برای آشنایی با کسی قاعدتاً پیش از هر چیز از او می‌پرسید،‏ «اسمتون چیه؟‏» اگر این را از خدا بپرسید،‏ او چه می‌گوید؟‏

‏«من یهوه هستم!‏ نام من این است!‏»‏‏—‏اِشَعْیا ۴۲:‏۸‏.‏

نامی که برای خدا مهم است.‏ این نام را کسی به خدا نسبت نداده،‏ خدا خود این نام را برای خود برگزیده است.‏ یَهُوَه خدا در کتابش می‌گوید:‏ «نام من تا به ابد همین است،‏ و همهٔ نسلها مرا به این نام یاد خواهند کرد.‏» (‏خروج ۳:‏۱۵‏)‏ در کتاب مقدّس،‏ نام خدا بیش از عناوین او ذکر شده است؛‏ عناوینی مثل قادر متعال،‏ پدر،‏ خداوند یا خدا.‏ همین طور در این کتاب،‏ نام خدا بسیار بیشتر از هر نام خاص دیگر مثل ابراهیم،‏ موسی،‏ داوود و عیسی به کار رفته است.‏ به علاوه این خواست خداست که مردم نام او را بشناسند.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «بگذار بدانند که تو تنها،‏ که نامت یهوه است،‏ بر تمامی زمین متعال هستی!‏»—‏مزمور ۸۳:‏۱۸‏.‏

نامی که برای عیسی مهم است.‏ در دعایی که دعای نمونه یا سَرور خوانده می‌شود،‏ عیسی به پیروانش آموخت که از خدا چنین درخواست کنند:‏ ‏«نام تو مقدّس باد.‏» (‏مَتّی ۶:‏۹‏)‏ عیسی خود به خدا چنین دعا کرد:‏ ‏«نام خود را جلال بده.‏» (‏یوحنا ۱۲:‏۲۸‏)‏ در زندگی عیسی جلال دادن به نام خدا اولویت داشت،‏ از این رو در دعایی به خدا گفت:‏ «من نام تو را به ایشان شناساندم و خواهم شناساند.‏»—‏یوحنا ۱۷:‏۲۶‏.‏

این نام برای آنان که خدا را می‌شناسند اهمیت دارد.‏ در گذشته پرستندگان خدای یکتا متوجه شده بودند،‏ نامی که منحصر به خداست در حفظ و نجاتشان نقش دارد.‏ برای مثال نوشته‌اند:‏ «نام خداوند برج مستحکم است،‏ که پارسا به درون آن می‌دود و در بلندی ایمن می‌ماند.‏» همین طور این که «هر که نام خداوند را بخواند،‏ رهایی خواهد یافت.‏» (‏امثال ۱۸:‏۱۰؛‏ یوئیل ۲:‏۳۲‏)‏ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که نام خدا پرستندگان او را از دیگر افراد متمایز می‌کند،‏ زیرا  می‌گوید:‏ «همهٔ قومها،‏ هر یک به نام خدای خویش سالکند،‏ اما ما به نام یهوه خدای خود سلوک خواهیم کرد،‏ تا ابدالاباد.‏»—‏میکاه ۴:‏۵؛‏ اعمال ۱۵:‏۱۴‏.‏

این نام منحصراً معرف خداست.‏ بسیاری از محققین به این نتیجه رسیده‌اند که نام یَهُوَه به این معناست که «او سبب شدن می‌شود.‏» یَهُوَه خدا با آنچه در مورد خود به موسی گفت مفهوم نامش را آشکار ساخت.‏ او گفت:‏ «هر آنچه بخواهم بشوم خواهم شد.‏» (‏خروج ۳:‏۱۴‏،‏ دج‏)‏ پس مفهوم نام خدا تنها محدود به این نیست که او هستی‌بخش عالم و سبب بوجود آمدن همه چیز است.‏ نام خدا بیانگر توانایی او در به انجام رساندن مقصودش است،‏ به این صورت که خود و آفریده‌هایش هر چه او لازم بیند می‌شوند تا مقصودش به انجام رسد‏.‏ عناوین خدا حاکی از مقام،‏ اختیارات و قدرت اوست،‏ اما تنها نام او بیانگر هر آنچه است که او شده و می‌تواند بشود.‏

نام خدا نمایانگر علاقهٔ او به ماست.‏ با دقت در معنی نام خدا به علاقهٔ او به آفریده‌هایش،‏ از جمله ما انسان‌ها پی می‌بریم.‏ به علاوه،‏ همین که یَهُوَه خدا نامش را به ما گفته است نشان می‌دهد که او می‌خواهد که ما انسان‌ها او را بشناسیم.‏ در واقع او پیشقدم شد و نامش را به ما گفت،‏ حتی پیش از این که بدانیم که می‌توانیم نام او را بپرسیم.‏ پس خدا می‌خواهد که ما او را به عنوان شخصی واقعی بشناسیم و به او نزدیک شویم؛‏ نه خدایی در پردهٔ ابهام و دست‌نیافتنی.‏—‏مزمور ۷۳:‏۲۸‏.‏

استفاده از نام خدا نشانهٔ علاقهٔ ما به اوست.‏ مثالی می‌زنیم،‏ شاید شما به کسی که می‌خواهید با او دوست شوید بگویید که شما را به اسم کوچکتان صدا کند.‏ چه احساسی خواهید داشت اگر او از به زبان آوردن نام شما خودداری کند؟‏ قاعدتاً به مرور به این نتیجه می‌رسید که او نمی‌خواهد با شما دوست شود.‏ در مورد خدا نیز چنین است.‏ او نامش را به انسان‌ها گفته است و از ما می‌خواهد که از آن استفاده کنیم.‏ اگر خدا را با نامش بخوانیم به او نشان می‌دهیم که می‌خواهیم با او رابطه‌ای نزدیک داشته باشیم،‏ چون خدا به کسانی که ‹نام او را گرامی می‌دارند› توجه دارد.‏—‏مَلاکی ۳:‏۱۶‏.‏

دانستن نام خدا اولین قدم در شناخت اوست.‏ اما نباید تنها به این اکتفا کنیم.‏ باید شخصیتی را که در پس این نام است بشناسیم.‏ باید بیاموزیم که او چه خصوصیاتی دارد.‏