οδοφράγματα, τα οποία φυλάσσονταν μέρα νύχτα από ένοπλους στρατιώτες. Αλλά αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον τραυματισμένο Τούτσι αδελφό του, και του είπε: «Δεν θα σε αφήσω. Όπου πεθάνεις εσύ θα πεθάνω και εγώ».

Νωρίς το πρωί της επόμενης μέρας, ξέσπασε μια σύγκρουση στους δρόμους με αντίπαλους στρατιώτες, και οι δολοφόνοι έφυγαν.

Όταν ο αδελφός Ρουταγκανίρα ανέρρωσε, επέστρεψε στην εκκλησία του και βρήκε πολλούς να πενθούν για την παράλογη δολοφονία αγαπημένων τους προσώπων. Επίσης, πολλά άτομα υπέφεραν από συναισθηματικά και σωματικά τραύματα, καθώς είχαν υποστεί βασανιστήρια ή βιασμό. «Οι πρώτοι μήνες μετά τη γενοκτονία ήταν απίστευτα δύσκολοι», θυμάται ο αδελφός Ρουταγκανίρα. Αλλά με αγάπη και κατανόηση, οι Χούτου και οι Τούτσι αδελφοί και αδελφές βοήθησαν ο ένας τον άλλον να γιατρέψουν τις πληγές τους. «Έκαναν πραγματικό αγώνα για να μην έχουν καθόλου υποκρισία, διακρίσεις ή διαιρέσεις μεταξύ τους», λέει ο ίδιος.

Παρά τη βαθιά τους θλίψη, οι Μάρτυρες σε όλη τη Ρουάντα συνέχισαν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις τους και στο έργο κηρύγματος. Συναντούσαν πολλούς ανθρώπους που χρειάζονταν απεγνωσμένα πνευματική παρηγοριά. Ορισμένοι ζούσαν ένα μαρτύριο επειδή κάποια αγαπημένα τους πρόσωπα είχαν βρει φρικτό θάνατο. Άλλους τους βασάνιζαν τα αισθήματα ενοχής επειδή είχαν κάνει απαίσια πράγματα. Πολλοί στη Ρουάντα ένιωθαν προδομένοι—από τους γείτονές τους, τους ηγέτες τους και ειδικά από τις εκκλησίες τους. (Βλέπε το πλαίσιο « Ο Ρόλος των Εκκλησιών στη Γενοκτονία της Ρουάντας».)

Ωστόσο, στα μάτια των κατοίκων της Ρουάντας ο λαός του Ιεχωβά ξεχώριζε για την ειρηνική διαγωγή του. Μια οικογένεια Μαρτύρων έκρυψε μια Καθολική Τούτσι δασκάλα και τα έξι παιδιά της, ενώ τους γνώριζαν ελάχιστα. Εκείνη λέει: «Εκτιμώ αφάνταστα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. . . . Οι περισσότεροι ξέρουν ότι αυτοί δεν συμμετείχαν στη γενοκτονία».

Μόλις πέρασε η φρίκη της γενοκτονίας, οι κάτοικοι της Ρουάντας πλημμύρισαν τις Αίθουσες Βασιλείας. Κατά μέσο όρο, κάθε ευαγγελιζόμενος είχε τρεις Γραφικές μελέτες. Το υπηρεσιακό έτος 1996, ο αριθμός των Μαρτύρων στη Ρουάντα αυξήθηκε πάνω από 60 τοις εκατό, καθώς οι άνθρωποι αποζητούσαν το θεραπευτικό βάλσαμο του αγγέλματος της Βασιλείας.

Για πολλούς, ιδίως για τους επιζώντες, η 25η επέτειος της γενοκτονίας αποτελεί ευκαιρία για βαθιές σκέψεις. Ο αδελφός Ρουταγκανίρα και άλλοι αυτόπτες μάρτυρες παραμένουν βέβαιοι ότι η χριστοειδής αγάπη είναι πολύ πιο δυνατή από το φυλετικό μίσος. «Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τους αληθινούς ακολούθους του να αγαπούν ο ένας τον άλλον πιο πολύ από τον εαυτό τους», λέει ο αδελφός Ρουταγκανίρα. «Ο λόγος που είμαι σήμερα ζωντανός είναι επειδή μέσα στον λαό του Ιεχωβά υπάρχει αυτό το είδος αγάπης».—Ιωάννης 15:13.