هدف از گزارش تَثنیه۲۲:‏۲۵-‏۲۷،‏ اثبات اتهام مرد متجاوز نیست،‏ چرا که گناه او از قبل ثابت شده است.‏ بلکه هدف این گزارش،‏ تأکید بر بی‌گناهی دختر است.‏ بیایید به مضمون این گزارش توجه کنیم.‏

در آیات قبل،‏ به مردی اشاره شده است که «در شهر» با دختری که نامزد دارد،‏ رابطهٔ جنسی برقرار می‌کند.‏ مطابق قوانین شریعت،‏ دختری که نامزد داشت،‏ متأهل محسوب می‌شد.‏ بنابراین،‏ آن مرد مرتکب زنا شده بود و مجرم به حساب می‌آمد.‏ حال مطابق قوانین شریعت،‏ حکم آن دختر چه بود؟‏ او «هرچند در شهر بود فریاد برنیاورد.‏» اگر آن دختر در شهر فریاد زده،‏ تقاضای کمک می‌کرد،‏ قطعاً دیگران صدای او را می‌شنیدند و در مقابل آن مرد،‏ از او دفاع می‌کردند.‏ اما از آنجایی که او فریاد نزده بود،‏ خود نیز زناکار و شریک جرم محسوب می‌شد.‏—‏تث ۲۲:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏

آیات بعد موقعیت متفاوتی را به تصویر می‌کشد.‏ در ادامهٔ گزارش آمده است:‏ «اما اگر مردی در صحرا،‏ دختری را که نامزد دارد بیابد و او را گرفته،‏ به‌زور با وی همبستر شود،‏ تنها آن مرد که با او همبستر شده است کشته شود.‏ به دختر هیچ مکنید،‏ زیرا گناهی نکرده که مستحق مرگ باشد.‏ این مانند آن است که کسی بر همسایه‌اش برخاسته،‏ او را بکشد.‏ زیرا آن مرد،‏ دختری را که نامزد دارد در صحرا یافته و با اینکه آن دختر فریاد برآورده،‏ برایش رهاننده‌ای نبوده است.‏»—‏تث ۲۲:‏۲۵-‏۲۷‏.‏

در این مورد،‏ داوران حق را به دختر می‌دادند.‏ زیرا آنان بر این باور بودند که «با اینکه آن دختر فریاد برآورده،‏ برایش رهاننده‌ای نبوده است.‏» بنابراین،‏ او گناهکار شمرده نمی‌شد.‏ اما،‏ آن مرد به دلیل این که «به‌زور با وی همبستر» شده بود،‏ متجاوز و زناکار محسوب می‌شد.‏

بنابراین،‏ این قانون که بر بی‌گناهی دختر تأکید داشت،‏ به درستی،‏ آن مرد را متجاوز و زناکار می‌دانست.‏ ما می‌توانیم مطمئن باشیم که داوران در مورد هر موضوعی ‹خوب تفحص می‌کردند› و بر اساس معیارهایی که خدا بارها و به‌صراحت به آنان داده بود،‏ حکم صادر می‌کردند.‏—‏تث ۱۳:‏۱۴؛‏ ۱۷:‏۴؛‏ خرو ۲۰:‏۱۴‏.‏