۱-‏۲.‏ الف)‏ یَهُوَه چه دیدی نسبت به گناه عمدی دارد؟‏ ب)‏ یَهُوَه چه امیدی نسبت به خطاکاران دارد؟‏

 یَهُوَه هر نوع رفتاری را نمی‌پذیرد و از گناه متنفر است.‏ (‏مز ۵:‏​۴-‏۶‏)‏ او از ما می‌خواهد که مطابق معیارهای عادلانه‌اش که در کتاب مقدّس آمده زندگی کنیم،‏ اما انتظار کاملیت از انسان‌های ناکامل ندارد.‏ (‏مز ۱۳۰:‏​۳،‏ ۴‏)‏ با این حال،‏ او ‹افراد خدانشناس را که از لطفش سوءاستفاده می‌کنند تا رفتاری بی‌شرمانه داشته باشند› تحمّل نمی‌کند.‏ (‏یهو ۴‏)‏ کتاب مقدّس به «نابودی مردم خدانشناس» در جنگ حارمَگِدّون اشاره می‌کند.‏—‏۲پطر ۳:‏۷؛‏ مکا ۱۶:‏⁠۱۶‏.‏

^۲ با این وجود،‏ یَهُوَه نمی‌خواهد کسی نابود شود.‏ همان طور که در این سری مقالات به آن اشاره شد،‏ کتاب مقدّس می‌گوید که یَهُوَه «می‌خواهد همه فرصت توبه داشته باشند.‏» (‏۲پطر ۳:‏⁠۹‏)‏ پیران مسیحی با سرمشق گرفتن از یَهُوَه صبورانه تلاش می‌کنند تا به شخص خطاکار کمک کنند که از راه بد خود برگردد و دوباره لطف یَهُوَه را به دست آورد.‏ اما همه واکنش مثبتی به تلاش‌های پیران نشان نمی‌دهند.‏ (‏اشع ۶:‏⁠۹‏)‏ بعضی‌ها با وجود تلاش‌های آن‌ها به راه بدشان ادامه می‌دهند.‏ پیران جماعت در چنین شرایطی چه کار می‌کنند؟‏

 ‏«شخص شریر را از جمع خودتان بیرون کنید»‏

۳.‏ الف)‏ مطابق کتاب مقدّس با خطاکارانی که توبه نمی‌کنند چه برخوردی باید داشت؟‏ ب)‏ وقتی شخصی اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند،‏ چرا می‌توان گفت که خودش این عاقبت را انتخاب کرده است؟‏

^۳ وقتی یک شخص خطاکار توبه نمی‌کند،‏ پیران جماعت باید دستورالعملی را که در اول قُرِنتیان ۵:‏۱۳ آمده دنبال کنند که می‌گوید:‏ «شما باید آن شخص شریر را از جمع خودتان بیرون کنید.‏» در حقیقت شخص خطاکار،‏ خودش این عاقبت را انتخاب کرده و آنچه را که کاشته درو می‌کند.‏ (‏غلا ۶:‏⁠۷‏)‏ چرا می‌توانیم چنین بگوییم؟‏ چون او با وجود تلاش‌های خستگی‌ناپذیر پیران از خطایش توبه نکرده است.‏ (‏۲پاد ۱۷:‏​۱۲-‏۱۵‏)‏ او با رفتارش نشان می‌دهد که نمی‌خواهد هماهنگ با معیارهای یَهُوَه زندگی کند.‏—‏تث ۳۰:‏​۱۹،‏ ۲۰‏.‏

۴.‏ چرا باید اعلام شود که کسی اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند؟‏

^۴ وقتی یک خطاکار توبه نمی‌کند و اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند،‏ در جلسه اعلام می‌شود که او دیگر شاهد یَهُوَه نیست.‏ a هدف از این اعلامیه تحقیر کردن شخص نیست،‏ بلکه هدف این است که جماعت بتواند از فرمان کتاب مقدّس اطاعت کند که می‌گوید:‏ «دیگر با او معاشرت نکنید.‏ با چنین کسی حتی سر یک سفره ننشینید!‏» (‏۱قر ۵:‏​۹-‏۱۱‏)‏ این فرمان بی‌دلیل نیست.‏ پولُس رسول در این مورد نوشت:‏ «فقط کمی خمیرمایه لازم است تا تمام خمیر وَر بیاید.‏» (‏۱قر ۵:‏⁠۶‏)‏ خطاکارانی که توبه نمی‌کنند می‌توانند انگیزهٔ دیگران برای حفظ معیارهای یَهُوَه را سست کنند.‏—‏امث ۱۳:‏۲۰؛‏ ۱قر ۱۵:‏⁠۳۳‏.‏

۵.‏ ما نسبت به کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند،‏ باید چه دیدی داشته باشیم و چرا؟‏

^۵ ما نسبت به کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند،‏ باید چه دیدی داشته باشیم؟‏ با این که از معاشرت با او اجتناب می‌کنیم،‏ فکر نمی‌کنیم که هیچ امیدی برای او وجود ندارد.‏ او مثل گوسفندی گم‌شده است که از گله دور شده،‏ اما می‌تواند برگردد.‏ فراموش نکنید که او خودش را به یَهُوَه وقف کرده است،‏ اما متأسفانه مطابق وقفش زندگی نمی‌کند؛‏ موقعیتی که بسیار خطرناک است.‏ (‏حز ۱۸:‏۳۱‏)‏ با این حال،‏ تا زمانی که رحمت یَهُوَه فرصت دهد امید داریم که او برگردد.‏ پیران جماعت چطور نشان می‌دهند که هنوز به چنین شخصی امید دارند؟‏

پیران به اشخاصی که اجازه ندارند جزوی از جماعت بمانند کمک می‌کنند

۶.‏ پیران جماعت برای کمک به کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند چه تلاشی می‌کنند؟‏

^۶ پیران جماعت به شخصی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند کمک می‌کنند تا دوباره به طرف یَهُوَه برگردد.‏ وقتی کمیتهٔ پیران شخص خطاکار را از تصمیمشان باخبر می‌کنند،‏ به او توضیح می‌دهند که چطور می‌تواند دوباره به جماعت برگردد.‏ به علاوه آن‌ها معمولاً به او می‌گویند که بعد از چند ماه با او ملاقات خواهند کرد تا ببینند آیا طرز فکرش را عوض کرده است یا نه.‏ اگر شخص خطاکار مشتاق است دوباره آن‌ها را ببیند،‏ در آن جلسه پیران به گرمی او را تشویق خواهند کرد تا توبه کند و به جماعت برگردد.‏ حتی اگر تا آن زمان طرز فکرش عوض نشده باشد،‏  پیران تلاش می‌کنند که در آینده باز هم با او تماس بگیرند.‏

۷.‏ چطور پیران در رفتارشان با کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند از دلسوزی یَهُوَه سرمشق می‌گیرند؟‏ (‏اِرْمیا ۳:‏⁠۱۲‏)‏

^۷ پیران تلاش می‌کنند مانند یَهُوَه به کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند همچنان دلسوزی نشان دهند.‏ برای مثال در گذشته یَهُوَه برای کمک به قوم اسرائیل منتظر توبهٔ آن‌ها نماند.‏ او حتی قبل از این که نشانی از توبه در آن‌ها ببیند پیشقدم شد و به آن‌ها کمک کرد.‏ همان طور که در دومین مقالهٔ این سری مقالات اشاره شد،‏ یَهُوَه با استفاده از نمونهٔ هوشَع نبی دلسوزی خود را توصیف کرد.‏ با وجود این که همسر هوشَع هنوز گناه می‌کرد،‏ یَهُوَه از هوشَع خواست که با او آشتی کند.‏ (‏هو ۳:‏۱؛‏ ملا ۳:‏⁠۷‏)‏ پیران مانند یَهُوَه از ته دل می‌خواهند که شخص خطاکار توبه کند و برگردد.‏ پس راه برگشت را برای او سخت نمی‌کنند.‏—‏اِرْمیا ۳:‏۱۲ خوانده شود.‏

۸.‏ از حکایت پسر گم‌شده در مورد دلسوزی و رحمت یَهُوَه چه یاد می‌گیریم؟‏ (‏لوقا ۱۵:‏⁠۷‏)‏

^۸ حکایت پسر گم‌شده را که در دومین مقاله بررسی شد به یاد آورید.‏ وقتی پدر،‏ پسرش را از دور دید «به طرف او دوید،‏ بغلش کرد و او را به‌گرمی بوسید.‏» (‏لو ۱۵:‏۲۰‏)‏ توجه کنید که پدر منتظر نماند تا پسرش از او درخواست بخشش کند،‏ بلکه مثل هر پدر مهربانی پیشقدم شد.‏ پیران جماعت سعی می‌کنند چنین رفتاری با کسانی که یَهُوَه را ترک کرده‌اند داشته باشند.‏ آن‌ها می‌خواهند که این گوسفندان گم‌شده «به خانه برگردند.‏» (‏لو ۱۵:‏​۲۲-‏۲۴،‏ ۳۲‏)‏ وقتی خطاکاری از راه اشتباهش برمی‌گردد در آسمان و روی زمین شادی عظیمی می‌شود!‏—‏لوقا ۱۵:‏۷ خوانده شود.‏

۹.‏ یَهُوَه چطور احساساتش را به خطاکاران ابراز می‌کند؟‏

^۹ واضح است که یَهُوَه به خطاکارانی که توبه نمی‌کنند اجازه نمی‌دهد جزوی از جماعت بمانند.‏ با این حال،‏ او به آن‌ها پشت نمی‌کند و می‌خواهد که پیش او برگردند.‏ در هوشَع ۱۴:‏۴ یَهُوَه احساساتش را نسبت به خطاکاران توبه‌کار چنین بیان می‌کند:‏ «من آن‌ها را شفا خواهم داد و آن‌ها دیگر به من خیانت نخواهند کرد.‏ آن‌ها را از صمیم دل دوست خواهم داشت،‏ چون دیگر از آن‌ها خشمگین نیستم.‏» درک احساسات یَهُوَه باعث می‌شود که پیران با دیدن حتی کوچک‌ترین نشانه از توبه به خطاکار کمک کنند.‏ به علاوه این آیه به کسی که از یَهُوَه دور شده است انگیزه می‌دهد تا بی‌درنگ پیش او برگردد.‏

۱۰-‏۱۱.‏ چطور پیران به کسانی که سال‌هاست جزو جماعت نبوده‌اند کمک می‌کنند؟‏

^۱۰ در رابطه با کسانی که سال‌هاست جزو جماعت نبوده‌اند چه می‌توان گفت؟‏ ممکن است این اشخاص از گناهی که به خاطر آن اجازه نداشتند جزوی از جماعت بمانند،‏ دست کشیده‌اند.‏ حتی در بعضی موارد امکان دارد که شخص به یاد نیاورد که چرا اجازه نداشت جزوی از جماعت بماند.‏ صرف‌نظر از این که آن‌ها چه مدت از جماعت دور شده‌اند،‏ پیران جماعت سعی می‌کنند آن‌ها را پیدا کنند و به دیدنشان بروند.‏ در این دیدارها پیران جماعت می‌توانند با آن‌ها دعا کنند و تشویقشان کنند تا به جماعت برگردند.‏ مطمئناً چنین اشخاصی از لحاظ روحانی بسیار ضعیف شده‌اند.‏ به این دلیل اگر تمایلشان را برای برگشت به جماعت ابراز کنند،‏ پیران جماعت کسی را تعیین می‌کنند تا با آن‌ها کتاب مقدّس را مطالعه کند.‏ در  هر صورت فقط پیران جماعت موظفند ترتیبِ مطالعه با چنین اشخاصی را بدهند.‏

^۱۱ پیران جماعت با سرمشق گرفتن از دلسوزی یَهُوَه تلاش می‌کنند که تا جای ممکن راه برگشت را به خطاکاران نشان دهند.‏ وقتی خطاکاری توبه می‌کند و راه اشتباهش را ترک می‌کند،‏ ممکن است بلافاصله در جماعت پذیرفته شود.‏—‏۲قر ۲:‏​۶-‏۸‏.‏

۱۲.‏ الف)‏ پیران در چه مواردی مخصوصاً باید مراقب باشند؟‏ ب)‏ چرا نباید فکر کنیم که رحمت یَهُوَه شامل حال بعضی از خطاکاران نمی‌شود؟‏ (‏پاورقی ملاحظه شود.‏)‏

^۱۲ در بعضی موارد نیاز است که پیران قبل از پذیرفتن شخص به جماعت،‏ مخصوصاً مراقب باشند.‏ برای مثال اگر شخص به کودک‌آزاری یا ارتداد متهم شده باشد یا با برنامه‌ریزی به ازدواجش پایان داده  است،‏ پیران باید مطمئن شوند که او واقعاً توبه کرده است.‏ (‏ملا ۲:‏۱۴؛‏ ۲تیمو ۳:‏⁠۶‏)‏ پیران باید از جماعت محافظت کنند.‏ با این حال،‏ ما باید از این حقیقت آگاه باشیم که یَهُوَه هر خطاکاری را که از ته دل توبه می‌کند و از گناهش دست می‌کشد می‌پذیرد.‏ پیران با خطاکارانی که فریبکاری کرده‌اند محتاطانه رفتار می‌کنند،‏ اما آن‌ها نباید فکر کنند که رحمت یَهُوَه هیچ وقت شامل حال این افراد نمی‌شود.‏ b‏—‏۱پطر ۲:‏⁠۱۰‏.‏

وظیفهٔ جماعت

۱۳.‏ رفتارمان با کسی که توبیخ شده و کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند باید چه فرقی داشته باشد؟‏

^۱۳ همان طور که در مقالهٔ قبلی بررسی شد،‏ در بعضی از موارد به جماعت اعلام می‌شود که کسی توبیخ شده است.‏ ما می‌توانیم همچنان با چنین شخصی معاشرت کنیم،‏ چون می‌دانیم که توبه کرده و از راه اشتباهش برگشته است.‏ (‏۱تیمو ۵:‏۲۰‏)‏ او هنوز جزوی از جماعت است و به تشویقمان نیاز دارد.‏ (‏عبر ۱۰:‏​۲۴،‏ ۲۵‏)‏ اما اگر کسی اجازه نداشته باشد جزوی از جماعت بماند ‹دیگر با او معاشرت نمی‌کنیم› و حتی ‹سر یک سفره با او نمی‌نشینیم.‏›—‏۱قر ۵:‏⁠۱۱‏.‏

۱۴.‏ مسیحیان چطور می‌توانند مطابق وجدان خود با کسی که اجازه ندارد جزوی از جماعت بماند رفتار کنند؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۴ آیا دستورالعمل اول قُرِنتیان ۵:‏۱۱ به این معناست که نباید با شخصی که اجازهٔ ندارد جزوی از جماعت بماند،‏ هیچ تماسی داشته باشیم؟‏ لزوماً نه.‏ البته واضح است که با او معاشرت نمی‌کنیم،‏ اما هر مسیحی می‌تواند مطابق وجدان خود تصمیم بگیرد که آن شخص را به جلسات دعوت کند.‏ شاید او خویشاوندمان است یا قبلاً دوستمان بود.‏ اگر چنین شخصی در جلسه شرکت کند چطور باید با او رفتار کنیم؟‏ در گذشته حتی به او سلام نمی‌کردیم.‏ اما الآن هر مسیحی باید مطابق وجدان خود در این رابطه  تصمیم بگیرد.‏ شاید بعضی‌ها تصمیم بگیرند به او سلام و خوش‌آمدگویی کنند.‏ با این حال،‏ از گفتگوی طولانی یا معاشرت بیشتر با او پرهیز می‌کنیم.‏

۱۵.‏ دوم یوحنا ۹-‏۱۱ به چه خطاکارانی اشاره دارد؟‏ (‏کادر «‏ آیا یوحنا و پولُس به یک نوع گناه اشاره می‌کردند؟‏‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۱۵ کتاب مقدّس می‌گوید که نباید به بعضی از خطاکاران سلام کنیم و ‹هر کسی که به آن‌ها سلام کند،‏ در کارهای شریرانه‌شان شریک می‌شود.‏› ‏(‏۲یوحنا ۹-‏۱۱ خوانده شود.‏)‏ آیات پیرامون نشان می‌دهد که این آیه به مرتدان و کسانی که رفتار نادرست را ترویج می‌دهند،‏ اشاره دارد.‏ (‏مکا ۲:‏۲۰‏)‏ بر این اساس اگر شخص تعلیمات مرتدان را پخش می‌کند یا رفتار نادرست را ترویج می‌دهد،‏ پیران از او دیدن نمی‌کنند.‏ البته آن شخص هنوز فرصت توبه دارد،‏ اما تا آن زمان ما نه به او سلام می‌گوییم و نه به جلسات دعوتش می‌کنیم.‏

سرمشق گرفتن از رحمت و دلسوزی یَهُوَه

۱۶-‏۱۷.‏ الف)‏ خواست یَهُوَه برای خطاکاران چیست؟‏ (‏حِزْقیال ۱۸:‏۳۲‏)‏ ب)‏ چطور پیران جماعت با یَهُوَه همکاری می‌کنند تا به خطاکاران کمک کنند؟‏

^۱۶ ما از این پنج مقاله یاد گرفتیم که یَهُوَه نمی‌خواهد کسی نابود شود.‏ ‏(‏حِزْقیال ۱۸:‏۳۲ خوانده شود.‏)‏ یَهُوَه می‌خواهد که گناهکاران با او آشتی کنند.‏ (‏۲قر ۵:‏۲۰‏)‏ به این دلیل در طول تاریخ او بارها خادمانش را تشویق کرده است تا توبه کنند و به سوی او برگردند.‏ پیران جماعت این افتخار را دارند تا با یَهُوَه همکاری کنند و خطاکاران را به توبه برانگیزانند.‏—‏روم ۲:‏۴؛‏ ۱قر ۳:‏⁠۹‏.‏

^۱۷ توبهٔ گناهکاران باعث شادی عظیمی در آسمان می‌شود.‏ هر بار که یکی از گوسفندان گم‌شدهٔ یَهُوَه به جماعت برمی‌گردد،‏ پدر آسمانی‌مان شادی می‌کند.‏ هر چه بیشتر به دلسوزی،‏ رحمت و لطف یَهُوَه فکر کنیم محبتمان به او بیشتر می‌شود.‏—‏لو ۱:‏⁠۷۸‏.‏