این تنها یکی از مسائلی بود که دشمنان عیسی آن را موضوع بحث ساخته بودند و در آن مورد از او و شاگردانش عیبجویی می‌کردند.‏ در شریعت موسی در مورد آداب پاکیزگی احکام بسیاری وجود داشت،‏ از جمله در مورد ترشحات بدن،‏ جذام و جسد انسان یا لاشهٔ حیوان.‏ همچنین برای پاک شدن از ناپاکی دستوراتی داده شده بود.‏ این کار از طریق قربانی کردن،‏ شستن و پاشیدن خون یا آب صورت می‌گرفت.‏—‏لاویان باب‌های ۱۱-‏۱۵؛‏ اعداد باب ۱۹‏.‏

رهبران مذهبی یهودی این احکام را با جزئیات برای مردم تفسیر و تشریح می‌کردند.‏ در گزارشی آمده است که آنان علّت هر ناپاکی‌ای را بررسی می‌کردند «تا تعیین کنند که در چه شرایطی آن ناپاکی می‌تواند سرایت کند،‏ چگونه و تا چه حد می‌تواند دیگران را ناپاک سازد،‏ چه اشیایی را می‌تواند ناپاک سازد و چه اشیایی را نمی‌تواند،‏ و در آخر چگونه و با چه مراسمی می‌توانند دوباره آن را پاک سازند.‏»‏

مخالفان عیسی از او پرسیدند:‏ «چرا شاگردان تو سنّت گذشتگان را حفظ نمی‌کنند و با دست‌های نجس غذا می‌خورند؟‏» (‏مرق ۷:‏۵‏)‏ البته منظور آن دشمنان مذهبی این نبود که خوردن غذا با دست‌های نَشسته به سلامتی انسان آسیب می‌رساند.‏ بلکه آنان بر طبق آداب و رسوم از مردم می‌خواستند که پیش از غذا خوردن بر روی دست‌های خود آب بریزند.‏ در ادامهٔ گزارش بالا این چنین آمده است:‏ «حتی این موضوع مورد بحث قرار می‌گرفت که از چه ظرفی باید برای ریختن آب استفاده شود،‏ چه نوع آبی باید باشد،‏ چه کسی باید آن را بریزد و آب تا کجای دست‌ها باید ریخته شود.‏»‏

عیسی دیدگاه خود را نسبت به همهٔ این قوانینی که ساختهٔ انسان‌ها بود،‏ به‌روشنی ابراز کرد.‏ او به آن رهبران مذهبی قرن اول گفت:‏ «اِشَعْیا در مورد شما ریاکاران خوب پیشگویی کرده بود،‏ چنان که نوشته شده است:‏ ‹این مردم با لب‌هایشان به من [یَهُوَه] حرمت می‌گذارند،‏ اما دل‌هایشان از من بسیار دور است.‏ مرا پرستش می‌کنند،‏ اما پرستش آنان بیهوده است؛‏ زیرا احکام بشری را به عنوان تعالیم الٰهی آموزش می‌دهند.‏› شما حکم خدا را رها می‌کنید و به سنّت‌های بشری می‌چسبید.‏»—‏مرق ۷:‏۶-‏۸‏.‏