خواهان کار، نه خواهان مزد
طی ۲۸ سال اخیر، بیش از ۱۱٬۰۰۰ شاهد یَهُوَه خانه و حتی کشورشان را ترک کردهاند تا در ۱۲۰ سرزمین در فعالیت ساختمانسازی شرکت کنند. آنان بدون این که مزدی دریافت کنند، از مهارت و نیروی خود با شادی استفاده کردهاند.
بسیاری از آنان، به خرج خود سفر کردهاند. برخی تعطیلات خود را به این کار اختصاص دادهاند. عدهای دیگر مرخصی طولانی بدون حقوق گرفتهاند و از درآمد هنگفتی صرفنظر کردهاند.
آنان مجبور به این فداکاریها نبودهاند، بلکه با میل و رغبت برای پیشبرد فعالیت موعظهٔ خبر خوش پادشاهی خدا داوطلب شدهاند. (مَتّی ۲۴:۱۴) این افراد در بنای دفاتر، اقامتگاهها و ساختمانهایی برای چاپ کتاب مقدّس و نشریات مربوط به آن شرکت کردهاند. شاهدان یَهُوَه همچنین چندین سالن مجمع با گنجایش ۱۰٬۰۰۰ صندلی و سالنهایی با گنجایش ۳۰۰ صندلی برای برگزاری جلسات جماعت ساختهاند.
این فعالیتها همچنان ادامه دارد. وقتی کارگران در محل ساختمانسازی شروع به کار میکنند، شعبهٔ محلّی، اقامتگاه، غذا و دیگر نیازهای روزمرهشان را فراهم میکند. به علاوه، اعضایی از جماعت شاهدان یَهُوَه که در محلّ ساختمانسازی زندگی میکنند نیز با شادی در این کار سهیم شدهاند.
برای سازماندهی و هدایت این فعالیت عظیم، در سال ۱۹۸۵ یک برنامهٔ بینالمللی ترتیب داده شد. داوطلبانی که مایل به شرکت در این فعالیت هستند، باید شاهد یَهُوَه، ۱۹ تا ۵۵ساله و حداقل از یک مهارت ساختمانسازی برخوردار باشند. مدتی که آنان برای این فعالیت فرستاده میشوند، معمولاً دو هفته تا سه ماه، حتی گاهی یک سال یا بیشتر میباشد.
زنان کارگران، در مهارتهایی از قبیل آرماتوربندی، کاشیکاری، سنبادهزنی و رنگرزی آموزش میبینند. تعدادی از آنان نیز به تهیهٔ غذا برای کارگران و نظافت اقامتگاهها مشغول میشوند.
برخی از داوطلبان پس از بازگشت به خانه، با نوشتن نامهای تشکر و قدردانی خود را بابت افتخار شرکت در این فعالیت ابراز کردهاند. زوجی چنین نوشت: «افتخار بزرگی بود که در بازسازی شعبهٔ بوداپست سهیم شویم. شاهدان یَهُوَه در مجارستان خیلی مهربان و قدردانند! بعد از یک ماه کار در آنجا، خداحافظی از آنان برایمان خیلی دشوار بود. به هر حال، خداحافظی همیشه سخت است، این طور نیست؟ امیدواریم که در بهار سال آینده، دوباره به آنجا برویم. هر بار که برای کار در چنین پروژهای فرستاده میشویم، بهترین ماه زندگی ماست. از صمیم دل سپاسگزاریم.»