بسیار خوشحالم که والدینم،‏ فرِد و اِدنا مولوهان معیارهای مسیحی را از کودکی به من آموختند و محبت به یَهُوَه را در دل من کاشتند.‏ من در سال ۱۹۳۴ به دنیا آمدم.‏ پیش از آن والدینم به مدت ۲۰ سال جزو شاگردان کتاب مقدّس بودند که امروزه آنان را شاهدان یَهُوَه می‌نامیم.‏ ما در شهر کوچک پارسونز در جنوب شرقی ایالت کانزاس زندگی می‌کردیم و عضو جماعت آنجا بودیم.‏ اکثر مبشّران آن جماعت از مسح‌شدگان بودند.‏ ما از شرکت مرتب در جلسات و موعظهٔ کلام خدا لذّت می‌بردیم.‏ معمولاً شنبه بعدازظهرها به موعظه در اماکن عمومی می‌پرداختیم که در آن زمان موعظهٔ خیابانی نام داشت.‏ گاهی اوقات کمی خسته‌کننده بود،‏ اما پدرم همیشه بعد از آن برای ما بستنی می‌خرید و خستگی‌مان در می‌رفت.‏

جماعت کوچک ما محدودۀ بسیار گسترده‌ای داشت که شامل چندین شهر کوچک و مزرعه‌های زیادی در مناطق اطراف می‌شد.‏ معمولاً وقتی به کشاورزان موعظه می‌کردیم،‏ نشریاتمان را به آنان می‌دادیم و آنان در عوض به ما تخم‌مرغ و سبزیجات تازه و حتی مرغ زنده می‌دادند.‏ از آنجایی که پدرم از قبل برای نشریات اعانه داده بود،‏ می‌توانستیم خودمان از آن مواد غذایی استفاده کنیم.‏

والدینم یک گرامافون تهیه کردند که از آن در خدمت موعظه استفاده می‌کردند.‏ من خیلی کوچک بودم و نمی‌توانستم به‌تنهایی آن را راه بیندازم.‏ اما وقتی پدر و مادرم گفتارهای برادر راترفورد را برای علاقه‌مندان پخش می‌کردند،‏ از کمک به آنان لذّت می‌بردم.‏

ما یک ماشین فورد مدل ۱۹۳۶ داشتیم.‏ پدرم بلندگویی بزرگ روی سقف ماشین نصب کرده بود تا از آن در خدمت موعظه استفاده کنیم.‏ آن ماشین برای اعلام پیام پادشاهی بسیار مؤثر بود.‏ معمولاً اول یک آهنگ ضبط‌شده پخش می‌کردیم که توجه مردم جلب شود.‏ سپس گفتاری بر اساس کتاب مقدّس پخش می‌کردیم.‏ بعد از آن نیز به کسانی که علاقه‌مند بودند،‏ نشریاتی عرضه می‌کردیم.‏

 در شهر کوچک چِریوال در ایالت کانزاس،‏ پلیس به پدرم گفت اجازه نداریم از ماشین بلندگودار در پارک که محل استراحت مردم در روزهای یکشنبه بود،‏ استفاده کنیم.‏ اما بیرون از پارک اجازۀ این کار را داشتیم.‏ پدرم بدون هیچ اعتراضی ماشین را در خیابان روبرویی پارک کرد،‏ طوری که مردمی که در پارک بودند نیز می‌توانستند گفتارها را به‌راحتی بشنوند.‏ همیشه از این فعالیت در کنار پدرم و برادر بزرگ‌ترم جِری لذّت می‌بردم.‏

در اواخر دههٔ ۱۹۳۰ در فعالیت ویژه‌ای شرکت کردیم تا مناطقی را که در آن با مخالفت روبرو می‌شدیم به‌سرعت پوشش دهیم.‏ مانند زمانی که در جاپلین بودیم،‏ قبل از طلوع آفتاب بیدار می‌شدیم و بدون سروصدا تراکت‌ها را زیر درِ خانهٔ مردم می‌گذاشتیم.‏ سپس در بیرون شهر جمع می‌شدیم که ببینیم آیا کسی از ما دستگیر شده است یا خیر.‏

در آن سال‌ها فعالیت‌های هیجان‌انگیز دیگری نیز انجام می‌دادیم.‏ برای مثال،‏ با پوسترهای تبلیغاتی در خیابان‌ها راهپیمایی می‌کردیم تا پیام پادشاهی را اعلام کنیم.‏ به یاد دارم که در یک راهپیمایی در شهرمان،‏ دوستانمان پوسترهایی از گردنشان آویزان کرده بودند که روی آن نوشته بود،‏ «دین دام و حقه‌ای بیش نیست.‏» آنان با آن پوسترها حدود ٫۶‏۱ کیلومتر در شهر راهپیمایی کردند و سپس به خانهٔ ما بازگشتند.‏ خوشبختانه آنان در راهپیمایی با مخالفتی روبرو نشدند و بسیاری از مردم به پیامشان علاقه نشان دادند.‏

من و خانواده‌ام معمولاً برای شرکت در کنگره‌ها از کانزاس به تگزاس می‌رفتیم.‏ پدرم در راه‌آهن خط میزوری-‏کانزاس-‏تگزاس کار می‌کرد.‏ به همین دلیل می‌توانستیم از کارت استخدام پدرم استفاده کنیم و با قطار به دیدن خویشاوندانمان رفته و در کنگره شرکت کنیم.‏ دایی بزرگم،‏ فرِد ویزمار و همسرش،‏ یولِیلی در شهر تِمپِل در ایالت تگزاس زندگی می‌کردند.‏ دایی فرِد در اوایل دههٔ ۱۹۰۰ حقیقت را آموخت،‏ تعمید گرفت و سپس حقیقت را با برادران و خواهرانش،‏ از جمله مادر من در میان گذاشت.‏ برادران و خواهران در قسمت مرکزی ایالت تگزاس به‌خوبی دایی مرا می‌شناختند؛‏ زیرا او در آن منطقه به عنوان خادم منطقه خدمت می‌کرد که اکنون سرپرست حوزه خوانده می‌شود.‏ او مردی بسیار مهربان و خوشرو و همراهی با او لذّت‌بخش بود.‏ دایی فرِد در حقیقت غیرت زیادی داشت و در دوران جوانیِ من الگوی بسیار خوبی برایم بود.‏

در سال ۱۹۴۱ من و خانواده‌ام با قطار به شهر سِینت لوئیس در ایالت میزوری رفتیم تا در کنگره‌ای بزرگ شرکت کنیم.‏ از همهٔ کودکان و نوجوانان خواسته شده بود که در قسمت خاصّی از استادیوم بنشینند و به سخنرانی برادر راترفورد با عنوان «فرزندان پادشاه» گوش کنند.‏ همهٔ ما در انتهای آن سخنرانی غافلگیر شدیم،‏ زیرا تک‌تک ما هدیه‌ای شخصی دریافت کردیم.‏ برادر راترفورد و دستیارانش کتاب جدیدی با عنوان «فرزندان» بین ما پخش کردند.‏ حدود ۱۵٬۰۰۰ کودک و نوجوان در آن کنگره بودند که همگی از این برکت روحانی بسیار خوشحال شدند.‏

در آوریل ۱۹۴۳ در مجمع کوچک و تشویق‌کنندۀ «فراخوانی برای افزایش خدمت» در شهر کافیویل در ایالت کانزاس شرکت  کردیم.‏ در آن مجمع اعلام شد که مدرسهٔ خدمت تئوکراتیک بخش جدید از جلسات خواهد بود و کتابچه‌ای با ۵۲ درس برای استفاده در مدرسه توزیع شد.‏ در اواخر همان سال من اولین گفتارم را در مدرسهٔ خدمت تئوکراتیک اجرا کردم.‏ آن مجمع از جنبهٔ دیگری نیز برای من بسیار ویژه بود.‏ در آن مجمع من به همراه چند نفر دیگر،‏ در برکهٔ یک مزرعه تعمید گرفتیم.‏

در سال ۱۹۵۱ بعد از اتمام دوران مدرسه باید تصمیماتی برای آینده‌ام می‌گرفتم.‏ خیلی دوست داشتم که در بیت‌ئیل خدمت کنم،‏ جایی که برادرم جِری در گذشته خدمت می‌کرد.‏ بنابراین فرم درخواست خدمت در بیت‌ئیل را پر کردم و به دفتر بروکلین فرستادم.‏ این تصمیم من بعدها از نظر روحانی برایم بسیار مفید بود.‏ در مدتی کوتاه با درخواست من موافقت شد و از من دعوت شد که از ۱۰ مارس ۱۹۵۲ خدمت در بیت‌ئیل را شروع کنم.‏

امیدوار بودم که بتوانم در چاپخانه کار کنم تا سهمی در تولید مجلّات و نشریات داشته باشم.‏ اما مسئولیت یافتم که در سالن غذاخوری و بعد در آشپزخانه کار کنم.‏ آن دوران برایم بسیار آموزنده بود و خاطرات خوبی برایم رقم زد.‏ هرگز افتخار نداشتم که در چاپخانه کار کنم.‏ با این حال برنامهٔ کار در آشپزخانه برایم بسیار مناسب بود،‏ زیرا در طول روز وقت آزاد داشتم و می‌توانستم در کتابخانهٔ مجهز بیت‌ئیل مطالعهٔ شخصی داشته باشم.‏ این موضوع به من کمک کرد که از نظر روحانی پیشرفت کنم و ایمانم را تقویت سازم.‏ همچنین مرا بیش از پیش مصمم ساخت که تا جای امکان در بیت‌ئیل خدمت کنم.‏ جِری در سال ۱۹۴۹ بیت‌ئیل را ترک کرده بود و با خواهری به نام پاتریشیا ازدواج کرده بود.‏ آنان نزدیک بیت‌ئیل زندگی می‌کردند.‏ در طول سال‌هایی که من تازه خدمت بیت‌ئیل را شروع کرده بودم،‏ آنان همیشه به من کمک می‌کردند و باعث تشویق من بودند.‏

کمی بعد از شروع خدمتم در بیت‌ئیل،‏ برادران مسئول به دنبال برادران واجد شرایطی بودند که آنان را به لیست سخنرانان بیت‌ئیل بیفزایند.‏ برادرانی که در این لیست بودند،‏ می‌بایست در جماعاتی که حدوداً تا ۳۲۰ کیلومتری بروکلین بود،‏ سخنرانی می‌دادند و با اعضای آن جماعات به خدمت موعظه می‌رفتند.‏ من افتخار یافتم که جزو این برادران باشم.‏ در آن زمان سخنرانی‌های عمومی یک ساعته بود.‏ وقتی من اولین سخنرانی‌ام را دادم،‏ بسیار مضطرب بودم.‏ معمولاً با قطار به جماعات می‌رفتم.‏ یک بار در زمستان ۱۹۵۴ بعدازظهر یکشنبه بود که سوار قطار شدم که به بیت‌ئیل برگردم.‏ قرار بود عصر همان روز به بیت‌ئیل برسم.‏ اما توفانی شدید شروع شد.‏ برف و باد شدیدی به قطار می‌کوبید.‏ چیزی نگذشت که برق قطار قطع شد و موتورش از کار افتاد.‏ سرانجام ساعت پنج صبح روز دوشنبه قطار به نیویورک رسید.‏ از آنجا نیز سوار مترو شدم و به بروکلین رفتم.‏ وقتی به بیت‌ئیل رسیدم،‏ ساعت کاری شروع شده بود.‏ با این که خیلی خسته بودم و تمام شب در قطار بیدار بودم،‏ مستقیم به آشپزخانه رفتم و کارم را شروع کردم.‏ اما خدمت به برادران در جماعات دیگر و پیدا کردن دوستان جدید به‌قدری لذّت‌بخش بود که ارزش آن سختی‌ها را داشت.‏

در اولین سال‌های خدمت بیت‌ئیل از من دعوت شد که در برنامه‌های ایستگاه رادیویی WBBR سهمی داشته باشم.‏ استودیو در طبقهٔ دوم ساختمان بیت‌ئیل در خیابان کلمبیا هایتس پلاک ۱۲۴ بود.‏ من مسئولیت داشتم نقش شخصی را در برنامهٔ مطالعهٔ کتاب مقدّس که هر هفته پخش می‌شد،‏ اجرا کنم.‏ برادر الکساندر مَک‌میلان که سال‌ها در بیت‌ئیل خدمت می‌کرد،‏ به طور مرتب در اجرای این برنامه‌های رادیویی نقش داشت.‏ ما معمولاً او را برادر مَک صدا می‌کردیم.‏ او برای اعضای جوان خانوادۀ بیت‌ئیل نمونه‌ای عالی از صبر و بردباری در خدمت به یَهُوَه بود.‏

در سال ۱۹۵۸ مسئولیت جدیدی دریافت کردم.‏ من باید به فارغ‌التحصیلان مدرسهٔ جلعاد کمک می‌کردم که برای ورود به کشور مقصد ویزا بگیرند.‏ سپس ترتیبات سفرشان به آن کشور را می‌دادم.‏ از آنجایی که هزینهٔ سفر در آن سال‌ها بسیار سنگین بود،‏ تنها برخی از میسیونرها می‌توانستند با هواپیما سفر کنند.‏ اکثر آنانی که به آفریقا یا کشورهای شرقی می‌رفتند با کشتی‌های باربری سفر می‌کردند.‏ اما زمانی که خدمات جت تجاری راه‌اندازی شد،‏ هزینهٔ سفرهای هوایی کاهش یافت و بعد از آن اکثر فارغ‌التحصیلان می‌توانستند با هواپیما سفر کنند.‏

در سال ۱۹۶۰ وظایفم بیشتر شد.‏ باید برای دعوت‌شدگان به کنگره‌های بین‌المللی اروپا در سال ۱۹۶۱،‏ پروازهای چارتر پیدا می‌کردم.‏ برای شرکت در آن کنگره خودم نیز با پرواز چارتر از نیویورک به شهر هامبورگ در آلمان رفتم.‏ بعد از کنگره،‏ من و سه برادر دیگر از بیت‌ئیل،‏ یک ماشین کرایه کردیم و به ایتالیا رفتیم تا دفتر شعبه را در رم ببینیم.‏ از آنجا به فرانسه رفتیم،‏ از کوه‌های پیرنه گذشتیم و به اسپانیا رسیدیم.‏ در آن زمان فعالیت شاهدان یَهُوَه در اسپانیا ممنوع بود.‏ در آنجا نشریات را که مانند هدیه بسته‌بندی کرده بودیم به برادران در بارسلونا رساندیم.‏ دیدار با آن برادران واقعاً هیجان‌انگیز بود!‏ از آنجا به آمستردام رفتیم و سپس با هواپیما به نیویورک بازگشتیم.‏

حدود یک سال بعد،‏ باید برای ۵۸۳ نفر از برادران و خواهران که به کنگره‌های بین‌المللی در سراسر دنیا دعوت شده بودند،‏ پروازهای مناسب پیدا می‌کردم.‏ عنوان آن کنگره‌ها «بشارت ابدی» بود که در سال ۱۹۶۳ برگزار می‌شد.‏ دعوت‌شدگان برای شرکت در کنگره به نقاط مختلفی سفر می‌کردند؛‏ اروپا،‏ آسیا،‏ جزایر جنوب اقیانوس آرام،‏ شهر هونولولو در هاوایی و شهر پاسادینا در ایالت کالیفرنیا.‏ آنان در مسیر سفر،‏ اقامتی کوتاه در لبنان و اردن داشتند تا در تورهای آموزشی مربوط به سرزمین‌های دوران کتاب مقدّس شرکت کنند.‏ ما در بیت‌ئیل علاوه بر برنامه‌ریزی پروازها و رزرو هتل‌ها،‏ باید برای دعوت‌شدگان ویزای کشورهایی را که در آن توقف داشتند نیز می‌گرفتیم.‏

در سال ۱۹۶۳ اتفاق مهم دیگری در زندگی‌ام رخ داد.‏ در ۲۹ ژوئن با لایلا راجرز که از ایالت میزوری بود ازدواج کردم.‏ او سه سال پیش از آن،‏ عضو خانوادۀ بیت‌ئیل شده بود.‏ ما پس از ازدواج با تور کنگره‌های بین‌المللی به کشورهای یونان،‏ مصر و لبنان رفتیم.‏ سپس از بیروت به فرودگاه کوچکی در اردن پرواز کردیم.‏ در آن زمان،‏ فعالیت ما در آنجا محدود بود و شنیده بودیم که برای شاهدان یَهُوَه ویزا صادر نمی‌شود.‏ نمی‌دانستیم هنگام ورود به اردن چه اتفاقی برایمان خواهد افتاد.‏ اما در فرودگاه اردن با صحنهٔ غیرمنتظره‌ای روبرو شدیم!‏ برادران و خواهران در آنجا منتظر ما بودند و روی پارچهٔ بزرگی نوشته بودند:‏ «شاهدان یَهُوَه،‏ خوش آمدید!‏» به راستی دیدن مکان‌هایی که در کتاب مقدّس آمده است شگفت‌انگیز بود!‏ مکان‌هایی که ابراهیم،‏ اسحاق و یعقوب زندگی می‌کردند،‏ جایی که عیسی و شاگردانش بشارت می‌دادند و مسیحیت از آنجا به «دورترین نقاط زمین» رسید.‏—‏اعما ۱۳:‏۴۷‏.‏

لایلا در طول ۵۵ سال گذشته،‏ همواره در خدمت به یَهُوَه کنارم بوده است.‏ زمانی که فعالیت شاهدان یَهُوَه در اسپانیا و پرتغال ممنوع بود،‏ ما چند بار به آن کشورها سفر کردیم.‏ ما برادران و خواهران را تشویق و تقویت می‌کردیم و نشریات و وسایل مورد نیاز در اختیارشان قرار می‌دادیم.‏ حتی موفق شدیم چند برادر را که در شهر کادیس در اسپانیا در زندان بودند ملاقات کنیم.‏ خیلی خوشحال بودم که توانستم با یک سخنرانی آنان را تقویت کنم.‏

 از سال ۱۹۶۳ این افتخار را داشتم که برای تورهای کنگره‌های بین‌المللی هماهنگی‌های لازم را انجام دهم.‏ این کنگره‌ها در نقاط مختلفی برگزار می‌شد؛‏ برای مثال آفریقا،‏ استرالیا،‏ آمریکای مرکزی،‏ آمریکای جنوبی،‏ اروپا،‏ خاور دور،‏ هاوایی،‏ نیوزیلند و پرتوریکو.‏ کنگره‌هایی که من و لایلا در آن‌ها شرکت کردیم،‏ واقعاً فراموش‌نشدنی هستند.‏ یکی از این کنگره‌ها سال ۱۹۸۹ در وَرشو در لهستان برگزار شد.‏ هم‌ایمانان بسیاری از روسیه در آنجا حضور داشتند که برای اولین بار در کنگره شرکت می‌کردند!‏ ما در کنگره با برادران و خواهرانی آشنا شدیم که به دلیل ایمانشان،‏ سال‌ها در زندان‌های شوروی در حبس بودند.‏

بعدها افتخار دیگری نصیبم شد.‏ به من مأموریت داده شد که از اعضای بیت‌ئیل و میسیونرها در کشورهای مختلف دیدن کنم و آنان را تشویق و تقویت نمایم.‏ آخرین دیدارمان از شعبهٔ کرۀ جنوبی بود.‏ ما در آن کشور به دیدن ۵۰ برادر رفتیم که در زندان شهر سووَن در حبس بودند.‏ آنان روحیهٔ مثبت خود را حفظ کرده بودند و بی‌صبرانه در انتظار روزی بودند که دوباره بتوانند موعظه کنند.‏ دیدار با آن برادران بیش از هر چیز دیگری باعث تشویق و تقویت ما شد!‏—‏روم ۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

در طول سال‌های خدمتم،‏ شاهد برکاتی بوده‌ام که یَهُوَه نصیب قومش کرده است.‏ زمانی که من در سال ۱۹۴۳ تعمید گرفتم،‏ تعداد شاهدان یَهُوَه حدود صد هزار نفر بود.‏ اما اکنون بیش از هشت میلیون شاهد یَهُوَه در ۲۴۰ سرزمین خدمت می‌کنند.‏ به راستی که تلاش شاگردان مدرسهٔ جلعاد یکی از عوامل مؤثر این رشد بوده است.‏ خدمت در کنار بسیاری از این میسیونرها و کمک به آنان برای شروع مسئولیت جدیدشان،‏ شادی بسیاری نصیبم کرده است.‏

واقعاً خوشحالم که در دوران جوانی بر خدمت به یَهُوَه تمرکز کردم و تقاضانامهٔ خدمت در بیت‌ئیل را پر کردم.‏ یَهُوَه در طول این سال‌ها برکات زیادی به من داده است.‏ خدمت در بیت‌ئیل برای من و لایلا بسیار شادی‌بخش بوده است.‏ همچنین در طول ۵۰ سال گذشته،‏ این افتخار را داشتیم که در جماعات مختلف بروکلین خدمت کرده و دوستانی صمیمی پیدا کنیم.‏

من تا به امروز با حمایت‌های لایلا همچنان در بیت‌ئیل خدمت می‌کنم.‏ اکنون در بخش مکاتبات شعبه هستم.‏ با این که بیش از ۸۴ سال دارم،‏ خوشحالم که هنوز می‌توانم از عهدۀ مسئولیتم برآیم.‏

به راستی که بودن در بین قوم یَهُوَه افتخار بس بزرگی است.‏ ما امروزه می‌توانیم درستیِ آنچه در مَلاکی ۳:‏۱۸ آمده است را به وضوح ببینیم که می‌گوید:‏ «شما بار دیگر میان پارسایان و شریران،‏ و میان آنان که خدا را خدمت می‌کنند و آنان که خدمتش نمی‌کنند،‏ تمییز خواهید داد.‏» در دنیای امروز که تحت کنترل شیطان است،‏ هر روز وضعیت بدتر می‌شود،‏ انسان‌ها هیچ امیدی ندارند و شادی واقعی در زندگی آنان دیده نمی‌شود.‏ اما آنانی که یَهُوَه را دوست دارند و به او خدمت می‌کنند،‏ حتی در سختی‌های دنیای امروز از شادی واقعی برخوردارند و امید روشنی به آینده دارند.‏ همچنین ما این افتخار را داریم که خبر خوش پادشاهی خدا را به همه اعلام کنیم!‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ پادشاهی خدا در آینده‌ای نزدیک این دنیا را به بهشت تبدیل خواهد کرد.‏ ما بی‌صبرانه در انتظار آن زمان هستیم؛‏ زمانی که همه از سلامت و شادی واقعی برخوردار خواهند شد و تا به ابد زندگی خواهند کرد.‏