اگُشتِنو که ساکن برزیل است،‏ می‌گوید:‏ «من دور از شهر،‏ در یک مزرعه بزرگ شدم.‏ ما خیلی فقیر بودیم.‏ مدرسه را ترک کردم تا کار کنم و به خانواده‌ام در تأمین مایحتاج‌شان کمک کنم.‏» اگُشتِنو تا سن ۳۳ سالگی نمی‌توانست بخواند و بنویسد.‏ او می‌گوید:‏ «از وقتی که یاد گرفتم بخوانم و بنویسم اعتمادبه‌نَفْسم بیشتر شده است.‏»‏

 به دیگران خواندن و نوشتن را آموزش می‌دهند؟‏ مردم از این درس‌ها چه فوایدی برده‌اند؟‏

 در سال ۱۹۳۵ شاهدان یَهُوَه در ۱۱۵ سرزمین موعظه می‌کردند.‏ میسیونرهایی که در این کشورها به خدمت مشغول بودند با کمک سخنرانی‌های ضبط شده یا نشریاتی به زبان بومی آنجا بشارت می‌دادند.‏ با این که عدهٔ زیادی به کتاب مقدّس علاقه نشان می‌دادند،‏ چون سواد خواندن و نوشتن نداشتند نمی‌توانستند به‌آسانی تعلیم بگیرند و پیشرفت کنند.‏

 از آنجا که مردم سواد خواندن نداشتند،‏ خواندن کتاب مقدّس و به کار بردن اصول آن برایشان سخت بود.‏ (‏یوشَع ۱:‏۸؛‏ مزمور ۱:‏۲،‏ ۳‏)‏ به علاوه انجام دادن وظایف مسیحی برای آنان دشوار بود.‏ مثلاً،‏ والدینی که قادر به خواندن و نوشتن نبودند،‏ به‌سختی می‌توانستند به فرزندانشان تعلیم دهند.‏ (‏تَثنیه ۶:‏۶،‏ ۷‏)‏ همین طور شاهدانی که توانایی خواندن و نوشتن نداشتند نمی‌توانستند به راحتی از کتاب مقدّس برای آموزش دیگران استفاده کنند.‏

 برادر نُر و برادر هِنشِل در طی سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۵۰،‏ هدایت سازمان یَهُوَه را به عهده داشتند.‏ آنان به سرزمین‌های مختلفی برای هماهنگ کردن و برنامه‌ریزی کار موعظه سفر می‌کردند.‏ به علاوه از شعبهٔ کشورهایی که تعداد زیادی در آنجا خواندن و نوشتن بلد نبودند،‏ می‌خواستند تا برای هم‌ایمانمان در سالن‌های جماعت کلاس‌های سوادآموزی برگزار نمایند.‏

 به این ترتیب شعبه‌ها دستورالعمل‌هایی را برای نحوهٔ برگزاری این کلاس‌ها به جماعت‌ها فرستادند.‏ در برخی کشورها دولت کلاس‌های سوادآموزی‌ای برگزار کرده بود که هم‌ایمانانمان می‌توانستند از آن فایده ببرند.‏ به عنوان مثال شعبهٔ برزیل وسایل کمک‌آموزشی و کتاب‌های مورد نیاز را از دولت آن کشور دریافت و به جماعت‌های مناطق مختلف ارسال کرد.‏ در برخی سرزمین‌ها شاهدان مجبور بودند تا برنامه‌های آموزشی خود را ایجاد کنند.‏

 این کلاس‌های سوادآموزی برای همه بود،‏ مرد و زن،‏ پیر و جوان.‏ هدف این بود که به آنان کمک شود تا خواندن و نوشتن را به زبان مادری خود بیاموزند؛‏ حتی گاهی نیاز بود تا چند زبان مختلف را در یک جماعت تعلیم دهند.‏

 مردم از این دوره‌های آموزشی چه فایده‌ای برده‌اند؟‏ یک شاهد یَهُوَه از مکزیک تعریف می‌کند:‏ «الآن که می‌توانم کتاب مقدّس را بخوانم و درک کنم،‏ بیشتر به دلم می‌نشیند.‏ داشتن سواد خواندن به من کمک کرده است تا بتوانم راحت‌تر با همسایگانم صحبت کنم و پیام کتاب مقدّس را به افراد بیشتری برسانم.‏»‏

 این دورهٔ آموزشی به بسیاری کمک کرده است که درک بهتری را از کتاب مقدّس به دست بیاورند.‏ آیزاک از بروندی چنین می‌گوید:‏ «آموختن خواندن و نوشتن به من کمک کرده است تا مهارت‌های ساختمان‌سازی را یاد بگیرم.‏ الآن به این کار مشغولم و پروژه‌های بزرگ ساختمان‌سازی را نظارت می‌کنم.‏»‏

 خِسوسا ۴۹ سالش بود که در این کلاس‌های سواد آموزی در پرو شرکت کرد.‏ او می‌گوید:‏ «چون یک زن خانه‌دارم،‏ باید بتوانم هنگام خرید نام کالاها و قیمت‌هایشان را بخوانم.‏ این کار همیشه برایم سخت بود.‏ اما این کلاس‌های سواد آموزی مشکلم را رفع کرد و الآن خرید برایم راحت شده است.‏»‏

 طی سال‌های گذشته دولت‌ها در برخی کشورها از شاهدان یَهُوَه برای خدماتشان به مردم در امر آموزش خواندن و نوشتن تقدیر کرده‌اند.‏ امروزه شاهدان یَهُوَه همچنان این کلاس‌های آموزشی را که در طی سال‌های گذشته بهتر هم شده‌اند برگزار می‌کنند.‏ همچنین آنان ۲۲۴ میلیون بروشور را به ۷۲۰ زبان مختلف برای کمک و آموزش به کسانی که سواد خواندن ندارند یا کم‌سواد هستند،‏ طراحی و چاپ کرده‌اند.‏ a