بله،‏ شاهدان یَهُوَه اغلب به امداد مصیبت‌زدگان می‌شتابند.‏ ما،‏ هم به شاهدان یَهُوَه و هم به کسانی که شاهد یَهُوَه نیستند،‏ کمک می‌کنیم و این مطابق با دستور کتاب مقدّس در غَلاطیان ۶:‏۱۰ است:‏ «بیایید به همه نیکویی کنیم؛‏ به‌خصوص به هم‌ایمانانمان.‏» به علاوه،‏ تلاش می‌کنیم در چنین موقعیتی،‏ از لحاظ عاطفی و روحی نیز به مصیبت‌زدگان کمک کنیم.‏—‏۲قُرِنتیان ۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

 پس از یک فاجعه،‏ سرپرستان جماعاتِ منطقهٔ مصیبت‌زده تلاش می‌کنند تا با تمام اعضای آن جماعات تماس بگیرند و از احوالشان باخبر شوند و ببینند که چه کسی به کمک نیاز دارد.‏ سپس،‏ آن سرپرستان اطلاعات جمع‌آوری‌شده و نتایج اقدامات اولیه را به اطلاع دفتر شعبهٔ محلّی شاهدان یَهُوَه می‌رسانند.‏

 اگر جماعات آن منطقه قادر نباشند کمک لازم را فراهم ببینند،‏ هیئت اداره‌کنندهٔ شاهدان یَهُوَه ترتیبی می‌دهد تا آنچه نیاز است به‌سرعت فراهم شود.‏ مسیحیان قرن اول نیز طی قحطی،‏ درست به همین صورت به یکدیگر کمک کردند.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۶:‏۱-‏۴‏)‏ شعبهٔ محلّی،‏ کمیته‌هایی را برای امدادرسانی به مصیبت‌زدگان تعیین می‌کند تا هر چه زودتر این فعالیت سازماندهی و هدایت شود.‏ برخی شاهدان یَهُوَه که در مناطقی دیگر زندگی می‌کنند نیز داوطلبانه وقت و اموالشان را در راه امدادرسانی صرف می‌کنند.‏—‏امثال ۱۷:‏۱۷‏.‏

 بخشی از اعاناتی که دفتر شعبهٔ شاهدان یَهُوَه دریافت می‌کند،‏ در راه امدادرسانی به مصیبت‌زدگان استفاده می‌شود.‏ (‏اعمال ۱۱:‏۲۷-‏۳۰؛‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۱۳-‏۱۵‏)‏ از آنجایی که تمام این کمک‌ها به دست داوطلبانی صورت می‌گیرد که دستمزد دریافت نمی‌کنند،‏ تمام اعانات صرف امدادرسانی می‌شود نه صرف مخارج کسانی که در این کار شرکت دارند یا آن را سازماندهی می‌کنند.‏ بله،‏ ما بسیار مراقبیم که اعاناتمان به هیچ وجه هدر نرود.‏—‏اعمال ۱۱:‏۲۷-‏۳۰؛‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۱۳-‏۱۵‏.‏