در ۲۱ اکتبر ۱۹۴۰ مقامات نیوزیلند اعلام کردند که شاهدان یَهُوَه فرقه‌ای مخالف حکومت و خطرناک برای عموم می‌باشند.‏ با وجود سختی‌های ناشی از این اعلامیه،‏ شاهدان یَهُوَه از پا درنیامدند.‏ برای مثال،‏ آن‌ها همواره علی‌رغم خطر یورش و دستگیر شدن توسط پلیس،‏ برای پرستش یَهُوَه جمع می‌شدند.‏

 در آن دوران همسر غیرشاهد یکی از خواهرانمان به نام اندی کلارک متوجه شد که همسرش مِری با وجود آن خطرها مصمم است در جلسات حضور پیدا کند.‏ ولی او می‌ترسید که مبادا همسرش طی یکی از جلسات دستگیر شود.‏ برای همین اندی تصمیم گرفت که با همسرش به جلسات برود.‏ او به همسرش گفت:‏ «اگر تو را دستگیر کنند،‏ مرا هم باید دستگیر کنند!‏» از آن موقع به بعد،‏ اندی در کنار همسرش در همهٔ جلسات حضور پیدا کرد و به مرور به عنوان یکی از شاهدان یَهُوَه تعمید گرفت.‏ طی جنگ جهانی دوم،‏ بسیاری از شاهدان یَهُوَه با وجود مخالفت‌های شدید،‏ عزمی راسخ همچون عزم مِری از خود نشان دادند.‏

 روزی شاهدی ۷۸ ساله به نام ژان ماری به موعظهٔ خانه‌به‌خانه مشغول بود که چند مأمور پلیس جلوی او را گرفتند.‏ بعدها به جرم شورش و مخالفت با دولت محکوم شد.‏ در طول این مدت،‏ عدهٔ زیادی از شاهدان به دادگاه کشیده شدند؛‏ برخی جریمه و دیگران به سه ماه حبس یا کمتر محکوم شدند.‏

 طی جنگ جهانی دوم،‏ شاهدان یَهُوَه بر اساس وجدانشان از خدمت نظام وظیفه امتناع می‌کردند.‏ (‏اِشَعْیا ۲:‏۴‏)‏ در نتیجه اگر مشمول خدمت نظام وظیفه می‌شدند،‏ با سختی‌های زیادی روبرو می‌شدند.‏ به جای خدمت سربازی،‏ تقریباً ۸۰ شاهد یَهُوَه تا پایان جنگ در بازداشتگاه حبس بودند.‏ ولی حتی در آنجا،‏ با وجود بدرفتاری‌های زیاد و سرمای جانکاه زمستان،‏ این برادران با شادی به پرستش یَهُوَه ادامه دادند.‏

 آنان به محض این که بازداشت می‌شدند،‏ به فعالیت روحانی‌شان می‌پرداختند؛‏ جماعت تشکیل می‌دادند،‏ جلسات هفتگی را برگزار می‌کردند و برای موعظه به بقیهٔ زندانیان برنامه‌ریزی می‌کردند.‏ در برخی از این بازداشتگاه‌ها شاهدان یَهُوَه اجازه داشتند در حضور یک نگهبان حتی مجمعی هم برگزار کنند.‏ برخی از زندانیان با حقیقت آشنا شدند و در آنجا تعمید گرفتند.‏

 بِروس،‏ کوچک‌ترین پسر مِری و اندی که قبلاً در این مقاله به آن‌ها اشاره شد،‏ بازداشت شدن را فرصتی برای یادگیری بیشتر در مورد تعالیم کتاب مقدّس قلمداد کرد.‏ او گفت:‏ «برای من محیط بازداشتگاه مثل محیط مدرسه بود،‏ آنجا می‌توانستم گفتگوهایی عمیق با برادران باتجربه داشته باشم و از تجربیات و شناختشان از کتاب مقدّس نهایت استفاده را ببرم.‏»‏

 در سال ۱۹۴۴،‏ دولت نیوزیلند می‌خواست برخی از شاهدان یَهُوَه را از بازداشتگاه آزاد کند اما مقامات نظامی اعتراض کردند،‏ چون می‌گفتند که اگر شاهدان آزاد شوند،‏ حتماً به موعظه در رابطه با ایمانشان ادامه می‌دهند.‏ در گزارش آنان می‌خوانیم:‏ «ما هرگز نمی‌توانیم این افراد متعصب را با ادامهٔ بازداشتشان تغییر دهیم،‏ اما تا حدّی می‌توانیم بر آن‌ها کنترل داشته باشیم.‏»‏

 شاهدان به دلیل ممنوعیت فعالیتشان زبانزد مردم شده بودند؛‏ امری که کنجکاوی برخی را برانگیخت.‏ به مرور زمان،‏ اغلب مردم متوجه شدند که شاهدان یَهُوَه تهدیدی برای امنیت عمومی نیستند،‏ بلکه مسیحیانی بی‌خطر و صلحجو هستند.‏ در نتیجه تعداد شاهدان از ۳۲۰ نفر در ۱۹۳۹ به ۵۳۶ نفر در سال ۱۹۴۵ افزایش یافت!‏

 گاهی مأمورانی باانصاف هم تشخیص دادند که فعالیت شاهدان یَهُوَه به ناحق ممنوع شده است.‏ برای مثال،‏ یک قاضی پس از بررسی پروندهٔ برادری که هنگام موعظه دستگیر شده بود،‏ آن پرونده را مردود شمرد و گفت:‏ «طبق درکی که من از قانون دارم،‏ این که پخش نسخه‌هایی از کتاب مقدّس یک جرم محسوب شود،‏ غیر قابل تصوّر است!‏»‏

 در پایان جنگ و برداشتن ممنوعیت‌ها،‏ شاهدان یَهُوَه مصمم بودند به همسایه‌هایشان کمک کنند تا با پادشاهی خدا بیشتر آشنا شوند.‏ در سال ۱۹۴۵ دفتر شعبهٔ نیوزیلند در نامه‌ای به همهٔ جماعت‌های کشور گفت:‏ «شما عزیزان با سنجیدگی،‏ مهربانی و به شکلی دوستانه با مردم رفتار کنید.‏ درگیر دعوا و بحث‌های بی‌انتها نشوید.‏ به خاطر داشته باشید که خیلی از مردم،‏ افرادی محترم و مؤمن هستند .‏ .‏ .‏ در واقع بسیاری از آن‌ها ‹دلی پذیرا› دارند و باید آن‌ها را به سوی یَهُوَه و پادشاهی او هدایت کنیم.‏»‏

ا مروزه هم شاهدان یَهُوَه در نیوزیلند پیام کتاب مقدّس را به گوش هموطنان و توریست‌ها می‌رسانند.‏ یک روز ۴ شاهد یَهُوَه در شهر تورانگی در چند ساعت با ۶۷ توریست از ۱۷ کشور مختلف صحبت کردند!‏

 واضح است مردم نیوزیلند می‌دانند که شاهدان یَهُوَه افرادی صلحجو و خداترسند.‏ صدها نفر هرساله تعمید می‌گیرند و شاهد یَهُوَه می‌شوند.‏ در سال ۲۰۱۹ تعداد شاهدان یَهُوَه که در این کشور با شادی به یَهُوَه خدمت می‌کنند،‏ به بیش از ۱۴٬۰۰۰ نفر رسید.‏