بگذارید برایتان تعریف کنم که چگونه در آن موقعیت قرار گرفتم.‏ من در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۲۹ در روستایی در استان بولاکان در فیلیپین به دنیا آمدم.‏ در آن زمان به دلیل رکود اقتصادی،‏ مردم زندگی ساده‌ای داشتند.‏ وقتی نوجوان بودم فیلیپین درگیر جنگ شد.‏ ارتش ژاپن به فیلیپین حمله کرد.‏ اما روستای ما دور از منطقهٔ جنگ بود و از این رو کشمکش‌های جنگ به طور مستقیم بر ما تأثیر نداشت.‏ ما رادیو،‏ تلویزیون و روزنامه نداشتیم و اخبار جنگ را تنها از دیگران می‌شنیدیم.‏

من دومین فرزند از هشت فرزند خانواده بودم.‏ وقتی هشت ساله شدم،‏ پدربزرگ و مادربزرگم مرا نزد خود بردند تا با آن‌ها زندگی کنم.‏ خانوادهٔ ما کاتولیک بود،‏ اما پدربزرگم در مورد دین تعصب نداشت و وقتی دوستانش به او نشریات مذهبی می‌دادند آن‌ها را نگه می‌داشت.‏ یادم می‌آید که او کتابچه‌هایی به نام‌های «محافظت،‏» «امنیت» و «افشاگری»‏ * را به زبان تاگالوگ و همچنین کتاب مقدّس را به من نشان داد.‏ از خواندن کتاب مقدّس به خصوص از چهار انجیل لذّت می‌بردم.‏ این کار مرا برانگیخت که عیسی را سرمشق قرار دهم.‏—‏یو ۱۰:‏۲۷‏.‏

نیروهای ژاپن در سال ۱۹۴۵ فیلیپین را ترک کردند.‏ در همان دوران والدینم از من خواستند که به خانه برگردم.‏ پدربزرگم نیز مرا ترغیب کرد که چنین کنم.‏ بنابراین به خانه بازگشتم.‏

پس از مدتی کوتاه در دسامبر ۱۹۴۵ گروهی از شاهدان یَهُوَه از شهر کوچکی به نام آنگات برای موعظه به روستای ما آمدند.‏ برادری سالمند به خانهٔ ما آمد و توضیح داد که کتاب مقدّس در رابطه با «روزهای آخر» چه می‌گوید.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱-‏۵‏)‏ او ما را دعوت کرد که برای مطالعهٔ کتاب مقدّس به یکی از روستاهای آن حوالی برویم.‏ والدینم علاقه‌ای به این کار نداشتند،‏ اما من دعوتش را پذیرفتم و رفتم.‏ حدود ۲۰ نفر آنجا بودند و برخی از آنان در مورد کتاب مقدّس سؤالاتی مطرح می‌کردند.‏

من اکثر صحبت‌هایشان را درک نمی‌کردم،‏ به همین دلیل تصمیم گرفتم آنجا را ترک کنم.‏ همان موقع آن گروه شروع به خواندن یک سرود مسیحی کرد.‏ خیلی تحت تأثیر آن سرود قرار گرفتم و تصمیم گرفتم آنجا بمانم.‏ بعد از سرود و دعا از همه دعوت شد که در جلسه‌ای که یکشنبهٔ بعد در آنگات برگزار می‌شد،‏ شرکت کنند.‏

 هفتهٔ بعد من و چند نفر دیگر حدود ۸ کیلومتر پیاده رفتیم تا در جلسه‌ای که در منزل خانوادهٔ کروز برگزار می‌شد شرکت کنیم.‏ حدود ۵۰ نفر آنجا حضور داشتند و برایم خیلی جالب بود که حتی کودکان نیز در مورد موضوعات عمیق کتاب مقدّس پاسخ می‌دادند.‏ پس از شرکت در چند جلسه،‏ برادر دامیان سانتوس که پیشگامی سالمند و در گذشته شهردار بود،‏ مرا دعوت کرد که یک شب در خانه‌اش بمانم.‏ تقریباً کل آن شب در مورد کتاب مقدّس صحبت کردیم.‏

در آن زمان بسیاری از علاقه‌مندان پس از آموختن تعالیم پایه‌ای کتاب مقدّس،‏ خیلی زود به حقیقت جذب می‌شدند.‏ از این رو بعد از این که فقط در چند جلسه شرکت کردم،‏ برادران از من پرسیدند:‏ «می‌خواهی تعمید بگیری؟‏» گفتم:‏ «بله،‏ می‌خواهم.‏» از صمیم دل می‌خواستم که ‹همچون غلام،‏ ارباب خود مسیح را خدمت کنم.‏› (‏کول ۳:‏۲۴‏)‏ پس به رودخانه‌ای در نزدیکی آن منطقه رفتیم و دو نفر از ما در ۱۵ فوریهٔ ۱۹۴۶ تعمید گرفتیم.‏

من و افراد دیگری که تازه تعمید گرفته بودیم،‏ می‌دانستیم که برای سرمشق قرار دادن عیسی باید به طور مرتب خبر خوش را موعظه کنیم.‏ پدرم از این بابت خوشحال نبود.‏ او می‌گفت:‏ «برای موعظه کردن بسیار جوان هستی.‏ در ضمن،‏ در آب رودخانه فرو رفتن تو را واعظ نمی‌سازد.‏» برای پدرم توضیح دادم که خواست خدا این است که خبر خوش پادشاهی او را اعلام کنیم.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ سپس به او گفتم:‏ «من باید به قولم به خدا وفا کنم.‏» به این شکل،‏ همان طور که در آغاز برایتان گفتم پدرم مرا تهدید کرد.‏ او مصمم بود که مرا از موعظه کردن باز دارد.‏ این اولین باری بود که برای انجام خواست خدا از چیزی در زندگی‌ام گذشتم و خانه را ترک کردم.‏

خانوادهٔ کروز در آنگات مرا در خانه‌شان پذیرفتند و من با آنان زندگی کردم.‏ آن‌ها من و کوچک‌ترین دخترشان نورا را تشویق کردند که به پیشگامی بپردازیم.‏ هر دوی ما در ۱ نوامبر ۱۹۴۷ خدمت پیشگامی را شروع کردیم.‏ من در شهر آنگات موعظه می‌کردم و نورا در شهری دیگر.‏

در سومین سال خدمت پیشگامی‌ام برادری به نام اِرل اِستوآرت که از شعبهٔ بیت‌ئیل بود،‏ در یکی از میدان‌های آگنات برای بیش از ۵۰۰ نفر سخنرانی کرد.‏ او سخنرانی‌اش را به انگلیسی اجرا کرد و سپس من خلاصهٔ آن را به زبان تاگالوگ ترجمه کردم.‏ من فقط هفت سال درس خوانده بودم،‏ اما معلّمانم اغلب به زبان انگلیسی صحبت می‌کردند.‏ عامل دیگری که به من کمک کرد با زبان انگلیسی بیشتر آشنا شوم این بود که بسیاری از نشریات را به انگلیسی مطالعه می‌کردم؛‏ زیرا در آن زمان نشریات کمی به زبان تاگالوگ داشتیم.‏ بنابراین تا حدّی با انگلیسی آشنا بودم که بتوانم آن سخنرانی و بعدها سخنرانی‌های دیگر را ترجمه کنم.‏

یک روز که سخنان برادر اِستوآرت را ترجمه می‌کردم،‏ او به جماعتمان گفت که دفتر شعبه قصد دارد یک یا دو برادر پیشگام را به بیت‌ئیل دعوت کند.‏ زیرا میسیونرها برای کنگرهٔ بین‌المللی سال ۱۹۵۰ به نیویورک سفر می‌کردند و بیت‌ئیل نیاز به کمک داشت.‏ من یکی از برادرانی بودم که به بیت‌ئیل دعوت شدم.‏ برای خدمت در آنجا این بار نیز محیطی را که به آن عادت داشتم رها کردم.‏

در ۱۹ ژوئن ۱۹۵۰ خدمتم را در بیت‌ئیل شروع کردم.‏ بیت‌ئیل در خانه‌ای بزرگ و قدیمی،‏ میان درختانی بزرگ و در زمینی به وسعت یک هکتار بود.‏ حدود دوازده برادر مجرّد در آنجا خدمت می‌کردند.‏ من هر روز صبحِ زود کارم را در آشپزخانه شروع می‌کردم و بعد از نه صبح در بخش لباس‌شویی،‏ لباس اتو می‌کردم.‏ بعدازظهرها هم برنامهٔ مشابهی داشتم.‏ حتی بعد از این که میسیونرها از کنگرهٔ بین‌المللی برگشتند،‏ من به خدمتم در بیت‌ئیل ادامه دادم.‏ مجلّاتی را که باید پست می‌شد بسته‌بندی می‌کردم،‏ به تقاضاهای مربوط به اشتراک مجلّات رسیدگی می‌کردم و همچنین در بخش پذیرش خدمت می‌کردم.‏ به طور کلّی هر کاری که از من می‌خواستند انجام می‌دادم.‏

در سال ۱۹۵۲ من و شش نفر دیگر به مدرسهٔ جلعاد دعوت شدیم.‏ خیلی خوشحال بودم که می‌توانستم در بیستمین دورهٔ این مدرسه شرکت کنم.‏ بسیاری از چیزهایی که در آمریکا دیدیم و تجربه کردیم برایمان جدید و عجیب بود و با آنچه من در روستای کوچکمان دیده بودم بسیار متفاوت بود.‏

برای مثال باید می‌آموختیم که چگونه از ابزار و وسایل برقی خانگی که برایمان ناآشنا بود،‏ استفاده کنیم.‏ آب و هوا هم بسیار متفاوت بود.‏ یک روز صبح که بیرون رفتم انگار به یک دنیای زیبای  سفیدرنگ وارد شدم.‏ اولین باری بود که برف می‌دیدم.‏ بعد ناگهان متوجه شدم که برف چقدر سرد است!‏

برنامهٔ آموزشی جلعاد به‌قدری عالی و لذّت‌بخش بود که آن تغییرات را زیاد حس نمی‌کردم.‏ روش تعلیم معلّمان بسیار مؤثر بود.‏ آموختیم که چگونه مطالعه و تحقیق کنیم.‏ دورهٔ آموزشی جلعاد مرا از لحاظ روحانی تقویت کرد و به یَهُوَه نزدیک‌تر ساخت.‏

پس از فارغ‌التحصیل شدن این افتخار را داشتم که به طور موقت به عنوان پیشگام ویژه خدمت کنم.‏ منطقهٔ موعظهٔ من بِرانْکس در شهر نیویورک بود.‏ به همین دلیل توانستم در ژوئیهٔ ۱۹۵۳ در کنگرهٔ «جامعهٔ دنیای جدید» که در همان منطقه برگزار شد،‏ حضور داشته باشم.‏ پس از کنگره مسئولیتی جدید در فیلیپین گرفتم و به آنجا برگشتم.‏

برادران در شعبهٔ فیلیپین مرا به عنوان سرپرست حوزه منصوب کردند.‏ به این شکل می‌توانستم سَرورمان عیسی را از جنبهٔ دیگری نیز سرمشق قرار دهم.‏ او برای کمک به اشخاص فروتن و خدادوست به شهرها و مناطق دورافتاده سفر می‌کرد.‏ (‏۱پطر ۲:‏۲۱‏)‏ حوزه‌ای که به آن فرستاده شدم قسمت بزرگی از مرکز جزیرهٔ لوزون بود.‏ لوزون بزرگ‌ترین جزیرهٔ فیلیپین است.‏ آن حوزه شامل استان‌های بولاکان،‏ نوئه‌وا اِسیها،‏ تارلاک و زامبالِس بود.‏ برای دیدار از برخی دهکده‌ها باید از یک سوی کوه‌های سیِرامادْرِه به سوی دیگر آن می‌رفتم.‏ وسایل نقلیهٔ عمومی به آن شهرها نمی‌رفت،‏ به همین دلیل از رانندگان وانت‌های بزرگی که چوب حمل می‌کردند،‏ می‌پرسیدم که آیا می‌توانم روی چوب‌ها سوار شوم.‏ آنان معمولاً به من اجازهٔ این کار را می‌دادند.‏ با این حال،‏ سفر چندان راحتی نبود.‏

اکثر جماعت‌ها در آن حوزه،‏ کوچک و نوپا بودند.‏ به همین دلیل برادران بسیار قدردان بودند که به آنان در برنامه‌ریزی و سازماندهی جلسات و خدمت موعظه کمک می‌کردم.‏

بعدها به حوزهٔ جدیدی منتقل شدم که تمام منطقهٔ بیکول را در برمی‌گرفت.‏ آن حوزه شامل گروه‌های کوچکی بود که پیشگامان ویژه در آنجا در مناطقی که تا آن زمان موعظه نشده بود،‏ موعظه می‌کردند.‏ در یکی از خانه‌ها یک چالهٔ بزرگ در زمین بود که دو چوب روی آن قرار داشت و از آن به‌عنوان توالت استفاده می‌کردند.‏ هنگامی که روی آن چوب‌ها ایستادم،‏ چوب‌ها به داخل چاله افتادند و من نیز افتادم.‏ کلّی طول کشید که خودم را تمیز کنم و برای صبحانه آماده شوم!‏

در همان دوران بود که به یاد نورا افتادم که در استان بولاکان پیشگامی می‌کرد.‏ اما حال در شهر دوماگِته پیشگام ویژه بود.‏ من به آنجا رفتم تا او را ملاقات کنم.‏ بعد از آن برای مدتی با هم در ارتباط بودیم و سپس در سال ۱۹۵۶ ازدواج کردیم.‏ هفتهٔ اول بعد از ازدواجمان،‏ از جماعتی در جزیرهٔ راپوراپو دیدار کردیم.‏ در آنجا باید از کوه‌ها بالا می‌رفتیم و مسافت‌های طولانی را می‌پیمودیم.‏ اما واقعاً لذّت‌بخش بود که من و نورا می‌توانستیم در کنار هم به برادران در مناطق دورافتاده خدمت کنیم!‏

بعد از چهار سال خدمت به عنوان سرپرست سیّار،‏ من و نورا دعوت شدیم که در دفتر شعبه خدمت کنیم.‏ بنابراین در ژانویهٔ ۱۹۶۰ خدمت در بیت‌ئیل را شروع کردیم.‏ در طول سال‌ها از همکاری با برادرانی که مسئولیت‌های سنگینی داشتند،‏ چیزهای بسیاری آموختم.‏ نورا نیز مسئولیت‌های مختلفی در بیت‌ئیل داشته است.‏

در بیت‌ئیل این افتخار را داشتم که ببینم چطور حقیقت به طور چشمگیری در فیلیپین رشد کرده است.‏ زمانی که جوانی مجرّد بودم و برای اولین بار به بیت‌ئیل آمدم،‏ تنها ۱۰٬۰۰۰ مبشّر در سراسر کشور بودند.‏ اما اکنون بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ مبشّر در فیلیپین داریم و صدها برادر و خواهر برای حمایت از فعالیت موعظه،‏ در بیت‌ئیل خدمت می‌کنند.‏

با رشد و گسترش فعالیت‌هایمان در طول سال‌ها،‏ ساختمان بیت‌ئیل دیگر گنجایش کافی برای خانوادهٔ بیت‌ئیل را نداشت.‏ بنابراین هیئت اداره‌کننده از ما خواست که به دنبال زمینی باشیم تا ساختمانی جدید و بزرگ‌تر در آن بسازیم.‏ من و برادری که سرپرست بخش چاپ بود،‏ در محدودهٔ بیت‌ئیل که اکثر مردم چینی بودند،‏ خانه‌به‌خانه می‌رفتیم و از مردم می‌پرسیدیم که آیا کسی مایل است زمینش را بفروشد.‏ هیچ‌کدام قصد فروش زمینشان را نداشتند.‏ حتی یکی از مالکان به ما گفت:‏ «ما چینی‌ها فقط می‌خریم،‏ نمی‌فروشیم.‏»‏

یک روز یکی از مالکان به طور غیرمنتظره‌ای از ما پرسید که آیا مایلیم زمینش را بخریم.‏ او قصد داشت به آمریکا نقل‌مکان کند.‏ بعد از آن پشت سر هم اتفاقاتی افتاد که باورکردنی نبود.‏ یکی دیگر از همسایگان نیز تصمیم گرفت که زمینش را بفروشد و همسایگانش را نیز تشویق کرد که چنین کنند.‏ بعدها توانستیم حتی زمین مردی را بخریم که گفته بود:‏ «ما چینی‌ها فقط می‌خریم،‏ نمی‌فروشیم.‏» در مدتی کوتاه اندازهٔ دفتر شعبه سه برابر شد.‏ اطمینان دارم که تمام این اتفاقات خواست یَهُوَه خدا بوده است.‏

در سال ۱۹۵۰ کوچک‌ترین عضو خانوادهٔ بیت‌ئیل بودم،‏ اما اکنون من و همسرم مسن‌ترین اعضای بیت‌ئیل هستیم.‏ از این که در طول این سال‌ها عیسی را پیروی کردم اصلاً پشیمان نیستم.‏ با این که والدینم مرا از خانواده طرد کردند،‏ یَهُوَه خدا خانواده‌ای بزرگ از هم‌ایمانانم به من بخشید.‏ هیچ شکی ندارم که هر مسئولیتی به ما داده شود،‏ یَهُوَه همواره نیازهای ما را تأمین می‌کند.‏ من و نورا از یَهُوَه به‌خاطر تمام برکاتش قدردانیم و دیگران را تشویق می‌کنیم که یَهُوَه را به این شکل ‹بیازمایند.‏›—‏ملا ۳:‏۱۰‏.‏

زمانی که عیسی خراجگیری به نام مَتّی را فراخواند به او گفت:‏ «پیرو من شو.‏» مَتّی چه کرد؟‏ «او برخاست،‏ همه چیز را رها کرد و در پی عیسی رفت.‏» (‏لو ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏)‏ من نیز مانند مَتّی چنین فرصتی داشتم و با تمام وجود دیگران را تشویق می‌کنم که چنین کنند و برکات حاصل از آن را بچشند.‏