Γεννήθηκα στη Σιουδάδ Ομπρεγκόν, στο βόρειο Μεξικό, και ήμουν το πέμπτο από τα εννιά παιδιά των γονιών μου. Ζούσαμε λίγο πιο έξω από την πόλη, όπου ο πατέρας μου είχε ένα μικρό αγρόκτημα. Ήταν πολύ όμορφο μέρος, και η οικογένειά μας ήταν δεμένη και ευτυχισμένη. Δυστυχώς, όμως, όταν ήμουν μόλις πέντε χρονών, ένας τυφώνας ρήμαξε το αγρόκτημά μας και χρειάστηκε να μετακομίσουμε σε άλλη πόλη.

 Ο πατέρας μου άρχισε να βγάζει πολλά λεφτά. Ταυτόχρονα όμως, έγινε αλκοολικός. Αυτό είχε αρνητική επίδραση στον γάμο του και σε εμάς τα παιδιά. Αρχίσαμε να καπνίζουμε τσιγάρα που κλέβαμε από τον πατέρα μου. Μόλις στα έξι μου, ήπια και μέθυσα. Έπειτα από λίγο καιρό, οι γονείς μου χώρισαν, και οι κακές μου συνήθειες έγιναν ακόμη χειρότερες.

 Η μητέρα μου έφυγε για να ζήσει με έναν άλλον άντρα και μας πήρε μαζί της. Εκείνος δεν της έδινε χρήματα, και δεν μπορούσαμε να ζήσουμε με όσα έβγαζε η μητέρα μας. Γι’ αυτό, τα αδέλφια μου και εγώ κάναμε ό,τι δουλειά βρίσκαμε, αλλά δυσκολευόμασταν να τα φέρουμε βόλτα. Έγινα λούστρος και επιπλέον πουλούσα στους δρόμους ψωμί, εφημερίδες, τσίχλες και άλλα πράγματα. Επίσης, τριγύριζα στην πόλη και έψαχνα για φαγητό στους σκουπιδοτενεκέδες των πλουσίων.

 Όταν ήμουν δέκα χρονών, κάποιος μου πρότεινε να δουλέψω μαζί του στη χωματερή της πόλης. Εγώ δέχτηκα, σταμάτησα το σχολείο και έφυγα από το σπίτι. Μου έδινε λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα και φαγητό που μάζευαν από τη χωματερή. Έμενα σε μια καλύβα που είχα φτιάξει από πεταμένα υλικά. Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω μου μιλούσαν βρόμικα και ήταν σεξουαλικά ανήθικοι. Πολλοί ήταν ναρκομανείς και αλκοολικοί. Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου—κάθε νύχτα έκλαιγα και έτρεμα από τον φόβο μου. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που ήμουν φτωχός και αγράμματος. Έζησα στη χωματερή περίπου τρία χρόνια και μετά πήγα σε μια άλλη πολιτεία του Μεξικού. Εκεί δούλευα στα χωράφια και μάζευα λουλούδια, βαμβάκι, ζαχαροκάλαμα και πατάτες.

 Έπειτα από τέσσερα χρόνια, ξαναγύρισα στη Σιουδάδ Ομπρεγκόν. Μια θεία μου, που έκανε θεραπείες με μάγια, μου παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι της. Άρχισα να βλέπω εφιάλτες και έπεσα σε τέτοια κατάθλιψη που σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Ένα βράδυ προσευχήθηκα στον Θεό: «Κύριε, αν υπάρχεις, θέλω να σε γνωρίσω, και θα σε υπηρετώ για πάντα. Θέλω να ξέρω αν υπάρχει αληθινή θρησκεία».

 Πάντοτε είχα πνευματικές αναζητήσεις. Ακόμη και ως παιδί, πήγα σε πολλές εκκλησίες διαφόρων θρησκευμάτων, αλλά απογοητεύτηκα από όλα. Κανένα από αυτά τα θρησκεύματα δεν ασχολούνταν αρκετά με τη Γραφή ούτε με βοηθούσε να καλύψω την πνευματική μου ανάγκη. Μερικά έδιναν υπερβολική έμφαση στα χρήματα, ενώ σε κάποια άλλα οι ενορίτες ήταν σεξουαλικά ανήθικοι.

 Στα 19 μου, ένας από τους γαμπρούς μου μού είπε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά του είχαν δείξει τι λέει η Γραφή για τη χρήση εικόνων στη λατρεία. Μου διάβασε τα εδάφια Έξοδος 20:4, 5, που λένε ότι δεν πρέπει να φτιάχνουμε γλυπτές εικόνες. Το εδάφιο 5 αναφέρει: «Δεν πρέπει να τα προσκυνήσεις ούτε να δελεαστείς να τα υπηρετήσεις, επειδή εγώ, ο Ιεχωβά ο Θεός σου, είμαι Θεός που απαιτώ αποκλειστική αφοσίωση». Έπειτα ο γαμπρός μου με ρώτησε: «Αν ο Θεός κάνει θαύματα μέσω εικόνων ή αν θέλει να τις χρησιμοποιούμε στη λατρεία, τότε γιατί να τις απαγορεύσει;» Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Κάναμε αρκετές άλλες συζητήσεις γύρω από Γραφικά θέματα. Αυτές οι συζητήσεις μού άρεσαν τόσο πολύ ώστε δεν καταλάβαινα πότε περνούσε η ώρα.

 Αργότερα, με πήγε σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εντυπωσιάστηκα πολύ από όσα είδα και άκουσα εκεί. Ακόμη και νεαροί συμμετείχαν στο πρόγραμμα και μιλούσαν με άνεση από το βήμα! Σκέφτηκα: “Τι θαυμάσια εκπαίδευση παίρνουν εδώ οι άνθρωποι!” Αν και είχα μακριά μαλλιά και ατημέλητη εμφάνιση, οι Μάρτυρες με καλοδέχτηκαν με θέρμη. Μάλιστα, μια οικογένεια με κάλεσε για φαγητό μετά τη συνάθροιση!

 Μελετώντας τη Γραφή με τους Μάρτυρες, έμαθα ότι ο Ιεχωβά Θεός είναι ένας στοργικός Πατέρας που ενδιαφέρεται για εμάς ανεξάρτητα από την οικονομική μας κατάσταση, την κοινωνική μας θέση, τη φυλή ή τη μόρφωσή μας. Είναι πραγματικά απροσωπόληπτος. (Πράξεις 10:34, 35) Επιτέλους, κάλυπτα την πνευματική μου ανάγκη. Το κενό που ένιωθα γέμιζε.

 Όλη μου η ζωή άρχισε να βελτιώνεται θεαματικά! Έκοψα το κάπνισμα και το ποτό, και σταμάτησα να μιλάω βρόμικα. Η πίκρα που είχα μέσα μου από παιδί σιγά σιγά εξαφανιζόταν. Το ίδιο και οι φρικτοί εφιάλτες μου. Επίσης, ξεπέρασα τα βαθιά ριζωμένα αισθήματα κατωτερότητας που ένιωθα, τα οποία θεωρώ ότι οφείλονταν στα παιδικά μου τραύματα και στο ότι δεν είχα μάθει γράμματα.

 Τώρα έχω μια υπέροχη σύζυγο που αγαπάει τον Ιεχωβά και με στηρίζει απίστευτα. Υπηρετώ ως περιοδεύων επίσκοπος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κάτι που σημαίνει πως επισκέπτομαι εκκλησίες για να ενθαρρύνω και να διδάξω τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μου. Η θεραπευτική επίδραση που είχε πάνω μου η Γραφή και η θαυμάσια εκπαίδευση που μας δίνει ο Θεός με βοήθησαν να μην ντρέπομαι πια για τον εαυτό μου.