Όταν οι αδελφοί μας στη Ρωσία που είναι σύζυγοι και πατέρες φυλακίζονται λόγω της πίστης τους, οι δυσκολίες δεν περιορίζονται μόνο πίσω από τους τοίχους της φυλακής. Οι γυναίκες και τα παιδιά τους πρέπει να διαχειριστούν την ανησυχία του αποχωρισμού ενώ παράλληλα αντιμετωπίζουν αντιξοότητες. Δέκα γυναίκες φυλακισμένων αδελφών υπέγραψαν μια κοινή επιστολή προς τις ρωσικές αρχές που περιέγραφε με ειλικρίνεια τα αισθήματά τους. Ανέφεραν τα εξής: «Αυτή η ανοιχτή επιστολή προς εσάς αποτελεί μια κραυγή απελπισίας. Οι άνθρωποι που αγαπάμε . . . βρέθηκαν πίσω από τα σίδερα της φυλακής, με την υποψία ότι οι ίδιοι καθώς και εμείς, τα παιδιά και οι φίλοι μας διαβάζαμε τις εντολές της Αγίας Γραφής και προσευχόμασταν στον Θεό».

Κάποιες από τις αγαπητές αδελφές μας εξηγούν τις ιδιαίτερες δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει, καθώς και πώς τις βοηθάει ο Ιεχωβά να τα βγάζουν πέρα τώρα που οι σύζυγοί τους είναι στη φυλακή.

Πολλές αδελφές δεν μπορούν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με τους συζύγους τους εξαιτίας τεχνικών προβλημάτων. Επιπρόσθετα, μπορεί να περάσει ασυνήθιστα πολύς καιρός ώσπου να παραδοθούν τα γράμματα που στέλνουν στη φυλακή, αν τελικά παραδοθούν.

Ο σύζυγος της αδελφής Γιεβγκένια Λαγκουνόβα, ο Φέλιξ Μαχαμαντίεφ, έμεινε στη φυλακή περισσότερο από δύο χρόνια. Η αδελφή δεν είχε νέα του για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Λέει ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μην ξέρει αν ο άντρας της ήταν καλά από σωματική άποψη και αν ένιωθε ξεχασμένος επειδή ίσως να μην είχε λάβει τα γράμματά της.

Πολλές γυναίκες πρέπει να διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να επισκεφτούν τους συζύγους τους. (Βλέπε το διάγραμμα «Οι Αποστάσεις που Διανύουν οι Γυναίκες για να Επισκεφτούν τους Συζύγους Τους».) Για παράδειγμα, η Γιεβγκένια εξηγεί: «Ταξίδευα οδικώς πάνω από 800 χιλιόμετρα για να επισκεφτώ τον άντρα μου στη φυλακή». Κατά μέσο όρο, της έπαιρνε τρεις με τέσσερις μέρες για να τον επισκεφτεί και έπειτα να επιστρέψει στο σπίτι της. Άλλες αδελφές οδηγούν έως και 1.000 χιλιόμετρα. Όταν φτάνουν στη φυλακή, συχνά χρειάζεται να περιμένουν απέξω σε μεγάλες ουρές.

Ο σύζυγος της αδελφής Ιρίνα Κρίστενσεν, ο Ντένις, ήταν ο πρώτος Μάρτυρας που φυλακίστηκε στη Ρωσία μετά την απαγόρευση του 2017. Η αδελφή ταξιδεύει τακτικά 200 χιλιόμετρα από το σπίτι της στο Οριόλ για να επισκεφτεί τον Ντένις στη φυλακή στο Λγκοφ. Η ίδια αναφέρει: «Είναι δύσκολο να πηγαίνω στη φυλακή τόσο από σωματική όσο και από συναισθηματική άποψη. Πρέπει να ξεκινάω στις 3:30 π.μ. για να βρίσκομαι στη φυλακή στις 8:00 π.μ. ώστε να υποβάλω τα απαραίτητα έγγραφα. Κατόπιν, πρέπει να περιμένω στο αυτοκίνητο μέχρι τις 11:00 π.μ. που αρχίζει το επισκεπτήριο». Στην ερώτηση πώς τα καταφέρνει, η Ιρίνα απαντάει: «Προσεύχομαι πολύ στον Ιεχωβά και του ζητάω να στηρίζει εμένα και όλους τους ομοπίστους μας—όσους είναι κοντά, όσους βρίσκονται στη φυλακή και όσους υπάρχουν σε όλο τον κόσμο».

Η αδελφή Ναντέζντα Γκέρμαν έχει αποχωριστεί τον σύζυγό της, τον Γκενάντι, εδώ και πάνω από δύο χρόνια. Εκείνη, όπως και άλλες γυναίκες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, πρέπει να αντιμετωπίσει τη μοναξιά που συνεπάγεται ο αποχωρισμός από τον σύντροφό της. Ωστόσο, η Ναντέζντα λέει: «Η εκκλησία μου έχει γίνει η οικογένειά μου ακόμα πιο έντονα. Η γνήσια αγάπη και η φροντίδα τους για εμένα προσωπικά και για τον άντρα μου είναι ολοφάνερες».

Η αδελφή Γιούλια Μιρέτσκαγια, της οποίας ο σύζυγος, ο Αλεξέι, βρίσκεται στη φυλακή με τον Γκενάντι, προσθέτει: «Οι αδελφοί και οι αδελφές βοηθούν με τις δουλειές του σπιτιού. Είναι παρηγορητικό να ξέρω πως μπορώ να βασίζομαι στους αδελφούς και να υπολογίζω στη βοήθειά τους».

Η αδελφή Τατιάνα Μπουντεντσούκ φροντίζει τα δύο παιδιά της χωρίς τον σύζυγό της, τον Αλεξέι, που είναι φυλακισμένος από τον Σεπτέμβριο του 2019. Η ίδια λέει: «Τα παιδιά προσπαθούν να εστιάζουν στις ευλογίες μας, σε αυτά που μας δίνει ο Ιεχωβά και στο γεγονός ότι πάντα μας στηρίζει. Γνωρίζουν ότι αυτή η δοκιμασία είναι προσωρινή και ότι τώρα είναι ο καιρός να εκδηλώσουν πίστη και οσιότητα στον Ιεχωβά».

Η αδελφή Νατάλια Φιλάτοβα, της οποίας ο σύζυγος, ο Σεργκέι Φιλάτοφ, καταδικάστηκε σε εξαετή φυλάκιση τον Μάρτιο του 2020, μεγαλώνει τώρα μόνη της τα τέσσερα παιδιά τους. Λέει τα εξής για αυτά: «Βλέπω ότι τους λείπει ο μπαμπάς τους και ότι ανησυχούν για το αν είναι καλά. Μιλούν για αυτό στις προσευχές τους. Η μικρή μου κόρη γράφει γράμματα στον μπαμπά της και τον διαβεβαιώνει ότι είμαστε καλά και ότι δεν πρέπει να ανησυχεί. Αλλά όλα θα είναι καλύτερα όταν θα βρίσκεται και εκείνος στο σπίτι με την οικογένεια».

Τα μέλη της οικογένειας αγωνίζονται να εφαρμόζουν τη συμβουλή της Γραφής να κρατούν τη ζωή τους απλή. Η Νατάλια λέει: «Μάθαμε να ζούμε λιτά και μετρημένα. Έχουμε όσα χρειαζόμαστε για να καλύπτουμε τα έξοδα διαβίωσης και τις υπόλοιπες ανάγκες μας».

Παρά τις δυσκολίες αυτές, οι αδελφές μας διακρατούν την πίστη τους τηρώντας ένα καλό πνευματικό πρόγραμμα. Η Γιούλια εξηγεί: «Προσπαθώ να επωφελούμαι από όλα όσα λαβαίνουμε. Μάλιστα είναι σαν να μελετάω για δύο, επειδή όταν μιλάω με τον Αλεξέι, προσπαθώ να θυμηθώ και να του μεταφέρω τις σημαντικότερες σκέψεις». Η Ναντέζντα επισημαίνει: «Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λυθεί με τη βοήθεια του Ιεχωβά! Η σχέση μου με τον Θεό διαρκεί όλο το εικοσιτετράωρο. Νιώθω σαν μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά του πανίσχυρου Πατέρα μου! Και βοηθώντας άλλους, βοηθάω τον εαυτό μου».

Παρόμοια, η Νατάλια αναφέρει: «Θυμάμαι κάτι που είπε μια αδελφή: “Δεν υπάρχει κανείς στον λαό του Θεού που να μη χρειάζεται παρηγοριά, αλλά επίσης δεν υπάρχει κανείς στον λαό Του που να μην μπορεί να παρηγορήσει άλλους”. Και εγώ νιώθω ένα αίσθημα ικανοποίησης όταν μπορώ να παρηγορήσω ή να ενθαρρύνω κάποιον άλλον». Η Νατάλια συνεχίζει: «Προσπαθώ να μην πέφτω σε αυτολύπηση ή κατάθλιψη, παρότι είναι πολύ δύσκολο από συναισθηματική και σωματική άποψη να είμαι μόνη χωρίς τον άντρα μου. Δεν δίνω στον Σατανά την ευκαιρία να με αποθαρρύνει!»

Η παγκόσμια αδελφότητα σέβεται βαθιά το ακλόνητο παράδειγμα υπομονής που θέτουν όσοι έχουν μέλη της οικογένειάς τους φυλακισμένα στη Ρωσία και σε άλλες χώρες. Γνωρίζουμε ότι ο Ιεχωβά εκτιμάει αυτά τα αγαπητά άτομα που είναι αληθινά “πολύτιμα στα μάτια του”.—Ησαΐας 43:4α.