دوازده‌ساله بودم که متوجه شدم چیزی باارزش دارم که می‌توانم به دیگران نیز بدهم.‏ برادری در مجمعی از من پرسید که آیا می‌خواهم به موعظه بروم.‏ در جواب گفتم:‏ «بله.‏» هر چند که پیش از آن اصلاً موعظه نرفته بودم.‏ به محدودهٔ موعظه رفتیم و او کتابچه‌هایی در مورد پادشاهی خدا به من داد و گفت:‏ «تو آن طرف خیابان موعظه کن و من این طرف موعظه می‌کنم.‏» با نگرانی موعظهٔ خانه‌به‌خانه را شروع کردم،‏ اما جالب بود که خیلی زود تمامی کتابچه‌ها را به مردم دادم.‏ ظاهراً مردم آنچه را که من داشتم،‏ می‌خواستند.‏

سال ۱۹۲۳ در چَتِم شهری در استان کِنت در انگلستان به دنیا آمدم.‏ میان مردمی دلسرد و ناامید بزرگ شدم،‏ چرا که جنگ جهانی اول نتوانسته بود مطابق وعده‌ها،‏ دنیای بهتری بسازد.‏ والدینم از رهبران کلیسای باپتیست که بیشتر فکر ترقی خود را در سر می‌پروراندند،‏ دلسرد شده بودند.‏ نُه‌ساله بودم که مادرم به سالن انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدّس رفت که در آنجا کلاس‌ها یا جلساتشان برگزار می‌شد.‏ در آن زمان آنان نام شاهدان یَهُوَه را پذیرفته بودند.‏ از میان آنان خواهری از کتاب «نوای چنگ خدا» به ما بچه‌ها درس‌هایی بر مبنای کتاب مقدّس می‌داد.‏ آنچه می‌آموختم دوست داشتم.‏

در نوجوانی مایهٔ شادی‌ام بود که از کلام خدا به مردم امید دهم.‏ اغلب خودم به تنهایی خانه‌به‌خانه به موعظه می‌رفتم،‏ اما از موعظه با دیگران چیزهای بسیاری آموختم.‏ برای مثال،‏ یک روز که به همراه برادری مسن با دوچرخه به محدودهٔ موعظه می‌رفتیم،‏ از جلوی کشیشی گذشتیم و من گفتم:‏ «اونجا یک بز داره میره!‏» آن برادر از دوچرخه پیاده شد و از من خواست که با هم روی کندهٔ درختی بنشینیم.‏ بعد گفت:‏ «چه کسی به تو اجازهٔ داوری داده است که چه کسی ‹بز› است یا نه؟‏ بیا از این که خبر خوش را به مردم می‌دهیم شاد باشیم و داوری را به یَهُوَه بسپاریم.‏» در آن سال‌های جوانی در مورد شادی بخشش به دیگران چیزهای بسیاری آموختم.‏—‏مت ۲۵:‏۳۱-‏۳۳؛‏ اعما ۲۰:‏۳۵‏.‏

برادر مسن دیگری به من آموخت که گاه برای شادی در بخشش به دیگران باید صبور بود.‏ همسر او شاهدان یَهُوَه را دوست نداشت.‏ یک بار آن برادر بین موعظه برای تجدید قوا مرا به خانه‌اش دعوت کرد.‏ همسرش از این که او برای موعظه بیرون رفته بود چنان عصبانی بود که بسته‌های چای را به سمت ما پرتاب کرد.‏ اما به جای این که آن برادر چیزی به او بگوید،‏ با آرامش بسته‌های چای را سر  جایش گذاشت.‏ او سال‌ها بعد پاداش صبرش را یافت و همسرش به عنوان شاهد یَهُوَه تعمید گرفت.‏

میل من در امید بخشیدن به دیگران همچنان افزایش می‌یافت.‏ من و مادرم در مارس ۱۹۴۰ در دُووِر تعمید گرفتیم.‏ در سپتامبر ۱۹۳۹ شانزده‌ساله بودم که بریتانیا با آلمان اعلام جنگ کرد.‏ در ژوئن ۱۹۴۰ شاهد بودم که هزاران سرباز در کامیون‌هایی از جلوی خانهٔ ما می‌گذشتند و می‌توانستم از چهره‌هایشان ببینم که چه ضربات روحی شدیدی دیده بودند.‏ آنان از نبرد دانکِرک زنده مانده بودند.‏ در چشمانشان هیچ امیدی نبود.‏ مشتاق بودم که در مورد پادشاهی خدا با آنان صحبت کنم.‏ بعدها در همان سال بمباران بریتانیا آغاز شد.‏ هر شب می‌دیدم که چگونه هواپیماهای بمب‌افکن آلمانی،‏ بالای منطقهٔ ما بمب‌هایشان را به زمین می‌انداختند.‏ شنیدن این که بمب‌ها سوت‌کشان نزدیک می‌شدند وحشت‌آور بود.‏ هر روز صبح که از خانه بیرون می‌رفتیم می‌دیدیم که در آن مناطق تمامی خانه‌ها ویران شده بود.‏ همین‌ها به من اطمینان بیشتر بخشید که تنها امید برای آینده،‏ پادشاهی خداست.‏

سال ۱۹۴۱ زندگی‌ای را آغاز کردم که مایهٔ شادی‌ام بود.‏ در کارخانهٔ کشتی‌سازی رویال داکیارد در شهر چَتِم کار می‌کردم،‏ شغلی خوب با مزایای بسیار.‏ مدت‌ها بود که شاهدان یَهُوَه درک کرده بودند که مسیحیان نباید برای دولتی بر ضدّ دولت دیگر بجنگند.‏ تا سال ۱۹۴۱ درک کرده بودیم که نباید در کارخانه‌های جنگ‌افزارسازی کار کنیم.‏ (‏یو ۱۸:‏۳۶‏)‏ کارخانه‌ای که من در آن استخدام شده بودم،‏ زیردریایی می‌ساخت،‏ از این رو تصمیم گرفتم آن شغل را ترک کنم و خدمت تمام‌وقت را آغاز کنم.‏ اولین مسئولیتی که به من واگذار شد خدمت در سایرِن‌سِستر بود،‏ شهری کوچک و زیبا در کاتس‌وُلدز.‏

هجده‌ساله که شدم به دلیل امتناع از خدمت نظام نُه ماه به زندان انداخته شدم.‏ وقتی دَرِ سلولم به هم خورد و بسته شد و من در آن تنها گذاشته شدم،‏ احساس وحشتناکی بود.‏ اما چیزی نگذشت که نگهبانان و زندانیان دلیل زندانی‌شدنم را از من پرسیدند و من نیز با کمال میل از ایمانم برای آنان گفتم.‏

پس از آزاد شدنم،‏ از من خواسته شد که برای موعظه در شهرهای مختلف در استان کِنت به لئونارد اسمیت * بپیوندم.‏ از سال ۱۹۴۴ بیش از هزاران هواپیمای جت بدون سرنشین با مواد منفجره بر کِنت فرستاده شد.‏ ما درست در مسیر پرواز آن‌ها بین مناطق اشغالی نازی‌ها در اروپا و لندن بودیم.‏ این بمب‌های پرنده را سوسک‌های‌پرنده می‌نامیدیم.‏ وقتی صدای موتور آن‌ها را می‌شنیدم می‌دانستیم که چند ثانیه بعد از خاموش‌شدن موتور به زمین می‌خورَد  و منفجر می‌شود.‏ این بسیار هراس‌آور بود.‏ ما بارها آن را تجربه کردیم.‏ در آن زمان با خانواده‌ای پنج‌نفره کتاب مقدّس را مطالعه می‌کردیم.‏ گاه زیر میز آهنی‌ای که برای حفاظت آنان در صورت ویرانی خانه تهیه شده بود،‏ می‌نشستیم.‏ در نهایت کل خانواده تعمید گرفت.‏

بعد از جنگ،‏ برای دو سال در ایرلند جنوبی به خدمت پیشگامی مشغول بودم.‏ نمی‌دانستیم که ایرلند چقدر با انگلیس تفاوت دارد.‏ برای یافتن محل اقامت،‏ خانه‌به‌خانه می‌رفتیم و به آنان می‌گفتیم که میسیونر هستیم و در خیابان به مردم مجلّه‌هایمان را عرضه می‌کردیم.‏ به‌راستی چه شیوهٔ اشتباهی در کشوری کاتولیک!‏ وقتی مردی با خشونت ما را تهدید کرد،‏ به پلیس شکایت کردم.‏ پلیس گفت:‏ «خُب،‏ حالا چه انتظاری داری؟‏» ما نمی‌دانستیم که کشیشان چه قدرتی دارند.‏ آنان کسانی را که مجلّات و کتاب‌های ما را می‌پذیرفتند از کارشان اخراج می‌کردند.‏ ما را هم از محل اقامتمان بیرون کردند.‏

خیلی زود فهمیدیم که اگر به منطقه‌ای جدید نقل‌مکان می‌کنیم بهتر است که با دوچرخه از محل اقامتمان بسیار دور شویم و تنها در منطقه‌ای که مردم کشیش دیگری داشتند،‏ موعظه کنیم.‏ در آخر به آنانی موعظه می‌کردیم که در نزدیکی ما بودند.‏ در کیلکِنی با وجود تهدیدات گروهی اوباش سه بار در هفته با مرد جوانی مطالعه می‌کردیم.‏ من از آموزش دادن حقایق کلام خدا چنان لذّت می‌بردم که تصمیم گرفتم به عنوان میسیونر خدمت کنم و برای شرکت در مدرسهٔ کتاب مقدّس برج‌دیده‌بانی جِلْعاد تقاضا کنم.‏

پس از دوره‌ای پنج‌ماهه در ایالت نیویورک پنج نفر از ما که از مدرسهٔ جِلْعاد فارغ‌التحصیل شده بودیم به جزایر کوچک در دریای کارائیب فرستاده شدیم.‏ در نوامبر ۱۹۴۸ شهر نیویورک را با کشتی کوچک هجده‌متری به نام سیبیا ترک کردیم.‏ پیش از آن هیچ تجربه‌ای برای راندن کشتی بادبانی نداشتم،‏ خیلی هیجان‌زده بودم.‏ گاست ماکی یکی از اعضای آن گروه،‏ ناخدایی باتجربه بود.‏ او به ما اصول پایه‌ای دریانوردی را آموخت،‏ همچون این که چگونه بادبان‌های مختلف را بالا و پایین ببریم،‏ چگونه از قطب‌نما استفاده کنیم و چگونه با وجود باد مخالف پیش رویم.‏ گاست از میان توفان‌های خطرناک با مهارت کشتی را راند و ما پس از ۳۰ روز به باهاما رسیدیم.‏

پس از چند ماه موعظه در جزایر کوچک‌تر باهاما،‏ به سمت جزایر لی‌وارْد و ویندوارْد بادبان کشیدیم.‏ این جزایر در فاصلهٔ ۸۰۰ کیلومتری در امتداد جزایر ویرجین نزدیک پرتوریکو است که تقریباً تا ترینیداد پیش می‌رود.‏ برای پنج سال عمدتاً در جزایری دورافتاده موعظه می‌کردیم که هیچ شاهد یَهُوَه در آن نبود.‏ گاه برای هفته‌ها نمی‌توانستیم نه پستی بفرستیم و نه دریافت کنیم.‏ اما از این که می‌توانستیم کلام خدا را در این سرزمین‌های دوردستِ ساحلی موعظه کنیم،‏ بسیار شاد بودیم.‏—‏ار ۳۱:‏۱۰‏.‏

وقتی در خلیجی لنگر می‌انداختیم،‏ شوروحال خاصّی در مردم آن دهکده‌ها به وجود می‌آمد.‏ آنان در اسکله جمع می‌شدند تا ببیند ما که هستیم.‏ برخی در عمرشان کشتی‌ای همچون کشتی ما یا آدم سفیدپوست ندیده بودند.‏ مردم آن جزایر مهربان و مذهبی بودند و کتاب مقدّس را خوب می‌شناختند.‏ اغلب به ما ماهی تازه،‏ آوُکادو و بادام زمینی می‌دادند.‏ کشتی کوچک ما جای کمی برای خوابیدن،‏ پختن غذا و شستن لباس داشت اما با همهٔ این‌ها کنار می‌آمدیم.‏

تمام روز در امتداد ساحل می‌راندیم و با مردم آنجا صحبت می‌کردیم.‏ به آنان می‌گفتیم که یک سخنرانی در مورد کتاب مقدّس ایراد خواهد شد.‏ هوا که گرگ‌ومیش می‌شد،‏ بوق کشتی را به صدا  در می‌آوردیم.‏ دیدن نزدیک شدن اهالی آن منطقه خیلی زیبا بود.‏ مردم از تپه‌ها پایین می‌آمدند،‏ ما نور چراغ‌های نفتی‌شان را می‌دیدیم که همچون ستارگانی درخشان حرکت می‌کرد.‏ گاه تعداد آن‌ها به صد نفر می‌رسید و تا دیروقت می‌ماندند و سؤال می‌کردند.‏ سرود خواندن را دوست داشتند،‏ ما هم برخی سرودهایمان را تایپ کردیم و به آن‌ها دادیم.‏ همچنان که چهار نفر از ما تمام تلاش خود را می‌کردیم که با نتِ درست بخوانیم مردم نیز به ما می‌پیوستند و صداهایشان بسیار زیبا و هماهنگ به گوش می‌رسید.‏ چه دوران شادی‌بخشی!‏

پس از این که کتاب مقدّس را با شاگردان مطالعه می‌کردیم برخی از آنان می‌خواستند که همراه ما در مطالعه‌ای که پس از آن با خانواده‌ای دیگر داشتیم،‏ شرکت کنند.‏ نمی‌توانستیم بیشتر از چند هفته در یک جا بمانیم،‏ از این رو اغلب از کسانی که علاقهٔ بیشتری داشتند می‌خواستیم که تا زمان بازگشت ما،‏ با دیگران مطالعه کنند.‏ دیدن این که برخی از آنان تا چه حد در این وظیفه جدّی بودند جالب و دلپذیر بود.‏

امروزه بسیاری از آن جزایر تفریحگاهی برای توریست‌هاست.‏ اما در آن زمان جزایری دورافتاده بود با مرداب‌های فیروزه‌رنگ،‏ ساحل‌های شنی و درختان نخل.‏ معمولاً شب‌ها از یک جزیره به جزیرهٔ دیگر می‌راندیم.‏ دلفین‌ها اطراف قایق ما شنا می‌کردند و تنها صدای قایق ما شنیده می‌شد که آب را می‌شکافت و پیش می‌رفت.‏ تابش ماه بر دریای آرام شاهراه نقره‌ای رنگی تا افق به وجود می‌آورد.‏

پس از پنج سال موعظه در جزایر آن منطقه به سمت پرتوریکو رفتیم تا کشتی‌مان را با قایقی موتوری تعویض کنیم.‏ در آنجا ماکسین بُوید خواهری زیبا و میسیونر را دیدم و به او دل باختم.‏ او از بچگی در خدمت موعظه غیور بود.‏ بعدها در جمهوری دومینیکن خدمت کرد،‏ اما سال ۱۹۵۰ دولت کاتولیک او را از آنجا بیرون کرد.‏ من به عنوان خدمهٔ کشتی اجازه داشتم که فقط یک ماه در پرتوریکو بمانم.‏ خیلی زود باید آنجا را به قصد جزایر دیگر ترک می‌کردم و چند سال بعد باز می‌گشتم.‏ به خودم گفتم:‏ ‹رونالد،‏ اگر این دختر را می‌خواهی باید سریع دست به کار شوی.‏› بعد از سه هفته از او درخواست ازدواج کردم و بعد از شش هفته با هم ازدواج کردیم.‏ من و ماکسین اجازه یافتیم به عنوان میسیونر در پرتوریکو خدمت کنیم.‏ به این ترتیب من دیگر سوار قایق جدید نشدم.‏

سال ۱۹۵۶ در خدمت حوزه شروع به دیدار از جماعات کردیم.‏ بسیاری از برادران خیلی فقیر بودند،‏ اما ما از دیدارِ آنان لذّت می‌بردیم.‏ برای مثال،‏ در دهکدهٔ پُتالا پاستیلو دو خانواده که فرزندان بسیاری داشتند،‏ شاهد یَهُوَه بودند.‏ من برای آنان فلوت می‌زدم.‏ از هیلدا یکی از دختران کوچکِ خانواده پرسیدم که آیا دوست دارد با ما به خدمت موعظه بیاید.‏ گفت:‏ «می‌خوام.‏ اما نمی‌تونم،‏ کفش ندارم.‏» ما یک جفت کفش برایش خریدیم و او با ما به موعظه آمد.‏ سال‌ها بعد در سال ۱۹۷۲ وقتی من و ماکسین برای دیدار به بیت‌ئیل بروکلین رفته بودیم،‏ خواهری که تازه از مدرسهٔ جِلْعاد فارغ‌التحصیل شده بود پیش ما آمد.‏ او برای خدمت به اکوادور فرستاده شده بود و عازم آنجا بود.‏ از ما پرسید:‏ «منو نمی‌شناسید؟‏ من همان دختر کوچلو از پاستیلو هستم که کفش نداشت.‏» هیلدا بود!‏ از شوق دیدن او اشک شادی ریختیم.‏

سال ۱۹۶۰ از ما خواسته شد که در شعبهٔ پرتوریکو خدمت کنیم.‏ دفتر شعبه خانه‌ای دو طبقه در سنتورسه در شهر سن‌خوان بود.‏ ابتدا من و لِنارت جانسون بیشتر کارها را انجام می‌دادیم.‏ او و همسرش اولین شاهدان یَهُوَه در جمهوری دومینیکن بودند و سال ۱۹۵۷ به پرتوریکو آمده بودند.‏ بعدها ماکسین کارهای مربوط به آبونهٔ مجلّات را انجام می‌داد،‏ هر هفته بیش از هزار مجلّه.‏ او از این خدمت لذّت می‌برد چون به افرادی فکر می‌کرد که این غذای روحانی را دریافت می‌کردند.‏

از خدمت در بیت‌ئیل لذّت می‌بردم چون زندگی‌ای است پر از بخشش به دیگران،‏ اما مشکلات خودش را دارد.‏ برای مثال،‏ در اولین مجمع بین‌المللی ۱۹۶۷ در پرتوریکو وظایف بسیاری بر دوشم بود.‏ ناتان نُر که در آن زمان مسئولیت فعالیت شاهدان یَهُوَه را به عهده داشت به پرتوریکو آمد.‏ او به اشتباه تصوّر کرد که من در برنامه‌ریزی برای رفت و آمد میسیونرهایی که به آنجا آمده بودند کوتاهی کرده‌ام،‏ اما چنین نبود.‏ بعدها،‏ در مورد این که باید بهتر برنامه‌ریزی کنم و این که او را از خود مأیوس کرده‌ام پندهای جدّی‌ای به من داد.‏ نمی‌خواستم با او بحث کنم،‏ اما احساس می‌کردم در موردم ناعادلانه قضاوت شده است و برای مدت‌ها از این بابت ناراحت بودم.‏ با این حال،‏ دفعهٔ بعد که من و ماکسین برادر نُر را دیدیم،‏ او ما را به اتاقش دعوت کرد و برایمان غذا پخت.‏

 از پرتوریکو چندین بار به دیدار خانواده‌ام در انگلیس رفتیم.‏ وقتی من و مادرم حقیقت را پذیرفتیم،‏ پدرم نپذیرفت.‏ اما وقتی سخنرانان بیت‌ئیل به منطقهٔ ما می‌رفتند اغلب مادرم ترتیبی می‌داد که در خانهٔ ما بمانند.‏ پدرم تواضع سرپرستان بیت‌ئیل را می‌دید و می‌دید که آنان چقدر با کشیشانی که او از آنان نفرت داشت متفاوتند.‏ سرانجام سال ۱۹۶۲ حقیقت را پذیرفت و تعمید گرفت.‏

ماکسین،‏ همسر دلبندم سال ۲۰۱۱ درگذشت.‏ واقعاً مشتاق رستاخیز او و دیدن دوبارهٔ او هستم.‏ تصوّرش هم شادی‌بخش است.‏ طی ۵۸ سال زندگی مشترک،‏ من و ماکسین شاهد بودیم که چگونه شمار شاهدان یَهُوَه در پرتوریکو از چیزی حدود ۶۵۰ نفر به ۲۶٬۰۰۰ نفر افزایش یافت.‏ سال ۲۰۱۳ شعبهٔ پرتوریکو با شعبهٔ آمریکا ادغام شد و از من خواسته شد که خدمتم را در آمریکا در وال‌کیل ادامه دهم.‏ پس از ۶۰ سال زندگی در آن جزیره،‏ احساس می‌کردم همچون کُکی،‏ قورباغهٔ درختی پرتوریکو که در گرگ‌ومیش شب کُکی کُکی می‌خوانَد،‏ به آنجا تعلّق دارم.‏ اما زمان آن بود که پیش روم.‏

هنوز از خدمت به یَهُوَه خدا در بیت‌ئیل لذّت می‌برم.‏ اکنون بیش از ۹۰ سال دارم و کارم شبانی از اعضای خانوادهٔ بیت‌ئیل و قوّت‌قلب دادن به آنان است.‏ به من گفته شده است که از زمانی که به وال‌کیل آمده‌ام،‏ بیش از ۶۰۰ نفر را شبانی کرده‌ام.‏ برخی به دلیل مشکلات شخصی یا خانوادگی پیش من می‌آیند.‏ برخی برای این که خدمت شاد و موفقی در بیت‌ئیل داشته باشند از من پند می‌خواهند.‏ برخی نیز که به تازگی ازدواج کرده‌اند به دنبال پندهایی برای زندگی مشترک هستند.‏ برخی وظیفه‌شان تغییر کرده است و برای خدمت موعظه به بیرون از بیت‌ئیل فرستاده شده‌اند.‏ من پای صحبت تمامی آنان می‌نشینم و اگر مناسب باشد به آنان می‌گویم:‏ «‹خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.‏› پس در خدمت شاد باشید.‏ این خدمت برای یَهُوَه است.‏»—‏۲قر ۹:‏۷‏.‏

مانند هر جای دیگر،‏ شاد ماندن در بیت‌ئیل نیز همیشه آسان نیست،‏ اما باید تمرکز کنید که چرا آنچه انجام می‌دهید اهمیت دارد.‏ هر خدمتی در بیت‌ئیل خدمت مقدّس است و به این ترتیب با این خدمت نیز می‌توان سهمی در کمک به «غلام امین و دانا» داشت که برای برادران سراسر جهان خوراک روحانی تهیه می‌کند.‏ (‏مت ۲۴:‏۴۵‏)‏ هر کجا که یَهُوَه خدا را خدمت کنیم،‏ این فرصت را داریم که او را جلال دهیم.‏ پس بیایید از انجام آنچه او از ما می‌خواهد شاد باشیم،‏ چرا که «خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.‏»‏