وقتی کسی از گناه خود توبه نمی‌کند و از جماعت اخراج می‌شود،‏ در واقع یَهُوَه او را تأدیب می‌کند و جماعت را از تأثیرات گناهش حفظ می‌کند.‏ (‏۱قر ۵:‏۶،‏ ۱۱‏)‏ وقتی از ترتیب یَهُوَه برای تأدیب شخص گناهکار حمایت می‌کنیم در واقع محبتمان را نشان می‌دهیم.‏ البته اخراج شخص از جماعت باعث ناراحتی و دلشکستگی همه منجمله خویشاوندان نزدیک او و کمیتهٔ قضایی می‌شود.‏

با این حال،‏ با حمایت از این ترتیب یَهُوَه،‏ نشان می‌دهیم که او را دوست داریم چون برای نام و قدّوسیت او ارزش قائلیم.‏ (‏۱پط‍ ۱:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ همچنین با این کار نشان می‌دهیم که شخص اخراج‌شده را دوست داریم.‏ تأدیب هرچند برای شخص دردناک است،‏ اما می‌تواند برای او ‹آرامش و درستکاری را به ثمر آورد.‏› (‏عب‍ ۱۲:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۱‏)‏ پس اگر با شخص اخراج‌شده یا کسی که رسماً با جماعت قطع رابطه کرده است،‏ معاشرت کنیم،‏ به‌نوعی مانع این می‌شویم که یَهُوَه شخص گناهکار را تأدیب کند.‏ هیچ وقت فراموش نکنید که یَهُوَه قومش را «به اندازه» تأدیب می‌کند،‏ نه بیش از حد.‏ (‏ار ۳۰:‏۱۱‏)‏ در حالی که از این ترتیب یَهُوَه حمایت می‌کنیم و همچنان به او خدمت می‌کنیم،‏ امیدواریم که شخص اخراج‌شده دوباره به آغوش پدر آسمانی دلسوز ما برگردد.‏—‏اش‍ ۱:‏۱۶-‏۱۸؛‏ ۵۵:‏۷‏.‏

پس از تماشای ویدیوی با همدلی وفادار بمانید‏،‏ به سؤالات زیر پاسخ دهید:‏

• والدین مسیحی اگر یکی از فرزندانشان اخراج شود،‏ چه احساسی دارند؟‏

• جماعت چگونه می‌تواند حمایت خود را نسبت به اعضای وفادار خانوادهٔ شخص اخراج‌شده نشان دهد؟‏

• کدام گزارش کتاب مقدّس نشان می‌دهد که وفاداری به یَهُوَه از وفاداری به خانواده‌مان مهم‌تر است؟‏

• چگونه می‌توانیم بیشتر به یَهُوَه وفادار باشیم تا به خانواده‌مان؟‏