در دههٔ ۱۹۱۰ والدینم از تفلیس در گرجستان به کانادا مهاجرت کردند و در غرب کانادا،‏ استان ساسکاچوان در یک خانهٔ روستایی کوچک،‏ در دشتی بزرگ اقامت کردند.‏ سال ۱۹۲۸ به دنیا آمدم.‏ پدر و مادرم شش فرزند داشتند و من کوچک‌ترین آنان بودم.‏ پدرم شش ماه پیش از به دنیا آمدن من فوت کرد و من هنوز نوزاد بودم که مادرم نیز درگذشت.‏ لوسی،‏ خواهر بزرگم را هم که تنها هفده سال داشت،‏ اندکی بعد از دست دادم.‏ پس از آن دایی‌ام،‏ نیک سرپرستی من و برادران و خواهرانم را به عهده گرفت.‏

زمانی که کودکی نوپا بودم،‏ خانواده‌ام دیدند که دُم یکی از اسب‌های نر مزرعه را می‌کِشم.‏ آنان هراسان از این که مبادا اسب به من لگد بزند،‏ فریاد زدند تا مرا از آن کار باز دارند.‏ اما من پشتم به آنان بود و هیچ واکنشی به فریاد آنان نشان ندادم،‏ من فریادهای آنان را نمی‌شنیدم.‏ خوشبختانه اسب به من آسیبی نرساند،‏ اما آن روز،‏ خانواده‌ام متوجه شدند که من ناشنوا هستم.‏

یکی از دوستان خانوادگی‌مان پیشنهاد کرد که برای تحصیلات به مدرسهٔ ناشنوایان بروم.‏ دایی‌ام مرا در مدرسهٔ ناشنوایان در شهر ساسکاتون ثبت‌نام کرد.‏ این مدرسه ساعت‌ها از خانه‌مان فاصله داشت و من که تنها پنج‌ساله بودم از نقل‌مکان به آنجا وحشت داشتم.‏ تنها در روزهای تعطیل و تعطیلات تابستان می‌توانستم خانواده‌ام را ببینم.‏ وقتی بالاخره زبان اشاره را آموختم،‏ توانستم از بازی با دیگر بچه‌ها لذّت ببرم.‏

سال ۱۹۳۹ خواهر بزرگم،‏ مارییَن با بیل دَنیل‌چوک ازدواج کرد و آنان مراقبت از من و خواهرم فرانسِس را بر عهده گرفتند.‏ در خانوادهٔ من،‏ آنان اولین کسانی بودند که با شاهدان یَهُوَه تماس داشتند.‏ برای من ارتباط برقرار کردن با خواهرم و شوهرش دشوار بود چون زبان اشاره نمی‌دانستند.‏ با این حال به دلیل این که در من علاقهٔ خالصانه‌ای به تعالیم کتاب مقدّس دیده بودند،‏ در تعطیلات تابستان در حد  توانشان آن تعالیم را به من آموختند.‏ من متوجه شدم که زندگی آنان مطابق با تعالیم کتاب مقدّس است.‏ پس وقتی به موعظه می‌رفتند من نیز همراه آنان می‌رفتم.‏ چیزی نگذشت که تعمید گرفتم.‏ بیل روز پنجم سپتامبر ۱۹۴۱ مرا در بشکه‌ای فلزی که از آب چاه،‏ آبی خیلی خیلی سرد پر بود،‏ تعمید داد.‏

تابستان سال ۱۹۴۶ وقتی به خانه بازگشتم،‏ در کنگرهٔ کِلیولند در اوهایوی آمریکا شرکت کردیم.‏ روز اول کنگره برای این که بتوانم برنامه را دنبال کنم،‏ خواهرانم به نوبت برای من یادداشت برمی‌داشتند.‏ اما روز دوم متوجه شدم که برنامه به زبان اشاره برای گروهی ناشنوا ترجمه می‌شود.‏ از شادی در پوست نمی‌گنجیدم.‏ از آن پس واقعاً از برنامه لذّت‌بردم.‏ این فوق‌العاده بود که بالاخره توانستم تعالیم کتاب مقدّس را به روشنی درک کنم.‏

در آن زمان جنگ جهانی دوم پایان یافت و میهن‌پرستی به اوج خود رسیده بود.‏ از کنگره که برگشتم مصمم بودم که مطابق با ایمانم در مدرسه عمل کنم.‏ پس دیگر در مراسم احترام به پرچم و سرود ملی شرکت نکردم.‏ همین طور از شرکت در جشن‌هایی که در روزهای تعطیل برگزار می‌شد و حضور اجباری در مراسم کلیسا خودداری کردم.‏ مسئولان مدرسه از این بابت راضی نبودند و برای این که من نظرم را تغییر دهم به تهدید و دروغ متوسل شدند.‏ تمامی این‌ها در میان هم‌کلاسی‌هایم بحث و گفتگوهایی را برانگیخت و این فرصتی بود که به آنان شهادت دهم.‏ همکلاسی‌هایم از جمله لَری اَندراساف،‏ نُرمَن دیتریک و ایمِل اِشنایدر حقیقت را پذیرفتند و تا امروز با وفاداری به یَهُوَه خدا خدمت می‌کنند.‏

وقتی به شهری دیگر می‌رفتم همیشه تلاش می‌کردم به ناشنوایان آنجا موعظه کنم.‏ برای مثال،‏ در مونترال در کلوپ ناشنوایان به اِدی تِیگِر موعظه کردم؛‏ مرد جوانی که عضو یکی از باندهای خلافکار بود.‏ او حقیقت را پذیرفت و تا روز مرگش در سال پیش،‏ عضو جماعت ناشنوایان در کِبِک بود.‏ همین طور به خوآن آردَناز شهادت دادم.‏ او مثل اهالی بیریه مشتاق بود که با بررسی کتاب مقدّس از درستی آن اطمینان حاصل کند.‏ (‏اعما ۱۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ او نیز حقیقت را پذیرفت و تا زمان مرگش با وفاداری در جماعتی در شهر اُتاوا به عنوان پیر جماعت خدمت می‌کرد.‏

سال ۱۹۵۰به ونکوور نقل‌مکان کردم.‏ با این که عاشق موعظه به ناشنوایان بودم هیچ گاه خاطرهٔ موعظه به کریس اِسپایسر را فراموش نمی‌کنم،‏ او خانمی شنوا بود که در خیابان به او موعظه کردم.‏ کریس قبول کرد که مجلّه‌ای را آبونه شود و از من خواست که به ملاقات شوهرش گَری بروم.‏ پس به خانهٔ آنان رفتم و با نوشتن روی کاغذ گفتگویی طولانی با یکدیگر داشتیم.‏ دیدار بعدی ما چند سال پس از آن بود که مرا بسیار غافلگیر کرد.‏ آنان  از میان جمعیت در کنگره‌ای در تورنتو جلوی مرا گرفتند.‏ گَری می‌خواست در همان روز تعمید بگیرد.‏ این تجربهٔ فوق‌العاده اهمیت این موضوع را به من نشان داد که باید پیوسته موعظه کنیم چون نمی‌دانیم از میان بذرهایی که می‌کاریم،‏ کدام یک و در چه زمانی ریشه می‌گیرد.‏

بعدها به ساسکاتون بازگشتم.‏ در آنجا با خانمی آشنا شدم.‏ او از من خواست که با دو دخترش جین و جوئَن که دوقلو و ناشنوا بودند کتاب مقدّس را مطالعه کنم.‏ آنان به همان مدرسهٔ ناشنوایان می‌رفتند که من سابقاً در آنجا بودم.‏ چیزی نگذشت که آن دو دختر آنچه را می‌دانستند به هم‌کلاسی‌های دیگرشان نیز آموختند و در نهایت پنج نفر از آنان خادم یَهُوَه خدا شدند.‏ یکی از آنان دختری به نام یونِس بود.‏ من او را در اواخر دوران تحصیلم در مدرسهٔ ناشنوایان دیده بودم.‏ آن زمان یونِس به من آب‌نباتی داد و گفت می‌خواهد با من دوست باشد.‏ بعدها او شخص مهمی در زندگی من شد،‏ او همسرم شد.‏

وقتی مادر یونِس خبردار شد که دخترش کتاب مقدّس را مطالعه می‌کند،‏ از مدیر مدرسه خواست او را متقاعد کند که دست از این کار بردارد.‏ مدیر حتی نشریات یونِس را که برای مطالعه نیاز داشت از او گرفت.‏ اما یونِس مصمم بود که بر خواست یَهُوَه خدا تمرکز کند.‏ وقتی می‌خواست تعمید بگیرد،‏ والدینش به او گفتند:‏ «اگر شاهد یَهُوَه بشی باید از این خونه بری!‏» یونِس هم در هفده‌سالگی از آن خانه رفت.‏ یکی از خانواده‌های شاهدان یَهُوَه او را با آغوش باز به خانه‌شان پذیرفتند.‏ او به مطالعه ادامه داد و تعمید گرفت.‏ سال ۱۹۶۰ ازدواج کردیم،‏ والدین یونِس به عروسی ما نیامدند.‏ اما با گذشت زمان با دیدن ایمان ما و این که چگونه فرزندانمان را تربیت می‌کردیم،‏ نظرشان تغییر کرد و به ما احترام می‌گذاشتند.‏

من و همسرم ناشنوا بودیم و هفت پسر شنوا بزرگ کردیم.‏ این کار برایمان آسان نبود.‏ ما تلاش کردیم فرزندانمان زبان اشاره را به‌خوبی بیاموزند تا بتوانیم به‌راحتی با هم ارتباط برقرار کنیم و حقیقت را به آنان تعلیم دهیم.‏ برادران و خواهران در جماعت،‏ کمک‌های بسیاری به ما کردند.‏ برای مثال،‏ از یکی از والدین نوشته‌ای گرفتیم در مورد این که یکی از پسرهایمان در سالن جماعت حرف زشت زده است.‏ به این ترتیب ما هم توانستیم سریع به آن ترتیب‌اثر دهیم.‏ اکنون چهار پسرم جیمز،‏ جری،‏ نیکولاس و استیون به همراه همسرانشان وفادارانه یَهُوَه را خدمت می‌کنند.‏ آنان به عنوان پیر جماعت مشغول به خدمت هستند.‏ به علاوه،‏ نیکولاس و همسرش دِبرا،‏ در شعبهٔ بریتانیا با تیم ترجمهٔ زبان اشاره همکاری می‌کنند.‏ استیون و همسرش شَنِن نیز عضوی از تیم ترجمهٔ زبان اشاره در شعبهٔ آمریکا هستند.‏

یک ماه پیش از چهلمین سالگرد ازدواجمان،‏ همسرم یونِس که به سرطان مبتلا بود،‏ فوت کرد.‏ ایمان او به رستاخیز به او قدرت می‌داد و او را قادر ساخت که با شجاعت دوران سخت بیماری‌اش را تحمّل کند.‏ بی‌صبرانه در انتظار روزی هستم که دوباره یونِس را ببینم.‏

فوریهٔ سال ۲۰۱۲،‏ زمین خوردم و مفصل رانم شکست.‏ پس از آن به دلیل این که به کمک بیشتری نیاز داشتم به منزل پسر و عروسم نقل‌مکان کردم.‏ ما اکنون عضو جماعت زبان اشاره در کَلگَری هستیم و من به عنوان پیر جماعت خدمت می‌کنم.‏ شاید باور نکنید،‏ اما این اولین باری است که عضو جماعت زبان اشاره هستم!‏ من از سال ۱۹۴۶ همواره در جماعت زبان انگلیسی بودم؛‏ طی این سال‌ها چه چیز به من کمک کرد که از لحاظ روحانی قوی بمانم؟‏ یَهُوَه مطابق وعده‌اش همواره از یتیمان مراقبت می‌کند و از من نیز مراقبت کرد.‏ (‏مز ۱۰:‏۱۴‏)‏ واقعاً از تمامی کمک‌هایی که در این راه به من شده است قدردانم؛‏ از همهٔ آنانی که با یادداشت‌برداری،‏ فراگیری زبان اشاره و ترجمه در حد توانشان به من کمک کرده‌اند،‏ قلباً سپاسگزارم.‏

راستش را بخواهید گاه ناامید می‌شدم چون آنچه گفته می‌شد را نمی‌فهمیدم یا احساس می‌کردم کسی نیاز افراد ناشنوا را درک نمی‌کند.‏ گاه تا حدّی دلسرد می‌شدم که می‌خواستم دست از تلاش بکشم.‏ در آن مواقع به این گفتهٔ پِطرُس به عیسی فکر می‌کردم:‏ «سَرور،‏ نزد چه کسی برویم؟‏ سخنان زندگی جاودان نزد توست.‏» (‏یو ۶:‏۶۶-‏۶۸‏)‏ من نیز همچون بسیاری از برادران و خواهران ناشنوای دوران خودم،‏ یاد گرفتم که صبور باشم.‏ آموختم که همواره به یَهُوَه توکّل کنم و منتظر او و سازمانش بمانم.‏ این کار برایم برکات فراوانی به همراه داشته است.‏ اکنون نشریات و مطالب بسیاری به زبان اشاره موجود است و من از آن‌ها بهره می‌گیرم.‏ همچنین می‌توانم از معاشرت با دیگران در جلسات و کنگره‌های زبان اشاره لذّت ببرم.‏ به‌راستی که برکات فراوان و زندگی شاد و پرباری در راه خدمت به یَهُوَه خدا داشته‌ام؛‏ یَهُوَه خدای قادر و مهربان.‏