ظاهراً مقصود او این نبود.‏ شیطان به حوّا نگفت که اگر از میوه‌ای که یَهُوَه خوردن آن را منع کرده است بخورد،‏ فقط جسم او می‌میرد و بخشی نامرئی از وجودش به زندگی ادامه خواهد داد.‏ او که از طریق ماری با حوّا صحبت می‌کرد،‏ ادعا کرد که اگر حوّا از میوهٔ آن درخت بخورد،‏ ‹به‌یقین نخواهد مرد.‏› او به طور غیرمستقیم گفت که حوّا زنده می‌ماند و از زندگی‌ای بهتر و مستقل از خدا،‏ بر روی زمین برخوردار می‌شود.‏—‏پیدا ۲:‏۱۷؛‏ ۳:‏۳-‏۵‏.‏

اما اگر منشأ اعتقاد به روح فناناپذیر از باغ عدن نیست،‏ پس این اعتقاد چه زمانی شکل گرفت؟‏ نمی‌توان پاسخی قطعی به این سؤال داد.‏ ما می‌دانیم که تمام ادیان کاذب با توفان نوح از بین رفت.‏ چرا که تنها نوح و خانواده‌اش که پرستندهٔ یَهُوَه بودند از توفان جان سالم به در بردند.‏

بنابراین اعتقاد به روح فناناپذیر که امروزه رواج دارد،‏ باید بعد از توفان نوح شکل گرفته باشد.‏ زمانی که خدا زبان انسان‌ها را در بابِل مغشوش ساخت،‏ آنان «بر روی تمامی زمین» پراکنده شدند.‏ بدین شکل،‏ اعتقاد به روح فناناپذیر نیز به نقاط مختلف زمین راه یافت.‏ (‏پیدا ۱۱:‏۸،‏ ۹‏)‏ صرف‌نظر از این که این اعتقاد نادرست چه زمانی شکل گرفته است،‏ ما می‌توانیم مطمئن باشیم که «پدر دروغ،‏» شیطان عامل آن بوده و از رواج آن خشنود است.‏—‏یوحنا ۸:‏۴۴‏.‏