آیا تا به حال احساس کرده‌اید که باید به تنهایی با مشکلات روبرو شوید؟‏ ما در «دورانی بحرانی» و سخت زندگی می‌کنیم و ممکن است احساس تنهایی و دلسردی کنیم.‏ (‏۲تیمو ۳:‏⁠۱‏)‏ با این حال مجبور نیستیم به تنهایی با مشکلات دست و پنجه نرم کنیم.‏ کتاب مقدّس به اهمیت داشتن دوست واقعی «در سختی‌ها» اشاره می‌کند.‏—‏امث ۱۷:‏⁠۱۷‏.‏

پولُس رسول از دوستی با کسانی که او را در سفرهای میسیونری همراهی می‌کردند،‏ فایده برد.‏ (‏کول ۴:‏​۷-‏۱۱‏)‏ وقتی او در روم در زندان بود دوستانش به او کمک می‌کردند.‏ برای مثال،‏ اِپافْرودیتوس چیزهایی را که برادران و خواهران از فیلیپی برای رفع نیازهای پولُس فرستاده بودند به دستش رساند.‏ (‏فیلیپ ۴:‏۱۸‏)‏ تیخیکوس هم نامه‌هایی را که پولُس برای جماعت‌ها می‌نوشت،‏ برایشان می‌برد.‏ (‏کول ۴:‏⁠۷‏)‏ پس پولُس حتی وقتی در حبس خانگی یا زندان بود،‏ توانست با کمک دوستانش به خدمتش ادامه دهد.‏ ما چطور می‌توانیم یک دوست واقعی باشیم؟‏

امروزه هم برادران و خواهرانی داریم که دوستانی وفادار هستند.‏ به این نمونه توجه کنید.‏ خواهری پیشگام به اسم اِلیزابِت در اسپانیا زندگی می‌کند.‏ زمانی که مادر اِلیزابِت به یک سرطان لاعلاج مبتلا شد،‏ خواهری مرتباً به او پیام‌هایی تشویق‌کننده بر اساس آیه‌های کتاب مقدّس می‌فرستاد.‏ اِلیزابِت می‌گوید:‏ «این پیام‌ها به من کمک کرد که آن روزهای سخت را تحمّل کنم و احساس تنهایی نکنم.‏»—‏امث ۱۸:‏⁠۲۴‏.‏

اگر در فعالیت‌های روحانی از هم‌ایمانانمان حمایت کنیم،‏ دوستی‌مان با آن‌ها قوی‌تر می‌شود.‏ برای مثال،‏ شاید بتوانیم به برادر یا خواهری سالمند برای رفتن به جلسه یا موعظه کمک کنیم.‏ به این شکل می‌توانیم از ایمان همدیگر تشویق شویم.‏ (‏روم ۱:‏۱۲‏)‏ اما چطور می‌توانیم به بعضی از هم‌ایمانانمان که خانه‌نشین شده‌اند،‏ کمک کنیم؟‏

بعضی از هم‌ایمانانمان شاید به دلیل بیماری یا مشکلات دیگر نتوانند به طور حضوری در جلسات شرکت کنند.‏ نمونهٔ برادری به اسم دیوید را در نظر بگیرید.‏ او به نوعی سرطان خون مبتلا شد و بیشتر از شش ماه تحت شیمی‌درمانی قرار گرفت.‏ طی آن دورهٔ درمانی،‏ دیوید و همسرش لیدیا به صورت آنلاین در جلسات شرکت می‌کردند.‏

 دوستانشان در جماعت چطور از آن‌ها حمایت کردند؟‏ بعد از هر جلسه،‏ بعضی از آن‌ها در سالن می‌ماندند و از طریق تماس ویدیویی با دیوید و همسرش صحبت می‌کردند.‏ بعضی‌ها هم وقتی آن‌ها جوابی در جلسه می‌دادند،‏ برایشان پیام تشویق‌کننده می‌فرستادند.‏ در نتیجه دیوید و همسرش کمتر احساس تنهایی می‌کردند.‏

شاید بتوانیم ترتیبی بدهیم تا کسانی که خانه‌نشین شده‌اند هم بتوانند در موعظه شرکت کنند.‏ با ایجاد تغییرات کوچک در برنامه‌مان،‏ به آن‌ها نشان می‌دهیم که فراموششان نکرده‌ایم.‏ (‏امث ۳:‏۲۷‏)‏ ما می‌توانیم از طریق نامه‌نگاری یا تلفن با آن‌ها موعظه کنیم.‏ همچنین پیران جماعت می‌توانند ترتیبی بدهند تا جلسات موعظه از طریق تماس ویدیویی هم امکان‌پذیر باشد.‏ دیوید و لیدیا از این بابت خیلی قدردان بودند.‏ دیوید می‌گوید:‏ «گفتگویی کوتاه و دعا در جلسهٔ موعظه،‏ برای ما خیلی تشویق‌کننده بود.‏» به علاوه اگر شرایط اجازه دهد،‏ گاهی می‌توانیم یک شاگرد کتاب مقدّس را پیش مبشّری که خانه‌نشین شده است ببریم تا با هم مطالعۀ کتاب مقدّس را انجام دهیم.‏

وقتی با برادران و خواهران خانه‌نشین در موعظه همکاری می‌کنیم،‏ به آن‌ها نزدیک‌تر می‌شویم چون خصوصیات زیبایشان برایمان واضح‌تر می‌شود و می‌بینیم که چطور با مهارت از کتاب مقدّس استفاده می‌کنند تا به دل شخصی راه پیدا کنند.‏ وقتی از برادران و خواهرانمان در فعالیت‌های روحانی حمایت می‌کنیم،‏ می‌توانیم دوستان بیشتری پیدا کنیم.‏—‏۲قر ۶:‏⁠۱۳‏.‏

پولُس از دیدار دوستش تیتوس دلگرمی پیدا کرد.‏ (‏۲قر ۷:‏​۵-‏۷‏)‏ این گزارش به ما یادآوری می‌کند که نباید تنها با حرف به دیگران دلگرمی دهیم،‏ بلکه می‌خواهیم در کنارشان باشیم و در عمل کمکشان کنیم.‏—‏۱یوحنا ۳:‏⁠۱۸‏.‏

برادران و خواهرانمان در روسیه نشان داده‌اند که به خوبی از همدیگر حمایت می‌کنند.‏ تجربهٔ سِرگی و همسرش تاتیانا را در نظر بگیرید.‏ پلیس به خانهٔ آن‌ها یورش برد و بعد از جستجوی خانه‌شان،‏ آن‌ها را برای بازجویی برد.‏ اول تاتیانا آزاد شد و به خانه برگشت.‏ سِرگی می‌گوید:‏ «به محض این که تاتیانا به خانه رسید،‏ یک خواهر شجاع به دیدنش آمد.‏ بعد دوستان بیشتری برای کمک آمدند تا خانه را برایمان جمع‌وجور کنند.‏»‏

سِرگی همین طور تعریف می‌کند:‏ «همیشه آیهٔ امثال ۱۷:‏۱۷ را دوست داشتم که می‌گوید،‏ ‹دوست واقعی همیشه محبت می‌کند،‏ و مثل برادری است که می‌توان در سختی‌ها به او تکیه کرد.‏› وقتی با آزار و اذیت روبرو شدیم،‏ این آیه حتی مفهوم بیشتری برایم پیدا کرد،‏ چون نمی‌توانستم به تنهایی این سختی‌ها را تحمّل کنم.‏ یَهُوَه به من دوستانی داده که همیشه شجاعانه کنارم بودند.‏»‏

ما در شرایط سخت به کمک دوستانمان وابسته هستیم.‏ وقتی که مصیبت عظیم برسد،‏ حتی بیشتر به کمکشان نیاز خواهیم داشت.‏ پس می‌خواهیم تمام تلاشمان را بکنیم که همین الآن یک دوست واقعی باشیم.‏—‏۱پطر ۴:‏​۷،‏ ۸‏.‏