در کتاب مقدّس هیچ دستورالعمل خاصّی در مورد سوزاندن اجساد ذکر نشده است.‏ همچنین این کتاب فرمانی در خصوص دفن کردن یا سوزاندن اجساد نمی‌دهد.‏

 با وجود این،‏ گزارش‌هایی از خاکسپاری خادمان وفادار خدا در کتاب مقدّس ذکر شده است.‏ برای نمونه ابراهیم تلاش بسیاری کرد تا مکانی برای دفن همسرش سارا تدارک ببیند.‏—‏پیدایش ۲۳:‏۲-‏۲۰؛‏ ۴۹:‏۲۹-‏۳۲‏.‏

 بنا بر کتاب مقدّس افراد وفادار نیز مرده‌های خود را سوزاندند.‏ به عنوان مثال،‏ جسد شائول،‏ پادشاه اسرائیل و اجساد سه تن از پسرانش که در جنگ کشته شده بودند برای مدتی در میدان جنگ باقی ماند و با آن اجساد به بی‌احترامی رفتار شد.‏ جنگجویان وفادار اسرائیلی با شنیدن این خبر اجساد شائول و سه پسرش را از میدان جنگ بیرون آورده و سوزاندند؛‏ سپس خاکستر آنان را به خاک سپردند.‏ (‏۱سموئیل ۳۱:‏۸-‏۱۳‏)‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که سوزاندن این اجساد از دید خدا اشتباه نبود.‏—‏۲سموئیل ۲:‏۴-‏۶‏.‏

 برداشت نادرست:‏ سوزاندن جسد باعث می‌شود که خدا آن شخص را رستاخیز ندهد.‏

 واقعیت:‏ برای خدا تفاوتی ندارد که در هنگام رستاخیز دادن یک شخص،‏ جسد او دفن،‏ سوزانده،‏ در دریا غرق یا توسط حیوانی خورده شده باشد.‏ (‏مکاشفه ۲۰:‏۱۳‏)‏ خدای قادر مطلق توانایی آن را دارد که برای شخص بدنی جدید بیافریند.‏