بنا بر گفتهٔ کتاب مقدّس،‏ زمانی که اسرائیلیان سرزمین موعود را به تصرّف درآوردند و آن را بین طایفه‌های خود تقسیم کردند،‏ ده سهم از زمینی که در غرب رود اردن قرار داشت،‏ نصیب ده خانوار از طایفهٔ مَنَسی شد.‏ بدین شکل این ده خانوار از مابقی طایفهٔ مَنَسی که در شرق رود اردن زندگی می‌کردند،‏ جدا شدند.‏ (‏یوشَع ۱۷:‏۱-‏۶‏)‏ آیا باستان‌شناسان برای اثبات این موضوع شواهدی در دست دارند؟‏

 در حفاری‌هایی که در سال ۱۹۱۰ در شهر سامره انجام شد،‏ تکه‌هایی سفالی کشف شد.‏ نوشته‌هایی به زبان عبری بر این تکه‌ها حکاکی شده بود که انتقال کالاهایی لوکس مانند شراب و روغن‌های آرایشی را به کاخ سلطنتی سامره شرح می‌داد.‏ a در مجموع ۱۰۲ تکه یافت شد که قدمت آن‌ها به قرن هشتم قبل از میلاد می‌رسد.‏ اما فقط نوشته‌های ۶۳ تکه از آن‌ها قابل خواندن بود که شامل تاریخ‌های گوناگون،‏ نام خانوار و حتی نام فرستندگان و دریافت‌کنندگان کالاها می‌شد.‏

 قابل توجه است که تمامی نام‌های ذکرشده در این نوشته‌ها به طایفهٔ مَنَسی تعلّق دارد.‏ یک کتاب مرجع b می‌گوید:‏ «نوشته‌های حکاکی‌شده بر این تکه‌ها تأییدی دیگر بر گفتهٔ کتاب مقدّس در رابطه با محل استقرار طایفهٔ مَنَسی است.‏»‏

 به علاوه تکه‌های یافت‌شده در سامره صحّت نوشته‌های عاموس نبی را نیز تأیید می‌کند.‏ او دربارهٔ ثروتمندان آن زمان گفت:‏ ‹شراب را در جام‌ها می‌نوشند و خود را با بهترین عطرها تدهین می‌کنند.‏› (‏عاموس ۶:‏۱،‏ ۶‏)‏ این تکه‌ها نشان می‌دهد که استفاده از کالاهای وارداتی مانند عطر و شراب،‏ در محل سکونت این خانوارها مرسوم بوده است.‏