۱.‏ مسیحیان برای این که در مسابقهٔ زندگی به خط پایان برسند چه باید بکنند؟‏

همهٔ ما مسیحیان در مسابقهٔ زندگی در حال دویدن هستیم.‏ چه به‌تازگی وارد این مسابقه شده‌ایم،‏ چه سال‌هاست در حال دویدن هستیم،‏ باید برای رسیدن به خط پایان همچنان بدویم.‏ پندهای پولُس به مسیحیان فیلیپی به ما نیز کمک می‌کند که این مسابقه را به پایان برسانیم.‏ زمانی که پولُس آن پندها را به جماعت فیلیپی داد،‏ برخی اعضای آن جماعت سال‌ها بود که به یَهُوَه خدمت می‌کردند.‏ با این حال،‏ پولُس به آنان یادآور شد که باید همچنان با استقامت به دویدن ادامه دهند.‏ او می‌خواست که آن مسیحیان همچون خودش،‏ ‹برای رسیدن به هدف سخت تلاش کنند.‏›—‏فیلیپ ۳:‏۱۴‏.‏

۲.‏ چرا پند پولُس به جماعت فیلیپی کاملاً بجا بود؟‏

^۲ پند پولُس به فیلیپیان کاملاً بجا بود.‏ جماعت فیلیپی از همان ابتدا با مخالفت مردم روبرو بود.‏ حدود سال ۵۰ میلادی،‏ پولُس و سیلاس با هدایت یَهُوَه،‏ برای اعلام خبر خوش به فیلیپی رفتند.‏ (‏اعما ۱۶:‏۹‏)‏ آنان در فیلیپی با زنی به نام لیدیه آشنا شدند که به سخنانشان گوش می‌کرد.‏ یَهُوَه دل او را گشود تا خبر خوش را بپذیرد.‏ (‏اعما ۱۶:‏۱۴‏)‏ چیزی نگذشت که لیدیه و تمامی اهل خانه‌اش تعمید گرفتند.‏ شیطان فوراً بر آن شد تا مشکلاتی برای پولُس و سیلاس ایجاد کند.‏ عده‌ای آنان را نزد والیان شهر بردند و به آشوبگری متهمشان کردند.‏ پولُس و سیلاس مورد ضرب‌وشتم قرار گرفتند،‏ زندانی شدند و سپس از آنان خواسته شد که شهر را ترک کنند.‏ (‏اعما ۱۶:‏۱۶-‏۴۰‏)‏ آیا آنان مأیوس شدند؟‏ به هیچ وجه!‏ واکنش برادران و خواهران جماعت نوپای فیلیپی چه بود؟‏ آنان نیز با استقامت به خدمتشان ادامه دادند.‏ بدون شک نمونهٔ پولُس و سیلاس باعث تشویقشان شده بود.‏

۳.‏ پولُس به چه نکته‌ای پی برده بود و در ادامه چه سؤالاتی را بررسی می‌کنیم؟‏

^۳ پولُس مصمم بود که همچنان به خدمتش ادامه دهد.‏ (‏۲قر ۴:‏۱۶‏)‏  او می‌دانست که برای رسیدن به خط پایان باید همواره بر هدفش تمرکز کند.‏ ما از پولُس چه درسی می‌گیریم؟‏ امروزه چه نمونه‌هایی به ما کمک می‌کند که علی‌رغم مشکلات،‏ همچنان با استقامت پیش رویم؟‏ امید به آینده چگونه کمکمان می‌کند که مصممانه به خدمتمان ادامه دهیم؟‏

۴.‏ پولُس چگونه علی‌رغم شرایطش همواره در خدمت به یَهُوَه فعال بود؟‏

^۴ پولُس در چه شرایطی نامه‌اش را به جماعت فیلیپیان نوشت؟‏ او در روم در حبس خانگی بود و نمی‌توانست آزادانه خبر خوش را موعظه کند.‏ با این حال،‏ به آنانی که به دیدنش می‌رفتند موعظه می‌کرد و به جماعات دیگر نامه می‌نوشت.‏ امروزه نیز بسیاری از مسیحیان که خانه‌نشین شده‌اند،‏ از هر فرصتی استفاده می‌کنند تا به آنانی که به دیدنشان می‌آیند موعظه کنند.‏ آنان همچنین به افرادی که ما در موعظه موفق به دیدنشان نمی‌شویم،‏ نامه‌هایی تشویق‌کننده می‌نویسند.‏

۵.‏ مطابق فیلیپیان ۳:‏۱۲-‏۱۴ چه چیز به پولُس کمک کرد که همواره به هدفش چشم بدوزد؟‏

^۵ پولُس اجازه نمی‌داد که اتفاقات خوب یا بد گذشته،‏ تمرکزش را در خدمت به یَهُوَه بر هم زند.‏ او در این باره گفت که اگر بخواهیم با موفقیت به خط پایان برسیم،‏ ‹باید چیزهای گذشته را فراموش کنیم و خود را با تمام قوا به سوی آنچه در پیش روست،‏ به پیش کشانیم.‏› ‏(‏فیلیپیان ۳:‏۱۲-‏۱۴ خوانده شود.‏)‏ اما چه چیزهایی ممکن بود تمرکز پولُس را بر هم زند؟‏ اول،‏ او پیش از این که مسیحی شود،‏ در بین یهودیان به موفقیت‌های زیادی دست یافته بود.‏ اما او گفت:‏ «همهٔ آن‌ها را زباله می‌شمارم.‏» (‏فیلیپ ۳:‏۳-‏۸‏)‏ دوم،‏ او احتمالاً به دلیل آزار و اذیت مسیحیان در گذشته،‏ گاه احساس تقصیر می‌کرد.‏ اما هرگز اجازه نمی‌داد چنین حسی او را از خدمت به یَهُوَه باز دارد.‏ سوم،‏ او هرگز فکر نمی‌کرد که به اندازهٔ کافی به یَهُوَه خدمت کرده است و دیگر نیازی نیست که در خدمت به او فعال باشد.‏ پولُس زندانی شد،‏ مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت،‏ سنگسار شد،‏ کشتی‌اش غرق شد،‏ متحمّل گرسنگی و تشنگی شد و زمانی حتی لباس کافی نداشت.‏ اما علی‌رغم همهٔ این مشکلات،‏ همواره در خدمت موعظه فعال بود.‏ (‏۲قر ۱۱:‏۲۳-‏۲۷‏)‏ او صرف‌نظر از تمام موفقیت‌ها و مشکلات،‏ می‌دانست که برای رسیدن به هدفش باید همواره سخت تلاش کند.‏ ما نیز باید طرز فکری همچون پولُس داشته باشیم.‏

۶.‏ برخی از «چیزهای گذشته» که باید فراموش کنیم کدامند؟‏

^۶ ما چگونه می‌توانیم همچون پولُس ‹چیزهای گذشته را فراموش کنیم›؟‏ شاید برخی از ما به خاطر خطاهای گذشته‌مان،‏ هنوز احساس گناه می‌کنیم.‏ اگر شما نیز چنین حسی دارید،‏ شاید بتوانید در مطالعات شخصی خود بر ارزش فدیهٔ عیسی تعمّق کنید.‏ مطالعه،‏ تعمّق و دعا دربارهٔ این موضوع به ما کمک می‌کند تا احساس گناه را از خود دور کنیم.‏ همچنین نباید خود را بابت گناهانی که یَهُوَه بخشیده است سرزنش کنیم.‏ ما از نمونهٔ پولُس درس دیگری نیز می‌آموزیم.‏ برخی شاید شغلی پردرآمد را کنار گذاشته‌اند تا بتوانند بیشتر به یَهُوَه خدمت کنند.‏ اگر شما نیز چنین کرده‌اید،‏ آیا حسرت آنچه را که رها کرده‌اید می‌خورید؟‏ (‏اعد ۱۱:‏۴-‏۶؛‏ جا ۷:‏۱۰‏)‏ «چیزهای گذشته» همچنین می‌تواند شامل موفقیت‌ها یا سختی‌هایی که در گذشته متحمّل شده‌ایم باشد.‏ البته وقتی به کمک‌های یَهُوَه و برکاتی که به ما داده است فکر می‌کنیم،‏ به او نزدیک‌تر می‌شویم.‏ با این حال،‏ هرگز نباید فکر کنیم که به اندازهٔ کافی به یَهُوَه خدمت  کرده‌ایم و دیگر نیازی نیست که در خدمت به او فعال باشیم.‏—‏۱قر ۱۵:‏۵۸‏.‏

۷.‏ مطابق اول قُرِنتیان ۹:‏۲۴-‏۲۷ شرط رسیدن به پاداش در مسابقهٔ زندگی چیست؟‏ مثالی بزنید.‏

^۷ پولُس مفهوم سخن عیسی را درک کرده بود که گفت:‏ «سخت بکوشید.‏» (‏لو ۱۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ او می‌دانست که باید همچون عیسی تا به آخر تلاش کند.‏ از این رو،‏ زندگی مسیحیان را به مسابقهٔ دو تشبیه کرد.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۹:‏۲۴-‏۲۷ خوانده شود.‏)‏ دوندگان در طول مسابقه بر خط پایان تمرکز می‌کنند و اجازه نمی‌دهند هیچ چیز تمرکزشان را بر هم زند.‏ برای مثال،‏ شاید دوندگان در مسیری بدوند که اطرافشان فروشگاه‌های مختلف و چیزهای دیگری وجود داشته باشد که ممکن است تمرکزشان را بر هم زند.‏ مطمئناً دونده‌ای که هدفش برنده شدن است،‏ هرگز برای دیدن اجناس پشت ویترین توقف نمی‌کند!‏ ما نیز در مسابقهٔ زندگی باید از هر آنچه تمرکزمان را بر هم می‌زند دوری کنیم.‏ اگر همچون پولُس سخت تلاش کنیم و همواره بر هدفمان چشم بدوزیم،‏ مطمئناً به پاداش دست می‌یابیم.‏

۸.‏ در ادامه به بررسی کدام سه مورد می‌پردازیم؟‏

^۸ در ادامه می‌خواهیم به بررسی سه مورد بپردازیم که ممکن است از سرعت ما در مسابقهٔ زندگی بکاهد.‏ این سه مورد عبارتند از انتظاری که به تعویق افتاده است،‏ کاهش قوّت و انرژی در سالخوردگی و مشکلات پایان‌ناپذیر.‏ همچنین خواهیم دید که دیگران چگونه با چنین شرایطی مقابله کرده‌اند.‏—‏فیلیپ ۳:‏۱۷‏.‏

۹.‏ به تعویق افتادن آنچه که انتظارش را می‌کشیم چه تأثیری می‌تواند بر ما بگذارد؟‏

^۹ انتظاری که به تعویق افتاده است.‏ مطمئناً همهٔ ما بی‌صبرانه در انتظار تحقق وعده‌های یَهُوَه هستیم.‏ زمانی که حَبَقوق نبی،‏ با تمام وجود از یَهُوَه خواست که به شرارت در یهودا پایان دهد،‏ یَهُوَه به او گفت:‏ «منتظرش بمان.‏» (‏حب ۲:‏۳‏)‏ وقتی تحقق آنچه که انتظارش را می‌کشیم به تعویق می‌افتد،‏ شاید از شور و شوقمان کاسته شود.‏ حتی ممکن است دلسرد و ناامید شویم.‏ (‏امث ۱۳:‏۱۲‏)‏ در اوایل قرن بیستم چنین اتفاقی رخ داد!‏ در  آن زمان،‏ بسیاری از مسح‌شدگان انتظار داشتند که در سال ۱۹۱۴ به آسمان بروند.‏ اما وقتی چنین نشد،‏ آنان چگونه با انتظاری که به تعویق افتاده بود کنار آمدند؟‏

۱۰.‏ زوجی که انتظارشان به تعویق افتاده بود چگونه با شرایط کنار آمدند؟‏

^۱۰ نمونهٔ دو خادم وفادار یَهُوَه را در این زمینه در نظر بگیرید.‏ برادر رویال اِسپاتز در سال ۱۹۰۸ در ۲۰ سالگی تعمید گرفت.‏ او کاملاً مطمئن بود که کمی پس از آن به آسمان می‌رود؛‏ تا حدّی که وقتی در سال ۱۹۱۱ از همسر آینده‌اش پِرل خواستگاری کرد به او گفت:‏ «می‌دانی که در سال ۱۹۱۴ چه اتفاقی می‌افتد،‏ پس بهتر است که زودتر ازدواج کنیم!‏» آیا زمانی که این زوج وفادار در سال ۱۹۱۴ به آسمان نرفتند،‏ در مسابقهٔ زندگی دلسرد و ناامید شدند؟‏ خیر!‏ زیرا آنچه بیش از پاداش برایشان اهمیت داشت،‏ خدمت وفادارانه به یَهُوَه بود.‏ آنان مصمم بودند که همچنان با استقامت در مسابقهٔ زندگی بدوند.‏ رویال و پِرل تا انتهای زندگی زمینی‌شان،‏ طی ده‌ها سال وفادارانه بر خدمت به یَهُوَه تمرکز کردند.‏ بی‌شک،‏ شما بی‌صبرانه در انتظار زمانی هستید که یَهُوَه حقانیت نام خویش و برحق بودن حکمرانی‌اش را ثابت کند و تمام وعده‌هایش را به تحقق رساند.‏ مطمئن باشید که همهٔ این انتظارات در زمانی که یَهُوَه تعیین‌کرده است به تحقق خواهد رسید.‏ ما تا آن زمان می‌توانیم همچنان بر خدمت به یَهُوَه تمرکز کنیم و اجازه ندهیم که به تعویق افتادن آنچه که انتظارش را می‌کشیم،‏ ما را دلسرد و ناامید کند.‏

۱۱-‏۱۲.‏ چرا حتی اگر از قوّت و انرژی گذشته برخوردار نیستیم می‌توانیم همچنان به پیش رویم؟‏ نمونه‌ای بیاورید.‏

^۱۱ کاهش قوّت و انرژی در سالخوردگی.‏ یک دونده برای رسیدن به خط پایان باید از لحاظ فیزیکی قوی باشد.‏ اما شما برای پیشرفت روحانی نیازی به قدرت فیزیکی ندارید.‏ بسیاری همچون گذشته از قدرت فیزیکی برخوردار نیستند،‏ اما همچنان با تمام وجود به یَهُوَه خدمت می‌کنند.‏ (‏۲قر ۴:‏۱۶‏)‏ برای مثال،‏ برادر آرتور سِکورد * که ۸۸ سال داشت و به مدت ۵۵ سال در بیت‌ئیل خدمت کرده بود،‏ از لحاظ فیزیکی ضعیف شده بود.‏ روزی پرستاری هنگام رسیدگی به نیازهای آرتور با مهربانی به او نگاهی کرد و گفت:‏ «برادر سِکورد،‏ شما طی سال‌ها کارهای بسیاری برای یَهُوَه انجام داده‌اید.‏» آرتور که بر کارهای گذشته‌اش تمرکز نمی‌کرد،‏ به پرستار نگاهی کرد و با لبخندی گفت:‏ «بله درست است.‏ اما مهم نیست که در گذشته چه کارهایی کرده‌ایم.‏ آنچه اهمیت دارد این است که همچنان به یَهُوَه وفادار بمانیم.‏»‏

^۱۲ شاید شما سال‌ها به یَهُوَه خدمت کرده‌اید و  اکنون به دلیل مشکلات سلامتی قادر نیستید همچون گذشته به خدمتتان ادامه دهید.‏ اگر چنین است نباید دلسرد شوید.‏ اطمینان داشته باشید که یَهُوَه از آنچه طی سال‌ها در خدمت به او انجام داده‌اید قدردان است.‏ (‏عبر ۶:‏۱۰‏)‏ همچنین به یاد داشته باشید که محبت ما به یَهُوَه به میزان خدمتمان به او وابسته نیست.‏ بلکه ما همواره می‌توانیم با حفظ طرز فکری مثبت و انجام دادن آنچه در توانمان است،‏ محبتمان را به یَهُوَه ابراز کنیم.‏ (‏کول ۳:‏۲۳‏)‏ یَهُوَه از محدودیت‌های ما آگاه است و از ما بیش از توانمان انتظار ندارد.‏—‏مرق ۱۲:‏۴۳،‏ ۴۴‏.‏

۱۳.‏ نمونهٔ آناتولی و لیدیا چگونه ما را ترغیب می‌کند که با وجود مشکلات همواره به پیش رویم؟‏

^۱۳ مشکلات پایان‌ناپذیر.‏ برخی از شاهدان یَهُوَه طی سال‌ها با مشکلات و آزار و اذیت روبرو بوده‌اند.‏ برای مثال،‏ نمونهٔ برادری به نام آناتولی مِلنیک * را از مولداوی در نظر بگیرید.‏ او ۱۲ ساله بود که پدرش را به زندان انداختند و سپس به سیبری که بیش از ۷۰۰۰ کیلومتر از خانه‌شان دور بود تبعید کردند.‏ یک سال بعد،‏ آناتولی نیز به همراه مادر،‏ پدربزرگ و مادربزرگش به سیبری تبعید شد.‏ آنان پس از مدتی توانستند در جلساتی که در روستایی دیگر برگزار می‌شد شرکت کنند.‏ اما بدین منظور باید حدود ۳۰ کیلومتر را در برف و دمای زیر صفر درجه طی می‌کردند.‏ بعدها،‏ برادر مِلنیک به مدت سه سال به زندان افتاد و از همسرش لیدیا و دختر یک‌ساله‌اش دور شد.‏ آناتولی و خانواده‌اش با وجود مشکلاتی که در این سال‌ها متحمّل شدند،‏ همچنان وفادارانه در خدمت به یَهُوَه پیش رفتند.‏ او اکنون ۸۲ سال دارد و در کمیتهٔ شعبهٔ یکی از کشورهای آسیایی خدمت می‌کند.‏ باشد که ما نیز همچون آناتولی و لیدیا آنچه را که در توانمان است در خدمت به یَهُوَه انجام دهیم و همچنان با استقامت به پیش رویم.‏—‏غلا ۶:‏۹‏.‏

۱۴.‏ پولُس در چه صورتی می‌توانست به پاداش دست یابد؟‏

^۱۴ پولُس کاملاً اطمینان داشت که به خط پایان می‌رسد و پاداشش را دریافت می‌کند.‏ او به عنوان مسیحی‌ای مسح‌شده،‏ در انتظار پاداشی بود که خدا برایش در نظر داشت.‏ اما می‌دانست که برای رسیدن به آن باید ‹سخت تلاش کند.‏› (‏فیلیپ ۳:‏۱۴‏)‏ پولُس با تشبیهی به جماعت فیلیپی کمک کرد که همواره بر هدفشان تمرکز کنند.‏

۱۵.‏ پولُس چگونه با اشاره به تابعیت آسمانی مسیحیان فیلیپی،‏ آنان را ترغیب کرد که از تلاش دست نکشند؟‏

^۱۵ پولُس به مسیحیان فیلیپی یادآور شد که آنان  تابعیت آسمان را دارند.‏ (‏فیلیپ ۳:‏۲۰‏)‏ چرا آنان به این یادآوری نیاز داشتند؟‏ در آن زمان،‏ آنانی که تابعیت روم را داشتند از امتیازات زیادی برخوردار می‌شدند.‏ * با این حال،‏ به مسح‌شدگان تابعیتی داده شده بود که امتیازات آن بسیار بیشتر بود.‏ تابعیت روم در مقایسه با تابعیت آسمان بسیار ناچیز بود!‏ از این رو،‏ پولُس مسیحیان فیلیپی را چنین ترغیب کرد:‏ «رفتاری همچون تابعین داشته باشید که شایستهٔ بشارت مسیح باشد.‏» (‏فیلیپ ۱:‏۲۷‏،‏ پاورقی)‏ امروزه نیز مسح‌شدگان در این زمینه الگوی خوبی از خود بجا می‌گذارند؛‏ چرا که برای دستیابی به هدفشان که زندگی در آسمان است،‏ سخت تلاش می‌کنند.‏

۱۶.‏ چه امید زندگی آسمانی داشته باشیم چه زمینی،‏ فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ ما را به چه کاری ترغیب می‌کند؟‏

^۱۶ شما چه امید زندگی آسمانی را داشته باشید چه زندگی ابدی بر روی زمین،‏ باید برای دستیابی به هدفتان سخت تلاش کنید.‏ در هر شرایطی که هستید،‏ باید به یاد داشته باشید که بر گذشته تمرکز نکنید و اجازه ندهید هیچ چیز شما را از خدمت به یَهُوَه بازدارد.‏ (‏فیلیپ ۳:‏۱۶‏)‏ شاید به نظر رسد آنچه که انتظارش را می‌کشید به تعویق افتاده است،‏ یا شاید همچون گذشته قوّت و انرژی ندارید و یا شاید سال‌هاست که با مشکلات و آزار و اذیت روبرویید.‏ ‹نگران هیچ چیز نباشید.‏› بلکه همواره درخواست‌هایتان را در دعا به خدا بگویید تا او آرامشی به شما بدهد که حتی بیش از تصوّرتان است.‏—‏فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ خوانده شود.‏

۱۷.‏ در مقالهٔ بعد به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۱۷ وقتی یک دونده به انتهای مسابقه نزدیک می‌شود،‏ تنها به خط پایان فکر می‌کند و با تمام توان و انرژی می‌دود.‏ به طور مشابه،‏ ما نیز همچنان که به انتهای مسابقهٔ زندگی نزدیک‌تر می‌شویم،‏ باید بیش از گذشته بر وعده‌های فوق‌العاده‌ای که در انتظارمان است تمرکز کنیم.‏ اما چگونه می‌توانیم همچنان با استقامت در مسیر درست و با سرعت مناسب بدویم؟‏ مقالهٔ بعد به ما کمک می‌کند که «تشخیص دهیم چه چیزهایی پراهمیت‌تر است» و اولویت‌هایمان را تعیین کنیم.‏—‏فیلیپ ۱:‏۹،‏ ۱۰‏.‏