برای این که بتوانیم به این سؤال جواب دهیم،‏ باید اول ببینیم که کلمهٔ «روح» در کتاب مقدّس به چه معناست.‏ واژه‌ای که در کتاب مقدّس اغلب «روح» ترجمه شده است،‏ به زبان عبری،‏ رُوآخ و به زبان یونانی پنویْما است.‏ این دو کلمه معنی‌های مختلف دارد،‏ اما همهٔ آن‌ها در واقع به یک نیروی نامرئی اشاره می‌کنند.‏ برای اشاره به موارد زیر از این کلمات عبری و یونانی استفاده شده است:‏ ۱)‏ باد،‏ ۲)‏ نیروی حیات در جانداران زمینی،‏ ۳)‏ روحیه،‏ یعنی انگیزه‌ای که شخص را به گفتن چیزی یا انجام عملی برمی‌انگیزد،‏ ۴)‏ گفته‌های الهامی،‏ ۵)‏ موجودات روحی،‏ و ۶)‏ روح‌القدس یا نیروی فعال خدا.‏—‏خروج ۳۵:‏۲۱؛‏ مزمور ۱۰۴:‏۲۹؛‏ مَتّی ۱۲:‏۴۳؛‏ لوقا ۱۱:‏۱۳‏.‏

 کتاب مقدّس دربارهٔ آفرینش اولین انسان،‏ یعنی آدم چنین می‌گوید:‏ «آنگاه خداوند از خاکِ زمین،‏ آدم را سرشت.‏ سپس در بینی آدم روح حیات دمیده،‏ به او جان بخشید و آدم،‏ موجود زنده‌ای شد.‏» (‏پیدایش ۲:‏۷‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ طبق این آیه،‏ کلمهٔ روح به نیروی حیات یا زندگی شخص اشاره می‌کند،‏ یعنی نیرویی که او را زنده نگه می‌دارد.‏

بعد از مرگ چه اتفاقی برای روح انسان می‌افتد؟‏

 برای درک بهتر مفهوم رُوآخ و پنویْما بهتر است به آیاتی که این دو واژه در آن‌ها به کار رفته است،‏ رجوع کنیم.‏ به عنوان مثال،‏ در یکی از آیات بخش عبری کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ ‹ای یَهُوَه،‏ روح [رُوآخ] آن‌ها را قبض می‌کنی،‏ پس می‌میرند و به خاک برمی‌گردند.‏› (‏مزمور ۱۰۴:‏۲۹‏)‏ همچنین در یکی از آیات بخش یونانی کتاب مقدّس آمده است:‏ «چنانکه بدن بدون روح [پنویْما] مرده است،‏ همچنین ایمان بدون اعمال نیز مرده است.‏» (‏یعقوب ۲:‏۲۶‏)‏ در هر دو آیه،‏ کلمه‌ای که روح ترجمه شده به معنی نیرویی است که به بدن حیات می‌بخشد.‏ بدن ما بدون روح جسدی بی‌جان است.‏ پس روح در این آیات به مفهوم نیرویی است که به بدن جان می‌بخشد.‏ مثال دیگری در کتاب مقدّس این مطلب را روشن می‌کند.‏ یَهُوَه در مورد طوفان زمان نوح گفت:‏ «من طوفان آب را بر زمین می‌آورم تا هر جسدی را که روح حیات [رُوآخ] در آن باشد،‏ از زیر آسمان هلاک گردانم.‏ و هر چه بر زمین است،‏ خواهد مرد.‏» (‏پیدایش ۶:‏۱۷؛‏ ۷:‏۱۵،‏ ۲۲‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ در این آیه نیز «روح» به معنی نیرویی است که به بدن حیات و جان می‌بخشد.‏

روح را به چه چیزی می‌توان تشبیه کرد؟‏

 روح را می‌توان به نیروی باتری داخل یک رادیو تشبیه کرد.‏ همان طور که رادیو برای روشن شدن به الکتریسیته نیاز دارد،‏ بدن ما نیز برای زنده بودن به روح یا نیروی حیات نیاز دارد.‏ همان طور که رادیو بدون نیروی باتری یا برق شهر از کار می‌افتد،‏ بدن ما نیز بدون روح یا نیروی حیات از حرکت و حیات بازمی‌ایستد.‏ بنابراین،‏ روح صرفاً یک نیرو است که فاقد احساس و قدرت تفکّر و شخصیت است.‏ طبق کلام خدا،‏ بدن ما بدون روح یا نیروی حیات «می‌میرد و به خاک برمی‌گردد،‏» یعنی از هستی ساقط می‌شود.‏

 کتاب مقدّس در مورد مرگ انسان می‌گوید:‏ «بدن ما که از خاک ساخته شده است،‏ به خاک برمی‌گردد و روح نزد خدا می‌رود که آن را به ما بخشیده بود.‏» (‏جامعه ۷:‏۱۲‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ وقتی روح یا نیروی حیات از بدن بیرون می‌رود،‏ شخص می‌میرد و به خاک تبدیل می‌شود،‏ اما نیروی حیات او دوباره در دست خدا که آن را به او داده بود قرار دارد.‏ (‏ایّوب ۳۴:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ مزمور ۳۶:‏۹‏)‏ بنابراین برخلاف تصوّر خیلی‌ها نمی‌توان گفت که روح انسان به آسمان می‌رود و به زندگی ادامه می‌دهد.‏ در واقع بعد از مرگ،‏ تنها کسی که می‌تواند دوباره به شخص حیات یا زندگی بدهد یَهُوَه خداست.‏

این تعلیم که روح انسان بعد از مرگش به زندگی ادامه می‌دهد از کجا آمده است؟‏

 این تعلیم از کتاب مقدّس نیست،‏ بلکه ریشهٔ آن به بت‌پرستی و فلسفهٔ یونان باستان برمی‌گردد.‏ چنین تعالیمی برخلاف کلام خداست و مورد قبول او نیست.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «مراقب باشید که کسی شما را از طریق فلسفه‌ها و عقاید پوچ و فریبنده اسیر نسازد.‏»—‏کولُسیان ۲:‏۸‏.‏