۱.‏ خواست یَهُوَه برای انسان‌ها چیست؟‏

 یَهُوَه انسان‌ها را با ارادهٔ آزاد آفرید.‏ هر وقت تصمیمی می‌گیریم از این آزادی استفاده می‌کنیم.‏ مهم‌ترین تصمیم هر شخص،‏ وقف خود به یَهُوَه و پرستش او در جمع خادمانش است.‏ از آنجا که یَهُوَه انسان‌ها را دوست دارد،‏ می‌خواهد که همه چنین تصمیمی بگیرند تا از دوستی با او لذّت ببرند و زندگی ابدی به دست بیاورند.‏—‏تث ۳۰:‏​۱۹،‏ ۲۰؛‏ غلا ۶:‏​۷،‏ ۸‏.‏

۲.‏ یَهُوَه نسبت به کسانی که هنوز توبه نکرده‌اند چه احساسی دارد؟‏ (‏۱یوحنا ۲:‏⁠۱‏)‏

^۲ یَهُوَه کسی را مجبور نمی‌کند تا به او خدمت کند.‏ او به هر شخص اجازه می‌دهد تا خودش در این رابطه تصمیم بگیرد.‏ اگر یک مسیحی قانون خدا را بشکند و مرتکب گناهی جدی شود،‏ چه اتفاقی می‌افتاد؟‏ اگر توبه نکند،‏ اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند.‏ (‏۱قر ۵:‏۱۳‏)‏ با این وجود یَهُوَه مشتاق است که شخص خطاکار به طرف او برگردد.‏ در واقع به همین دلیل خدا بهای رهایی را فراهم کرد تا بخشش گناه توبه‌کاران امکان‌پذیر شود.‏ ‏(‏۱یوحنا ۲:‏۱ خوانده شود.‏)‏ یَهُوَه خدای مهربانمان خطاکاران را ترغیب می‌کند تا توبه کنند.‏—‏زکر ۱:‏۳؛‏ روم ۲:‏۴؛‏ یعقو ۴:‏⁠۸‏.‏

۳.‏ در این مقاله به بررسی چه نکاتی می‌پردازیم؟‏

^۳ یَهُوَه از ما می‌خواهد که نگرش او را نسبت به خطا و خطاکار داشته باشیم.‏ در این مقاله بررسی می‌شود که چطور می‌توان این  کار را کرد.‏ حین مطالعهٔ این مقاله توجه کنید که ۱)‏ چطور جماعت مسیحی قُرِنتُس در قرن اول با گناهی جدی برخورد کرد،‏ ۲)‏ پولُس رسول بعد از توبهٔ شخصی خطاکار چه دستورالعملی داد و ۳)‏ این گزارش کتاب مقدّس چه چیزی در مورد دید یَهُوَه نسبت به مسیحیانی که مرتکب گناهی جدی شده‌اند نشان می‌دهد.‏

چه برخوردی با گناهی جدی در قرن اول شد

۴.‏ در قرن اول چه اتفاقی در جماعت قُرِنتُس افتاد؟‏ (‏۱قُرِنتیان ۵:‏​۱،‏ ۲‏)‏

^۴ ۱قُرِنتیان ۵:‏​۱،‏ ۲ خوانده شود.‏ پولُس در سومین سفر میسیونری خود خبری ناخوشایند در مورد جماعت نوپای قُرِنتُس شنید.‏ برادری در آن جماعت با زن پدرش رابطهٔ نامشروع جنسی داشت.‏ عمل او آنقدر زشت بود که ‹حتی بین افراد خدانشناس هم دیده نمی‌شد.‏› با این حال،‏ مسیحیان آنجا فکر می‌کردند که ماندن او در جماعت مشکلی ندارد.‏ شاید بعضی‌ها در جماعت تصوّر می‌کردند که مثل یَهُوَه رحمت نشان می‌دهند.‏ اما یَهُوَه خطای جدی در میان قومش را نادیده نمی‌گیرد.‏ آن مرد با بی‌بندوباری به وجههٔ جماعت آسیب می‌رساند.‏ همین طور ممکن بود اعمالش روی مسیحیان دیگر هم تأثیر بگذارد.‏ پس پولُس چه دستورالعملی به جماعت داد؟‏

۵.‏ پولُس به جماعت چه دستورالعملی داد و منظورش چه بود؟‏ (‏۱قُرِنتیان ۵:‏۱۳‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۵ ۱قُرِنتیان ۵:‏۱۳ خوانده شود.‏ پولُس تحت الهام خدا در نامه‌ای به برادران نوشت که باید خطاکاری را که توبه نمی‌کند از جمعشان بیرون کنند.‏ مسیحیان آن جماعت باید چه برخوردی با او می‌کردند؟‏ پولُس به آن‌ها گفت که ‹دیگر نباید با او معاشرت کنند.‏› او توضیح داد که این فرمان به این معناست که ‹حتی نباید با چنین کسی سر یک سفره بنشینند.‏› (‏۱قر ۵:‏۱۱‏)‏ نشستن سر سفره با کسی،‏ معمولاً باعث معاشرت بیشتر با او می‌شود.‏ بنابراین واضح است منظور پولُس این بود که جماعت نباید با آن مرد معاشرت داشته باشد.‏ به این شکل آن‌ها از تأثیر مخرّب او محفوظ می‌ماندند.‏ (‏۱قر ۵:‏​۵-‏۷‏)‏ به علاوه،‏ دوری از معاشرت نزدیک با آن مرد باعث می‌شد که او پی ببرد که چقدر از یَهُوَه دور شده است،‏ احساس پشیمانی کند و به توبه برانگیخته شود.‏

۶.‏ نامهٔ پولُس چه تأثیری بر جماعت و شخص خطاکار گذاشت؟‏

 ^۶ پولُس بعد از فرستادن نامه‌اش به مسیحیان قُرِنتُس،‏ منتظر عکس‌العمل آن‌ها ماند.‏ تیتوس خبری به او رساند که خوشحالش کرد.‏ جماعت طبق پند پولُس عمل کرده بود.‏ (‏۲قر ۷:‏​۶،‏ ۷‏)‏ آن‌ها آن شخص خطاکار را از جماعت بیرون کرده بودند.‏ همچنین چند ماه بعد از نامهٔ پولُس،‏ آن مرد از خطایش توبه کرد.‏ او رفتار و طرز فکرش را تغییر داده بود و شروع به پیروی از معیارهای یَهُوَه کرده بود.‏ (‏۲قر ۷:‏​۸-‏۱۱‏)‏ پولُس چه دستورالعمل دیگری به جماعت داد؟‏

چطور جماعت باید با شخص توبه‌کار رفتار می‌کرد

۷.‏ بیرون کردن شخص خطاکار از جماعت چه نتیجهٔ خوبی داشت؟‏ (‏۲قُرِنتیان ۲:‏​۵-‏۸‏)‏

^۷ ۲قُرِنتیان ۲:‏​۵-‏۸ خوانده شود.‏ پولُس  گفت که «آن شخص به اندازهٔ کافی از طرف اکثر شما توبیخ شده است.‏» به عبارت دیگر،‏ آن تأدیب نتیجه داد و شخص خطاکار توبه کرد.‏—‏عبر ۱۲:‏⁠۱۱‏.‏

۸.‏ پولُس چه درخواست دیگری از جماعت کرد؟‏

^۸ پولُس به جماعت قُرِنتُس گفت:‏ «باید از ته دل او را ببخشید و به او دلگرمی بدهید.‏» در واقع پولُس از آن‌ها خواست که نه تنها او را در جماعت بپذیرند،‏ بلکه با سخنان و رفتارشان به شخص توبه‌کار اطمینان دهند که او را کاملاً بخشیده‌اند و دوستش دارند.‏ به این شکل او می‌توانست ببیند که جماعت از بازگشتش خوشحال است.‏

۹.‏ چرا احتمالاً برای عده‌ای سخت بود که شخص توبه‌کار را ببخشند؟‏

^۹ احتمالاً برای عده‌ای در جماعت سخت بود که آن توبه‌کار را در میان خود بپذیرند.‏ اعمال او برای کل جماعت مشکل ایجاد کرده بود و شاید باعث رنجش عده‌ای شده بود.‏ شاید بعضی‌ها فکر می‌کردند عادلانه نیست کسی را که گناه کرده به‌گرمی بپذیرند،‏ در حالی که خودشان سخت تلاش کرده بودند تا از لحاظ اخلاقی پاک بمانند.‏ (‏با لوقا ۱۵:‏​۲۸-‏۳۰ مقایسه شود.‏)‏ اما چرا مهم بود که جماعت به برادری که توبه کرده بود محبت واقعی نشان بدهد؟‏

۱۰-‏۱۱.‏ اگر پیران جماعت شخص توبه‌کار را نبخشند چه اتفاقی می‌افتد؟‏

^۱۰ تصوّر کنید چه اتفاقی می‌افتد اگر پیران جماعت اجازه ندهند که شخص توبه‌کار به جماعت برگردد یا جماعت به کسی که برگشته محبت نشان ندهد.‏ ممکن است «غم و اندوه زیاد،‏ او را از پا درآورد.‏» شاید او فکر کند که دیگر نمی‌تواند یَهُوَه را خدمت کند و دیگر برای داشتن رابطه‌ای خوب با خدا تلاش نکند.‏

^۱۱ اگر برادران و خواهران در جماعت شخص توبه‌کار را نبخشند،‏ رابطهٔ خودشان را با یَهُوَه به خطر می‌اندازند.‏ چرا؟‏ چون آن‌ها روحیهٔ بخشندگی یَهُوَه نسبت به توبه‌کاران را نشان نمی‌دهند،‏ بلکه مثل شیطان که بی‌رحم و ظالم است عمل می‌کنند.‏ آن‌ها به این شکل وسیله‌ای در دست ابلیس می‌شوند تا آن شخص را از خدمت به یَهُوَه دلسرد کند.‏—‏۲قر ۲:‏​۱۰،‏ ۱۱؛‏ افس ۴:‏⁠۲۷‏.‏

۱۲.‏ جماعت چطور می‌توانست از یَهُوَه سرمشق بگیرد؟‏

^۱۲ اگر جماعت قُرِنتُس مثل یَهُوَه با شخص توبه‌کار برخورد می‌کرد،‏ نشان می‌داد که از یَهُوَه سرمشق می‌گیرد نه از شیطان.‏ توجه کنید که بعضی از نویسندگان کتاب مقدّس در مورد یَهُوَه چه گفتند.‏ داوود گفت که او ‹نیکو و آمادهٔ بخشش› است.‏ (‏مز ۸۶:‏⁠۵‏)‏ میکاه نوشت:‏ «کدام خدا مثل توست که گناهان را ببخشد.‏» (‏میکا ۷:‏۱۸‏)‏ اِشَعْیا گفت:‏ «ای شریران از راه‌های اشتباهتان برگردید،‏ و ای بدکاران افکار بد را از سرتان بیرون کنید!‏ به طرف یَهُوَه برگردید،‏ چون او به شما رحمت نشان خواهد داد.‏ به طرف خدایمان برگردید،‏ چون او با بزرگواری شما را خواهد بخشید.‏»—‏اشع ۵۵:‏⁠۷‏.‏

۱۳.‏ چرا بجا بود شخص توبه‌کار دوباره در جماعت پذیرفته شود؟‏ (‏به کادر «‏ چه زمانی مرد توبه‌کار به جماعت قُرِنتُس پذیرفته شد؟‏‏» مراجعه شود.‏)‏

^۱۳ جماعت قُرِنتُس با سرمشق گرفتن از یَهُوَه باید شخص توبه‌کار را می‌پذیرفت و او را از محبت خود مطمئن می‌کرد.‏ اگر آن‌ها طبق پند پولُس شخص  توبه‌کار را می‌پذیرفتند،‏ نشان می‌دادند که ‹از هر لحاظ مطیع هستند.‏› (‏۲قر ۲:‏⁠۹‏)‏ با این که آن مرد اجازه نداشت جزوی از جماعت بماند،‏ بعد از چند ماه توبه کرد.‏ پس لازم نبود که در پذیرفتن او در جماعت تأخیر شود.‏

سرمشق گرفتن از عدالت و رحمت یَهُوَه

۱۴-‏۱۵.‏ از نحوهٔ برخورد جماعت قُرِنتُس با شخص خطاکار چه یاد می‌گیریم؟‏ (‏۲پِطرُس ۳:‏⁠۹‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۴ گزارش نحوهٔ برخورد جماعت قُرِنتُس با شخص خطاکار ‹برای تعلیم ما› نوشته شد.‏ (‏روم ۱۵:‏⁠۴‏)‏ از این گزارش متوجه می‌شویم که یَهُوَه گناه جدی را در میان قومش تحمّل نمی‌کند.‏ همچنین رحمت یَهُوَه به این معنی نیست که اجازه دهد خطاکارانی که توبه نمی‌کنند،‏ با اشخاص وفادار در جماعت معاشرت کنند.‏ یَهُوَه رحیم است،‏ اما اجازه نمی‌دهد هر نوع رفتاری در جماعت وجود داشته باشد.‏ همین طور معیارهای اخلاقی خود را تغییر نمی‌دهد.‏ (‏یهو ۴‏)‏ در واقع چنین چیزی نشان‌دهندهٔ رحمت نیست،‏ چون تمام جماعت را به خطر می‌اندازد.‏—‏امث ۱۳:‏۲۰؛‏ ۱قر ۱۵:‏⁠۳۳‏.‏

^۱۵ از طرف دیگر می‌دانیم که یَهُوَه نمی‌خواهد کسی نابود شود.‏ او می‌خواهد تا جای ممکن  انسان‌ها را نجات دهد.‏ او به کسانی که راه بدشان را تغییر می‌دهند و می‌خواهند به او نزدیک شوند رحمت نشان می‌دهد.‏ (‏حز ۳۳:‏۱۱؛‏ ۲پِطرُس ۳:‏۹ خوانده شود.‏)‏ بنابراین وقتی آن مرد در قُرِنتُس از گناه خود برگشت،‏ یَهُوَه از طریق پولُس به جماعت توضیح داد که او باید بخشیده و دوباره به جماعت پذیرفته شود.‏

۱۶.‏ بعد از بررسی گزارش کتاب مقدّس در مورد مردی خطاکار در جماعت قُرِنتُس چه احساسی نسبت به یَهُوَه دارید؟‏

^۱۶ گزارش کتاب مقدّس در مورد مردی خطاکار در جماعت قُرِنتُس به ما کمک می‌کند تا محبت،‏ عدالت و نیکویی یَهُوَه را در عمل ببینیم.‏ (‏مز ۳۳:‏⁠۵‏)‏ دانستن این موضوع ما را به ستایش خدا برمی‌انگیزد،‏ چون همهٔ ما گناهکاریم و هر یک از ما به بخشش او نیاز دارد.‏ ما به خاطر بهای رهایی قدردانیم که بخشش گناهانمان را امکان‌پذیر ساخته است.‏ واقعاً دلگرم‌کننده است که بدانیم یَهُوَه خادمانش را دوست دارد و بهترین را برای آن‌ها می‌خواهد.‏

۱۷.‏ در مقالات بعد به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۱۷ اگر امروزه کسی در جماعت مرتکب گناهی جدی شود،‏ پیران جماعت چطور مانند یَهُوَه شخص خطاکار را به توبه برمی‌انگیزند؟‏ اگر پیران جماعت تصمیم بگیرند که شخصی اجازه ندارد دیگر در جماعت بماند یا شخصی را دوباره بپذیرند،‏ جماعت باید چه واکنشی نشان دهد؟‏ این سؤالات در مقالات بعد بررسی می‌شود.‏