بله،‏ اسرائیلیان برای حل برخی اختلافات از اصول شریعت موسی استفاده می‌کردند.‏ به یک نمونه اشاره می‌کنیم.‏ در تَثنیه ۲۴:‏۱۴،‏ ۱۵ آمده است:‏ «بر کارگرِ روزمزدی که فقیر و نیازمند است،‏ خواه از برادرانت و خواه از غریبانی که در شهرهای سرزمین شما ساکنند،‏ ظلم مکن .‏ .‏ .‏ مبادا بر ضد تو نزد خداوند فریاد برآوَرَد،‏ و تقصیرکار گردی.‏»‏

باستان‌شناسان در حوالی شهر اَشدود،‏ قطعه سفالی یافته‌اند که قدمت آن به قرن هفتم پیش از میلاد برمی‌گردد.‏ بر روی آن قطعه سفال،‏ درخواستنامهٔ دهقانی نوشته شده است که متهم شده بود مطابق میزان تعیین‌شده،‏ غلّه تحویل نداده است.‏ درخواستنامهٔ آن دهقان چنین نوشته شده بود:‏ «چند روز پیش،‏ بعد از این که محصول را انبار کردم،‏ هوشَیاهو پسر شوبای آمد و جامهٔ اینجانب را گرفت.‏ .‏ .‏ .‏ همهٔ کارگرانی که زیر گرمای آفتاب با من مشغول جمع‌آوری محصول بودند می‌توانند شهادت دهند .‏ .‏ .‏ که آنچه غلامتان می‌گوید حقیقت دارد.‏ من کاملاً بی‌گناه هستم.‏ .‏ .‏ .‏ اگر شما والی محترم،‏ خود را به بازگرداندن جامهٔ اینجانب موظف نمی‌دانید،‏ لااقل از سر ترحّم به این موضوع رسیدگی فرمایید!‏ خواهشمندم تا زمانی که غلامتان جامهٔ خود را دریافت نکرده است،‏ سکوت اختیار نکنید.‏»‏

تاریخدانی به نام سایمن شاما می‌گوید که متن این درخواستنامه،‏ «تنها درماندگی یک کارگر را که می‌خواهد جامه‌اش را پس بگیرد نشان نمی‌دهد.‏ بلکه آشکار می‌سازد که آن دهقان در رابطه با قوانین کتاب مقدّس اطلاعاتی داشته است،‏ به‌خصوص در رابطه با دستورات کتاب لاویان و تَثنیه در مورد افراد فقیر.‏»‏