‏«من یهوه هستم!‏ نام من این است!‏ من جلال خود را به کسی دیگر نخواهم داد،‏ و نه ستایش خویش را به بتهای تراشیده.‏»—‏اِشَعْیا ۴۲:‏۸‏،‏ ترجمهٔ هزاره نو.‏

 ‏«من خداوند هستم و نام من همین است.‏ جلال خود را به کسی نمی‌دهم و بتها را شریک ستایش خود نمی‌سازم.‏»—‏اِشَعْیا ۴۲:‏۸،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

 خدا در این آیه نام شخصی خود را به ما معرفی می‌کند و نشان می‌دهد که نباید ستایش یا جلال او را به بت‌ها بدهیم.‏

 نامی که خدا برای خود انتخاب کرده است در فارسی «یَهُوَه» ترجمه شده است.‏ a (‏خروج ۳:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ با وجود این که این اسم الٰهی تقریباً ۷۰۰۰ بار در عهد عتیق کتاب مقدّس آمده است،‏ بسیاری از مترجمان کتاب مقدّس آن را با لقب «خداوند» جایگزین کرده‌اند.‏ یک نمونهٔ آن را می‌توان در مزمور ۱۱۰:‏ ۱ مشاهده کرد.‏ این آیه به صورت نبوی،‏ هم به یَهُوَه و هم به عیسی اشاره دارد.‏ در ترجمهٔ هزارهٔ نو چنین آمده است:‏ «خداوند به خداوند من گفت.‏» (‏اعمال ۲:‏۳۴-‏۳۶‏)‏ در اینجا مشخص نیست که چه کسی با چه کسی صحبت می‌کند.‏ ولی ترجمهٔ دنیای جدید اسم شخصی خدا را در جایی که باید باشد قرار داده است و هیچ ابهامی در مفهوم آن وجود ندارد.‏ در آنجا آمده است:‏ «یَهُوَه به سَرور من [عیسی] گفت:‏ ‹به دست راست من بنشین تا زمانی که دشمنانت را زیر پایت نهم.‏›»‏

 عده‌ای از محققان بر این عقیده‌اند که نام یَهُوَه به این معنی است،‏ «او سبب شدن می‌شود.‏» چنین نامی فقط شایستهٔ خدای واحد حقیقی است چون فقط او این توانایی را دارد که سبب شود خودش یا مخلوقاتش هر چه لازم باشد بشوند تا مقصودش به انجام رسد.‏

 یَهُوَه آفریدگار ما و خدای واحد حقیقی است.‏ از این رو تنها او مستحق پرستش ماست و نباید هیچ کس یا هیچ چیزی را به جای او بپرستیم؛‏ نه بت‌ها،‏ نه مجسمه‌ها و نه تمثال‌ها.‏—‏خروج ۲۰:‏۲-‏۶؛‏ ۳۴:‏۱۴؛‏ ۱یوحنا ۵:‏۲۱‏.‏

 در اولین آیهٔ اِشَعْیا باب ۴۲ یَهُوَه وظیفهٔ خادم «برگزیدهٔ» خود را پیشگویی کرد.‏ این خادم خدا «عدالت را در حق قومها جاری خواهد ساخت.‏» (‏اِشَعْیا ۴۲:‏۱‏)‏ خدا در مورد این وعده گفت:‏ «حال من از چیزهای نو خبر می‌دهم،‏ و آنها را پیش از وقوع به شما اعلام می‌دارم.‏» (‏اِشَعْیا ۴۲:‏۹‏)‏ آمدن «برگزیدهٔ» خدا قرن‌ها بعد از نوشتن این پیشگویی به تحقق رسید،‏ یعنی هنگامی که مسیح آمد و بشارت پادشاهی خدا را اعلام کرد.‏—‏مَتّی ۳:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۱۲:‏۱۵-‏۲۱‏.‏

 ‏«من یَهُوَه هستم و اسم من همین است.‏ و جلال خود را به کسی دیگر و ستایش خویش را به بت‌های تراشیده نخواهم داد.‏»—‏ترجمهٔ قدیم.‏