وقتی از فاجعه‌ای ناگوار با خبر می‌شوید شاید از خود بپرسید،‏ ‹خدا،‏ پس تو کجا بودی؟‏› یا شاید شما خود با رویدادی دردناک روبرو شده‌اید و پیش خود گفته‌اید،‏ ‹آیا خدا واقعاً مرا می‌بیند و به من اهمیت می‌دهد؟‏›‏

شاید شما هم احساسی همچون شیلا داشته باشید.‏ او که در خانواده‌ای مذهبی در آمریکا بزرگ شده است،‏ می‌گوید:‏ «از همان کودکی وقتی دانستم خدا ما را آفریده به او تمایل داشتم.‏ اما هیچ‌وقت به او احساس نزدیکی نمی‌کردم.‏ تصوّر می‌کردم او فقط مرا از دور نظاره می‌کند.‏ فکر نمی‌کردم که از من نفرت دارد،‏ اما معتقد هم نبودم که توجه و علاقه‌ای به من دارد.‏» چرا شیلا شک داشت که خدا او را دوست دارد؟‏ او می‌گوید:‏ «خانوادهٔ من هنوز یک مصیبت تمام نشده با مصیبت و سختی دیگر روبرو می‌شدند و به نظر نمی‌رسید که خدا هم کمکی به ما می‌کند.‏»‏

شاید شما هم به وجود خدای قادر و توانا معتقدید.‏ اما با خود فکر می‌کنید که آیا او اصلاً به شخص شما اهمیت می‌دهد.‏ مردی درستکار به نام ایّوب که به حکمت و قدرت آفریدگار اعتماد داشت نیز به این موضوع شک کرد.‏ (‏ایّوب ۲:‏۳؛‏ ۹:‏۴‏)‏ بعد از این که ایّوب با مصیبتی بعد از مصیبت دیگر روبرو شد و هیچ روزنهٔ امیدی هم در دل نداشت،‏ از خدا پرسید:‏ «چرا رویت را پنهان می‌کنی،‏ و مرا دشمن خویش می‌شماری؟‏»—‏ایّوب ۱۳:‏۲۴‏.‏

اما کتاب مقدّس در این مورد چه می‌گوید؟‏ آیا اگر مصیبت و فاجعه‌ای رخ می‌دهد خدا مقصر است؟‏ آیا دلیلی وجود دارد که نشان دهد خدا به نوع بشر و همین طور به تک‌تک ما اهمیت می‌دهد؟‏ آیا دلیلی وجود دارد که او به فکر ماست؟‏ ما را درک می‌کند؟‏ دلسوز و همدرد ماست و به ما در مشکلاتمان کمک می‌کند؟‏

در مقاله‌های بعد بررسی می‌کنیم که آفرینش انسان از چه جهت اثباتی است بر این که خدا به فکر ماست.‏ (‏رومیان ۱:‏۲۰‏)‏ همچنین خواهیم دید که کتاب مقدّس در این مورد چه حقایقی را آشکار می‌کند.‏ هر چه بیشتر از طریق آفرینش و کلام خدا او را بشناسید،‏ بیشتر اطمینان می‌یابید که «او به فکر شماست.‏»—‏۱یوحنا ۲:‏۳؛‏ ۱پِطرُس ۵:‏۷‏.‏