میزان مرگ و میر ناشی از ویروس کرونا در ایتالیا در مقایسه با بقیهٔ کشورهای دنیا بسیار بالاست.‏ شعبهٔ ایتالیا تحت هدایت هیئت اداره‌کننده از لحاظ فیزیکی و روحانی به هم‌ایمانان عزیزمان در این کشور کمک می‌کند.‏

سه کمیتهٔ امدادرسانی به نیازهای هم‌ایمانانمان در شمال،‏ مرکز و جنوب ایتالیا رسیدگی می‌کنند.‏ این کمیته‌ها از طریق سرپرستان حوزه که همکاری نزدیک با پیران جماعت دارند،‏ از نیازهای هم‌ایمانانمان باخبر می‌شوند.‏

پیران جماعت نه تنها از نظر فیزیکی به مبشّران کمک می‌رسانند،‏ بلکه به آن‌ها کمک می‌کنند تا برنامهٔ روحانی‌شان را نیز حفظ کنند.‏ برادر ویلیام بوسِلی که در نزدیکی شهر میلان (‏یکی از اولین شهرها که ویروس کرونا در آن شیوع یافت)‏ به عنوان سرپرست حوزه خدمت می‌کند،‏ چنین می‌گوید:‏ «همهٔ برادران و خواهرانمان در قرنطینه هستند اما مرتب با یکدیگر در تماسند.‏ همچنین از طریق تماس ویدیویی در جلسات شرکت می‌کنند و باعث دلگرمی همدیگر می‌شوند.‏ حتی برادران و خواهران سالمندمان از این جلسات بسیار فایده می‌برند.‏ به نظر من،‏ جماعت‌ها هیچ وقت در این حد متحد نبوده‌اند!‏»‏

به علاوه،‏ بسیاری از خویشاوندان شاهدانی که شاهد یَهُوَه نیستند،‏ برنامه‌های جلسات را همراه با خانواده‌شان تماشا می‌کنند.‏ یک خواهر چنین تعریف می‌کند:‏ شوهرم هیچ وقت نمی‌خواست به جلسات بیاید،‏ اما حالا جلسات پیش او آمدند!‏ باورم نمی‌شود که او از آن‌ها اینقدر لذّت می‌برد!‏»‏

هم‌ایمانانمان در ایتالیا هر فرصتی را برای موعظه غنیمت می‌شمارند.‏ برای مثال،‏ خواهری با ماشین خود می‌خواست یک صندلی چرخدار به خانهٔ خواهری مسن برساند،‏ اما در راه سه مأمور پلیس جلوی او را گرفتند.‏ خواهرمان توضیح داد که در حال کمک کردن به زنی سالمند است و مجوز سفر خود را به آن‌ها نشان داد.‏ سپس تراکت‌های به آینده با چه دیدی می‌نگرید و آیا درد و مصیبت روزی پایان می‌یابد را به هر کدام از آن مأموران پلیس داد.‏ در راه برگشت،‏ آن مأموران پلیس دوباره جلوی خواهرمان را گرفتند و از او تشکر کرده،‏ خواهان اطلاعاتی بیشتر در مورد پیشگویی‌های کتاب مقدّس شدند.‏ آن‌ها دو همکار دیگر خود را نیز در گفتگویشان شرکت دادند.‏ خواهرمان با خوشحالی وب‌سایت jw.org را به آن‌ها نشان داد و یکی از مأموران به او گفت:‏ «یک دنیا ممنون!‏ واقعاً از دیدنتان خوشحال شدیم!‏»‏

برادر بوسِلی می‌گوید:‏ «یکی از مسئولیت‌های من این است که دیگران را تسلّی و دلگرمی بدهم،‏ اما دیدن ایمان قوی و استقامت و پایداری هم‌ایمانانم باعث دلگرمی خودم شده است!‏ آنقدر یَهُوَه را از صمیم دل دوست دارند که وقتی به نمونه‌شان فکر می‌کنم،‏ اشک شادی در چشمانم جمع می‌شود!‏ هم‌ایمانانمان هدیه‌ای از طرف یَهُوَه هستند؛‏ هدیه‌ای که در این دوران بحرانی واقعاً به آن‌ها نیاز داریم!‏»‏

واضح است که با وجود سختی‌های جاری،‏ هم‌ایمانانمان به یَهُوَه بسیار نزدیک می‌مانند و ‹ایمانشان از این مصیبت سست نشده است!‏›—‏۱تِسالونیکیان ۳:‏۲،‏ ۳‏.‏