پولُس رسول به مسیحیان تِسالونیکی نوشت:‏ «اگر کسی از گفته‌های ما که در این نامه آمده اطاعت نکند،‏ روی او نشان بگذارید.‏» (‏۲تسا ۳:‏۱۴‏)‏ قبلاً گفته می‌شد که این دستورالعمل خطاب به پیران جماعت است.‏ در گذشته اگر کسی با وجود پندهای مکرّر همچنان اصول کتاب مقدّس را نادیده می‌گرفت،‏ پیران با یک سخنرانی در مورد آن موضوع به جماعت هشدار می‌دادند.‏ از آن به بعد برادران و خواهران به جز در جلسات و موعظه با شخص نشانه‌گذاری شده معاشرت نمی‌کردند.‏

با این حال باید در این مورد تجدیدنظر می‌شد.‏ پند پولُس ظاهراً به تصمیمی شخصی اشاره می‌کند که هر مسیحی باید در شرایط خاص بگیرد.‏ بنابراین نیازی نیست که پیران با سخنرانی در مورد آن موضوع به جماعت هشدار دهند.‏ چرا این تجدیدنظر لازم است؟‏ آیات پیرامون پند پولُس را در نظر بگیرید.‏

پولُس اشاره کرد که عده‌ای در جماعت ‹با بی‌نظمی رفتار می‌کنند.‏› آن‌ها پند الٰهی را نادیده می‌گرفتند.‏ پولُس در دیدار قبلی خود به آن جماعت گفته بود:‏ «اگر کسی نمی‌خواهد کار کند،‏ پس غذا هم نباید بخورد.‏» با این وجود عده‌ای که قادر به کار کردن بودند از آن اجتناب می‌کردند.‏ آن‌ها همچنین در اموری که به آن‌ها مربوط نبود دخالت می‌کردند.‏ مسیحیان چطور باید با این افراد رفتار می‌کردند؟‏—‏۲تسا ۳:‏​۶،‏ ۱۰-‏۱۲‏.‏

پولُس گفت که بر شخصی که با بی‌نظمی رفتار می‌کند «نشان بگذارید.‏» واژهٔ یونانی که در اینجا به کار رفته به این معناست که باید نسبت به آن شخص محتاط باشیم.‏ مخاطب پولُس نه فقط پیران،‏ بلکه کل جماعت بود.‏ (‏۲تسا ۱:‏۱؛‏ ۳:‏⁠۶‏)‏ پس هر مسیحی که شخصاً تشخیص می‌داد یکی از هم‌ایمانانش پند الٰهی را نادیده می‌گیرد،‏ ‹دیگر با او معاشرت نمی‌کرد.‏›‏

آیا با چنین کسی باید مثل شخص اخراج‌شده رفتار می‌شد؟‏ نه.‏ پولُس در ادامه گفت:‏ «او را یک برادر یا خواهر بدانید و به او پند و تذکر بدهید.‏» پس مسیحیان همچنان با چنین کسی در جلسات و موعظه معاشرت می‌کردند،‏ اما برای تفریح یا سرگرمی با او وقت صرف نمی‌کردند؛‏ با این هدف که او از کارش «شرمنده شود.‏» با نشانه‌گذاری،‏ آن مسیحی بی‌نظم ممکن بود از رفتارش شرمنده شود و از کار اشتباهش دست بکشد.‏—‏۲تسا ۳:‏​۱۴،‏ ۱۵‏.‏

امروزه مسیحیان چطور می‌توانند پند پولُس را به کار ببرند؟‏ اول ما باید اطمینان داشته باشیم که آیا شخص همان طور که پولُس گفت ‹با بی‌نظمی رفتار می‌کند.‏› پولُس به کسانی اشاره نمی‌کرد که مطابق وجدانشان یا میل شخصی‌شان تصمیمات متفاوتی از ما می‌گیرند.‏ او همچنین به کسانی اشاره نمی‌کرد که ما را می‌رنجانند،‏ بلکه در مورد اشخاصی صحبت می‌کرد که عمداً پندی را که از کلام خدا گرفته بودند نادیده می‌گیرند.‏

امروزه اگر متوجه شویم که هم‌ایمانی روحیهٔ سرکشی a از خود نشان می‌دهد،‏ خودمان تصمیم می‌گیریم تا دیگر برای تفریح و سرگرمی با او معاشرت نکنیم.‏ از آنجا که این یک تصمیم شخصی است،‏ نباید با کسی به جز خانواده‌مان در مورد آن صحبت کنیم.‏ همین طور هنوز با آن شخص در جلسات و موعظه معاشرت می‌کنیم و در صورتی که رفتارش را تغییر دهد،‏ دوباره مثل قبل با او رفت‌وآمد می‌کنیم.‏