پس از آن که ناتان گناه داوود را که با بَتْشَبَع مرتکب شده بود،‏ به او گوشزد کرد،‏ داوود مزمور ۵۱ را نگاشت.‏ وقتی داوود عذاب وجدان گرفت،‏ فروتنانه گناه خود را اعتراف کرد.‏—‏۲سم‍ ۱۲:‏۱-‏۱۴‏.‏

۵۱:‏۳،‏ ۴،‏ ۸-‏۱۲،‏ ۱۷

• قبل از آن که داوود توبه و اعتراف کند،‏ وجدانش او را به‌شدّت عذاب می‌داد

• داوود از این که در دید خدا مردود شده بود،‏ چنان درد کشید که گویی استخوان‌هایش خُرد شده بود

• داوود مشتاق بود بخشیده شود و سلامت روحانی و شادی سابقش را بازیابد

• داوود فروتنانه به یَهُوَه التماس کرد که به او دلی مطیع عطا کند

• داوود مطمئن بود که یَهُوَه او را بخشیده است