آدم و حوّا نخستین انسان‌هایی بودند که گناه کردند.‏ هنگامی که آنان از خدا سرپیچی کرده و از «درخت شناخت نیک و بد» خوردند،‏ مرتکب اولین گناه شدند.‏ a (‏پیدایش ۲:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۳:‏۶؛‏ رومیان ۵:‏۱۹‏)‏ آدم و حوّا اجازه نداشتند که از آن درخت بخورند زیرا آن درخت مظهر این بود که فقط خدا حق دارد خوب و بد را برای انسان‌ها تعیین کند.‏ آنان با خوردن آن میوه،‏ نشان دادند که می‌خواهند خود معیارهای خوب و بد را تعیین کنند.‏ به عبارتی آنان این حق خدا را نادیده گرفتند.‏

•  ‏«اولین گناه» چه تأثیری بر آدم و حوّا گذاشت؟‏

•  ‏«اولین گناه» چه تأثیری بر ما دارد؟‏

•  آیا می‌توانیم از تأثیری که «اولین گناه» بر ما داشته است رها شویم؟‏

•  برداشت‌های نادرست در مورد «اولین گناه»‏

 آدم و حوّا به دلیل گناهشان پیر شدند و مردند.‏ آنان دوستی‌شان با خدا و فرصت زندگی ابدی در سلامت کامل را از دست دادند.‏—‏پیدایش ۳:‏۱۹‏.‏

 همان طور که ما نواقص ژنتیکی را از والدینمان به ارث می‌بریم،‏ نوادگان آدم و حوّا یعنی تمام انسان‌ها گناه را از آنان به ارث برده‌اند.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ بنابراین تمام انسان‌ها «در گناه»‏ b به دنیا می‌آیند،‏ بدین معنی که ناکامل هستند و تمایل به گناه در وجودشان است.‏—‏مزمور ۵۱:‏۵‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏؛‏ اِفِسُسیان ۲:‏۳‏.‏

 ما به دلیل گناه موروثی یا ناکاملی بیمار شده،‏ پیر می‌شویم و می‌میریم.‏ (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ همچنین به خاطر اشتباهات خود و دیگران صدمه می‌بینیم.‏—‏جامعه ۸:‏۹؛‏ یعقوب ۳:‏۲‏.‏

 بله.‏ کتاب مقدّس می‌گوید که عیسی به عنوان «قربانی کفّاره برای گناهان ما» کشته شد.‏ (‏۱یوحنا ۴:‏۱۰‏)‏ قربانی عیسی این امکان را فراهم کرد تا بتوانیم از گناه موروثی آزاد گشته و همچنین از زندگی ابدی و سلامت کاملی را که آدم و حوّا از دست دادند،‏ برخوردار شویم.‏—‏یوحنا ۳:‏۱۶‏.‏ c

 برداشت نادرست:‏ اولین گناه ما را تا ابد از خدا دور ساخت.‏

 واقعیت:‏ خدا ما را به خاطر خطای آدم و حوّا مقصر نمی‌داند.‏ او خوب می‌داند که ما ناکاملیم،‏ در نتیجه بیش از توانایی‌مان از ما توقع ندارد.‏ (‏مزمور ۱۰۳:‏۱۴‏)‏ با این که به خاطر عواقب گناه موروثی در سختی هستیم،‏ این افتخار را داریم که رابطه‌ای صمیمی با خدا داشته باشیم.‏—‏امثال ۳:‏۳۲‏.‏

 برداشت نادرست:‏ تعمید ما را از گناه موروثی آزاد می‌کند،‏ بنابراین بچه‌ها در دوران نوزادی باید تعمید بگیرند.‏

 واقعیت:‏ هرچند تعمید یک قدم اساسی برای نجات است،‏ فقط ایمان به قربانی عیسی می‌تواند شخص را از گناه پاک سازد.‏ (‏۱پِطرُس ۳:‏۲۱؛‏ ۱یوحنا ۱:‏۷‏)‏ از آنجا که ایمان حقیقی بر اساس دانشمان از کتاب مقدّس است،‏ ممکن نیست که یک نوزاد بتواند ایمان داشته باشد.‏ کتاب مقدّس تعمید نوزادان را تأیید نمی‌کند.‏ این واقعیت برای مسیحیان اولیه کاملاً روشن بود.‏ آنان به جای نوزادان ‹مردان و زنان› بالغی را که به کلام خدا ایمان می‌آوردند تعمید می‌دادند.‏—‏اعمال ۲:‏۴۱؛‏ ۸:‏۱۲‏.‏

 برداشت نادرست:‏ از آنجا که حوّا اول میوهٔ ممنوعه را خورد،‏ خدا زن را نفرین کرد.‏

 واقعیت:‏ خدا به جای زن «همان مار کهن که ابلیس و شیطان خوانده می‌شود» را نفرین کرد؛‏ کسی که حوّا را به گناه واداشت.‏ (‏مکاشفه ۱۲:‏۹؛‏ پیدایش ۳:‏۱۴‏)‏ به‌علاوه خدا آدم را مسئول آن گناه دانست نه حوّا را.‏—‏رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

 چرا خدا گفت که آدم بر زنش تسلّط خواهد داشت؟‏ (‏پیدایش ۳:‏۱۶‏)‏ منظور خدا از این گفته رواج دادن این نوع رفتار نبود.‏ او صرفاً عواقب بد گناه را پیشگویی می‌کرد.‏ خدا از مرد انتظار دارد که به همسرش محبت کند و برایش حرمت قائل شود،‏ همچنین در کل احترامی عمیق برای زنان داشته باشد.‏—‏اِفِسُسیان ۵:‏۲۵؛‏ ۱پِطرُس ۳:‏۷‏.‏

 برداشت نادرست:‏ اولین گناه یک رابطهٔ جنسی بود.‏

 واقعیت:‏ به دلایل زیر اولین گناه یک رابطهٔ جنسی نبود:‏

•   خدا زمانی که آدم هنوز تنها بود،‏ به او فرمان داد که نباید از درخت نیک و بد بخورد.‏—‏پیدایش ۲:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

•   خدا به آدم و حوّا فرمان داد تا ‹بارور و کثیر شوند،‏› به این معنی که صاحب فرزند گردند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۸‏)‏ مجازات آدم و حوّا از سوی خدا به خاطر کاری که خود به آنان فرمان داده بود،‏ بعید و ظالمانه به نظر می‌رسید.‏

•   حوّا نخست و سپس آدم به طور جداگانه گناه کردند.‏—‏پیدایش ۳:‏۶‏.‏

•   کتاب مقدّس رابطهٔ جنسی میان زن و شوهر را مجاز می‌داند.‏—‏امثال ۵:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۱قُرِنتیان ۷:‏۳‏.‏