۲۰-۲۶ ژانویه
مزامیر ۱۳۸-۱۳۹
سرود ۹۳ و دعا | معرفی برنامه (۱ دقیقه)
۱. اجازه ندهید ترس مانعتان شود
(۱۰ دقیقه)
ما میخواهیم یَهُوَه را با تمام دلمان ستایش کنیم (مز ۱۳۸:۱)
وقتی برای جواب دادن در جلسه میترسید، از یَهُوَه کمک بخواهید (مز ۱۳۸:۳)
ترسیدن و دلهره داشتن نشانهٔ بدی نیست (مز ۱۳۸:۶؛ ب۱۹/۱ ص ۱۰ ¶۱۰)
پیشنهاد: اگر جوابهای کوتاه آماده کنید، راحتتر در جلسه جواب میدهید.—ب۲۳/۴ ص ۲۱ ¶۷.
۲. گوهرهای روحانی
(۱۰ دقیقه)
-
مز ۱۳۹:۲۱، ۲۲—آیا ما مسیحیان باید همه را ببخشیم؟ (it-۱ ص ۸۶۲ ¶۴)
-
از خواندن هفتگی کتاب مقدّس چه نکتههایی پیدا کردهاید؟
۳. خواندن کتاب مقدّس
(۴ دقیقه) مز ۱۳۹:۱-۱۸ (ختک درس ۲)
۴. شروع گفتگو
(۳ دقیقه) موعظه در جاهای عمومی. (مش درس ۲ نکتهٔ ۳)
۵. شاگردسازی
(۴ دقیقه) موعظه در جاهای عمومی. مطالعهٔ کتاب مقدّس را به مخاطبتان پیشنهاد کنید و مطالعه را با او شروع کنید. (مش درس ۱۰ نکتهٔ ۳)
۶. گفتار
(۵ دقیقه) مقالهٔ اینترنتی ۱۰۵—موضوع: چگونه بر کمرویی و خجالتی بودنم غلبه کنم؟ (ختک درس ۱۶)
سرود ۵۹
۷. اگر خجالتی هستید هم میتوانید از موعظه لذّت ببرید
(۱۵ دقیقه) گفتاری با سؤال و جواب.
آیا خجالتی هستید؟ آیا وقتی توجه دیگران به شما جلب میشود، معذّب میشوید؟ آیا وقتی قرار است با کسی صحبت کنید، استرس میگیرید؟ بعضی وقتها، چون خجالت میکشیم، نمیتوانیم کاری را که دوست داریم انجام بدهیم. اما خیلیها با وجود این احساس هم، به مردم موعظه میکنند و حتی از آن لذّت میبرند. نمونهٔ آنها چطور به ما کمک میکند؟
بعد از پخش ویدیوی خجالتی اما کوشا، از شرکتکنندگان بپرسید:
-
خواهر لی چطور به پند مادربزرگش گوش داد و چه فایدهای برد؟
موسی، اِرْمیا و تیموتائوس هم احتمالاً خجالتی بودند. (خرو ۳:۱۱؛ ۴:۱۰؛ ار ۱:۶-۸؛ ۱تی ۴:۱۲) با این حال توانستند در خدمت به یَهُوَه کارهای فوقالعادهای انجام بدهند، چون یَهُوَه با آنها بود. (خرو ۴:۱۲؛ ار ۲۰:۱۱؛ ۲تی ۱:۶-۸)
اِشَعْیا ۴۳:۱، ۲ خوانده شود. بعد از شرکتکنندگان بپرسید:
-
یَهُوَه چه قولی به خادمانش داده است؟
یَهُوَه چطور در خدمت موعظه به کسانی که خجالتیاند، کمک میکند؟
بعد از پخش ویدیوی چگونه تعمید به زندگیتان شادی بیشتر میبخشد، از شرکتکنندگان بپرسید:
-
خواهر جکسون چطور حمایت یَهُوَه را در خدمت موعظه دید؟
-
خدمت موعظه به کسی که کمرو و خجالتی است، چه کمکی میکند؟
۸. مطالعۀ کتاب مقدّس در جماعت
(۳۰ دقیقه) پش فصل ۲۱ ¶۸-۱۳، کادر ص ۱۶۹