در میان جنگجویان غیراسرائیلی که در لشکر داوود پادشاه خدمت می‌کردند،‏ می‌توان از صِلِق اهل عَمّون،‏ اوریّا اهل حیت و یِتمه اهل مُوآب نام برد.‏ a (‏۱توا ۱۱:‏​۳۹،‏ ۴۱،‏ ۴۶‏)‏ نیروهای نظامی داوود شامل ‹کِریتیان،‏ فِلیتیان و جَتّیان› هم می‌شد.‏ (‏۲سمو ۱۵:‏۱۸‏)‏ به نظر می‌رسد که کِریتیان و فِلیتیان با فلسطی‌ها نسبت خانوادگی داشتند.‏ (‏حز ۲۵:‏۱۶‏)‏ به علاوه جَتّیان ساکنان شهر جَت در سرزمین فلسطی‌ها بودند.‏—‏یوش ۱۳:‏​۲،‏ ۳؛‏ ۱سمو ۶:‏​۱۷،‏ ۱۸‏.‏

چرا داوود اجازه داد که غیراسرائیلیان در لشکرش باشند؟‏ داوود از وفاداری آن‌ها به او و یَهُوَه مطمئن بود.‏ برای مثال در رابطه با کِریتیان و فِلیتیان «لغتنامهٔ جدید مفسّر کتاب مقدّس» می‌گوید:‏ «آن‌ها در سخت‌ترین دوران حکمرانی داوود به او وفادار ماندند.‏» اما چطور وفاداری‌شان را نشان دادند؟‏ وقتی «همهٔ مردان اسرائیل» داوود را ترک کردند تا پیرو «مرد آشوبگری به نام شِبا» شوند،‏ کِریتیان و فِلیتیان با وفاداری در کنار داوود ماندند و کمکش کردند تا سرکشان را شکست دهد.‏ (‏۲سمو ۲۰:‏​۱،‏ ۲،‏ ۷‏)‏ در موقعیت دیگر اَدونیا،‏ پسر داوود سعی کرد به جای سلیمان پادشاه شود،‏ اما کِریتیان و فِلیتیان به داوود وفادار ماندند و کمک کردند تا سلیمان،‏ به عنوان پادشاه منتخب یَهُوَه منصوب شود.‏—‏۱پاد ۱:‏​۲۴-‏۲۷،‏ ۳۸،‏ ۳۹‏.‏

یک غیراسرائیلی دیگر که به داوود وفادار ماند،‏ اِتّای جَتّی بود.‏ هنگامی که اَبشالوم سرکشی کرد و اسرائیلیان را به شورش ضدّ پادشاه واداشت،‏ اِتّای و ۶۰۰ جنگجوی او از داوود حمایت کردند.‏ داوود به اِتّای گفت که چون اسرائیلی نیست لزومی ندارد که برای او بجنگد.‏ اما اِتّای در جواب گفت:‏ «به حیات یَهُوَه و به جان سَرورم پادشاه قسم،‏ هر جا که سَرورم پادشاه برود من هم با او می‌روم.‏ خادمت در هر شرایطی با توست؛‏ حتی حاضرم با تو بمیرم!‏»—‏۲سمو ۱۵:‏​۶،‏ ۱۸-‏۲۱‏.‏

با این که کِریتیان،‏ فِلیتیان و جَتّیان غیراسرائیلی بودند،‏ آن‌ها یَهُوَه را به عنوان خدای حقیقی و داوود را به عنوان پادشاه منتخب او می‌دانستند.‏ مطمئناً داوود از داشتن چنین مردان وفاداری در لشکرش قدردان بود!‏