بر مبنای متن عبری این بخش را می‌توان به صورت‌های مختلف ترجمه کرد.‏ دلایل زیر درک درست‌تری از این آیات به ما می‌دهد:‏

1.  توجه به بخش‌های دیگر کتاب مزمور.‏ به کار بردن واژهٔ «آنگاه» در آیهٔ ۱۲ به این معنی است که برکات ذکرشده در آیات ۱۲ تا ۱۴ شامل حال درستکاران می‌شود،‏ آنان که از خدا درخواست می‌کنند که از دست شریران ‹رهایی و خلاصی› یابند.‏ (‏آیهٔ ۱۱‏)‏ در آیهٔ ۱۵ نیز به این نکته اشاره می‌شود،‏ در این آیه دو بار از واژهٔ «خوشا» استفاده شده است که به یک گروه از مردم مربوط می‌شود،‏ «مردمانی که یَهُوَه خدای ایشان است.‏»‏

2.  این درک با دیگر بخش‌های کتاب مقدّس در مورد برکات برای قوم وفادار خدا هماهنگی دارد.‏ این مزمور نشانگر امید استوار و بجایی بود که داوود برای قوم اسرائیل داشت.‏ این که پس از رهایی از دست دشمنانشان،‏ خدا آنان را شکوفا می‌ساخت و به آنان خوشبختی و سعادت می‌بخشید.‏ (‏لاو ۲۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ تث ۷:‏۱۳؛‏ مز ۱۲۸:‏۱-‏۶‏)‏ برای نمونه در تَثنیه ۲۸:‏۴ آمده است:‏ «ثمرهٔ رَحِم شما و ثمر زمینتان و ثمرهٔ چارپایانتان،‏ یعنی گوساله‌های رمه و بره‌های گلهٔ شما،‏ مبارک خواهد بود.‏» همین نیز شد.‏ در ایّام حکمرانی سلیمان،‏ پسر داوود قوم از صلح و آرامش و رفاهی بی‌سابقه برخوردار شد.‏ مهم‌تر از همه این که برخی جنبه‌های حکمرانی سلیمان به حکمرانی مسیح اشاره دارد.‏—‏۱پاد ۴:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ مز ۷۲:‏۱-‏۲۰‏.‏

در آخر می‌توان گفت،‏ این درک از مزمور ۱۴۴ باعث می‌شود که کل مزمور،‏ امید زیبایی را که خادمان یَهُوَه در انتظارش هستند،‏ روشن‌تر بیان کند.‏ این که پس از داوری الٰهی و نابودی شریران،‏ آرامش و صلحی دائمی برقرار می‌شود و درستکاران شکوفا می‌شوند.‏—‏مز ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏