a ‏«خداوند شبان من است؛‏ محتاج به هیچ چیز نخواهم بود.‏ در چراگاههای سرسبز مرا می‌خواباند؛‏ نزد آبهای آرامبخش رهبری‌ام می‌کند.‏ جان مرا تازه می‌سازد،‏ و به‌خاطر نام خویش،‏ به راه‌های درست هدایتم می‌فرماید.‏ حتی اگر از تاریکترین وادی نیز بگذرم،‏ از بدی نخواهم ترسید،‏ زیرا تو با منی؛‏ عصا و چوبدستی تو قوّت قلبم می‌بخشند.‏ سفره‌ای برای من در برابر دیدگان دشمنانم می‌گسترانی!‏ سَرَم را به روغن تدهین می‌کنی و پیاله‌ام را لبریز می‌سازی.‏ همانا نیکویی و محبت،‏ تمام روزهای زندگی‌ام در پی من خواهد بود،‏ و سالیان دراز در خانهٔ خداوند ساکن خواهم بود.‏»‏

b ‏«خداوند را در همه وقت متبارک خواهم خواند؛‏ ستایش وی همواره بر زبان من خواهد بود.‏ جان من در خداوند فخر خواهد کرد؛‏ مسکینان بشنوند و شادی کنند.‏ خداوند را با من تجلیل کنید،‏ نام او را با یکدیگر برافرازیم.‏ خداوند را جُستم،‏ و مرا اجابت کرد؛‏ او مرا از همهٔ ترسهایم رهانید.‏ آنان که نگاهشان بر اوست،‏ می‌درخشند؛‏ روی ایشان هرگز شرمسار نمی‌شود.‏ این مسکین فریاد برآورد و خداوند صدایش را شنید و او را از همهٔ تنگیهایش نجات بخشید.‏ فرشتهٔ خداوند گرداگرد ترسندگان او اردو می‌زند،‏ و آنان را می‌رهاند.‏ بچشید و ببینید که خداوند نیکوست؛‏ خوشا به حال آن که در او پناه گیرد.‏ ای مقدسین خداوند،‏ از او بترسید،‏ زیرا ترسندگان او را هیچ کمی نیست.‏ شیران ژیان،‏ محتاج و گرسنه می‌شوند،‏ اما جویندگان خداوند هیچ چیزِ نیکو کم نخواهند داشت.‏ ای فرزندان،‏ بیایید و به من گوش فرا دهید،‏ تا ترس خداوند را به شما بیاموزم.‏ کیست آن که آرزومند حیات باشد و دوستدار روزهای بسیار،‏ تا نیکویی ببیند؟‏ زبان از بدی نگاه دار و لبان از فریب فرو بند؛‏ از بدی روی بگردان و نیکویی پیشه کن،‏ آرام بجوی و در پی صلح باش.‏ چشمان خداوند،‏ بر پارسایان است و گوشهایش به فریاد کمک ایشان؛‏ روی خداوند بر ضد بدکاران است،‏ تا یاد ایشان را از روی زمین برچیند.‏ پارسایان فریاد برمی‌آورند،‏ و خداوند آنان را می‌شنود؛‏ او ایشان را از همهٔ تنگیهایشان می‌رهاند.‏ خداوند نزدیک شکسته‌دلان است و کوفته شدگانِ در روح را نجات می‌بخشد.‏ پارسا را مشقت بسیار است،‏ اما خداوند او را از همهٔ آنها خواهد رهانید؛‏ همهٔ استخوانهای او را حفظ خواهد کرد،‏ که یکی از آنها نیز نخواهد شکست.‏ شریر را شرارت از پا در خواهد آورد،‏ و دشمنان مرد پارسا محکوم خواهند شد.‏ خداوند جان خادمان خود را فدیه می‌دهد؛‏ هر که به وی پناه بَرَد،‏ هرگز محکوم نخواهد شد.‏»‏

c ‏«خدا پناه و قوّت ماست،‏ و یاوری که در تنگیها فوراً یافت می‌شود.‏ پس نخواهیم ترسید،‏ اگرچه زمین متحرک شود،‏ و کوهها به قعر دریا فرو افتند؛‏ اگرچه آبهایش بخروشند و به جوشش درآیند و کوهها از تلاطم آن به لرزه افتند.‏ نهری هست که جویبارهایش شهر خدا را فرحناک می‌سازد،‏ مسکن قدوس آن متعال را.‏ خدا در میان آن است،‏ پس جنبش نخواهد خورد؛‏ در سپیده‌دم،‏ خدا یاری‌اش خواهد کرد.‏ قومها می‌شورند و حکومتها سرنگون می‌شوند؛‏ او آواز خود را می‌دهد و زمین می‌گدازد!‏ یهوه خدای لشکرها با ماست؛‏ خدای یعقوب دژ بلند ماست!‏ بیایید کارهای خداوند را بنگرید؛‏ ببینید چه ویرانیها بر زمین پدید آورده است!‏ او جنگها را تا کرانهای زمین پایان می‌بخشد؛‏ کمان را می‌شکند و نیزه را خُرد می‌کند و ارابه‌ها را به آتش می‌سوزاند!‏ ‹بازایستید و بدانید که من خدا هستم؛‏ در میان قومها متعال،‏ و در جهان متعال هستم.‏› یهوه خدای لشکرها با ماست؛‏ خدای یعقوب دژ بلند ماست.‏»‏

d ‏«در بستر خود تو را یاد می‌کنم؛‏ و در پاسهای شببه تو می‌اندیشم.‏ در سایهٔ بالهایت شادمانه می‌سرایم،‏ زیرا تو یاور من بوده‌ای.‏ جان من به تو چسبیده است،‏ و دست راستت مرا حمایت می‌کند.‏»‏

e ‏«آن که در مخفیگاه آن متعال قرار گزیند،‏ زیر سایهٔ قادر مطلق به سر خواهد برد.‏ دربارهٔ خداوند می‌گویم:‏ ‹اوست پناه من و دژ من،‏ خدای من که بر او توکل دارم.‏› به‌یقین،‏ اوست که تو را از دام صیاد خواهد رهانید و از طاعون مرگبار.‏ او تو را با پرهای خویش خواهد پوشانید،‏ و زیر بالهایش پناه خواهی گرفت؛‏ امانت وی،‏ تو را سِپَرِ محافظ خواهد بود.‏ از خوف شب نخواهی ترسید،‏ و نه از تیری که در روز می‌پرد؛‏ از طاعونی که در تاریکی راه می‌رود،‏ بیم نخواهی داشت و نه از وبایی که در نیمروز هلاک می‌سازد.‏»‏

f ‏«من آسمانی جدید و زمینی جدید خواهم آفرید،‏ و امور پیشین دیگر به یاد آورده نخواهد شد،‏ و از ذهن نخواهد گذشت.‏»‏

g ‏«دوست واقعی در هر موقعیتی محبت می‌کند و برادر برای کمک بهنگام گرفتاری تولد یافته است.‏»‏