در اواخر نوامبر ۲۰۱۶،‏ برخی از روستاهای اطراف شهر مونکالیری واقع در شمال ایتالیا بر اثر باران‌های شدید دچار سیلاب شد.‏ در برخی مناطق،‏ عمق آب به بیش از ۵۰ سانتی‌متر رسید.‏ به گزارش یک روزنامه،‏ «سیلاب بر هیچ کس و هیچ چیز رحم نکرد!‏» ۱۵۰۰ نفر از ساکنان روستاها طبق دستور مسئولان،‏ بی‌درنگ محل سکونت خود را تخلیه کردند.‏ به سبب اقدام سریع تیم‌های امدادی هیچ کس قربانی سیلاب نشد.‏ با این حال،‏ بسیاری از خانواده‌ها از لحاظ مادی ضربه خوردند.‏

تیم‌هایی از شاهدان یَهُوَه بلافاصله دست به کار شدند،‏ به خانواده‌های مصیبت‌زده یاری رساندند تا خانهٔ خود را از گل و لای پاک کنند و اثاث خانه و متعلّقاتشان را بیرون آورند.‏ وقتی یکی از این تیم‌ها برای کمک به خانواده‌ای محتاج،‏ با کالاهای امدادی و غذای آماده،‏ به خیابانی رسیدند که ورود به آن ممنوع بود،‏ مقامات به آنان اجازه دادند که از آنجا عبور کنند.‏ شاهدان یَهُوَه داوطلبانه نه تنها به کمک هم‌ایمانانشان شتافتند،‏ بلکه به همسایه‌های خود که از ادیان مختلف بودند نیز یاری رساندند.‏

برای مثال،‏ زیر زمین یک ساختمان پر از آب شده بود.‏ تیم امداد،‏ آب را تخلیه کرد و پس از آن،‏ گروهی از شاهدان یَهُوَه به هم‌ایمانان خود آنتونیو و خانواده‌اش کمک کردند تا زیر زمین را از گل و لای و اثاث باقی‌مانده تمیز کنند.‏ سپس،‏ این داوطلبان به دیگر ساکنان ساختمان نیز کمک کردند.‏ آنان زنجیره‌وار مشغول به کار شدند و در عرض چند ساعت تمام زیرزمین‌ها را تخلیه کردند.‏ همه از کمک آنان قدردان بودند.‏ ویوْیانا،‏ یکی از ساکنان آن ساختمان با چشمانی اشکبار که حاکی از قدردانی او بود،‏ به همسر آنتونیو چنین گفت:‏ «لطفاً از طرف ما از برادرانت تشکر کن،‏ شما فوق‌العاده‌اید!‏»‏

ساکنان یکی از روستاهایی که به‌سختی دچار سیلاب شده بود،‏ دیدند که تیم‌های شاهدان یَهُوَه چگونه به مصیبت‌زدگان کمک می‌کنند.‏ برخی از آنان برانگیخته شدند تا به این امدادرسانان کمک کنند و با میل و رغبت دستورالعمل‌های سرپرست تیم را دنبال کنند.‏

خانهٔ یک مرد صدمات زیادی دیده بود و گاراژ او در گل فرو رفته بود.‏ او از دیدن هشت شاهد یَهُوَه که چهار ساعت،‏ بی‌وقفه کار کردند تا آوارها را از گاراژ او بیرون ببرند،‏ حیران شده بود.‏ او برخی از آنان را در آغوش کشید و در یکی از شبکه‌های اجتماعی پیامی به منظور قدردانی از کمک گرانبهای آنان پست کرد.‏

یکی از شاهدان یَهُوَه چنین تعریف می‌کند:‏ «ما به چندین همسایهٔ غیرشاهد خود کمک کردیم که اکثر آنان بیش از ۸۰ سال داشتند.‏ بعضی از آنان با چشمانی پر از اشک از کاری که برای آنان انجام دادیم قدردانی کردند.‏» یکی از آن همسایگان که در کلیسای کاتولیک محلّی فعالیت می‌کند به شاهدان گفت که چقدر از کمکشان قدردان است.‏ او افزود:‏ «دیدن این که ما با وجودِ داشتن اعتقادات متفاوت،‏ به همدیگر کمک می‌کنیم،‏ فوق‌العاده بود.‏» مردی دیگر گفت:‏ «من خیلی متأسفم که مردم شما را فقط به این می‌شناسند که یکشنبه صبح‌ها به در خانهٔ آنان می‌روید و نه به خاطر کمک‌هایی که می‌کنید.‏»‏