من و خانواده‌ام اهل کشور تونگا هستیم.‏ این کشور با حدود ۱۷۰ جزیره در جنوب غربی اقیانوس آرام قرار دارد.‏ ما در کشور فقیر تونگا بدون برق و اتوموبیل زندگی می‌کردیم.‏ اما خانهٔ ما آب لوله‌کشی داشت و تعدادی مرغ هم داشتیم.‏ من و دو برادرم در هنگام تعطیلی مدارس در کشاورزی به پدرمان کمک می‌کردیم تا موز،‏ سیب‌زمینی شیرین،‏ نوعی سبزی به نام تارو و گیاه کاساو را پرورش دهد.‏ پدر با فروش این محصولات و انجام کارهای جزئی دیگر،‏ مخارج زندگی ما را تأمین می‌کرد.‏ خانوادهٔ ما نیز مانند بسیاری از ساکنان جزیره برای کتاب مقدّس احترام خاصّی قائل بود و مرتباً به کلیسا می‌رفتیم.‏ با این وجود هنوز باور داشتیم که تنها راه رسیدن به یک زندگی خوب و بهتر،‏ مهاجرت به کشوری ثروتمندتر است.‏

 وقتی که ۱۶ساله بودم،‏ دایی من ترتیبی داد که به همراه خانواده‌مان بتوانیم به ایالت کالیفرنیای آمریکا مهارجت کنیم.‏ به‌راستی کنار آمدن با فرهنگی جدید کار بسیار سختی بود!‏ هرچند وضعیت اقتصادی ما به خاطر آن جابه‌جایی بهتر شد،‏ اما در یک محلّهٔ فقیرنشین زندگی می‌کردیم که در آن جرم و جنایت و مواد مخدّر رواج داشت.‏ بیشتر شب‌ها صدای شلیک گلوله را می‌شنیدیم و اغلبِ همسایه‌های ما از باندهای اراذل و اوباش آن منطقه می‌ترسیدند.‏ اکثر مردم با خود اسلحه حمل می‌کردند تا بتوانند از خود محافظت کنند یا به اختلافات خود با دیگران پایان دهند.‏ من هنوز هم یک گلوله به دلیل داشتن چنین اختلافاتی،‏ در قفسهٔ سینهٔ خود دارم.‏

 در دوران دبیرستان،‏ چون می‌خواستم مثل جوانان دیگر باشم،‏ به‌تدریج شرکت در پارتی‌هایی همراه با بی‌بندوباری،‏ مصرف بیش از حد مشروبات الکلی،‏ اعمال خشونت‌بار و استفاده از مواد مخدّر برایم عادی شد.‏ با گذشت زمان به کوکائین معتاد شدم و برای خرید مواد شروع به دزدی کردم.‏ هرچند اعضای خانواده‌ام مذهبی بودند و مرتباً با یکدیگر به کلیسا می‌رفتیم،‏ تعالیم کلیسا هرگز به من کمک نکرد که بتوانم در مقابل فشار همسن‌وسالان برای انجام اعمال بد ایستادگی کنم.‏ بارها به دلیل درگیری‌های مختلف دستگیر شدم.‏ کنترل زندگی داشت از دستم خارج می‌شد!‏ آخرسر به زندان افتادم.‏

 یکی از روزهای سال ۱۹۹۷ کتاب مقدّسی که در زندان در دست داشتم توجه یک زندانی دیگر را به خود جلب کرد.‏ روز کریسمس بود که از دید اکثر مردم تونگا روزی مقدّس تلقّی می‌شد.‏ او از من پرسید که آیا می‌دانم کتاب مقدّس در مورد تولّد عیسی چه می‌گوید‏.‏ من اطلاعی در این خصوص نداشتم.‏ او توضیح سادهٔ کتاب مقدّس را به من نشان داد و متوجه شدم که در آنجا بسیاری از سنّت‌های کریسمس حتی بیان هم نشده است.‏ (‏مَتّی ۲:‏۱-‏۱۲؛‏ لوقا ۲:‏۵-‏۱۴‏)‏ خیلی جا خوردم و با خود فکر کردم چه نکات دیگری در کتاب مقدّس هست که من نمی‌دانم.‏ آن زندانی در جلسات هفتگی شاهدان یَهُوَه که در زندان برگزار می‌شد شرکت می‌کرد.‏ من هم تصمیم گرفتم که در آن جلسات شرکت کنم.‏ آنان کتاب مکاشفه را از کتاب مقدّس بررسی می‌کردند.‏ هرچند که از مطالبی که گفته می‌شد خیلی سر در نمی‌آوردم،‏ اما تشخیص دادم که تعالیمشان بر اساس کتاب مقدّس است.‏

 وقتی شاهدان یَهُوَه به من مطالعهٔ کتاب مقدّس را پیشنهاد کردند با خوشحالی پذیرفتم.‏ برای اولین بار وعدهٔ کتاب مقدّس را در مورد بهشت شدن زمین شنیدم.‏ (‏اِشَعْیا ۳۵:‏۵-‏۸‏)‏ برایم کاملاً مسلّم شد که برای خشنود ساختن خدا باید تغییراتی اساسی در زندگی خود ایجاد کنم.‏ متوجه شدم که یَهُوَه خدا نمی‌گذارد که هیچ یک از عادات و رفتارهای غلط من،‏ در بهشت وجود داشته باشد.‏ (‏۱قُرِنتیان ۶:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ پس تصمیم گرفتم که خشونت خود را کنترل کنم،‏ استعمال دخانیات و مواد مخدّر را ترک کنم و دیگر بیش‌ازاندازه الکل مصرف نکنم.‏

 در سال ۱۹۹۹،‏ پیش از پایان دورهٔ حبسم،‏ مرا به یک زندان دیگر منتقل کردند.‏ برای بیشتر از یک سال ارتباطی با شاهدان نداشتم؛‏ اما مصمم بودم که همچنان به ایجاد تغییرات در خودم ادامه دهم.‏ در سال ۲۰۰۰ مقامات دولتی اجازهٔ اقامت من در ایالات متحده را باطل کرده و مرا به تونگا برگرداندند.‏

 با اشتیاق تمام دنبال شاهدان یَهُوَه در تونگا گشتم و مطالعهٔ خود را با آنان از سر گرفتم.‏ آنچه را که یاد می‌گرفتم دوست داشتم.‏ خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم وقتی دیدم که شاهدان یَهُوَه در تونگا درست مانند شاهدان یَهُوَه در آمریکا تعالیمشان بر اساس کتاب مقدّس بود.‏

  پدرم شخصی شناخته‌شده در جامعه بود چون که مقامی برجسته در کلیسا داشت.‏ در ابتدا خانواده‌ام به دلیل معاشرت من با شاهدان یَهُوَه متعجب و آزرده‌خاطر بودند.‏ اما بعداً والدینم از دیدن این که اصول کتاب مقدّس زندگی و رفتار مرا اصلاح کرده بود خوشحال بودند.‏

 یکی از سخت‌ترین تغییراتی که باید در خود ایجاد می‌کردم در رابطه با یک نوشیدنی الکلی به نام کاوا بود،‏ که عموماً در فرهنگ ما در نوشیدن آن زیاده‌روی می‌شود.‏ بسیاری از مردان تونگایی ساعات زیادی از هفته را صرف خوردن این نوشیدنی آرام‌بخش می‌کردند که از ریشهٔ گیاه فلفل درست می‌شود.‏ پس از بازگشتم به تونگا،‏ تقریباً هر شب به کلوپ‌های مخصوص کاوا می‌رفتم و به قدری کاوا می‌نوشیدم که از خود بی‌خود می‌شدم.‏ یکی از دلایل آن،‏ معاشرت من با دوستان نابابی بود که اهمیت کمی برای اصول کتاب مقدّس قائل بودند.‏ سرانجام به من کمک شد تا متوجه شوم که این عادت غلط من باعث ناخشنودی خدا می‌شود.‏ پس تغییرات لازم را در خود به وجود آوردم تا بتوانم رضایت و برکات خدا را به دست آورم.‏

 بعد از آن،‏ در تمام جلسات شاهدان یَهُوَه شرکت می‌کردم.‏ معاشرت با افرادی که سعی می‌کردند رضایت خدا را در زندگی خود داشته باشند،‏ مرا یاری کرد که در برابر وسوسه‌ها پایداری کنم.‏ من در سال ۲۰۰۲ تعمید گرفتم و یکی از شاهدان یَهُوَه شدم.‏

 من هم از صبر و بردباری خدا فایده برده‌ام؛‏ همان طور که در کتاب مقدّس آمده است:‏ «یَهُوَه .‏.‏.‏ با شما بردبار است؛‏ زیرا نمی‌خواهد هیچ کس هلاک شود،‏ بلکه می‌خواهد همگان فرصت توبه یابند.‏» (‏۲پِطرُس ۳:‏۹‏)‏ مسلّم است که خدا می‌توانست از مدت‌ها پیش به این دنیای شریر و فاسد پایان دهد،‏ اما او اجازه داده است که این نظام همچنان ادامه داشته باشد تا انسان‌هایی مانند من بتوانند با او رابطهٔ دوستی برقرار کنند.‏ فکر این که یَهُوَه از من هم برای کمک به دیگران در ایجاد این رابطه استفاده می‌کند مرا خوشحال می‌کند.‏

 توانسته‌ام با کمک یَهُوَه کنترل زندگی خود را به دست بگیرم.‏ دیگر برای تهیهٔ هزینهٔ اعتیادم،‏ از دیگران دزدی نمی‌کنم.‏ برعکس به دیگران کمک می‌کنم که آنان نیز دوست یَهُوَه شوند.‏ من در معاشرت با شاهدان یَهُوَه با همسر دوست‌داشتنی خود تِئا آشنا شدم.‏ ما در کنار پسر جوان‌مان از یک زندگی خیلی شاد برخورداریم.‏ ما با استفاده از کتاب مقدّس به دیگران تعلیم می‌دهیم که در آینده می‌توانیم در بهشتی پر از صلح و آرامش زندگی کنیم.‏