برج دیده‌بانی ۱ ژانویهٔ ۱۹۱۸ با این جمله آغاز شده بود:‏ «در سال ۱۹۱۸ چه اتفاقاتی رخ خواهد داد؟‏» در آن زمان،‏ جنگ جهانی اول هنوز ادامه داشت.‏ با این حال،‏ رویدادهای ابتدای سال ۱۹۱۸ حاکی از آینده‌ای روشن برای شاگردان کتاب مقدّس و دیگر انسان‌ها بود.‏

در ۸ ژانویهٔ ۱۹۱۸ رئیس جمهور آمریکا،‏ وودرو ویلسون خطاب به مجلس ایالات متحدۀ آمریکا به ۱۴ نکتهٔ ضروری جهت برقراری «صلحی واقعی و ثابت» اشاره کرد.‏ او خواستار مذاکرات دیپلماسی آزاد،‏ کاهش تجهیزات جنگی و تأسیس سازمانی متشکل از ملت‌های مختلف بود که به دنبال منافع همهٔ کشورها باشد.‏ چهارده نکته‌ای که او به آن‌ها اشاره کرد،‏ بعدها مبنای تأسیس سازمانی به نام جامعهٔ ملل گردید.‏ همچنین عاملی جهت بستن پیمان وِرسای شد که به جنگ جهانی اول پایان داد.‏

با وجود هرج‌ومرج‌های سال ۱۹۱۷،‏ * هنوز برقراری صلح برای شاگردان کتاب مقدّس امکان‌پذیر به نظر می‌رسید.‏ وقایعی که در اجلاس سالانهٔ انجمن کتاب مقدّس و رسالهٔ برج دیده‌بانی رخ داد نیز گواهی بر این امر بود.‏

در این اجلاس که در ۵ ژانویهٔ ۱۹۱۸ برگزار شد،‏ چند نفر که قبلاً از خدمت در بیت‌ئیل برکنار شده بودند می‌خواستند کنترل سازمان را به دست گیرند.‏ برادر ریچارد باربِر که سرپرست سیّار بود،‏ اجلاس را با دعا آغاز کرد.‏ پس از اعلام گزارش فعالیت‌های یک سال گذشته،‏ زمان انتخاب سرپرستان جدید رسید.‏ برادر باربِر،‏ برادر راترفورد و شش برادر دیگر را به عنوان سرپرست پیشنهاد کرد.‏ سپس وکیلی که کنار مخالفان بود هفت نفر دیگر را پیشنهاد کرد که شامل آنانی می‌شد که از خدمت در بیت‌ئیل برکنار شده بودند.‏ اما آنان شکست خوردند و در نهایت،‏ برادر راترفورد و شش برادر وفادار دیگر با اکثریت آرا به عنوان سرپرستان سازمان منصوب شدند.‏

اکثر برادرانی که در آن اجلاس حضور داشتند با خود فکر می‌کردند که در هیچ جلسه‌ای تا این حد دست یَهُوَه را ندیده بودند.‏ اما شادی آنان به زودی پایان می‌یافت!‏

شاگردان کتاب مقدّس برای چند ماه،‏ کتاب «سِرّ گشوده» را در خدمت موعظه عرضه می‌کردند.‏ انسان‌هایی که دلی پذیرا داشتند نیز نسبت به حقایق کلام خدا که در آن کتاب آمده بود،‏ واکنش مثبت نشان می‌دادند.‏

برادر کریست که در کانادا سرپرست سیّار بود گفت که زوجی پس از خواندن کتاب «سِرّ گشوده،‏» تنها در عرض پنج هفته حقیقت را پذیرفتند!‏ او گفت:‏ «آن زوج کاملاً خود را به یَهُوَه وقف کرده‌اند و خیلی خوب پیشرفت می‌کنند.‏»‏

آقایی پس از خواندن آن کتاب،‏ فوراً با دوستانش دربارۀ آن صحبت کرد.‏ او که از خواندن آن کتاب تحت تأثیر قرار گرفته بود،‏ چنین می‌گوید:‏ «در خیابان سوم راه می‌رفتم که چیزی روی شانه‌ام افتاد.‏ اول فکر کردم که شاید یک تکه سنگ باشد،‏ اما نه!‏ کتاب ‹سِرّ گشوده› بود!‏ کتاب را برداشتم و در خانه همهٔ آن را خواندم .‏ .‏ .‏  بعدها فهمیدم که یکی از کشیشان کلیسا از شدّت خشم،‏ آن کتاب را از پنجره به بیرون پرتاب کرده بود .‏ .‏ .‏ این کار کشیش باعث شد که بسیاری به امید واقعی دست یابند!‏ نتیجهٔ خشم و عصبانیت آن کشیش این بود که ما اکنون خدا را جلال می‌دهیم.‏»‏

واکنش آن کشیش نسبت به کتاب «سِرّ گشوده،‏» در آن زمان واکنشی معمول بود.‏ آن کتاب در ۱۲ فوریهٔ ۱۹۱۸ توسط دولت کانادا ممنوع شد.‏ آنان ادعا می‌کردند که مطالب آن کتاب باعث ایجاد فتنه و آشوب می‌گردد.‏ کمی پس از آن،‏ دولت آمریکا نیز بر علیه شاگردان کتاب مقدّس دست به کار شد.‏ مأموران دولت خانه‌ها و دفاتر بیت‌ئیل در نیویورک،‏ پنسیلوانیا و کالیفرنیا را بازرسی کردند تا مدارکی بر علیه اعضای سازمان بیابند.‏ در ۱۴ مارس ۱۹۱۸،‏ کتاب «سِرّ گشوده» از طرف وزارت دادگستری آمریکا ممنوع شد.‏ آنان ادعا کردند که مطالب آن کتاب با نقض قوانین جاسوسی،‏ مانع فعالیت‌های ارتش آمریکاست.‏

در ۷ مهٔ ۱۹۱۸ وزارت دادگستری حکم دستگیری جیُوانی دیچِکا،‏ جورج فیشِر،‏ الکساندر مَک‌میلان،‏ رابرت مارتین،‏ فرِدریک رابینسون،‏ جوزِف راترفورد،‏ ویلیام وَن‌اَمبورگ و کِلِیتون وودوارت را صادر کرد.‏ آنان به اتهام نافرمانی و سرپیچی از قوانین کشور دستگیر شدند،‏ زیرا از خدمت در نیروی زمینی و نیروی دریایی آمریکا امتناع کردند.‏ اولین جلسهٔ محاکمهٔ آنان در ۵ ژوئن ۱۹۱۸ برگزار شد.‏ امید زیادی برای آزادی آنان نبود.‏ چرا؟‏

وکیل دادگستری آمریکا قوانین جاسوسی را ابزاری برای مقابله با شعارهای تبلیغاتی می‌دانست و آنانی را که این قوانین را نقض می‌کردند متهم می‌کرد.‏ در ۱۶ مهٔ ۱۹۱۸ مجلس آمریکا با ایجاد اصلاحات در قوانین جاسوسی کشور مخالفت کرد.‏ این اصلاحات می‌توانست به نفع ناشرانی باشد که «با نیّت درست و دلایل موجه،‏ حقایق» را به چاپ می‌رساندند.‏ کتاب «سِرّ گشوده» یکی از موضوعات مهم مطرح‌شده در آن جلسه بود.‏ از این رو،‏ در گزارشات رسمی مجلس آمریکا آمده است:‏ «کتاب ‹سِرّ گشوده› حاوی خطرناک‌ترین شعارهاست و سربازان را بر آن می‌دارد که آرمان‌های مملکت را زیر پا بگذارند و از خدمت اجباری در ارتش امتناع ورزند.‏»‏

در ۲۰ ژوئن ۱۹۱۸،‏ هیئت منصفهٔ دادگاه هر هشت برادر را مجرم شناخت.‏ روز بعد،‏ قاضی حکم آنان را صادر کرد.‏ او گفت:‏ «تبلیغات مذهبی‌ای که این متهمان،‏ سخت در پی پخش آن هستند بسیار خطرناک‌تر از ارتش آلمان است .‏ .‏ .‏ این متهمان باید سخت مجازات شوند.‏» دو هفته بعد،‏ هشت برادر را به زندان مرکزی در آتلانتا مرکز ایالت جورجیا انتقال دادند و آنان را به ۱۰ تا ۲۰ سال حبس محکوم کردند.‏

در طول این مدت،‏ شاگردان کتاب مقدّس با مخالفت‌های شدیدی روبرو شدند.‏ پلیس اِف.‏ بی.‏ آی فعالیت‌های آنان را زیر نظر گرفت و مدارک بسیاری بر ضدّ آنان جمع‌آوری کرد.‏ این امر  خود گواهی بود که برادران و خواهران همچنان مصممانه به خدمت موعظه ادامه می‌دادند.‏

مدیر دفتر پست شهر اورلَندو در ایالت فلوریدا در نامه‌ای به اِف.‏ بی.‏ آی نوشت:‏ «شاگردان کتاب مقدّس اغلب شب‌ها برای تبلیغات خود درب همهٔ خانه‌ها را می‌زنند .‏ .‏ .‏ ظاهراً علی‌رغم مخالفت‌ها مصممند که به فعالیت موعظه‌شان ادامه دهند.‏»‏

یک سرهنگ ارتش آمریکا در نامه‌ای به ادارۀ پلیس،‏ دربارۀ فعالیت‌های برادر فرِدریک فرانز که بعدها عضو هیئت اداره‌کننده شد چنین نوشت:‏ «فرِدریک فرانز با تلاش فراوان هزاران جلد از کتاب ‹سِرّ گشوده› را به فروش رسانده است.‏»‏

برادر چارلز فِکِل نیز که بعدها عضو هیئت اداره‌کننده شد،‏ شدیداً مورد آزار و اذیت قرار گرفت.‏ مقامات دولتی او را به جرم پخش کتاب «سِرّ گشوده» دستگیر کردند و همهٔ مکاتبات او را زیر نظر گرفتند.‏ او را «دشمن اتریشی» خواندند و به مدت یک ماه در بالتیمور در ایالت مریلند به زندان انداختند.‏ او در زندان همچنان با شجاعت به بازجویان موعظه می‌کرد و سخنان پولُس را در اول قُرِنتیان ۹:‏۱۶ در ذهن داشت که می‌گوید:‏ «وای بر من اگر بشارت را اعلام نکنم!‏»‏ *

شاگردان کتاب مقدّس همچنان که با غیرت در خدمت موعظه فعال بودند،‏ برای آزادی برادران از زندان آتلانتا تقاضانامه‌ای تهیه کردند.‏ خواهر آنا گاردنِر در این باره می‌گوید:‏ «ما همیشه فعال بودیم.‏ وقتی برادرانمان به زندان افتادند،‏ فعالیتی ویژه برای جمع‌آوری امضا ترتیب دادیم.‏ بدین منظور درب خانه‌های مردم را می‌زدیم و به آنان می‌گفتیم که آن زندانیان،‏ مسیحیان حقیقی هستند و به ناحق به زندان انداخته شده‌اند.‏ به این شکل هزاران امضا جمع‌آوری کردیم!‏»‏

در آن دوران سخت،‏ مرتباً کنگره‌هایی برگزار می‌شد تا برادران و خواهران از لحاظ روحانی تقویت شوند.‏ در یکی از مجلّات برج دیده‌بانی چنین آمده بود:‏ «بیش از ۴۰ کنگره در طول سال برگزار شده است .‏ .‏ .‏ گزارشات این کنگره‌ها بسیار تشویق‌کننده بوده است.‏ در گذشته،‏ همهٔ کنگره‌ها از اواخر تابستان تا اوایل پاییز برگزار می‌شد.‏ اما اکنون در هر ماه از سال،‏ چندین کنگره برگزار می‌شود.‏»‏

آنانی که دلی پذیرا داشتند نسبت به پیام پادشاهی خدا واکنش مثبت نشان می‌دادند.‏ در کنگره‌ای در کِلیولَند در ایالت اوهایو حدود ۱۲۰۰ نفر حضور داشتند و ۴۲ نفر تعمید گرفتند.‏ یکی از تعمیدیافتگان پسر جوانی بود که «برای وقفش به خدا به حدّی ارزش قائل بود که بسیاری از بزرگسالان را تحت تأثیر قرار داد.‏»‏

اواخر سال ۱۹۱۸ بود و شاگردان کتاب مقدّس آینده‌ای نامشخص داشتند.‏ برخی از املاک آنان در بروکلین به فروش رفته بود و شعبهٔ مرکزی به پیتزبورگ در ایالت پنسیلوانیا منتقل شده بود.‏ در حالی که سرپرستان منصوب‌شده در زندان بودند،‏ دیگر سهام‌داران سازمان،‏ اجلاس سالانهٔ دیگری را در ۴ ژانویهٔ ۱۹۱۹ ترتیب دادند.‏ چه چیز در انتظار آنان بود؟‏

برادران و خواهران همچنان با پشتکار در خدمت موعظه فعال بودند.‏ آنان چنان به آینده امیدوار بودند که آیهٔ سال ۱۹۱۹ چنین انتخاب شد:‏ «هر سلاحی که بر ضد تو ساخته شود کارگر نخواهد افتاد.‏» (‏اشع ۵۴:‏۱۷‏)‏ تغییراتی چشمگیر در انتظار شاگردان کتاب مقدّس بود که باعث تقویت ایمانشان می‌شد و آنان را برای فعالیت عظیمی که پیش رو داشتند آماده می‌کرد.‏