Βασίζουμε τις απόψεις και τις συνήθειές μας σχετικά με τις κηδείες στις Γραφικές διδασκαλίες, μεταξύ των οποίων είναι και οι ακόλουθες:

•   Είναι φυσιολογικό να νιώθει κάποιος θλίψη για τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου. Οι μαθητές του Ιησού πένθησαν για τον θάνατο προσφιλών τους. (Ιωάννης 11:33-35, 38· Πράξεις 8:2· 9:39) Συνεπώς, δεν θεωρούμε ότι οι κηδείες είναι καιρός για γλέντι. (Εκκλησιαστής 3:1, 4· 7:1-4) Αντίθετα, τις θεωρούμε ως καιρό για να δείχνουμε συμπόνια.​—Ρωμαίους 12:15.

•   Οι νεκροί δεν έχουν συνειδητότητα. Ανεξάρτητα από το εθνικό ή το πολιτιστικό μας υπόβαθρο, αποφεύγουμε έθιμα ή συνήθειες που βασίζονται στην αντιγραφική αντίληψη ότι οι νεκροί έχουν συνειδητότητα και μπορούν να επηρεάσουν τους ζωντανούς. (Εκκλησιαστής 9:5, 6, 10) Αυτά τα έθιμα περιλαμβάνουν ολονύχτιες αγρυπνίες, πολυτελείς επικήδειες εορταστικές εκδηλώσεις και μνημόσυνα, σπονδές για τους νεκρούς, επικοινωνία με τους νεκρούς και αιτήματα προς αυτούς, καθώς και τελετουργίες που σχετίζονται με τη χηρεία. Αποφεύγουμε όλα αυτά τα έθιμα και τις συνήθειες, υπακούοντας στην εντολή της Αγίας Γραφής: «Αποχωριστείτε, . . . και πάψτε να αγγίζετε αυτό που είναι ακάθαρτο».​—2 Κορινθίους 6:17.

•   Υπάρχει ελπίδα για τους νεκρούς. Η Γραφή διδάσκει ότι θα γίνει ανάσταση και ότι θα έρθει ο καιρός κατά τον οποίο ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια. (Πράξεις 24:15· Αποκάλυψη 21:4) Αυτή η ελπίδα μάς βοηθάει να αποφεύγουμε τα ακραία έθιμα πένθους, ακριβώς όπως βοηθούσε και τους πρώτους Χριστιανούς.​—1 Θεσσαλονικείς 4:13.

•   Η Αγία Γραφή συνιστά τη μετριοφροσύνη. (Παροιμίες 11:2) Δεν πιστεύουμε ότι οι κηδείες αποτελούν ευκαιρία για να κάνει κάποιος «αλαζονική επίδειξη» της κοινωνικής του θέσης ή της οικονομικής του κατάστασης. (1 Ιωάννη 2:16) Δεν οργανώνουμε πολυτελείς κηδείες που αποσκοπούν πρωτίστως σε ψυχαγωγία ή που περιλαμβάνουν υπερβολικά ακριβά φέρετρα και ακραία ενδυμασία για να εντυπωσιαστούν οι παρατηρητές.

•   Δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε στους άλλους τις πεποιθήσεις μας σχετικά με τις κηδείες. Αναφορικά με αυτό το θέμα, ακολουθούμε την αρχή: «Ο καθένας μας θα δώσει λογαριασμό για τον εαυτό του στον Θεό». (Ρωμαίους 14:12) Ωστόσο, αν μας δοθεί η ευκαιρία, προσπαθούμε να εξηγήσουμε τις πεποιθήσεις μας «με πραότητα και βαθύ σεβασμό».​—1 Πέτρου 3:15.

 Τοποθεσία: Αν κάποια οικογένεια αποφασίσει να κάνει κηδεία, μπορεί να επιλέξει πού θα διεξαχθεί, όπως σε μια Αίθουσα Βασιλείας, σε αίθουσα κηδειών, σε κάποιο σπίτι, σε αποτεφρωτήριο ή στον τόπο της ταφής.

 Τελετή: Εκφωνείται μια ομιλία για να παρηγορηθούν τα άτομα που πενθούν, η οποία εξηγεί τι λέει η Αγιά Γραφή για τον θάνατο και την ελπίδα της ανάστασης. (Ιωάννης 11:25· Ρωμαίους 5:12· 2 Πέτρου 3:13) Η ομιλία κηδείας μπορεί να υπενθυμίσει τις καλές ιδιότητες του ατόμου που πέθανε, τονίζοντας ίσως ενθαρρυντικά διδάγματα από το πιστό του παράδειγμα.—2 Σαμουήλ 1:17-27.

 Οι παρόντες μπορούν να ψάλουν έναν ύμνο που βασίζεται στις Γραφές. (Κολοσσαείς 3:16) Η τελετή ολοκληρώνεται με μια παρηγορητική προσευχή.​—Φιλιππησίους 4:6, 7.

 Χρεώσεις ή περιφορά δίσκου: Δεν χρεώνουμε τίποτα για οποιεσδήποτε θρησκευτικές τελετές, περιλαμβανομένων και των κηδειών, ούτε περιφέρουμε δίσκο στις συναθροίσεις μας.​—Ματθαίος 10:8.

 Παρόντες: Άτομα που δεν είναι Μάρτυρες μπορούν να παρακολουθήσουν μια κηδεία που διεξάγεται σε κάποια Αίθουσα Βασιλείας. Όπως και οι άλλες συναθροίσεις μας, οι τελετές κηδειών είναι ανοιχτές για το κοινό.

 Κάθε Μάρτυρας αποφασίζει ο ίδιος με βάση τη Γραφικά εκπαιδευμένη συνείδησή του. (1 Τιμόθεο 1:19) Ωστόσο, δεν συμμετέχουμε σε θρησκευτικές τελετές οι οποίες θεωρούμε ότι δεν εναρμονίζονται με την Αγία Γραφή.​—2 Κορινθίους 6:14-17.