آیا چنین تمایلی غیرطبیعی است؟‏ به هیچ وجه!‏ خدا در کلامش گفته است که او این تمایل را در وجود ما نهاده است.‏ (‏جامعه ۳:‏۱۱‏)‏ همچنین در این کتاب آمده است:‏ «خدا محبت است.‏» (‏۱یوحنا ۴:‏۸‏)‏ چطور ممکن است خدایی پرمهر ما را بیافریند و میل به زندگی ابدی را در ما بگذارد،‏ اما رسیدن به آن را غیرممکن سازد؟‏

مرگ به زندگی پایان می‌دهد،‏ واضح است که دوست ما نیست،‏ بلکه همان طور که کتاب مقدّس می‌گوید «دشمن» ماست.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۶‏)‏ برخی زودتر و برخی دیرتر با آن مواجه می‌شوند.‏ مرگ رویدادی قطعی است!‏ حتی تصوّر مرگ برای برخی ناخوشایند و هراس‌آورست.‏ آیا روزی بر این دشمن چیره می‌شویم؟‏ آیا اصلاً غلبه بر آن امکان‌پذیرست؟‏

شاید تعجب کنید،‏ اما به هیچ وجه قصد خدا این نبود که انسان بمیرد؟‏ در کتاب پیدایش می‌خوانیم که قصد خدا این بود که انسان تا ابد بر زمین زندگی کند.‏ یَهُوَه خدا * با دقت و مهربانی زمین را برای سکونت بشر مهیا کرد.‏ سپس اولین انسان،‏ آدم را آفرید و او را در باغ عدن،‏ بهشتی زیبا بر زمین قرار داد.‏ خدا خلقت خود را نظاره کرد و همه در نظرش بسیار خوب و زیبا بود.‏—‏پیدایش ۱:‏۲۶،‏ ۳۱‏.‏

آفرینش آدم،‏ کامل و بی‌نقص بود.‏ (‏تَثنیه ۳۲:‏۴‏)‏ حوّا،‏ همسر آدم نیز ذهن و جسمی کامل داشت.‏ یَهُوَه خدا به آنان گفت:‏ «بارور و کثیر  شوید و زمین را پر سازید و بر آن تسلط یابید.‏ بر ماهیان دریا و بر پرندگان آسمان و بر هر جانداری که بر زمین حرکت می‌کند،‏ فرمان برانید.‏»—‏پیدایش ۱:‏۲۸‏.‏

زمان لازم بود تا آدم و حوّا زمین را از فرزندانشان پر کنند.‏ حوّا باید فرزندانی به دنیا می‌آورد و فرزندان او نیز فرزندایی به دنیا می‌آوردند تا زمانی که زمین مطابق خواست یَهُوَه خدا از سکنه پر می‌شد.‏ (‏اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ آیا منطقی است که خدا از آدم و حوّا بخواهد با فرزندان خود زمین را پر کنند اما خود نباشند که نتیجهٔ آن را ببیند؟‏

همین طور خدا از آنان خواست که بر حیوانات تسلّط یابند.‏ وظیفهٔ نام‌گذاری حیوانات به آدم داده شد و این نیاز به زمان داشت.‏ (‏پیدایش ۲:‏۱۹‏)‏ اما برای این که آدم آنان تسلّط یابد و آنان را مطیع خود سازد نیاز بود که آنان را خوب بشناسد و یاد بگیرد که چطور از آن‌ها نگهداری و مراقبت کند.‏ برای این کار نیاز به زمان بسیار طولانی بود.‏

فرمان خدا برای پر کردن زمین و تسلّط بر حیوانات حاکی از این امر است که اولین زوج بشری برای زندگی‌ای بسیار طولانی آفریده شده بودند.‏ در واقع،‏ آدم عمر طولانی هم داشت.‏

کتاب مقدّس نشان می‌دهد که زمانی انسان‌ها عمری بسیار طولانی‌تر از مردم امروز داشتند،‏ می‌گوید:‏ «روزهای زندگی آدم به تمامی،‏ نهصد و سی سال بود.‏» همین طور به عمر شش مرد دیگر شِیث،‏ اَنوش،‏ قَینان،‏ یارِد،‏ مَتوشالَح و نوح اشاره می‌کند که هر کدام بیش از ۹۰۰ سال عمر کردند.‏ تمامی این افراد پیش از توفان نوح زندگی می‌کردند.‏ نوح در زمان توفان ۶۰۰ سال داشت.‏ (‏پیدایش ۵:‏۵-‏۲۷؛‏ ۷:‏۶؛‏ ۹:‏۲۹‏)‏ چرا انسان‌ها در آن زمان چنین عمر طولانی‌ای داشتند؟‏

تمامی این مردان نزدیک‌تر به زمانی زندگی می‌کردند که انسان کامل بود.‏ به احتمال قوی دلیل اصلی عمر طولانی آنان همین است.‏ اما کامل بودن چه ارتباطی با عمر طولانی دارد؟‏ چگونه می‌توان بر مرگ چیره شد؟‏ برای پاسخ به این پرسش‌ها ابتدا باید بدانیم چرا پیر می‌شویم و می‌میریم.‏